Ναι σουσουράδες που λέτε, αυτό το ναι που απάντησα στην ερώτηση της  εκείνο το βράδυ με έφαγε!

Έτρεξα να φωνάξω ναι βλέπεις εκείνο το βράδυ! Τι ναι ρε Θοδωρή και που  να  ήξερες τι σε περίμενε καημένεεεε! Αλλά είπαμε γυναίκες ρε Ζαχαρία...Πλάσματα όλο χάρη και τσαχπινιά  θα σου πουν οι άλλοι που δεν ξέρουν. Γιατί εγώ ξέρω καλά τι είναι!  Μάγισσες είναι οι γυναίκες!  Πλανεύτρες !  Αερικά ! Με κάποιο ξόρκι που καλά κατέχουν  κάνουν τον άντρα να μαγευτεί, να μην βλέπει μπροστά του, να πέφτει στην παγίδα τους! Σαν τις νύμφες που ζούσαν στα δάση και στα ποτάμια  και πλάνευαν τους κυνηγούς στα παλιά λαϊκά παραμύθια;  Θυμάστε; Ε, ακριβώς το ίδιο, μόνο που στα τωρινά χρόνια όλες κατέχουν αυτή την τέχνη της ύπνωσης και της  πλήρης αποχαύνωσης! 

Αλλά μισό λεπτό σουσουράδες να διευθετήσω ένα  σοβαρό ζήτημα  που προέκυψε και επανέρχομαι. 

Ανοίγω τη πόρτα με το σήμα μην ενοχλείται αφού φυσικά  χτυπήσω - σε γυναικείο δωμάτιο πριν μπεις χτυπάς αυτό είναι νόμος αλλιώς φρικτοί εφιάλτες σε κυνηγούν μετέπειτα - και μπαίνω μέσα εκνευρισμένος αφήνοντας την πόρτα ανοικτή.( Πάντα να έχεις ελεύθερη πρόσβαση σε έξοδο κινδύνου)  και σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος προσπαθώντας να φανώ ήρεμος και πολιτισμένος.

-"Τι συμβαίνει πάλι;"  ρωτάει εκείνη που βρίσκεται ξαπλωμένη με ένα γελοίο μακό και ένα κοντό σορτς  στο κρεβάτι και βγάζει τα φρύδια της με το τσιμπιδάκι έχοντας αλείψει  με μια γλοιώδη πράσινη γλίτσα  στο πρόσωπο.

-"Η μάνα σου με ενημέρωσε ότι κανονίζεις εκδρομή το σαββατοκύριακο νεαρή μου. Πότε είχες σκοπό να μου το έλεγες;" ρωτάω δυναμικά και την κατακεραυνώνω με το βλέμμα.( Κάτι έμαθα από την μανούλα μου ε; Πως με βρίσκετε; )

-"Δεν το ήξερα ότι χρειαζόταν να σε ρωτήσω..." απαντάει απαθέστατα  βάζοντας τα ακουστικά στα αυτιά της επιδεικτικά και νιώθω το αίμα μου να κοχλάζει. (Αλλά είπαμε εφηβεία είναι αυτή..πρέπει να διατηρώ την ψυχραιμία μου , με συμβούλεψαν φίλοι και γνωστοί. )

-"Να σου πω Λουκία, πρόσεξε καλά ! Δεν σου τα είπαν καλά μου φαίνεται! Εγώ δεν είμαι μάνα σου!" φωνάζω έξαλλος με τη στάση της γράφοντας στα παλαιά των υποδημάτων μου τις συμβουλές όλων και την πλησιάζω με άγριες διαθέσεις.

-"Ακριβώς! Γιατί αν ήσουν η μάνα μου θα με άφηνες όπως έκανε ήδη η μαμά!" φωνάζει έξαλλη και ανασηκώνεται στο κρεβάτι  πάνω ετοιμοπόλεμη σε  στάση επίθεσης με τα χέρια στη μέση.

-"Η μάνα σου δεσποινίς μου είναι 1455 χιλιόμετρα μακριά ! Δεν μπορεί να αποφασίζει  για το τι συμβαίνει εδώ πέρα σου  το έχω ξαναπεί!  Αλλά δεν σε συμφέρει βέβαια! Ήξερες ότι θα έλεγα όχι και έτρεξες και πήρες τηλέφωνο τη μάνα σου!" ωρύομαι έξαλλος δείχνοντας το Ιράν με το δάχτυλο μου τεντωμένο προς το  ανοικτό παράθυρο της.(ή κατά... κάπου εκεί τέλος πάντων εκεί θα κολλήσουμε τώρα;;)

-"Μπα! Και που ξέρεις εσύ την απόσταση; Έμαθες επιτέλους να χειρίζεσαι το κινητό σου;" ρωτάει κυνικά και φουντώνω.( Ανάθεμα την τεχνολογία!Πως άλλαξαν έτσι σε δέκα χρόνια τα κινητά !)

