Ξυπνάω δίπλα της και δεν χορταίνω να κοιτώ το πρόσωπο της που κοιμάται. ...Άβαφη εντελώς και μοιάζει ψεύτικη .Τόση ομορφιά πως χωράει σε ένα σώμα;

Αποχαυνωμένος μένω να την κοιτώ ώσπου οι ακτίνες του ήλιου που ξεφεύγουν ανάμεσα από την πλουμιστή , κεντημένη λευκή κουρτίνα αρχίζουν να παίζουν με το πρόσωπο της και όπως είναι φυσικό να συμβεί πεταρίζει τα βλέφαρα της, τεντώνεται σαν γατί και ανοίγει αργά τα μαγευτικά μάτια της.

-«Καλημέρα...» σιγοψιθυρίζει και με κοιτάζει χαμογελαστή και με μια ευτυχία αποτυπωμένη στο πρόσωπο της -εξαιτίας μου φυσικά - και αυτή μου η σκέψη με κάνει να την τραβήξω και να την κλείσω στην αγκαλιά μου.

Μα πως να μπορέσω να της αντισταθώ; Αυτή η αίσθηση του δέρματος της δε ανεπανάληπτη.. Απίστευτο συναίσθημα!

-«Πως κοιμήθηκες;»

-«Καλά...αλλά ξύπνησα και έχω μια πείνα...» τονίζει συνεχίζοντας να χαμογελάει.

-«Και εγώ πεινάω. Να πεταχτώ στο φούρνο να μας πάρω κάτι για πρωινό; Τυρόπιτα προτιμάς ή μήπως κάτι άλλο;»

-«Ποίος σου μίλησε για φαγητό χαζούλη;» συνεχίζει χαμογελώντας ξεδιάντροπα πονηρά και αν δεν κάνω λάθος... όχι δεν κάνω, το χέρι της κινείται προς τα κάτω και συναντάει τον Ζαχαρία που κουρνιασμένος κοιμάται αμέριμνος. -Συνηθισμένος στην νηστεία τόσο καιρό έχει σταματήσει να ξυπνάει χαράματα ο έρμος -. Κατευθείαν ο καψερός , στην απρόσμενη επαφή με το χέρι της που κινείται πάνω του με ρυθμό, ξυπνάει και βρυχάται σαν αρκούδα μετά την χειμερία νάρκη της και αναλαμβάνει τα ηνία του ερωτικού καλέσματος .

~

Λαχανιασμένοι και με τις σταγόνες του ιδρώτα εμφανές στο μέτωπο και στο υπόλοιπο σώμα μας, με την ηδονή της αισθησιακής σεξουαλικής πράξης χαραγμένη ακόμα στο κορμί μας, αποφασίζουμε να σηκωθούμε, με πρόφαση να πλυθούμε αλλά γνωρίζω καλά ότι ο χρόνος τρέχει αδυσώπητος κυρίως για εμένα. Ελέγχω το κινητό μου με μία κρύα αίσθηση , έχοντας την ακόμα στην αγκαλιά μου ανήμπορος να την αποχωριστώ και η επιβεβαίωση βρίσκεται στο μήνυμα της Λουκίας που μου τονίζει ότι η κόρη μου με ζητά από το χάραμα και περιμένει να επιστρέψω. Καλό θα ήταν να της κρατώ και κάποιο δωράκι από το μικρό μου ταξιδάκι, όπως τονίζει. Τώρα μάλιστα...τι να της κρατώ από το ταξίδι μου στο κορμί της σαγηνευτικής μου νεράιδας;

-«Πρέπει να φύγω...το παιδί με ζητάει.. χτίζουμε σχέσεις με την κόρη μου...» ψελλίζω μέσα στα μαλλιά της και την αισθάνομαι να ανατριχιάζει.

