"Αν είναι αλήθεια ότι οι άνδρες είναι κτήνη, πρέπει να συνεκτιμηθεί σε αυτό το γεγονός ότι, οι περισσότερες γυναίκες είναι λάτρεις των ζώων." – Doris Day-

Δεν αργεί να έρθει και αφού καθίσει στη θέση του οδηγού του αρχαίου fiat του ξεκινάει να οδηγεί  προσηλωμένος στο δρόμο όσο εγώ λουφάζω στη θέση μου και το μόνο που ακούγεται μέσα στη μικρή καμπίνα του αυτοκινήτου είναι τα αγκομαχητά της μηχανής του. 
Όρεξη την είχα πρωινιατικα δίχως  καφέ να σπρώχνω!
Περνάμε μέσα από το γραφικό συνοικισμό  και αφού διασχίσουμε το δρόμο που οδηγεί προς τον Προφήτη Ηλία  νιώθω το αυτοκίνητο   να σταματάει έξω από το μικρό και απομονωμένο στρατόπεδο της Μεγίστης και όχι να στρίψει προς τον Προφήτη Ηλία οπως αρχικά είχα νομίσει.

-«Τι κάνουμε εδώ;» ρωτώ ρουθουνίζοντας και βγαίνω έξω μιμούμενος τις κινήσεις του.

Μια σκέψη με κάνει ν α φρενάρω πανικοβλημένος  πίσω του και να δώσω μόνος μου την απάντηση στο ερώτημα μου δίχως να περιμένω την δικιά του.

-"Διέκοψε την αναβολή μου  έτσι; Έφτασε στο σημείο να κάνει και αυτό;;; Φαντάρο θέλει να με δει για να με αποτελειώσει;;;;"   γρυλλίζω ενώ το αίμα μου έχει πάψει να ρέει στο σώμα μου. 

-«Μπα, σε καλό σου παιδί μου! Άλλο πάλι και αυτο. Πως σου πέρασε κάτι τέτοιο απο το μυαλό; Τα  εμβόλια  που ήρθαν  είναι για τους στρατιώτες και πρέπει να  τα κάνουμε άμεσα .» λέει χαλαρός, γελώντας , όσο ανοίγει το πορτπαγκαζ και τραβάει τη κούτα έξω και η πίεση μου επανέρχεται στο φυσιολογικό και ανασαίνω ξανά .
_"Δεν υπάρχει γιατρός στο στρατόπεδο και καλύπτω εγώ τις όποιες ανάγκες  έχουν... "

-«Υπέροχα...» μουρμουρίζω και τον ακολουθώ που προπορεύεται.

-"Θα με βοηθήσεις με τα εμβόλια για να ξεμπερδέψουμε γρηγορότερα, έτσι ;" 

-"Ακόμη πιο υπέροχα.." μουρμουρίζω ρουθουνίζοντας.

Και έλεγα τι να κάνω σήμερα ... ας τρυπήσω μερικά κωλομέρια να φτιάξει η μέρα μου, σκέφτομαι και γρυλλίζοντας τον ακολουθώ.
 Αλλά στην τελική καλύτερα αυτό παρά να παρουσιαζόμουν στη μαμά πατρίδα.!

Περνάει την πύλη με ευκολία , χαιρετώντας τους φρουρούς  που δείχνουν να τον αναγνωρίζουν και τον καλημερίζουν ευγενικά και τους ρίχνω ένα υπεροπτικό βλέμμα καθώς περνάω πλάι τους.

Ψαράκια θα πήξετε στη Μεγίστη...Χα, χα, όχι άδικα έχουν κατατάξει το συγκεκριμένο στρατόπεδο στις χειρότερες μεταθέσεις που μπορεί ένας στρατιώτης να πάρει, σκέφτομαι κοιτώντας γύρω το χώρο και ξεφυσάω ανακουφισμένος που είμαι ενας επισκέπτης απλός.

-«Πάω να ειδοποιήσω τον διοικητή ότι ήρθα, θα έρθεις μαζί μου  ή θα καθίσεις εδώ να με περιμένεις;» ρωτάει και του κάνω ένα σήμα το χέρι  ότι θα παραμείνω έξω.

-"Δεν θα αργήσω, φαντάρε..." λέει παιχνιδιάρικα και κοιτώ τα ρούχα μου με αηδία.  Χα,χα γελάσαμε καλέ!