-"Άκου να σου πω Λουκία μου: Στην Ρόδο δεν θα πας και τον πρωθυπουργό  τον ίδιο να πάρεις τηλέφωνο ακόμα! Το κατάλαβες;  Είσαι μόλις 15 χρόνων! Ανήλικη! Α-νη-λι-κη! Αποφασίζω εγώ! Κατανοητό; Άντε μπράβο!" φωνάζω και κάνω μεταβολή και βγαίνω γρήγορα από το εφηβικό δωμάτιο και τραβώ την πόρτα να κλείσει δυνατά.( Στο τσακ από ότι  φάνηκε μιας και άρχισαν να πετάγονται προς την πόρτα διάφορα αντικείμενα με σφοδρότητα ..)

Ναι, αυτή ήταν η Λουκία μας σουσουράδες . Θυμάστε την  μικρή  Λουκία;  Το χαριτωμένο παιδάκι μου; Ε, αυτό είναι.  Δεν πρόλαβα να σας την συστήσω όμως...Λίγο ακόμα να μέναμε εκεί μέσα θα κινδύνευε η σωματική μας ακεραιότητα. Πιστέψτε με...εμπιστευτείτε τον παλιό....Ξέρω τι λέω. Έχω  φάει εγώ σνικερς στο κεφάλι..μπόλικα!

Η Λουκία που δεν πρόλαβε να βγει από το αυγό και μου θέλει συναυλίες στη Ρόδο, μη χέσω! Μα δεν φταίει το παιδί αλλά η μάνα της! Αλλά που να ξέρει η Βίβιαν από έφηβους; Η Βίβιαν ξέρει από αποστολές διάσωσης και από όπλα!  Ζωή και αυτή...αλλά όπως και να ζει έστω να μην ανακατεύεται εκεί που δεν ξέρει! Μάνα εκ του τηλεφώνου! Μου χαλάει το παιδί...Για να μην αναφερθώ στη μεγάλη Λουκία και την αδυναμία που της έχει ακόμα! Τι να πω...Εφηβεία είναι θα περάσει...

Αλλά θα διακόψω πάλι γιατί βλέπω φως να βγαίνει από τη πόρτα δίπλα στο δωμάτιο της Λουκίας.

Σπρώχνω απαλά τη πόρτα και περνάω το κεφάλι μου μέσα. 

Καλά το φαντάστηκα. Πάλι ξύπνια είναι η Κωνσταντίνα και ως συνήθως είναι τόσο απορροφημένη από αυτό που διαβάζει που δεν με έχει αντιληφθεί ακόμα.  ίδια η μάνα της. Όχι τη Βίβιαν καλέ. Η Βίβιαν παντρεύτηκε τον Κοσμά, τον κόπανο, θυμάστε; Εγώ μετά το μεγαλειώδη ναι που είπα παντρεύτηκα εκείνη, την μια και μοναδική. Έτρεξα κιόλας μην χάσω ! Φοβήθηκα μην αλλάξει γνώμη βλέπεις. Ε, η Κωνσταντίνα  που λέτε είναι  δική μας κόρη.  

Πλησιάζω αθόρυβα για να μην την τρομάξω και της χαϊδεύω το κεφαλάκι ενώ έχω καθίσει στα γόνατα.

-"Τι διαβάζεις σήμερα;"

-"Μικρές κυρίες". ....Μπαμπά....καλά που ήρθες...σε ήθελα κάτι..." λέει και αφού τοποθετήσει ένα σελιδοδείκτη στη σελίδα που φτάνει γυρνάει και με κοιτάει με το πιο γοητευτικό χαμόγελο που διαθέτει.-"Μπορώ να παραγγείλω δύο βιβλία που κυκλοφόρησαν μόλις;Σε παρακαλώωωω....." τελειώνει και  της χαμογελώ πίσω. Μπορείτε εσείς να αρνηθείτε  κάτι σε αυτό το  αγγελικό πλάσμα; Ούτε εγώ μπορώ.

