"Οι άνδρες παίζουν το παιχνίδι, οι γυναίκες ξέρουν το σκορ." – Roger Woddis- 

-«Βάζε πάγο τακτικά και εγώ πετάγομαι για λίγο στο ιατρείο .» με συμβουλεύει κοφτά ο γέρο – Θοδωρής που ακόμα μούτρα μου κρατάει, που λέξη δεν μου απεύθυνε μες στο αυτοκίνητο από την ώρα που φύγαμε απο το στρατόπεδο της κολάσεως και φεύγει κατευθείαν ενώ εγώ πηγαίνω σφαίρα στο δωμάτιο μου αφού κάνω μια μικρή στάση στη κουζίνα για να πάρω ένα σακουλάκι αρακά από την κατάψυξη.

-«Ωωω γαμώ το κέρατο μου !!!Την κοντοστούπικη βδέλλα ! Την χακί σκουληκαντέρα! Τον Ζαμπίδη αυτοπροσώπως!! Κοίτα εδώ πως με κατάντησε !!!» γρυλίζω βλέποντας το πρόσωπο μου στο καθρέπτη του δωματίου μου μπαίνοντας.

Το μάτι μου έχει πρηστεί ελαφρώς από την εξωτερική πλευρά μόνο ευτυχώς και κοκκινίσει  αλλα  η μύτη μου είναι σε χειρότερη κατάσταση . Σαν μικρή μελιτζάνα μου την κατάντησε!! Αν τη πιάσω στα χέρια μου αλίμονο της!!!

Αλλά αυτό που με ανησυχεί περισσότερο από το μάτι και τη μύτη είναι ο Ζαχαρίας.

Ώρες δεν έχει αντιδράσει ο καψερός, μόνο κάτι σουβλιές μου δίνει αραιά και που... πρέπει να δω αν του έμεινε κουσούρι...αλλά πως;;;

Εδώ γυναίκα που να  βρω; Εξαιρείται η βδέλλα φυσικά.. αυτή δεν είναι γυναίκα ! Ανήκει σε ειδική κατάταξη! Τι της ζήτησα στην τελική και τα πήρε στο κρανίο ; Να μου δείξει τα βυζιά της!!! Έλεος!!! Όταν τα πετάνε όλα στη παραλία, στα κλαμπ και στις σελφι για το ίνσταγκραμ δεν προσβάλλονται βλέπεις! Γυναίκες ρε φίλε...ένα καλό δεν μπορούν να κάνουν ...σκέφτομαι αγανακτισμένος και πέφτω πίσω στο κρεβάτι φαρδύς πλατύς.

Είμαι εξαντλημένος και το κεφάλι μου πάει να σπάσει!!!

Που ήμουν χθες το πρωί και πως  ήμουν και που είμαι σήμερα και πως έγινα!!

Θέλω να φύγω από εδώ !!!

Μου έσπασε και το κινητό το βλήμα ο άλλος ! Εγώ πως θα βρω τη Λουκία ώστε να κλαφτώ για να φύγω από εδώ;;;

Ξεφυσώ εκνευρισμένος . Τι ήθελα και το θυμήθηκα το αιφόνι  τώρα;;;

Κλείνω τα μάτια και τοποθετώ τον αρακά στο πρόσωπο γρυλλίζοντας και προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη.

Αν είχα ένα κινητό ή έστω ένα ταμπλετ θα έμπαινα σε κάποια από τις γνωστές ιστοσελίδες με τα ροζ βίντεο που μου άρεσαν παλιότερα να δώσω τις πρώτες βοήθειες στον καψερό Ζαχαρία να δω αν λειτουργεί φυσιολογικά.

Αλλά το κινητό αναπαύεται εν ειρήνη και το ταμπλετ αγνοείται παρέα με την  αγνοούμενη βαλίτσα μου!

Έτσι δεν μου μένουν και πολλές εναλλακτικές λύσεις..

Μονάχα μία.

Αποσύρω τον αρακά απο το πρόσωπο, ανασηκώνομαι  και κατεβάζω το παντελόνι με το μπόξερ μου και κοιτώ τι έχει απομείνει .

