Άνοιξα αργά τα μάτια μου με την ψυχική αυτή έκφραση να έχει καταβάλει κάθε κύτταρο μου.

Για μια στιγμή ένιωσα ένα έντονο βλέμμα να βρίσκεται πάνω μου και γύρισα ελαφρώς το κορμί μου προς τα δεξιά για να εξετάσω τον χώρο. Σχεδόν αμέσως αντίκρισα δύο γνώριμα πράσινα μάτια να καρφώνονται πάνω μου κάνοντας με για λίγο να αμφιβάλω για τον αν ήταν ένα ακόμη αποκύημα της φαντασίας μου ή όχι.

Στάθηκα όρθιος μερικά μόλις μέτρα μακριά της χωρίς να σπάσω την οπτική μας επαφή.

«Εσύ…» ψέλλισα αμυδρά ανήμπορος να βάλω σε μια τάξη το μυαλό μου.

«Πως είσαι Μάνο;» άκουσα την απαλή φωνή της μετά από δύο ολόκληρα χρόνια να μου λέει και μόλις το όνομα μου βγήκε από τα χείλη της έσφιξα δυνατά τις γροθιές μου.

«Τι γυρεύεις εδώ Έλλη;» την ρώτησα ψυχρά ύστερα από μερικές στιγμές σιγής.

«Είμαι η νέα χορεύτρια που επέλεξαν για το βράδυ» απαντάει ήρεμα προσπαθώντας να εξετάσει τις αντιδράσεις μου. Νιώθω το σώμα μου να παγώνει στο άκουσμα αυτής της δήλωσης και τα χέρια μου να ιδρώνουν μα συνεχίζω να δείχνω ατάραχος και απόμακρος απέναντι της.

«Οι σπουδές μου στην Αγγλία τελείωσαν και αποφάσισα να γυρίσω, δεν υπήρχε τίποτα που να με κρατάει εκεί πλέον» έκανε μερικά βήματα προς το μέρος μου και αμέσως απομακρύνθηκα περισσότερο πηγαίνοντας προς την μπάρα. Άρπαξα ένα τυχαίο ποτό που βρισκόταν ξεχασμένο εκεί και αφού σέρβιρα μια γενναία δόση στον εαυτό μου άρχισα να πίνω αγνοώντας την – πραγματικά το χρειαζόμουν.

«Ήξερα πως θέλουν να χορέψω με σένα στην σκηνή» πέταξε με ένταση μετά από λίγο και ακούμπησα το γυάλινο ποτήρι στην μπάρα ενώνοντας ύστερα ξανά το βλέμμα μου με το δικό της, χωρίς να ξέρω πως να αντιδράσω.

«Γι’ αυτό δέχτηκα» συνέχισε μπερδεύοντας και εκνευρίζοντας με ταυτόχρονα και έσφιξα το ποτήρι στο χέρι μου πίνοντας μία ακόμη μεγάλη γουλιά και περιμένοντας την επόμενη της κίνηση.

«Μάνο…» ψιθύρισε φτάνοντας στο πλάι μου.

«Συγγνώμη» είπε με απαλή φωνή προκαλώντας μου αποστροφή και έκανε να με αγγίξει. Τινάχτηκα αμέσως όρθιος αποφεύγοντας το άγγιγμα της. Δεν πρόκειται να γίνω το παιχνιδάκι της ξανά.

«Συγγνώμη» επανέλαβε πιο έντονα αυτή την φορά με την φωνή της να σπάει και ένιωσα να νεύρα μου να φτάνουν τα ύψη.

«Σκάσε» ουρλιάζω πετώντας με δύναμη το ποτήρι με το υπόλοιπο ποτό στο πάτωμα σαν μανιακός και την βλέπω να τινάζεται ελάχιστα στην θέση της με τα μάτια της να βουρκώνουν.

Ήθελα να μάθω τι θέλει από μένα μετά από τόσα χρόνια. Ήθελα να φωνάζω, να ουρλιάξω μέχρι να κλείσει η φωνή μου… Να παγώσω αυτήν την γαμημένη καρδιά που ακόμη την θυμάται,  να σιχαθώ αυτά τα πράσινα μάτια και να σκοτώσω την επιρροή τους πάνω μου… Τόσα ήθελα μα δεν είχα ιδέα τι ήθελα.