-"Θα τα παραγγείλουμε αύριο μαζί να δω και περί τίνος πρόκειται. Κάνε μου τη χάρη και  κοιμήσου όμως τώρα...Είναι αργά..."

Η μικρή με αρπάζει από το λαιμό και με φιλάει παντού  ευτυχισμένη και γελάω με τα καμώματα της απολαμβάνοντας την εκδήλωση αγάπης .(Μόλις μπουν στην εφηβεία κάπως σεληνιάζονται , ακόμα αυτή είναι ακίνδυνη.  Είναι 13..Ακόμα είμαστε καλά...)

Βγαίνω από το δωμάτιο της κλείνοντας της το φως σημειώνοντας στο μυαλό μου να ξανατσεκάρω σε λίγο. Δεν είναι λίγες οι φορές που την έχω τσακώσει να διαβάζει μες στη νύχτα και προχωρώ στο δωμάτιο δίπλα όπου το φως είναι κλειστό και η πόρτα μισάνοιχτη.

Πλησιάζω τα δύο κρεβατάκια που κοιμούνται η Σπυριδούλα 11 και η Άννα 9 χρόνων . (Σπυριδούλα από το Σπύρο τον πεθερό μου και  Άννα από την πεθερά μου.)   Σκεπάζω  την Άννα πρώτα ,  απαλά ,χαζεύοντας  τις ζωγραφιές που έχει γεμίσει το τοίχο πάνω από το κρεβάτι της. 

-"Μπαμπά...είδες τι ζωγράφισα σήμερα;" ρωτάει νυσταγμένα  με το που με αντιλαμβάνεται.

-"Δεν έχω πάει στη σοφίτα ακόμα...θα πάω σε λίγο και θα δω. κοιμήσου εσύ ...είναι αργά...." την συμβουλεύω ψιθυριστά  και αμέσως παραδίδεται αμαχητί στον Μορφέα. 

Η Άννα μου , κορίτσια που λέτε, είναι η καλλιτέχνις της οικογενείας μας. Είναι 9 χρόνων και η τέταρτη κόρη μου. Από τη λατρεμένη μου σύζυγο είναι τρίτη στη σειρά. Μην μπερδεύεστε καλέ. Πρώτη η Λουκία από την Βίβιαν και μετά δεύτερη η Κωνσταντίνα , τρίτη η Σπυριδούλα και τέταρτη η Άννα. Μπερδευτήκατε περισσότερο; Ε ,τι να σας κάνω και εγώ...; 

  Η Άννα λοιπόν είναι ζωγράφος που λέτε  ή τουλάχιστον θέλει να γίνει. Ζωγραφίζει παντού και πάντοτε. Πηγή έμπνευσής της  ακόμη και μια λέξη, μια μουσική μελωδία , ένα πέταγμα ενός περαστικού πουλιού. Μην πιστέψετε αν σας πουν ότι έμοιασε  της θείας  Αγνής. Εμένα έμοιασε το παιδί μου. Εγώ ζωγράφιζα μανιωδώς μικρός, δεν θυμάστε; Η Αγνή την βοήθησε  μόνο στο  να αναδείξει το ταλέντο της . Είναι αχώριστες οι δύο τους. Χάνονται με τις ώρες στη σοφίτα ζωγραφίζοντας. Έχουν οι δύο τους  αναπτύξει ένα απίστευτο δέσιμο που δεν αφήνει περιθώριο σε κανέναν να χωθεί ανάμεσα τους. Ζει η μία για την άλλη. Αν τις δείτε μαζί πως συμπεριφέρονται..συνεννοούνται με το βλέμμα. Μόνο όταν η Αγνή  λείπει σε  εκθέσεις ζωγραφικής χωρίζονται οι δύο τους.

Πλησιάζω την Σπυριδούλα και της στρώνω το σκέπασμα της . Η κίνηση μου την κάνει να ανοίξει τα  σμαραγδένια μάτια της. (Να πάω σε ένα δωμάτιο και να κοιμάται κάποιος δεν γίνεται;)

-"Μπαμπά...ευτυχώς που ήρθες .... Πρέπει να  σου πω κάτι."

-"Τι συμβαίνει μικρή ;" ρωτώ απαλά και παραμένω σκυμμένος από πάνω της . Την παρακολουθώ που απλώνει το χέρι της και μου δίνει ένα παραμύθι. Ωχ...και όχι δεν είναι αυτό που φαντάζεστε!Περιμένετε λίγο  και θα δείτε...