Κοίτα πως τον κατάντησε η δολοφόνος με τα χακί! Σμπαράλια τον έκανε!

Βρε Ζαχαρία ζεις;;;

 Τον πιάνω στα χέρια μου και τον ανεβοκατεβάζω δυο φορές αλλά ο Ζαχαρίας τίποτα.  Πέφτει ξερός στο πλάι.

Θα επιμείνω.

Κλείνω τα μάτια μου και ξαπλώνω ξανά πίσω στο στρώμα του κρεβατιού και φέρνω σαν εικόνα στο μυαλό μου δυο κορίτσια ξανθά . Σε στάση άκρως διεγερτική. Η μια γκόμενα να έχει ξαπλώσει με μια άλλη γκόμενα καβάλα της στο κρεβάτι να σκύβει και να της το γλύφει .

Έλα Ζαχαρία, ανάκαμψε να μπεις και εσύ στο πλάνο, σκέφτομαι και ξεκινώ να τον μαλάζω δίνοντας του τις πρώτες βοήθειες.

Άτιμη βδέλλα πως κατάντησα εξαιτίας σου, που εχω να φτιαχτω έτσι απο την εφηβεία μου σκέφτομαι νευριασμένος και επιταχύνω τις μαλάξεις μιας και οι γκόμενες στην φαντασία μου σκούζουν περισσότερο και ο Ζαχαρίας ακόμα εντελώς ανεπηρέαστος !

Αλλάζω στάση στη γκόμενα μιας και της το έχει ρουφήξει αχόρταγα τόση ώρα της άλλης και αποτέλεσμα δεν βλέπω ούτε αισθάνομαι και την γυρνάω να έχω θέα το κώλο της, και αναπτερώνεται το ηθικό μου ότι κάτι μπορεί να γίνει αλλά ο Ζαχαρίας αναπτερώσει καμία.

Θα τον ξεπατώσω σε λίγο έτσι που πάω, σκέφτομαι και κόβω ρυθμό.

Μήπως παλιότερα κάπως αλλιώς τον έπαιζα;

Που να θυμηθώ.. πάνε χρόνια από τότε..

Συνεχίζω να τον μαλάζω και προσπαθώ να θυμηθώ τι μας μάθαιναν στη ιατρική.

Χτύπημα στους όρχεις πονάει σαν της γέννας μέχρι 10 λεπτά το πολύ. Μετά αν συνεχίσει μιλάμε με σιγουρότητα για θλάση. Τα βιβλία της ιατρικής είναι ξεκάθαρα!

-«Θλάση έπαθες Ζαχαρία μου;;; Σε κατέστρεψε η κοντοστούπα!!!» γρυλλίζω και τον βλέπω να μαραζώνει περισσότερο . Σαν μπάμια μοιάζει γαμω το κέρατο μου!!!!

Πρέπει να την βγάλω από το μυαλό μου τη βδέλλα αλλιώς προκοπή δεν γίνεται!

Προσπαθώ να επικεντρωθώ στην  φαντασία μου που τα κορίτσια μου κάνουν μια υπέροχη 69 και αλλήλο γλύφονται και επιταχύνω αλλά ο Ζαχαρίας καμιά αντίδραση.

Καμία!!!

ΑΝΙΚΑΝΟ ΜΕ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ!!!

Τραβώ τα χέρια μου από τον μακαρίτη πλέον στα σίγουρα Ζαχαρη  , τον αφήνω να πέσει ξεψυχισμένος , μαραζωμένος , δίχως ίχνος ζωής μέσα του στο πλάι  και ανεβάζω το μπόξερ μου ξεφυσώντας.

Αν την πιάσω στα χέρια μου θα την βάλω κάτω και θα ...