-«Φυσικά.. πήγαινε...δεν αρέσει στις γυναίκες να τις στήνουν.. πόσο μάλλον στα παιδιά που δεν γνωρίζουν από υπομονή..» απαντάει προσπαθώντας να ακουστεί ανέμελη αλλά ο τόνος της λύπης ζωγραφίζει την φωνή της.

-«Δικαιολόγησα την απουσία μου με ένα ταξίδι απέναντι...περιμένει δώρο...έχεις κάποια ιδέα;» ρωτώ και την παρακολουθώ να πηγαίνει στο γραφείο της και να τραβάει από ένα συρτάρι ένα μπλοκ ζωγραφικής με μαρκαδόρους το οποίο αποθέτει στα χέρια μου.

-«Δεν έχω κάτι καλύτερο.» ψελλίζει στεναχωρημένη και σκύβω και φιλώ απαλά τα χείλια της.

-«Αρκεί. ... Θα γυρίσω...σύντομα. Δεν τελειώσαμε....» λέω αναφερόμενος στο βάψιμο, και σκύβω ξανά στα χείλια της. Νοιώθοντας την δίψα να ξυπνάει αν και για να είμαι ειλικρινής άσβηστη παραμένει αλλά την είχα κάπως υπό τον έλεγχο μου , απομακρύνομαι βιαστικά δίχως να κοιτάξω πίσω μου.

Στα σοκάκια που μοσχομυρίζουν καλοκαίρι , σχεδόν χορεύω γυρνώντας προς σπίτι - και έχω την ανάγκη να φωνάξω ότι είμαι ερωτευμένος- ενώ η μορφή της είναι παντού γύρω μου ! Μέσα μου , σε κάθε κύτταρο μου ! Είμαι ερωτευμένος!!! Είμαι ευτυχισμένος!!! Είμαι ο Θοδωρής και είμαι καλά!!!! Πολύ καλά!!!!

Τα βήματα μου όμως επιβραδύνουν καθώς πλησιάζω το πατρικό μου. ..Ένα βάρος εγκαθίστανται στο στέρνο μου και το χαμόγελο μου σβήνει με σταθερό ρυθμό.

Ναι ,είμαι ερωτευμένος.... Με εκείνη...Την μία...και μοναδική...δεν θέλω να είμαι πουθενά αλλού εκτός από κοντά της..... και αυτή η δήλωση κάνει το σώμα μου να σφίγγεται και τα βήματα μου να σέρνονται κουρασμένα στη γη έχοντας φτάσει στο σοκάκι που οδηγεί στο σπίτι.

-«Μπαμπά!!!!» η χαμογελαστή, ευτυχισμένη, παιδική φιγούρα που με αντικρίζει και κατευθείαν τρέχει να κρυφτεί στην αγκαλιά μου με αποσυντονίζει, κάνει τις σκέψεις μου να κρυφτούν προσωρινά.

-«Μικρέ τυφώνα ήρεμα.. θα μου πέσεις..» γελάω με την μικρή που σε ησυχία δεν κάθεται στην αγκαλιά μου και διαβαίνω την εξώπορτα. Μεσημέριασε σχεδόν με τους έρωτες μου να μην έχουν σταματημό και όλοι βρίσκονται συγκεντρωμένοι στη τραπεζαρία και τρώνε.

Παίρνω θέση στο τραπέζι με την μικρή δίπλα μου , να μην με αποχωρίζεται - τέτοιο τσιμπούρι δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου- όσο η Λουκία με κοιτάζει προβληματισμένη παρατηρώντας έκπληκτη τα χάλια μου έτσι που είναι διάσπαρτα λερωμένα τα ρούχα μου με μπογιές αλλά δεν το σχολιάζει ευτυχώς μπροστά στους άλλους. Οι υπόλοιποι τρώνε και συζητάνε τις λεπτομέρειες του γάμου αν και εμένα το θέμα με αφήνει παγερά αδιάφορο. Και τη Βίβιαν που κάθεται ανάμεσα στο πατέρα μου και την Λουκία απλά την χαιρέτησα με ένα κούνημα του κεφαλιού μου . Στεγνά. Ασχολιέμαι με την μικρή που είναι ο καλύτερος αντιπερισπασμός. Τουλάχιστον προσπαθώ μιας και η σκέψη μου τρέχει που αλλού;...Σε εκείνη!

