-Ευχαριστώ για την κατανόηση που δείξατε σουσουράδες! Θέμα υγείας ήταν που με κράτησε μακριάς σας,  περαστικό!  Πάμε  τώρα να συνεχίσουμε αυτή την ιστορία  και να οδεύσουμε δυναμικά   προς το  τέλος της !-

Παραμένω με τις ώρες  βουβός ,απόλυτα βυθισμένος στις σκέψεις μου  καθισμένος στο περβάζι της σοφίτας  να κοιτάζω από το  στενό παράθυρο  κάτω στο δρόμο και στο λιμάνι. Ξέρω τι περιμένω να δω. Αγωνιώ, λαχταρώ  και πεθαίνω βασανιστικά  όσο περνάει η ώρα και δεν βλέπω τον διοικητή και τη μικρή να έρχονται. Της μίλησε; Της είπε ότι το υποτιθέμενο ταξίδι του πατέρα της τελείωσε; Βρήκε το θάρρος να απαντήσει στα γιατί της; Θέλει  εκείνη να με δει; Να με γνωρίσει; Αν  όχι πως πρέπει να κινηθώ ; Αν έρθει πως πρέπει να την υποδεχτώ;  Πάντως πρέπει να βάλω τα δυνατά μου για να με συμπαθήσει, να με δεχθεί στη ζωή της ως πατέρα, να της γίνει απόλυτα κατανοητό  ότι από εδώ και στο εξής θα είμαι αναπόσπαστο, μόνιμο  και σταθερό κομμάτι της καθημερινότητας της. Ότι δεν ήρθα για να φύγω. Ότι ήρθα για να μείνω. Εγώ που δεν ήξερα καν την ύπαρξη της θα παλέψω να κατακτήσω ένα κομμάτι της καρδιάς και της ζωής της.

-«Θοδωρή μου;» η φωνή της Στέλλας στο τηλέφωνο μου που χτυπάει και απαντάω μηχανικά  με βγάζει από το πανικό μου .

-«Τι είναι μικρή; Γιατί δεν απολαμβάνεις το Παρίσι αλλά μου τηλεφωνείς;»

-«Μην γίνεσαι σκληρός. Δεν σου πηγαίνει. Τι έγινε εκεί; Είμαι τόσο αναστατωμένη που δεν μπορώ να απολαύσω  ουσιαστικά τίποτα...θα ήθελα να ήμουν  τόσο εκεί μαζί σας.»

-«.....  Πήγα και μίλησα με το διοικητή το πρωί. Είναι τόσα που πρέπει να χωνέψω Στέλλα! Δεν ξέρω από που να αρχίσω!!! Αλλά ας αρχίσουμε  από το ότι  μου κράτησε κρυφό κάτι τόσο σημαντικό!....Έμεινε το παιδί χωρίς πατέρα! ...Πότε θα μου το έλεγε Στέλλα ;;; Θα μου το έλεγε ποτέ;;; Τόση ήταν η αγάπη της;  Αυτή την αγάπη ονόμαζε η αγάπη για πάντα μη χέσω;;;» καγχάζω ειρωνικά και σφίγγω τη γροθιά μου ως ότου να πονέσω.

-« Έχεις απόλυτο δίκιο να είσαι θυμωμένος. Κατι  που έκανα πάντα ήταν να προσπαθώ να έρθω στη θέση των άλλων...Κάνε το και εσύ και έλα στη θέση της Θοδωρή! Της είχες ζητήσει λίγο χώρο και χρόνο. Δεν έκανε κάτι κακό η Βίβιαν...»

-«Κάκιστο είναι αυτό που έκανε όχι απλά κακό!!!Είναι πολύ  σημαντικό  αυτό που μου έκρυψε Στέλλα. Δεν είναι μονάχα θέμα χώρου και χρόνου! Ειδικά όταν πρόκειται για ένα άνθρωπο! Και για όνομα του Θεού !!! Στέλλα το παιδί είναι κοντά τεσσάρων!!!! Δεν βρήκε λίγα λεπτά να επικοινωνήσει μαζί μου να μου το αναφέρει;;;»

-«Μην το βλέπεις έτσι! Της ζήτησες χρόνο να τα βάλεις όλα σε μια σειρά ...σεβάστηκε τα θέλω σου.. δεν βλέπω κάτι κακό σε αυτό.. εντάξει, δεν ήξερες για το παιδί, λάθος της,  αλλά αν ήξερες όλα στη ζωή σου θα είχαν γίνει άνω κάτω ξανά πάνω που προσπαθούσες να τα βάλεις σε μια τάξη..»