Θαύ... μα;;;

Με το που την σκέφτηκα , ένιωσα μια μικρή σύσπαση από μέρους του Ζαχαρία. Μωρέ λες;

Ζαχαρία αυτήν θες να φαντασιωθώ ;;; Θες να πάρεις το αίμα σου πίσω πονηρέ έτσι;

Ξαπλώνω πίσω και φέρνω στη θύμηση μου το πρόσωπο της...τόσο γλυκό και κοριτσίστικο...πώς να φαντασιωθώ το σώμα της όταν δεν είδα τίποτα όμως Ζαχάρη μου;;; Τι ζήτησα; Λίγο βυζάκι να δω στην τελική..

Φέρνω στη θυμησή μου το πρόσωπο της ...να με κοιτάει λάγνα και να περνάει την γλώσσα της πάνω από τα κερασιά χείλια της.

Ο Ζαχαρίας ανταποκρίνεται και βάζω βιαστικά το χέρι μου μέσα στο μπόξερ.

Αυτή θέλει;;; Κομμάτια να γίνει...ας όψεται η ανάγκη Ζαχαρία...

Ξεκινώ τις μαλάξεις όσο καθοδηγώ την Βίβιαν να αναστενάζει αισθησιακά .

Θέλω να μου τον πάρεις στο στόμα σου...την διατάζω και αυτή σκύβει και τον παίρνει όλον μέσα στο στόμα της. Ο Ζαχαρίας αντιδράει στη σκέψη αυτή και χάνομαι κυριολεκτικστη φαντασία μου με απίστευτη απόλαυση...
.είμαι τόσο κοντά...

τ.ο.σ.ο.

γ.α.μ.η.μ.ε.ν.α

κ.ο.ν.τ.α.

τ.ο.σ.ο.

σ.υ.ν.τ.ο.μ.α ...

Θέλω να δω τα βυζιά σου σκέφτομαι και η Βίβιαν  της φαντασίας μου με τον Ζαχαρία στο στόμα κάνει κίνηση να περάσει τα χέρια της μέσα από τη χακί της μπλούζα  όταν ο Ζαχαρίας ανυπόμονος εκρήγνυται θεαματικά!!!!!!!!

ΖΕΙ Ο ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΖΕΙ!!!

ΖΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ!!!

Ανακουφισμένος όσο τίποτα άλλο , με το πλατύτερο χαμόγελο του κόσμου χαλαρώνω και κοιτώ το ταβάνι εκστασιασμενος.

Δεν με κατάντησε ανίκανο!!! ΖΕΙ ΚΑΛΕ!!

  Αλλά πρέπει ν μαζέψω αυτό το χάλι κάποια στιγμή, σκέφτομαι και ανασηκώνομαι και πάω γραμμή γι το μπάνιο.

Σφυρίζω χαρούμενα, ανανεωμένος, αναζωογονημένος και πασιχαρής  βγαίνοντας από το μπάνιο και σφίγγω τη πετσέτα γύρω από τη μέση μου. Τι βάζουνε τώρα οεο; Μια στοίβα με χακί κουρέλια αναπαύονται σε μια καρέκλα στο δωμάτιο μου , πανομοιότυπα με αυτά που φόρεσα το πρωί.
Μορφάζω αηδιασμένος.

Κατι  πρέπει να γίνει. Όσο καθίσω εδώ δεν μπορώ να κυκλοφορώ με τα στρατιωτικά .

Με την πετσέτα περασμένη στη μέση τρέχω στο γραφείο του παππού και ανοίγω τον υπολογιστή και συνδέομαι στο skype ταχύτατα μακαρίζοντας τον γέρο μου που είχε πείσει τον παππού να μιλάνε μέσω αυτού. Πατάω το κουμπί της κλήσης του πατέρα μου και το παράθυρο ανοίγει και αντικρίζω την κουζίνα του σπιτιού μου. Ε, βέβαια με αυτά και εκείνα μεσημέριασε!

-« Λουκία; Μαμά;» ρωτώ και πλησιάζω το πρόσωπο μου στην οθόνη του ταμπλετ.

Ξάφνου προβάλει το αψεγάδιαστο πρόσωπο της το οποίο παίρνει μια έκφραση φρίκης αστραπιαία.