-«Μπαμπά!!! Μπαμπά!!! Μακαόνια!!! Μ αεσουν τα μακαόνια!!!!» φωνάζει η κορούλα μου ενθουσιασμένη δίπλα μου χτυπώντας παλαμάκια μόλις η γιαγιά της, της σερβίρει στο πιάτο της ένα κομμάτι αχνιστό παστίτσιο .

Αχ, εμένα να δεις πόσο μ αρέσει εκείνη...

-«Μπαμπά.. κοίτα ένα μακαόνι τεάστιο!» τσιρίζει το καμάρι μου, δίπλα μου.

Τεράστιο συναίσθημα ο έρωτας...Αχ, ο έρωτας....είμαι ερωτευμένος... έχω φουσκώσει από έρωτα....

-«Μπαμπά! Κοίτα!!! Δύο μακαόνια !!!» ουρλιάζει το μοναχοπαίδι μου , στο πλάι μου.

Αχ, πως δυο σώματα και δυο ψυχές μπορούν να γίνουν το μαγευτικό , απόλυτο ένα...

-«Μπαμπά κοίτα!!!! Έχω πλοκάμια σαν καλαμάι!!!» βρυχάται δίχως αύριο το στολίδι μου.

Αχ, με τύλιξε στα πλοκάμια της σαν να ήμουν καλαμάρι ...αλλά δεν θα το άλλαζα με τίποτα στο κόσμο!!! Καλαμάρι ... χταπόδι ...όλα τα μαλάκια για πάρτη της εγώ!

-«Τεό!!! Το παιδί!!!! Θα πνιγεί!!! Που έχεις το μυαλό σου μωρέ!!!» η στριγκή φωνή της Λουκίας με βγάζει από τον κόσμο μου για να δω τη μικρή όρθια στη καρέκλα της να ταλανίζεται δεξιά αριστερά επιδεικνύοντας τα δυο πλοκάμια της που κρέμονται από τα δυο της ρουθούνια!

Πότε πρόλαβε το σκασμένο και έχωσε τα μακαρόνια στη μύτη της;;;

Μ ένα χαμόγελο στα χείλια , με άδειο στομάχι και το μυαλό, καρδιά και ψυχή γεμάτα από την εικόνα εκείνης αποχωρώ από το τραπέζι ζητώντας συγγνώμη. Απομονώνομαι στο δωμάτιο μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι. Η έλλειψη εκείνης είναι έντονη και απορώ. Πρώτη φορά νιώθω τόσο έντονη την ανάγκη να είμαι συνέχεια δίπλα της ..να την αισθάνομαι.. να την ακούω.. να την μυρίζω.. να την απολαμβάνω με όλες μου τις αισθήσεις!

Δεν περνάει πολύ ώρα που η πόρτα του δωματίου μου ανοίγει και η Βίβιαν κάνει την εμφάνιση της με την μικρή αγκαλιά και μπαίνουν μέσα. Τα μούτρα της μικρής είναι κόκκινα σημάδι ότι έκλαιγε και η Βίβιαν σπεύδει να με ενημερώσει ότι το παιδί με ζητάει, ότι δεν μπορεί να την ησυχάσει με τίποτα για να την βάλει για ύπνο.

-«Έλα μικρέ μπελά...έχει χώρο για σένα εδώ!» φωνάζω γελώντας, χτυπώντας τον άδειο χώρο δίπλα μου και η μικρή με ένα σάλτο πηδάει από την αγκαλιά της μάνας της και έρχεται με φόρα κατά πάνω μου.

-«Θα την κοιμίσω εγώ.. άφησε την μου εμένα..» ενημερώνω την Βίβιαν η οποία κοντοστέκεται και με κοιτάζει με ένα αδιευκρίνιστο ύφος.