Σέρνω τα βήματα μου αργά στο χώμα και κοιτώ τριγύρω σαν χαμένος.

Απαίσιο μέρος, άχρωμο και αφιλόξενο σκέφτομαι και στρίβω ανάμεσα στα μικρά κτίρια ανέμελα.

Όσο σκέφτομαι που ήμουν εχτές το πρωί και που είμαι σήμερα, με πιάνει φρίκη! Τι το κακό έκανα μωρέ ; Επειδή ζούσα το κάθε λεπτό της ζωής μου σαν να ήταν το τελευταίο τιμωρούμε τώρα με αυτόν το απάνθρωπο τρόπο; Επειδή απολάμβανα τους χυμούς της ζωής αποφάσισε ο γέρος μου να με στείλει εδώ να λιμοκτονήσω; Είδα όταν ήμουν το καλύτερο παιδί τι συνέβη!!! Και εγώ αλήθεια, γιατί το δέχτηκα όλο αυτό; 28 χρονών μαντράχαλος μου είπε να τσακιστώ να έρθω στην απομόνωση και το έκανα; Λίγο εγωισμό δεν έχω σκέφτομαι εξαγριωμένος και κλοτσάω μια μέτρα με δύναμη. Μπορεί να έχασα τη βαλίτσα μου αλλά το πορτοφόλι μου το έχω ευτυχώς με τις πιστωτικές κάρτες! Θ α βγάλω εισιτήριο και θα γυρίσω πίσω! Κανείς δεν θα μου πει εμένα τι να κάνω στη ζωή μου! Αν δεν μου τις εχει μπλοκάρει και αυτές όπως μπλοκαρε τη ζωή μου!

Ως εδώ!!!

Βγάζω το κινητό από την τσέπη και καλώ τη Λουκία μες στα νεύρα. Στο τρίτο χτύπημα το πιάνει αλλά δεν τη ακούω να μιλάει όσες φορές και αν την καλώ.

-«Λουκία;;; ...Ρε μάνα μίλα γαμώ!... Έχουν παίξει τα νεύρα μου στο κωλόνησο που με στείλατε!!!.... Ρε μάνα σου μιλάω!!! ....Λουκία!!!....» φωνάζω και τεντώνω το αυτί μου μπας και ακούσω τίποτα αλλά το μόνο που ακούω είναι βηματισμό και κάποιες ομιλίες εν συγχορδία .

-«Γαμώ το σήμα μου γαμώ!!! Μάνα, αν με ακούς κάνε κάτι και πάρε με από δω που με στείλε ο γέρος γιατί θα πάρω ανάποδες και δεν ξέρω και γω τι θα γίνει στην τελική!!!...Λουκία ακούς;;;; .....Με το πρώτο αεροπλάνο εγώ φεύγω και γυρνάω, ακούς μωρέ;;;; ....Λουκία!!!!» φωνάζω εκνευρισμένος μιας και η φασαρία που ακούω εντείνεται ολοένα και κλοτσάω ένα σωρό πέτρες που βρίσκονται στο διάβα μου ενώ προσπαθώ να καλύψω το ελεύθερο αυτί μου με το χέρι μπας και απομονώσω τους θορύβους και εντοπίσω  κάποιο ίχνος ζωής της μάνας μου.

Κοιτώ το κινητό και διαπιστώνω ότι η κλήση έχει τερματιστεί. Ούτε σήμα δεν έχει εδώ που ήρθα!!!!

-«Εγώ θα φύγω από το κωλόνησο που με στείλατε ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα Λουκία!!! « ουρλιάζω σχεδόν στο σβηστό κινητό μιας και το ποδοβολητό είναι ακριβώς πίσω μου και γυρνώ έξω φρενών για να αντικρίσω μια ομάδα στρατιωτών σε συστοιχίες των 5 να σκούζουν και να βαράνε τα πόδια τους στη γη σηκώνοντας ένα σύννεφο σκόνης.