-«Τι σκατά έπαθε το πρόσωπο σου Τεό;;;;» ψελλίζει με τα δύο χέρια στο στόμα αυτή τη φορά από την έκπληξη της.

Και που να δεις τι έπαθε ο Ζαχαρίας σκέφτομαι και τάχα μου θλιμμένος  με το ένα χέρι βουτάω τον αρακά που έχω πάρει μαζί μου και τον χώνω στο μάτι.

 Πρέπει να το παίξω καλά αν θέλω να πετύχει!

-«Σε έδειραν; Ποιος; Πότε; Γιατί;» πέφτουν βροχή οι ερωτήσεις της και ξεφυσάω ξανά.

-«Μάνα, αυτό που ζει ο μοναχογιός σου  είναι τραγικό ...» λέω αλλά δεν ολοκληρώνω την πρόταση μου μιας και ξεπηδάει στην οθόνη το πρόσωπο του πατέρα μου που σκύβει και με κοιτάει προσεχτικά.

-«Να αγιάσει το χέρι του ! Ότι δεν έκανα εγώ τόσα χρόνια στο έκανε άλλος!» λέει χαμογελώντας και φεύγει μπροστά από την οθόνη και να ξανά βλέπω το πρόσωπο της μητέρας μου.

Άντε μην τα πάρω τώρα! Δεν ντρέπεται λίγο λέω εγώ!! Να χαίρεται που με ξυλοφόρτωσαν! Πατέρας να σου πετύχει!

-«Κώστα, ντροπή σου! Μιλάμε για το παιδί μας! Και κλείσε την κατσαρόλα μην αρπάξει το φαγητό! » τον μαλώνει η μητέρα μου και βουρκώνω. Αχ, μανούλα μου.. μόνο εσύ νιώθεις το πόνο του σπλάχνου σου.

-«Τεό μου πονάς καρδιά μου; Ο παππούς το ξέρει; Μα τι έγινε; Πως σε κατάντησαν έτσι; Μια μέρα λείπεις μόνο...» κλαψουρίζει ταραγμένη που με βλέπει να βουρκώνω και ξέρω ότι αυτή την κατάφερα ήδη.

-«Μάνα, πρέπει να γυρίσω πίσω αμέσως...»

-«Αυτό να το ξεχάσει!!!!!» πετάγεται ο κατά το όνομα μόνο πατέρας μου ενώ η μανούλα ήδη  έχει αρχίσει να ανεβοκατεβάζει το κεφάλι συμφωνώντας με τα λόγια μου.

-«Μα...έχει συμμορίες εδώ! Γκάνκστερς! Έλληνες που διακινούν ναρκωτικά με τους Τούρκους απέναντι! Μαφιόζους! Θα με κλάψετε αν παραμείνω κι άλλο εδώ! Θα μείνετε δίχως απόγονο να μου το θυμηθείτε!!!» λέω όσο δραματικά μπορώ χειροκροτώντας τον εαυτό μου βουβά για την παράσταση μου, βλέποντας το πρόσωπο της μητέρας μου να χλομιάζει.

-«Κώστα...τι λέει το παιδί;;;» ψελλίζει τρομαγμένη έτοιμη να λιποθυμήσει η δόλια.

-«Αηδίες σου λέει για να σε κάνει να τον λυπηθείς!!! Σαν δε ντρέπεται λίγο κοτζάμ άντρας!!! Άκου έχει γκάνγκστερς το Καστελόριζο!!!» φωνάζει έξαλλος ο πα- τέρας μου και σμίγω τα φρύδια θυμωμένος.

-«Άκου να σου πω νεαρέ μου κάτι για να το χωνέψει καλά το κλούβιο σου κεφάλι: Εκεί θα καθίσεις μέχρι να γίνεις άνθρωπος! Δούλεψε με το παππού σου, διάβασε να περάσεις τα μαθήματα που χρωστάς, κόψε το κεφάλι σου, δεν με νοιάζει καθόλου τι θα κάνεις μόνο μην σε δω μπροστά μου!!! Ενημερωτικά σου έκοψα όλες τις πιστωτικές κάρτες.. δεν έχεις μια για να γυρίσεις πίσω και ο παππούς σου είναι ενήμερος  να μην σου δώσει ευρώ ...» λέει βλοσυρά έχοντας αρπάξει το ταμπλετ στα χέρια του .