-«Θοδωρή... δεν έχουμε προλάβει να μιλήσομε...»

-«Να πούμε τι; Δεν χρειάζεται νομίζω να μιλήσουμε Βίβιαν...όλα έχουν δρομολογηθεί.» απαντώ πιο σκληρά από ότι θα ήθελα να ακουστώ και αφού ρίξει το βλέμμα χάμω , κάνει στροφή και φεύγει.

Ναι, μου βγαίνει κακία ...ίσως και μίσος.. δεν μετανιώνω...γιατί αν είχε μιλήσει όλα θα ήταν διαφορετικά τώρα.

Μετά από ένα μαραθώνιο παραμυθιών και παιχνιδιών κατάφερα να κοιμίσω το μικρό δυνάστη μου!!!

Βλέπεις, έφερε αντίρρηση στο ότι η ωραία κοιμωμένη ερωτεύτηκε τον Πινόκιο και με μια φρουρά μολυβένιων στρατιωτών πήγαν να ζήσουν στη χώρα του ποτέ! Έχει και άποψη το σκατό, 4 χρονών παιδί μη χέσω!!! Που να της έλεγα δηλαδή ότι γέννησαν εφτά κατσικάκια! Και γω με τον εύλογο χρόνο που έχει περάσει που ν α θυμάμαι τι γινόταν στα παραμύθια, ε;;;; Έκανα λοιπόν μια μίξη όσων θυμόμουν αλλά μου γύρισε μπούμερανγκ! Αγανάκτησα να την ηρεμίσω και να την πείσω ότι έγιναν όλα αυτά και ότι δεν τα βγάζω απο το μυαλό μου!

Πατώντας στις μύτες των ποδιών μου βγαίνω από το δωμάτιο και κατεβαίνω στη κουζίνα. Νιώθω έντονη τη πείνα και το στομάχι μου διαμαρτύρεται. Δεν έφαγα το μεσημέρι βλέπεις καλά να πάθω τώρα. Ψάχνω στις κατσαρόλες που βρίσκονται πάνω στα μάτια της κουζίνας μπας και εντοπίσω κάτι που να τρώγεται όταν μια σκέψη μου περνάει από το μυαλό που βαθιά με ανησυχεί.

Εκείνη βρήκε να φάει κάτι; Θα πεινάει σίγουρα.. δεν είδα πουθενά τίποτα φαγώσιμο... την ξεθέωσα και εγώ με τα παιχνίδια μου.. και με το βάψιμο μετά...ω...

-«Τι ψάχνεις Τεό μου;» η φωνή της μάνας μου με τινάζει απότομα και πιάνω το στήθος μου που η καρδιά μου βαράει σε φρενήρης ρυθμούς.

Καρδιακό θα με κάνουν αυτοί!

-«Αμάν μωρέ μάνα! Φρουρό σε βάλανε να φυλάς τις κατσαρόλες!» φωνάζω αγανακτισμένος.

-«Σου μίλησα και πριν μπαίνοντας και αλλά εσύ δεν με άκουσες...στο κόσμο σου είσαι Θοδωρή μου αυτές τις μέρες...καλά είσαι;» ρωτάει με ενδιαφέρον και με πλησιάζει. Απλώνει το χέρι της και μου διώχνει λίγες τούφες από το μέτωπο.

-«Δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα...» απαντώ με ένα ψεύτικο πλατύ χαμόγελο στα χείλια και συνεχίζω:-«Πες μου ότι έχει κάτι να φάω..»

Με κοιτάζει βαθιά στα μάτια τύπου "δεν σε πιστεύω διόλου αλλά θα το ανακαλύψω τι συμβαίνει" πριν αφήσει μια ανάσα που κρατάει και γυρίσει προς το φούρνο του οποίου ανοίγει τη πόρτα και σκύβει.