-"Μαλακίες! Δεν μπορώ να της δώσω ελαφρυντικά για τη πράξη της Στέλλα! Είναι αδύνατο!  Απορώ πως εσύ μπορείς και το κάνεις! Μιλάμε για ένα αθώο πλάσμα! Και να  σου πω και κάτι να πάψεις να της υπερασπίζεσαι;...Που είναι η κυρία μητέρα τώρα ; Η υπεύθυνη μητέρα που θέλησε να αναλάβει όλο το βάρος της ευθύνης ενός παιδιού δίνοντας μου χώρο και χρόνο;;; Για μάντεψε!!! Μου έδωσε όσο χώρο ήθελα και χρόνο και αυτή πήρε το διπλάσιο!!! Μόνο του μεγαλώνει το παιδί! Με μια Τουρκάλα νταντά!!!"

-"......"

-"Δεν μιλάς έτσι;...Γι αυτό σου λέω... Χέστο Στέλλα...Άστο και βράστο... Είναι αδικαιολόγητη και ασυγχώρητη... Δεν ήθελα τίποτα άλλο παρά να το ήξερα Στέλλα ..μόνο να το ήξερα και θα..»

«Δεν το ήξερες όμως γι αυτό σταμάτα να κουράζεις το μυαλό σου με το τι θα έκανες! Τώρα τι θα κάνεις είναι το θέμα. Το παρελθόν δεν αλλάζει. Το μέλλον όμως το φτιάχνεις εσύ. » με διακόπτει και σιωπά . Έχει δίκιο.

-"Πες μου τι κάνει η Αγνή..." αλλάζω θέμα για να μην αρχίσω να βρίζω και να τα σπάω όλα όπως έχω την επιθυμία να βράζει μέσα μου.

-"Έχει εκστασιαστεί εντελώς  να δω πως θα την γυρίσω πίσω! Η εκδήλωση εδώ είναι ένα αρκετά σπουδαίο  γεγονός και έχει  τραβήξει την  προσοχή και τον θαυμασμό όλων κάτι που την έχει ψηλώσει δέκα πόντους σίγουρα! Να φανταστείς εχθές μια ολόκληρη ομάδα την πλαισίωνε βοηθώντας την να ξεπακετάρει τους πίνακες  και την ρώταγαν την άποψη της για όλα! Για τη θέση του πίνακα, τι φωτισμό θα ήθελε , με ποια σειρά να τοποθετηθούν, μέχρι και ...." την αφήνω να μιλάει και ηρεμώ σταδιακά καμαρώνοντας για την Αγνή .

Η κίνηση που προσμένω γίνεται αμέσως αντιληπτή και πετάγομαι πάνω ταραγμένος τερματίζοντας την κλήση με την Στέλλα. Η στητή κορμοστασιά που πλησιάζει αγέρωχη το πατρικό μου και το μικρό κορμάκι που χάνεται έτσι που  περπατάει δίπλα του δεν μπορεί να ανήκουν σε άλλους.

Καρφώνω το ταραγμένο βλέμμα μου στη μικροσκοπική φιγούρα και προσπαθώ να την ρουφήξω ολόκληρη. Το παιδί μου...η κόρη μου... Θεέ μου ...τι κάνω τώρα ,αναρωτιέμαι έντρομος  βιδωμένος στη θέση μου  όταν αντικρίζω τη φιγούρα της μάνας μου να  ξεπροβάλει και να  με  κοιτάζει εκνευρισμένη αν κρίνω από τα χέρια που έχει τοποθετήσει στη μέση της.

-«Φαίνεσαι έτοιμος να λιποθυμήσεις Θοδωρή! Σύνελθε παιδί μου!!! Ένα παιδί είναι που φοβάται περισσότερο από σένα! Εσύ είσαι ο πατέρας! Πρέπει να δείχνεις δυνατός! Και προσιτός βέβαια! Μιμήσου τον πατέρα σου !!! Τέρμα η κλάψα για σένα! Προχώρα! » με μαλώνει γλυκά  και με σπρώχνει προς την έξοδο επιτακτικά.