-"Μπορείς να μου εξηγήσεις πως γίνεται να έχει καταπιεί το μήλο, να της έχει σταθεί στο λαιμό, να έχει πνιγεί, να την έχουν βάλει σε γυάλινο φέρετρο και ξαφνικά ένας πρίγκηπας να την φιλάει και να ζωντανεύει; Ποιος ήταν ο πρίγκηπας;  Ο Χριστός; Γιατί μόνο το Χριστό ξέρω να έχει αναστήσει νεκρό."  τελειώνει και σουφρώνει τα χείλη της κοιτώντας με δυναμικά.

Όχι για ελάτε παρακαλώ  εσείς να δω τι θα της απαντήσετε της 11χρονης μου κόρης που θα γίνει γιατρός   όταν μεγαλώσει όπως δηλώνει από μικρή. Η Σπυριδούλα έχει πάρει το κοφτερό μυαλό και το γονίδιο  της  δικιάς μας οικογένειας μας. Αυτό το καταλάβατε πιστεύω.Τι απαντάμε  τώρα όμως; 

-"Αυτά Σπυράκο είναι παραμύθια έχουμε πει. Για μικρά παιδάκια και .."

-"Αηδίες είναι! Γιατί να παραμυθιάζουν τα παιδιά με ψέμματα; Τα ίδια και στην ωραία κοιμωμένη και παντού! Η ωραία μας κοπέλα τσιμπήθηκε από το αδράχτι, κύλησε μια σταγόνα αίμα και έπεσε σε χειμέρια νάρκη! Εξωφρενικό! Άκου χειμέρια νάρκη σε άνθρωπο!  Γιατί ο Πινόκιο; Ξαφνικά ζωντάνεψε μια ξύλινη κούκλα! Μαγικά! Και το πιο μαγικό ακόμα να στο πω ;  Όταν έλεγε ψέμματα στο πατέρα του μεγάλωνε η μύτη του. Απίστευτο! Μύτη που επιμηκύνεται έχεις ξαναδεί εσύ ως γιατρός; Αυτά είναι  όλα εξωφρενικά !" γρυλίζει και αναστενάζω .

-"Έχεις δίκιο σε όλα. Αλλά τα υπόλοιπα παιδάκια που δεν έχουν προπάππο, παππού και πατέρα γιατρό δεν το ξέρουν...Κοιμήσου και  αύριο θα το συζητήσουμε... είναι αργά τώρα..." απαντάω δειλά  και την βλέπω να χασμουριέται.

-"Αύριο θες βοήθεια στο ιατρείο;"  ρωτάει με μισόκλειστα μάτια.

-"Μπορεί να έρθει μια παρτίδα εμβολίων για το στρατόπεδο."

-"Πάλι  θα τους μαζεύουμε από το πάτωμα ...άντρες...πφ..." καταλήγει νυσταγμένα και κλείνει τα μάτια της .

Δόξα σοι ο Κύριος!

Πατώντας  στις μύτες των ποδιών μου βγαίνω από το δωμάτιο τραβώντας απαλά τη πόρτα. Κοντοστέκομαι ανακουφισμένος που την γλίτωσα από την Σπυριδούλα τόσο εύκολα και αναστενάζω όταν νιώθω ένα χάδι στη μέση της πλάτης και γυρνώ τρομαγμένος .

-"Εσύ είσαι;"

-"Τρόμαξες;" ρωτάει και με πλησιάζει αργά  από μπροστά πλέον σέρνοντας το χέρι της προς τα κάτω. Της το γραπώνω πριν φτάσει στο προορισμό του και την βλέπω να δαγκώνει το κάτω χείλος της.

-"Δεν έχω τελειώσει ακόμα με τα παιδιά. Μου μένουν οι δίδυμες και ..."  απαντώ προσπαθώντας να φανώ δυναμικός αν και  Ζαχαρία έχει αρχίσει να αντιδράει ήδη.Σκυλάκι της τον έχει καταντήσει! Ένα άγγιγμα, μια λέξη της και αυτός  γίνεται  λαμπάδα για χάρη της!

-"Τις είδα τώρα μόλις ...Από το δωμάτιο τους έβγαινα καλέ μου..." λέει λάγνα ενώ σέρνει τη γλώσσα της στα χείλη της σαλιώνοντας τα. Ο Ζαχαρίας παρεκτρέπεται μες στο σλιπ μου εντελώς  αλλά ευτυχώς χτυπάει το κινητό μου  και το βγάζω να απαντήσω αφήνοντας τη σύζυγο μου  να ξερογλείφεται.   

