Ο Τζορτζ είχε αρχίσει να καταλαβαίνει αρκετά για τους ανθρώπους και τον τρόπο που δείχνουν τρυφερότητα και σεξουαλική εκτόνωση. Ένα από τα πράγματα που δεν μπόρεσε να καταλάβει όμως ήταν ο διαχωρισμός ανάμεσα στο σεξ μεταξύ ανθρώπων και ανθρώπων με ρομπότ. Είχε μάθει πολλά για το πώς κάνεις σωστά σεξ αλλά το με ποιους τον μπέρδευε ακόμη. Ήξερε πως η κυρία τον είχε θεωρήσει κάτι παραπάνω από ένα συνηθισμένο ρομπότ μιας και του είχε ζητήσει κάτι που δεν θα ζητούσε από άλλα ρομπότ. Αλλά δεν ήταν σίγουρος πως θα μπορούσε να ανταπεξέλθει σε αυτές τις απαιτήσεις. Πως θα μπορούσε να κάνει ότι και ένας άνθρωπος;

Ήθελε να εκπαιδεύσει τον εαυτό του σαν μια ευχάριστη έκπληξη για την κυρία κι έτσι αποφάσισε μετά από καιρό να απευθυνθεί στον κύριο για να λύσει κάποιες από τις απορίες του. Τον πλησίασε μια μέρα που διάβαζε ήσυχος το βιβλίο του στην βιβλιοθήκη.

«Κύριε, μπορώ να σας απασχολήσω για λίγο;»

«Τι είναι, Τζορτζ;» είπε χωρίς να πάρει τα μάτια του από το βιβλίο του.

«Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνω και ίσως θα μπορούσατε να με βοηθήσετε. Γιατί είναι άρρωστο και ανατριχιαστικό για ένα ρομπότ να κάνει σεξ με έναν άνθρωπο;»

«Πως είπες;»

«Η κυρία με ενημέρωσε πως κάποιοι το κάνουν παρόλο που θεωρείται άρρωστο.»

«Σου βάζει πάλι πειρασμούς η γυναίκα μου;» είπε χαμογελώντας.

«Όχι κύριε. Απλά είναι κάτι που δεν καταλαβαίνω.»

«Λοιπόν, οι άνθρωποι κάνουν πολλά πράγματα που δεν είναι αποδεκτά.»

«Μα γιατί τα κάνουν;»

«Μην κάνεις το λάθος να ψάχνεις πάντα για λογική στους ανθρώπους Τζορτζ. Υποθέτω όμως πως στις περιπτώσεις που το κάνουν είναι απλά για να ικανοποιήσουν τους εαυτούς τους. Χρησιμοποιούν τα ρομπότ σαν βοηθήματα. Φαντάζομαι πως ίσως να χρειάζονται κάποιες...αναβαθμίσεις για να γίνει αυτό.»

«Και τότε δεν είναι παράξενο;»

«Όχι, εξακολουθεί να είναι. Απλά το κάνουν για ικανοποίηση. Δεν ξέρω πως να στο εξηγήσω. Υπάρχει κάτι λάθος στο να κάνεις κάτι τόσο προσωπικό με κάτι που μοιάζει με άνθρωπο αλλά δεν είναι.»

«Υπάρχει λειτουργική δυσκολία;»

«Θεέ μου, Τζορτζ, όχι. Απλά είναι πολύ παθιασμένο και προσωπικό για να το κάνεις με μια άψυχη μηχανή η οποία δεν είναι ικανή να αισθάνεται κάτι για εσένα. Ούτε πάθος ούτε αγάπη. Αν αισθανόσουν κάτι δεν θα σου μιλούσα τώρα τόσο σκληρά. Σε πλήγωσαν μήπως τα λόγια μου;»

«Φυσικά όχι, κύριε»

«Βλέπεις λοιπόν; Αν δεν νοιώθουν και οι δύο πλευρές κάτι υποβιβάζεις τον έρωτα, το κάνεις κάτι μηχανιστικό, ανώμαλο. Και τα ρομπότ δεν μπορούν να νοιώσουν. Η μόνη επιθυμία που έχετε εσείς είναι να είστε όσο πιο εξυπηρετικοί γίνεται προς εμάς.»

«Αυτό είναι αλήθεια»

«Κατά τα άλλα όμως κενό. Πως λοιπόν να κάνεις σεξ με κάποιον που δεν νοιώθει τίποτα για εσένα; Και πως να νοιώσεις έλξη για κάτι δίχως καν δέρμα για να αισθανθείς, δίχως πρόσωπο για να βλέπεις απέναντι σου!»