Από το σοκ , έχοντας απομείνει με το στόμα να χάσκει από την έκπληξη , κοιτώ άφωνος τον πατέρα μου να χαμογελάει δολοφονικά και αφήνω μουδιασμένο ς απο τη ταραχή μου, τη σακούλα του αρακά που  πέφτει πάνω στο Ζαχαρία με δύναμη.

Δεν πήγε από την κοντή θα πάει από τον αρακά στο τέλος αυτός...

-«Και με τους μαφιόζους που τον έδειραν τι να κάνει;;;» ακούω να κλαψουρίζει κάπου από το βάθος η μάνα μου.

-«Να τους κοιτάει στα μάτια και όχι... στο στήθος!!!» λέει ήρεμα κλείνοντας μου το μάτι και τερματίζει τη κλήση.

Ζαχαρία δεν έχει Όσκαρ ηθοποιίας αυτή τη φορά... δυστυχώς αποτύχαμε.. 

Απογοητευμένος και βαθιά στενοχωρημένος με την πετσέτα ακόμα περασμένη στη μέση μου και με συσκευασία του αρακά να καλύπτει όλο το πρόσωπο μου με βρήκε ξαπλωμένο  στο δωμάτιο μου ο παππούς μου όταν γύρισε πίσω μετά απο αρκετές ώρες . Αφού με πλησίασε , απομάκρυνε χαμογελώντας τον αρακά από το πρόσωπο μου και κάθισε δίπλα μου στο κρεβάτι.

-«Με πήρε ο πατέρας σου τηλέφωνο. Ακούστηκε θυμωμένος αρκετά. Δεν ξέρω τι έκανες και τον έφερες σε αυτό το σημείο και δεν θέλω να μάθω. Καλύτερα θα είναι να του αφήσεις λίγο χρόνο να ηρεμίσει.» λέει και μου χαμογελάει ήρεμα.

Οκ, το πιασα...είμαι στο απόλυτο μηδέν..  σκεφτομαι, ξεφυσάω και κάνω να αρπάξω τη συσκευασία του αρακά ξανά και να  τη χώσω στη μάπα μου. Δεν θέλω να βλέπω κανέναν.

-«Δεν είναι  λύση αυτό  Θεόδωρε... Πάμε να τον μαγειρέψουμε . Ξεπάγωσε τόση ώρα .» λέει και μου τον τραβάει από τα χέρια. Με περιμένει να τον ακολουθήσω και ανασηκώνομαι βαριά και κάθομαι στο κρεβάτι .

-«Βάζω ένα παντελόνι και κατεβαίνω...» του λέω ανόρεκτα και σηκώνομαι και τραβάω ένα παντελόνι στρατιωτικό από το σωρό πάνω στη καρέκλα ρουθουνίζοντας  και ένα άσπρο  φανελάκι  που τα φορώ και κατεβαίνω στη κουζίνα σέρνοντας τα πόδια μου κυριολεκτικά.

Μπαίνω στη κουζίνα και το θέαμα με κάνει να κοκαλώσω στη κάσα της πόρτας.

Μια υπέροχη γυναικεία ύπαρξη με υπέροχα καπούλια βρίσκεται με γυρισμένη τη πλάτη της και μαγειρεύει πάνω από τις εστίες. Τα καστανά μαλλιά της φτάνουν πιο κάτω από  τους ώμους και λάμπουν ζωντάνια.

Ονειρεύομαι;;;; Καλέ γυναίκα είναι αυτή;;;

Έτσι μου έρχεται να αυτοχαστουκιστώ ενώ νιώθω τον Ζαχαρία να αντιδράει ενώ χαζεύω  υπνωτισμένος τους γλουτούς της να κουνιούνται ελαφριά καθώς στηρίζεται στο άλλο της πόδι! Μωρέ κοίτα τον χαρά!  Συνήλθε εντελώς ο πονηρός!