-"Μαμά;" ρωτώ διστακτικά απαντώντας στο τηλεφώνημα.

Τι σκατά  θέλει η Λουκία  τέτοια ώρα; Δεν μπορούσε να περιμένει να μου το πει αύριο το πρωί; Ναι, η Λουκία με το που συνταξιοδοτήθηκε ο γέρος και έκλεισε το ιατρείο του μετακόμισαν εδώ να είναι κοντά στις εγγονές της και στη νύφη της,την κόρη της όπως την λέει. Σιγά  να μην την ξεφορτωνόμουν! 

-"Να σου πω Τεό κάτι μια και τελευταία φορά εύχομαι ! Γιατί κάνεις το παιδί και κλαίει; Δεν μπορείς να του δείξεις λίγη εμπιστοσύνη; Έτσι σε μεγάλωσα εγώ; Αυτά σου έμαθα; Να μεγαλώνεις τα παιδιά σου με στερήσεις και φωνές; Τραμπούκο  μεγάλωσα εγώ; "

-"Μην με λες Τεό σου έχω πει.." γρυλίζω στο ακουστικό όσο η γυναικούλα μου βρίσκει ευκαιρία και  χώνει το χέρι της μες στο παντελόνι μου.

-"Τη Λουκία θα την αφήσεις να πάει στη συναυλία με τη φιλενάδα της ! Ακούς τι σου λέω; Όλο αντιρρήσεις της φέρνεις και θα μεγαλώσεις ένα παιδί στερημένο! Με πήρε τηλέφωνο και έκλαιγε το πουλάκι μου πάλι εξαιτίας σου! Αλλά θα τα πούμε εμείς αύριο από κοντά καημένε μου..." απειλεί και της κλείνω το τηλέφωνο στα μούτρα. 

Δεν αξίζει να της μιλήσω μιας και η Λουκία 1 με τη Λουκία  2 κάνουν πάντα αυτό που θέλουν! 13 χρονών ήταν η Λουκία  2 όταν έπεισε την γιαγιά της την Λουκία  1  να πάνε μαζί  στη Ρόδο στη συναυλία του Σιπ..όχι..Σιν μήπως; Ή Σίχ; Που να θυμάμαι μωρέ σουσουράδες  πως τον έλεγαν εκείνο το τύπο ! Σίχ...αμα πάντως ήταν αυτός ο νεαρός! Και επειδή δεν την άφηνα την μικρή Λουκία να πάει η μεγάλη Λουκία την συνόδευσε. Μην της χαλάσουμε χατήρι !  Μια βδομάδα δεν άκουγε  η Λουκία  1 που είχαν βουλώσει τα αυτιά της αλλά καλά να πάθει!Μου  ήθελε συναυλίες στην ηλικία της! 

Αλλά για μισό λεπτό! Τόση  ώρα που εγώ σας εξηγώ  η γυναικούλα μου άναψε τη λαμπάδα!

Γραπώνω το χέρι της και προσπαθώ να  το τραβήξω  έξω  από το σλιπ μου  αλλά αυτό σαν μέγγενη έχει τυλίξει τον Ζαχαρία και δεν τον αφήνει. Κάνω μια τελευταία ανέλπιδη προσπάθεια αλλά τζίφος. Δεν επιμένω γιατί θα τον ξεπατώσω! 

-"Μα γιατί  δεν με αφήνεις Θοδωρή μου  ...αφού πάντα περνάμε καλά..."  παραπονιέται ψευτολυπημένη εκείνη.

-"Γιατί είσαι στις επικίνδυνες μέρες Ευτυχία μου. Γι αυτό δεν σ αφήνω μωρό μου." απαντάω μελιστάλαχτα. Με τόσες εγκυμοσύνες έχω ξεκινήσει αν μετρώ τις μέρες του κύκλου της εγώ ο ίδιος!

-"Ε και; Εσύ δεν ήθελες να γεμίσει με κόσμο το Καστελόριζο;" ρωτάει πονηρά προσπαθώντας να τρίψει το κορμί της στο δικό μου.

-"Να γεμίσει ήθελα... όχι  όμως...να το γεμίσω εγώ  Ευτυχία.." γρυλίζω γιατί το άγγιγμα της αργά αλλά σταθερά με αποσυντονίζει. Πλανεύτρα Ευτυχία ...