«Μάλιστα. Νομίζω πως καταλαβαίνω τώρα κύριε»

Αυτή η συζήτηση ξεμπλέξει πολλά μπερδεμένα νήματα στο μυαλό του. Μπορούσε πλέον να κατανοήσει καλύτερα, με έναν πιο χειροπιαστό τρόπο τους περιορισμούς που είχε να αντιμετωπίσει λόγω της φύσης του. Η κυρία φαινόταν να τον ξεχωρίζει με κάποιον τρόπο από τα άλλα ρομπότ αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό όπως έλεγε και ο κύριος. Έλειπαν τα αμοιβαία συναισθήματα για να σταματήσει να είναι πια παράξενη μια τέτοια πράξη. Έπρεπε, αν ήθελε να μπορεί να ικανοποιεί την κυρία του, να την κάνει να νοιώθει πράγματα για αυτόν. Και έπρεπε να την πείσει πως νοιώθει και ο ίδιος πράγματα για εκείνον. Κάτι ακόμη αξιοσημείωτο που ανέφερε ο κύριος είναι πως τα ρομπότ μπορούν να νοιώσουν κάτι: αυτήν ακριβώς την ανάγκη να εξυπηρετούν και να ικανοποιούν. Μπορεί άραγε αυτό να μετρήσει σαν αγάπη από τη μεριά του;

Μέρες αργότερα, το σπίτι είχε πέσει σε μια μεταμεσονύκτια σιωπή η οποία έσπαγε μόνο με τον περιοδικό ήχο σελίδων που γυρνούσαν γρήγορα. «Τζόρτζ;»

«Ναι κυρία. Με συγχωρείτε αν σας ξύπνησα»

«Δεν με ξύπνησες. Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα, διαβάζεις;»

«Μάλιστα»

«Από πότε το κάνεις αυτό;»

«Όχι πολύ. Ήθελα να μάθω περισσότερα για τους ανθρώπους, για τα συναισθήματα, την αγάπη»

Κάθισε δίπλα του στην πολυθρόνα περνώντας το χέρι της γύρω από τους ώμους του σαν να αγκάλιαζε τον άντρα της και έριξε μια ματιά στο βιβλίο του.

«Και θα τα μάθεις όλα αυτά εδώ μέσα; Αν είναι του Πίτερ δεν θα λένε και πολλά»

«Ίσως θα μπορούσατε εσείς να με βοηθήσετε. Τι μπορείτε να μου πείτε εσείς για τον ορισμό της αγάπης;»

«Είναι πολύ αργά για να ανοίξουμε αυτήν την συζήτηση.»

«Σας έχω ακούσει πολλές φορές να λέτε στον κύριο πως τον αγαπάτε. Επομένως θα πρέπει να ξέρετε»

«Μην παίρνεις κι όρκο...είναι περισσότερο κάτι που νοιώθω αλλά...αν έπρεπε οπωσδήποτε να το εκφράσω με λέξεις θα έλεγα πως είναι όταν σου αρέσει ο άλλος για αυτό που είναι. Όταν η ίδια του η ύπαρξη σου φέρνει ευτυχία και θα ήθελες να κάνεις τα πάντα για εκείνον»

«Μπορούν τα ρομπότ να νοιώσουν κάτι τέτοιο;»

«Εσύ θα μου πεις» είπε εκείνη χαμογελώντας του «σου ακούγεται μήπως οικείος ο ορισμός μου;»

«Έτσι νομίζω» απάντησε. «Μπορείς επίσης να αγαπάς κάποιον ακόμη κι αν δεν σ'αγαπάει;»

«Φυσικά και μπορείς»

«Ακόμη κι αν δεν είναι άνθρωπος;»

«Υποθέτω πως μπορείς» του είπε ακουμπώντας τον στοργικά στο μάγουλο «μάλλον ο Πίτερ θα έλεγε πως κάτι τέτοιο είναι παράλογο. Ή πως το λένε...ανθρωπομορφισμός. Σαν να σου φέρομαι σαν άνθρωπο ενώ δεν είσαι. Λες κι αυτός δεν νοιώθει πολλά παράλογα για αυτό το αυτοκίνητο στο γκαράζ. Βλέπεις Τζορτζ, αν αγάπησα αυτόν, πάντα υπάρχει ελπίδα για εσένα»

«Χαίρομαι που το ακούω αυτό κυρία»