-«Αν τσακιστώ στη σκάλα θα κάνω την είσοδο που θες;;;;» γρυλίζω και την ακούω να γελάει σιγανά και να σταματάει να με ωθεί με όλη της την δύναμη.

-"Μην ξεχνάς ότι είμαστε όλοι πλάι σου καρδιά μου..." 

Προσπαθώ  να διώξω το άγχος κάνοντας  τα βήματα μου  να ηχούν δυνατά έτσι που τα βαράω  ενώ κατεβαίνω. Είμαι τόσο αγχωμένος που η ανάσα μου μπερδεύεται με τον ρυθμό της καρδιάς μου. Σταματώ αναποφάσιστος στη μέση της σκάλας και η Λουκία κολλάει το σώμα της πάνω μου μιας και δεν ήταν προετοιμασμένη ότι θα σταμάταγα.

-«Τι έπαθες;»

-«Τι ...πρέπει να κάνω μάνα ; Φοβάμαι...» τραυλίζω και η απάντηση της  εκτός από το σταυροκοπηθεί και να  μουρμουρίσει εκνευρισμένη  λέξεις του τύπου " για όνομα του θεού ...και δώσε  μου δύναμη Παναγιά μου...και γενικά να επικαλεστεί τα ιερά και τα όσια και τους Αγίους όλους " είναι μια σπρωξιά ξεγυρισμένη που δεν την περίμενα και βρίσκομαι να κατεβαίνω τα σκαλιά τρέχοντας όσο αρπάζω τη κουπαστή για να μην σωριαστώ χάμω.

Από την φασαρία που κάνω προκαλώ ταραχή στα άτομα που στέκουν στην ανοικτή είσοδο και τα βλέμματα τους με καρφώνουν αμέσως. Το βλέμμα μου, μόλις πατήσω το κεφαλόσκαλο καρφώνεται σε δυο παιδικά μάτια , καταγάλανα που με κοιτούν με τον ίδιο τρόπο που έχω μάθει να  κοιτάζω και εγώ τον κόσμο. 

Στα μάτια της βρίσκεται φυλακισμένο ένα μέρος του ουρανού , ένα άλλο μέρος φυλάω στα δικά μου μάτια ...  μέρη του ίδιου ουρανού μοιράζονται τα βλέμματα μας. ... καθαρός  ουρανός , γαλήνιος ... Η κόρη μου...το βλέμμα μου μετακινείται από το δικό της με δυσκολία , αχόρταγο να  την ρουφήξει ολόκληρη...αυτό που αντικρύζω με τρομάζει λίγο.. τέτοια ομοιότητα που διώχνει κάθε  πιθανή αμφιβολία...  τα χείλια μου τρέμουν...η καρδιά μου χτυπάει φρενιασμένα και τα γόνατα μου λύνονται.

Γονατίζω εκεί μπροστά της και βρίσκομαι στο ίδιο ύψος με εκείνη.

Μια μικρή ζωγραφιά με κοιτάζει θαρραλέα στα μάτια . Ένα βλέμμα που το έχω δει αμέτρητες φορές στο καθρέπτη . Ρουφάω αχόρταγα την εικόνα της θαμπωμένος από τις ομοιότητες που βρίσκω με εμένα .

Χωρίς δυνάμεις βρίσκομαι  γονατισμένος μπρος στο σώμα της.. σαν ένα σώμα μπροστά σε μια εικόνα της Παναγιάς...παρακαλώντας για την συχώρεση της. Μια συχώρεση λύτρωσης και νέας ανάσας, με τα μάτια βουρκωμένα να κοιτάνε δίχως να χορταίνουν ένα αδύνατο κορμάκι που σαστισμένο πλέον με κοιτάζει με μάτια που στάζουν περιέργεια.

Έτσι θα έπρεπε  να είναι  όλα τα  παιδιά ... γοργοτάξιδα καράβια που   ταξιδεύουν στης ζωής τη θάλασσα και απάνεμο λιμάνι  πάντα οι γονείς τους...ασφαλείς λιμάνια  για  να ξαποστάσουν  από τα ταξίδια τους , τα οποία ταξίδια τους  άλλοτε θα τους χαρίσουν υπέροχες ανακαλύψεις   και άλλοτε φουρτούνες . Αλλά πάντα λιμάνι θα αναζητάν να  πιάνουν. Για ν α ξεκουραστούν, να ανασυγκροτηθούν και να ξαμοληθούν ξανά στης ζωής τους το άγνωστο ταξίδι. 