-«Θεόδωρε, άντε παιδί μου μια ώρα. ..τι μαρμάρωσες εκεί;Ξέχασα να σου πω ότι πέρασε  η  Βίβιαν να της δώσω μια κρέμα να ανακουφιστεί λίγο το πόδι της.» λέει και όση χαρά ένιωσα έσβησε λες και μου έριξαν ένα κουβά κρύο νερό.

Πριν καλά χωνέψω το όνομα που άκουσα βλέπω την εν λόγο ¨κυρία¨ να γυρνάει προς το μέρος μου και να με κοιτάζει .

Καλέ η κοντή στέκεται μπροστά μου με ενα απλό μακό και ενα τζιν ενω από το ένα χέρι της κρέμεται ένα καρότο και από το άλλο ένα μαχαίρι.

Σμίγω τα μάτια έτοιμος για καυγά κάτι που αντιλαμβάνεται ο παππούς μου που μπαίνει στη μέση.

-«Ας ξεχάσουμε όλοι το ατυχές πρωινιάτικο περιστατικό και ας τα βρούμε ως άνθρωποι. Τι λέτε;» λέει σαν πυροσβέστης που οσμίστηκε τις πρώτες σπίθες ο παππούς και χωρίς να απαντήσω κάτι τραβάω μια καρέκλα και χύνομαι πάνω της .

-«Βίβιαν, κάθισε και εσύ να τα πείτε λιγάκι, να γνωριστείτε καλύτερα, μην κουράζεις και το πόδι σου. Αρκετά μέχρι εδώ. Θα συνεχίσω εγώ το φαγητό. Τόσα χρόνια μόνος κάτι σκαμπάζω από μαγειρική.» λέει εύθυμα και την σπρώχνει στην καρέκλα απέναντι μου όπου κάθεται δισταχτικά.

Για λίγες στιγμές η σιωπή κάνει πάρτι μέχρι που την βλέπω να ανοίγει το στόμα της.

Ωραία χειλάκια παρεμπιπτόντως...

-«Πως είναι το μάτι σου;» ρωτάει και οι τύψεις εμφανίζονται στις άκρες των ματιών της.

Τώρα την έπιασε ο πόνος...όταν κατέβαζε τη μπουνιά πάνω του ήταν καλά...

-«Δεν διαμαρτύρεται..» ρουθουνίζω και πιάνω από το μπολ ένα κόκκινο μήλο που αφού το τρίψω στο πόδι  μου του χαρίζω μια γενναία δαγκωματιά.

-«Η μύτη σου;» ρωτάει και την κοιτάζω με ανασηκωμένο φρύδι.

Σοβαρά τώρα, θα ρωτήσει έπειτα και για τον Ζαχαρία;

-«Καλά είναι και αυτή..» απαντάω και ανοίγω τα πόδια μου φανερά εύθυμα.

Έλα μωρό μου...ρώτα και για τον φιλαράκο σου.. σκέφτομαι και την βλέπω έκπληκτος να απλώνει το χέρι της και να παίρνει από το μπολ μια μπανάνα.

Αρκετά μεγάλη μπανάνα.

Την παρατηρώ ξαφνιασμένος πόσο αργά , με τα λεπτεπίλεπτα δάχτυλα της την ξεφλουδίζει και αφού γλύψει την άκρη της, την χώνει στο στόμα της και κόβει ενα κομμάτι και νιώθω τον Ζαχαρία να αντιδράει.

-«Το.. πόδι σου;» την ρωτάω με παραπάνω βραχνή φωνή από ότι συνήθως και περιμένω να καταπιεί την μπουκιά της.

-«Με ενοχλεί λίγο.. Αλλά ευκαιρία είναι να ξεκουραστώ μερικές μέρες..» λέει και κόβει άλλη μια μπουκιά.

Πεινασμένο το κορίτσι...ναι, συμφωνω Ζαχαρία, είναι τυχερή η μπανάνα...