«Ξέρεις πόσο καιρό σε περίμενα; Έλεγα αποκλείεται να έφυγες έτσι απλά, να μας εγκατέλειψες έτσι απλά. Έχεις ιδέα πόσο πόνεσα κάθε στιγμή; Πες μου, έχεις;» άρχισα να φωνάζω ανεξέλεγκτα με μια ανάσα και ύστερα κοίταξα ξανά τα μάτια της που είχαν αρχίσει να κλαίνε ασταμάτητα.

«Κι εγώ σε περίμενα. Μέχρι και το τελευταίο λεπτό σε περίμενα στο αεροδρόμιο να έρθεις μαζί μου» φώναζε πλέον κι αυτή.

«Τι με κρατούσε εκεί Έλλη; Ήθελες απλά να ξυπνήσω ένα πρωί και να ακολουθήσω τις επιθυμίες σου πειθήνια. Αναρωτήθηκες ποτέ σου τι θέλω εγώ ή ήσουν τόσο εγωίστρια ώστε να πετάξεις στο τραπέζι ένα τελεσίδικο και να εξαφανιστείς πετώντας στα σκουπίδια τα πάντα;» είπα διατηρώντας την προηγούμενη ένταση στην φωνή μου και στάθηκα μπροστά της κοιτώντας την βαθιά μέσα στα δακρυσμένα μάτια της.

«Εγώ θα σε κρατούσα εκεί Μάνο, εγώ» μου είπε αδύναμα και διέκρινα την απογοήτευση και την μετάνοια στην φωνή της.

«Σ’ αγαπώ» μου ψιθύρισε ύστερα από μερικές στιγμές σιωπής και ένιωσα κάτι μέσα μου να σπάει, λίγο ακόμη. Έκλεισα σφιχτά τα μάτια θέλοντας να σβήσω αυτόν τον καταστροφικό ήχο από τον μυαλό μου σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μην σπάσω μπροστά της.

«Ακόμη σ’ αγαπώ, δεν έπαψα ποτέ. Κανείς δεν ήταν εσύ Μάνο.»  επέμεινε και τοποθέτησε απαλά το χέρι της στο μάγουλο μου, χαϊδεύοντάς το τρυφερά.

Στο άγγιγμα της το σώμα μου ανατρίχιασε και άνοιξα αμέσως τα βλέφαρα μου αντικρίζοντας το όμορφο πρόσωπο της ελάχιστα εκατοστά μακριά μου και τα ζαφειρένια μάτια της να με κοιτούν γεμάτα έρωτα, όπως τότε.

Άρπαξα άτσαλα τα χέρια της και την έσπρωξα προς τον τοίχο εγκλωβίζοντας την.

«Σταμάτα» διέταξα μέσα από τα δόντια μου.

«Τι πράγμα;» ρώτησε ξαφνιασμένα με την ανάσα της να βαραίνει.

«Σταμάτα να παίζεις μαζί μου ξανά» συνεχίζω να την προστάζω αυστηρά μα μέσα μου παρακαλάω να διαψεύσει κάθε φόβο μου.

«Δεν είναι παιχνίδι μάτια μου. Σ’ αγαπώ» λέει τοποθετώντας το χέρι μου στον στέρνο της και νιώθω την καρδιά της να χτυπάει ανεξέλεγκτα στην τελευταία της λέξη και τα μάτια μου βουρκώνουν για μία ακόμη φορά σήμερα.

«Άργησες μωρό μου… Άλλαξα» της ψιθυρίζω ενώνοντας τα μέτωπα μας και την χάιδεψα απαλά στους ώμους. Θα έπρεπε να ξέρει ήδη πως με κατέστρεψε…

«Φύγε» λέω απλά και απομακρύνομαι από κοντά της και βλέπω να με κοιτά αποσβολωμένη.

«Δεν θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου» βρίσκομαι πλάτη πλέον προς αυτήν αποφεύγοντας εκείνα τα μάτια που θα μπορούσαν να με διαλύσουν στην στιγμή.

«Τραγουδάς ακόμη για μένα. Σε άκουσα» η απελπισμένη φωνή της σπάει με έναν λυγμό στο τέλος.

«Εξαφανίσου Έλλη» φωνάζω περισσότερο για να το ακούσω εγώ ο ίδιος και προσγειώνω το χέρι μου με δύναμη στην μπάρα. Με την άκρη του ματιού μου την βλέπω να τινάζεται στην θέση της και ύστερα να φεύγει κρατώντας ακόμη το βλέμμα της πάνω μου και βγάζοντας πνιχτούς ήχους κλάματος.

Μωρό μου… Είσαι για πάντα υπεύθυνη για όποιον σου δίνει την καρδιά του…