Εγώ που ήμουν τόσο καιρό στο ταξίδι της ; Αχ βρε Βίβιαν..

Τα υπόλοιπα σώματα που πλησιάζουν δεν αποσπάνε την προσοχή μου από τον άγγελο   μπροστά μου και ανασηκώνω τα χέρια μου ανοίγοντας τα διάπλατα έχοντας προσφέρει ολόκληρη την ύπαρξη μου ως αντάλλαγμα.

Δεν ήξερα για σένα ...συγγνώμη. ..  ........   .....Δέξου με...

Τα βήματα της μικρά , άτσαλα και διστακτικά την οδηγούν μέσα την αγκαλιά που της προσφέρω και την κλείνω δυνατά μέσα μου ενώ τα δάκρυα κυλάνε από τα μάγουλα μου βρέχοντας το μικρό της κάτασπρο λαιμό.

-«Γύρισα μικρή...για πάντα..» τα λόγια μου ψιθυριστά χαϊδεύουν με την ζεστή μου ανάσα το κορμί της που σφίγγεται πάνω μου .

-« Ποαω...»

Τα λόγια της  αν και πνιγμένα έτσι που την σφίγγω πάνω μου ακούγονται σαν τη καλύτερη μελωδία που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Οι λέξεις της κόρης μου ακριβή προσευχή. Αν και δεν καταλαβαίνω τίποτα...

-«Την πονάς Τεό..» η μανούλα  λύνει την απορία μου .

-«Συγγνώμη.. συγγνώμη δεν το ήθελα να πονέσεις...αλλά την ήθελα πολύ αυτή την αγκαλιά σου..» δικαιολογούμε ταραγμένος καθώς την απελευθερώνω από την σφικτή σαν μέγγενη αγκαλιά μου. Καλέ τι έπαθα και τρέμω;

-«Θα φύγεις πάλι;»  με ρωτάει ήρεμα με μια υποψία αγωνίας στο βλέμμα και σπεύδω να κουνήσω το αρνητικά το κεφάλι μου χαμογελώντας συγκινημένος. Δεν θέλει να φύγω πάλι , καλό σημάδι αυτό πρέπει να είναι ε;

-" Πουθενά δεν θα πάω! Σου υπόσχομαι ότι  και ταξίδια να κάνω θα είσαι μαζί μου μικρή! Το κατάλαβες; " ρωτώ και πέφτει στην αγκαλιά μου με δύναμη τυλίγοντας τα λιλιπούτεια χεράκια της γύρω από το λαιμό μου.

Η δεύτερη αγκαλιά μας κράτησε λίγο ακόμη... την είχαμε ανάγκη μάλλον και οι δύο.. σκούπισα  βιαστικά τα  υγρά μάτια μου για να μην με δει έτσι το παιδί  και ανασηκώθηκα έχοντας το λεπτό κορμάκι στην αγκαλιά μου.

-«Τι θα έλεγες να πηγαίναμε μια μικρή βόλτα οι δύο μας; Μέχρι τη θάλασσα ; Να τρώγαμε παγωτό και να γνωριζόμασταν καλύτερα; » προτείνω διστακτικά και βλέπω το προσωπάκι της να λάμπει.

Θέλει να γνωριστούμε μωρέ...Πόσο χαριτωμένη είναι...Και όλη δικιά μου έτσι; 

-«θα επιστρέψουμε σύντομα..» λέω μονάχα και βγαίνω από την εξώπορτα κουβαλώντας για πρώτη φορά το σώμα της κόρης μου προχωρώντας ήρεμα προς το λιμάνι. Είναι τόσα αυτά που θέλω να  την ρωτήσω, να  μάθω πράγματα για εκείνην  ώστε  να την γνωρίσω αλλά ξέρω ότι  για να την μάθω ουσιαστικά  θα πάρει χρόνο .  Αλλά έχουμε όλο το χρόνο δικό μας αυτή τη φορά, έτσι;!