Α, ναι θα το ξεχάσω έτσι... αναμμένος που είμαι..Ευτυχία την λένε. Ποια λένε Ευτυχία; Εκείνη καλέ. Την μια και την μοναδική.  Μια Ευτυχία που μου έχει χαρίσει πολλές μικρές ευτυχίες. Στον αριθμό 6! Εκτός από την Κωνσταντίνα , την Άννα , την Σπυριδούλα, τις δίδυμες  - την Φιλίτσα και την Αναστασία- έχουμε άλλη μια κόρη 3 χρόνων, την Ελένη. Τώρα καταφέραμε και της κόψαμε την πάνα και την πιπίλα. Να ξαναγυρίσουμε στα ξεχεσίματα πάλι; 

Α, καλέ ! Να μην ξεχάσω να σας πω ότι την Ελένη , την τελευταία μου την βάφτισε η Στέλλα μας. Η Στέλλα που έχει γίνει  Παριζιάνα ! Εργάζεται τα τελευταία χρόνια ως νοσηλεύτρια σε μια κλινική στο Παρίσι  για άτομα που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα  που αντιμετώπιζε  εκείνη. Γιατί τώρα δεν αντιμετωπίζει πλέον κανένα πρόβλημα. Ναι...τον έκοψε το δικό της Ζαχαρία και δεν θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο σε αυτό το γεγονός γιατί όσο να ναι πονάει...όχι εμένα τον Ζαχαρία και απανταχού των Ζαχαρίων! Εγώ προσωπικά χάρηκα για εκείνη. Ότι μας βαραίνει καλό είναι να το ξεφορτωνόμαστε γρήγορα. 

Σύνολο ευτυχιών παρακαλώ; 7! Μην ξεχνάτε και την Λουκία που μου ψήνει το ψάρι στα χείλη! 7 κορίτσια μου χάρισε ο Ζαχαρίας που κακό χρόνο να έχει! Γιατί τον βρίζω; Έ όχι και γιατί ρε σουσουράδες...Ένα γιο λεβέντη σαν εμένα δεν μου χάρισε! Εκεί ξερνοβολάει κόρες σαν πολυβόλο! Όχι ότι θα τις άλλαζα αλλά καλό θα ήταν άλλο ένα αρσενικό μες στο σπίτι. Ο παππούς και ο πατέρας μου όλη μέρα που τους βρίσκεις που τους χάνεις στο καΐκι του Φώτη απολαμβάνουν την σύνταξη τους και το ψάρεμα τους! Με άφησαν μονάχο μου να τα βγάζω πέρα με όλες τους! 

-"  Δηλαδή δεν με θες πια..." ρωτάει σέρνοντας τις λέξεις της η Ευτυχία με μάτια θολά από πόθο κάνοντας  τον  Ζαχαρία όμοιο με οχιά και κροταλία να τεντωθεί και να κοντεύει να  βγει από το κοφίνι του..ε από το σλιπ μου εννοούσα! 

-"Σε θέλω μωρό μου...πως γίνεται να  μην  σε θέλω..." μουρμουρώ και επιτίθεμαι στα χείλη της καταπίνοντας έναν λυτρωτικό αναστεναγμό που της ξεφεύγει. 

Πόσο να αντέξω ο δόλιος καλέ κορίτσια; 

Και δεν πρόλαβα να σας πω για το ιατρείο μου εδώ στο ακριτικό νησί που η φήμη του έχει ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα για να μην πω και στη γείτονα χώρα!

Νέσπα...

Ένα τελευταίο θα σας πω και σας αφήνω γιατί...κωλύομαι ...να μιλήσω περισσότερο:

 Ευτυχία...μόνο ευτυχία μου έχει χαρίσει αυτά τα δέκα χρόνια η γυναίκα μου...και ευτυχίες....πολλές ..και  ας γκρινιάζω μερικές φορές..μην  μου δίνεται σημασία εσείς...η γυναίκα μου και οι κόρες μου... η Ευτυχία και οι Ευτυχίες μου όπως τις φωνάζω  ,  αυτά τα θηλυκά που αποκαλώ  παιχνιδιάρικα : αερικά, πλανεύτρες μάγισσες και γητεύτρες  , είναι όλη μου η ζωή. 

  Είναι κάθε μια  τους ξεχωριστά  ένας ζεστός ήλιος ...κάνοντας τη ζωή μου να μοιάζει συνεχώς σαν  μια  ανοιξιάτικη λιακάδα . 

18/4/2020 Τέλος