-«Έχει μείνει παστίτσιο. Να σου βάλω;»

-«Ναι , αμέ! Αλλά .... αν μπορείς καλέ μάνα...Να ...Βάλε μου σε ένα ταπερ.» Η Λουκία κεραυνοβολημένη , ανασηκώνεται ,γυρίζει και με κοιτάζει κρατώντας τη σπάτουλα.

-«Σε ταπερ;»

-«Ναι, σε τάπερ.»

-«...Θα φας από το ταπερ;»

-«Ναι, θα φάω από το ταπερ.... Θα το πάρω να κατέβω να πάω να φάω στο λιμανάκι. Έχει και ωραίο καιρό...»

-«Θα φας από το τάπερ... στο λιμανάκι.. μεσημεριάτικα...»

-«Ναι, αυτό θα κάνω.»

Ευτυχώς δεν το συνεχίζει. Γυρνάει το σώμα της - αφού μου ρίξει την ίδια ματιά με πρωτύτερα - και αφού πιάσει το περίφημο ταπερ από ένα ντουλάπι πάνω από το κεφάλι της βάζει ένα κομματάκι μέσα. Την πλησιάζω και το κοιτώ συνοφρυωμένος πάνω από τον ώμο της.

-«Δεν βάζεις και δεύτερο; Πολύ μικρό είναι αυτό..»

-«Είναι μικρό ε;» ρωτάει χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει.

-«Ναι, μικρό.»

-«Να βάλω άλλο ένα είπες; »

-«Ναι, βάλε άλλο ένα καλύτερα. Μην σου πω και τρίτο. Έχει ένα σκύλο εκεί στο λιμάνι που σουλατσάρει. .αδέσποτο θα είναι...δύο για μένα και ...να του ρίξω το τρίτο κομμάτι να το φάει..»

-«...Σκύλο;»

-«Ναι, σκύλο.»

-«...Αδέσποτο θα ναι λες , ε;»

-«Ναι ,το καημένο αδέσποτο είναι.»

-«....Ε, ας βάλω του αδέσποτου σκύλου ένα κομμάτι ακόμα....»

-«Ε, ναι αμαρτία δεν είναι , καλέ μανούλα, να τρώω εγώ και να με κοιτάει αυτός..;»

-«Μεγάλη αμαρτία....»

Γυρνάει και μου δίνει το σφραγισμένο τάπερ με ανασηκωμένο φρύδι.

-«Θοδωρή...θες να μου πεις κάτι μήπως;»

-«Σαν τι ρε μάνα;»

-«Ξέρω γω...περίεργος μου φαίνεσαι...ταπερ ..ακροθαλασσιά...σκυλιά...παράξενα μου τα λες.»

-«Λουκία μια φορά θα το πω : Μια χαρά είμαι!» πετάω και της γυρνώ τη πλάτη γιατί φοβάμαι αυτό το βλέμμα της που με διαβάζει από την στιγμή που με κράτησε στα χέρια της στο μαιευτήριο!

-«Καλά. Ότι πεις..... Δεν θα επιμείνω..... Τεό...;» συνεχίζει αλλάζοντας το τόνο της και γυρνώ και την κοιτώ φευγαλέα.

-«Τι είναι πάλι;»

-«Δεν μου είπες.. Πως σου φαίνεται η εγγονή μου; Δεν είναι γλύκα Θοδωρή μου;»

-«Ναι είναι...σαν εμένα είναι μάνα, ε; Ίδια όμως! »

-«Ναι , και εγώ το παρατήρησα! Σου μοιάζει όχι μονό εξωτερικά αλλά και στα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς της...είναι τόσο ετοιμόλογη.. Τόσο χαριτωμένη... τόσο...»

-« ...Πανέξυπνη, τίποτα δεν της ξεφεύγει! Συνέχεια ρωτάει για τα πάντα, πολλή έξυπνο παιδί.. σαν εμένα! » την διακόπτω γιατί αν αφήσω τη Λουκία να μιλάει θα απαριθμεί τα προτερήματα της κόρης μου όλο το απόγευμα!