-«Πως και από τα μέρη μας;» ρωτάει και ξερό καταπίνω το σάλιο μου ενώ αναδεύομαι νευρικά στη καρέκλα.

-«Αναψυχή..» σχεδόν σφυρίζω και την βλέπω να μην πιστεύει ότι μόλις ξεφούρνισα .

-«Δεν έχουμε καλοκαίρι για να κάνεις αναψυχή..» μουρμουράει και ρουθουνίζω εκνευρισμένος ενώ δαγκώνω το μήλο μου.

Σιγά μην καθίσω να της πω και τα εσώψυχα μου.

-«Θεόδωρε, ξέχασα να σου αναφέρω ότι  η Βίβιαν είναι αξιωματικός στο στρατό.» πετάγεται ο παππούς που συνεχίζει με γυρισμένη τη πλάτη να μαγειρεύει.

-«Το κατάλαβα αυτό...» λέω και την βλέπω να χαμογελάει περήφανη.

Ε, άει στο καλό μου...όλο της το πρόσωπο μεταμορφώθηκε!

-«Εσύ, με τι ασχολείσαι;» ρωτάει ενώ δαγκώνει άλλη μια μπουκιά.

-«Γιατρός ..» απαντάω μονολεκτικά πιέζοντας τα πόδια μου μπας και  πείσω το θηρίο Ζαχαρία να μαζευτεί λίγο .

-«Εδώ κολλάει το ρητό πάππου προς πάππου!! Και τι γιατρός ακριβώς;» ρωτάει χαμογελώντας και αναδεύομαι ξανά στη καρέκλα μου.

-«Γυναικολόγος» λέω περήφανα και την καρφώνω περιμένοντας να δω την αντίδραση της.

-«Ήρθε εδώ ο Θεόδωρος για να έχει ηρεμία να καθίσει να διαβάσει για να δώσει κάποια μαθήματα που μένουν για να πάρει το πτυχίο του. Όλη μέρα στο ιατρείο του πατέρα του που να προλάβει ο καημένος..» συμπληρώνει ο παππούς.

Ναι...αυτό...αυτό... Σκέφτομαι και την χαζεύω να μασάει αργα απόλαμβάνοντας τη μπανάνα της.

-«Αυτό είναι υπέροχο. Έχω βαρεθεί να βλέπω κάτι τύπους πάνω από τα 30 να έρχονται στο στρατό και καλά δήθεν ότι σπούδαζαν τόσα χρόνια , ενώ το μόνο που έκαναν ήταν να τρώνε τα λεφτά του μπαμπάκα τους! Σαχλοί τύποι εντελώς!» λέει ενώ σηκώνεται να πετάξει το φλούδι της μπανάνας και πνίγομαι με το μήλο.

Λίγο το σχόλιο της.. λίγο τα οπίσθια της.. πολύ θέλει να πνιγώ ο άνθρωπος;;;

-«Θες μήπως ένα ποτήρι νερό Θεόδωρε;» ρωτά ο παππούς μου και με κοιτάζει εύθυμα.

Καθαρίζω το λαιμό μου και αρνιέμαι κουνώντας το κεφάλι μου ενώ ακριβώς την ίδια στιγμή ο ήχος από το κινητό της πλημμυρίζει το δωμάτιο.

Απαντάει βεβιασμένα και ξεκινάει να μαζεύει τα πράγματα της βιαστικά.

-«Έρχονται να με πάρουν. ..Πρέπει να φύγω. » λέει βιαστικά και αφού  φιλήσει το γέρο Θοδωρή  στο μάγουλο βγαίνει από τη κουζίνα κουτσαίνοντας ελαφριά.

-«Θα έρθουμε αύριο να κάνω τα εμβόλια και να δω το πόδι σου πως πάει.» της φωνάζει πίσω ο παππούς μου ενώ εγώ έχω σκαλώσει στη θέση μου.

Φιλί για εμάς δεν έχει; Αγενέστατο πλάσμα!!!

Όσο γι σένα Ζαχάρη... Βολέψου με τον αρακά... προδοτη!!!!