-«Ναι..ναι...πολύ μου θυμίζει εσένα μικρό. Άσε το άλλο, από τώρα κάνει το πατέρα σου ότι θέλει.. Φτάνει να τον κοιτάξει στα μάτια με αυτό το βλέμμα της όλο παράπονο και τον τουμπάρει συνέχεια!» λέει περήφανη όσο εγώ οπισθοχωρώ με χάρη.

-«Ναι, ακριβώς σαν και εσένα! Γιατί από σένα το πήρε αυτό! »

-«Θοδωρή!» φωνάζει εκνευρισμένη αλλά έχω πάρει ήδη παραμάσχαλα το ταπερ και έχω βγει από τη κουζίνα.

-«Το τάπερ να μου φέρεις!!! Μην το ξεχάσεις!!! Δεν έχω τάπερ ...» συνεχίζει να μουρμουρίζει εκνευρισμένη αλλά η φωνή της σβήνει καθώς απομακρύνομαι βιαστικά και στρίβω στο γνώριμο πλέον δρόμο για εμένα.

Αμάν αυτές οι Ελληνίδες μάνες με αυτά τα ταπερ!

Φτάνω στο νηπιαγωγείο- δημοτικό με την ανάσα να έχει σκαλώσει στο λαιμό! Καίγομαι να δω την φλογερή μου κοκκινομάλλα! Πλησιάζω τη πόρτα της αίθουσας που βάφαμε η οποία παραμένει ανοικτή πιθανόν για να στεγνώσει η μπογιά αλλά πουθενά δεν την εντοπίζω. Μια ανησυχία φωλιάζει στο στομάχι μου και με κάνει να βιαστώ να τρέξω να ανοίξω τη πόρτα του προσωπικού της χώρου.

Ανακουφισμένος την παρατηρώ να έχει ξαπλώσει πρόχειρα με μια πετσέτα γύρω από το σώμα της στο κρεβάτι όπου την έχει πάρει ο ύπνος. Εκείνη έστω έκανε ένα ντους γιατί εγώ παραμένω μες στη μπίχλα! Πλησιάζω αθόρυβα μην τυχόν και την ξυπνήσω και αφήνω το ταπερ στο κομοδίνο της και σκύβω από πάνω της να την θαυμάσω. Μα δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης στο τέλειο...συμπεραίνω και παίρνω στα χέρια μου μια τούφα από τα μισό βρεγμένα μαλλιά της.

Την αφήνω να κυλήσει από τα δάχτυλα μου και να καταλήξει στο μαξιλάρι ενώ πλησιάζω τα δάχτυλα μου στη μύτη και εισπνέω βαθιά το άρωμα της.

Στη ζωή μου τίποτα δεν έψαχνα και όλα ήρθαν ουρανοκατέβατα. Παιδί, γάμος και έρωτας. Βασικά ανάποδα έπρεπε να είχαν έρθει αλλά για εμένα μιλάμε!

Και ο έρωτας , αυτός που άκουγα ότι σε μαγεύει, ότι σε μεταλλάσσει δίχως να προσπαθήσεις σε ένα άνθρωπο καλύτερο από ότι ήσουν και βλέπεις τα πάντα από διαφορετική οπτική γωνία και όλα αποκτούν πλέον νόημα μόνο γύρω από το άτομο που έχεις μετατρέψει σε προσωπικό Θεό, τον οποίο τον κοιτώ κατάματα πλέον και τον αναγνωρίζω στο πρόσωπο εκείνης.

Όλα για μένα είναι εκείνη εδώ.

Η ανησυχία που ένιωσα πριν που την αναζητούσα με τρομάζει. Οι μέρες που έχω δώσει διορία σε αυτό που μας συμβαίνει τελειώνουν. Και εκεί που νόμιζα ότι θα είμαι δυνατός και θα καταφέρω με το που θα παντρευτώ την Βίβιαν να την απαρνηθώ μου φαντάζει ο δυσκολότερος άθλος... το πιο μαύρο αστείο...

Και αν εγώ είμαι πρόθυμος να καώ , να υποβάλω σε αυτό το μαρτύριο εκείνη είναι άδικο.

Τρεις μέρες έμειναν μέχρι το γάμο ..τρείς μέρες διορία στον Παράδεισο ..που αξίζει αλλά δεν είναι δίκαιο για εκείνην. Δένεται περισσότερο μαζί μου.. δημιουργούμε περισσότερες αναμνήσεις που θα καίνε σαν λάβα μετά... και δεν της αξίζει εκείνης.. δεν επεδίωξε να πονέσει.

Κάνω ένα βήμα μουδιασμένος προς τα πίσω δίχως να μπορώ να αποστρέψω το βλέμμα μου από το δικό της.

Δεν της αξίζει. Αλλά δεν μπορούσα να της αντισταθώ. Ας με κρίνει ο Θεός.

Κάνω άλλο ένα βήμα προς τα πίσω και άθελα μου σκουντάω ένα καλόγερο που υπάρχει εκεί και μου ξεφεύγει μια ωραιότατη βρισιά προσπαθώντας να τον πιάσω πριν πέσει χάμω.

-«Ήρθες πάλι...»

Η φωνή της ...Την ξύπνησα... Χαμογελώ σαν παιδί που έκανε αταξία και την κοιτώ να γυρνάει πλευρό και να μου απλώνει το χέρι της καλώντας με δίπλα της.

Πλησιάζω σαν τη πεταλούδα της νύχτας τη φωτιά και με μια μόνο σκέψη στο μυαλό πλαγιάζω πλάι της και μετά γυρνώ το διακόπτη του μυαλού και αφήνομαι.

Θα είναι η αποχαιρετιστήρια νύχτα μας...το ολοκαύτωμα της καρδιάς μου αλλά χαλάλι της.

Αφιερωμένο το άσμα των ασμάτων στο Θοδωρή μου και σε όσες έχουμε αγαπήσει παράφορα!

Ακολουθεί κοινωνικό μήνυμα της αγαπημένης σας Καλλιόπης :

Ο απότομος εγκλεισμός στα σπίτια μας είναι αρκετά δύσκολος και επίπονος ειδικά όταν μας τον έχουν επιβάλει με το ζόρι άλλοι. Αλλά εδώ μιλάμε για την υγειά, το υπέρτατο αγαθό όλων. Δεν σας κρύβω ότι έχουμε μπροστά μας μια μακρινή, δύσκολη διαδρομή . Αλλά είμαι και νιώθω αισιόδοξη! Στο τέλος της διαδρομής θέλω και εύχομαι να μας βρει με τις λιγότερες απώλειες .Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και δράσης. Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Για εμάς μιλάμε άλλωστε τις Ελληνίδες γυναίκες!

Υπομονή σουσουράδες μου λοιπόν γιατί τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Ακόμα είμαστε στην αρχή. Αλλά είμαστε όλοι μαζί σε αυτό και ας είμαστε τόσο μακριά αναγκαστικά!

Μια υπέροχη κίνηση από τις εκδόσεις Διόπτρα και τον εκδότη της Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο, ο οποίος ανακοίνωσε σήμερα ότι αν κάποιος νιώθει μόνος , μένει σπίτι και δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να προμηθευτεί κάποιο βιβλίο με ένα απλό email στο ebooksπαπάκιdioptra θα σας στείλει μερικά ebooks να σας κρατήσει συντροφιά. Άνεργες κορασίδες, χήρες κόρες , φοιτήτριες και μάνες που τα νεύρα σας δοκιμάζονται αυτές τις μέρες τρέξτε προμηθευτείτε βιβλία!

Όλοι μαζί μπορούμε να μείνουμε χώρια στο σπίτι !!!

Τα φιλιά μου.... εξ αποστάσεως φυσικά!