Δυο άτομα ξεχωρίζουν από το πλήθος που περπατάνε καμαρωτά στα πλάγια του, το ένα σίγουρα βαρύ αρσενικό, βλοσυρό, τραχύ , με ένα γελοίο πηλήκιο με σήματα και ένα άχαρο ζευγάρι γυαλιών να στερεώνεται στη τεράστια  μύτη του και το άλλο άτομο , κοντύτερο και πιο αδύνατο που μου δίνει την αίσθηση ότι θα πρέπει να είναι κορίτσι αλλά το χέρι μου στη φωτιά δεν το βάζω κιόλας με αυτά τα χακί κουρέλια που φοράει και το καπέλο να κρύβει το πρόσωπο του. Πάντως το μόνο τους κοινό είναι να με κοιτούν και οι δυο βλοσυρά. Σηκώνουν το χέρι και ο όχλος σταματάει επί τόπου και βλέπω τους καημένους τους στρατιώτες να προσπαθούν να μην δείξουν ότι έχουν λαχανιάσει μόνο αναπνέουν με ένταση από τη μύτη , τόσο έντονα που διαστέλλονται τα ρουθούνια τους.

Τους βασάνιζαν  τόση ώρα τα δυο βλήματα! Ο ψιλός και ο κοντός !

Φορτώνω περισσότερο και ανασηκώνω το φρύδι έτοιμος για μάχη. Δεν θα με τρομάξουν εμένα δυο φαντάροι!

-«Υπάρχουν και άνθρωποι που προσπαθούν να μιλήσουν στο τηλέφωνο! Τι φωνάζετε πρωινιάτικα;; Πηγαίντε πιο κάτω έστω!!» λέω θυμωμένος αλλά αυτοί συνεχίζουν να με κοιτάζουν βλοσυρά.

Ανάθεμα και αν κατάλαβαν τι τους λέω!!! Από τις τόσες φωνές τα αυτιά τους υπολειτουργούν! 

-«Γιατί δεν είσαι στη σειρά σου  στρατιώτη;;;» γρυλίζει ο ψηλός , τύπος με δυνατή φωνή και γουρλώνω τα μάτια μου. 

Τι; Νόμιζε ο γελοίος ότι είμαι στρατιώτης επειδή φοράω στρατιωτικά ρούχα;; Να γελάσω ή να ουρλιάξω;

-«Τελευταία φορά που κάθισα σε σειρά  φιλαράκι ήταν  όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο  και μην μου φωνάζεις εμένα πρωινιάτικα, ναι; Καφέ δεν έχω πιει ακόμα, έγινα κατανοητός;;;» λέω ειρωνικά και κοιτάζω φευγαλέα το κινητό που παραμένει σβηστό.

Γαμώ το σήμα μου μέσα δηλαδή! Έλεος!!!

Οι στρατιώτες κάπως αντιδρούν στα λόγια μου και αυτό κάνει τόσο τον ψηλό  ,όσο και τον κοντούλη  τύπο να ταραχτούν  και να με πλησιάσουν περισσότερο.

-«Σε ποιόν νομίζεις ότι μιλάς έτσι ψάρακλα;;;; ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΜΙΛΑΣ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΟΝΟ;;; ΘΑ ΣΕ ΒΓΑΛΩ ΣΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΦΑΣ ΤΟΣΗ ΦΥΛΑΚΗ  ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΕΞΟΔΟ ΜΗΝΕΣ!!!» ουρλιάζει ο ψιλός κατακόκκινος από το θυμό του  και ορκίζομαι ότι εκτός από τα σάλια του και μερικά δόντια του κόντεψαν να πεταχτούν έξω από το στόμα του.Και οι αμυγδαλές του  σαν πρησμένες τις βλέπω...

-«Δεν κατάλαβα Χριστό...Τι θα μου δώσεις να φάω μωρέ  ;;; Σταμάτα να σκούζεις σαν υστερική γκόμενα που μόλις γαμήθηκε και της είπαν να τα μαζέψει και να φύγει και πάρτο ξανά από την αρχή μπας και καταλάβω τίποτα και συνεννοηθούμε επιτέλους  !!!» φωνάζω πίσω σκουπίζοντας το πρόσωπο μου με το μανίκι μου με αηδία και τον βλέπω να βγάζει αφρούς από το στόμα και να κινείται περισσότερο  προς το μέρος μου.

Την επιθετική του μανία κόβει ο κοντός τύπος που μπαίνει μπροστά  του και ακουμπάει το χέρι του στο στέρνο του   και του λέει κάτι  χαμηλόφωνα .

-«ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΟΥ ΕΠΕΣΕ ΒΑΡΥΣ Ο ΠΟΥΣΤΗΣ ΠΟΥ ΕΦΑΓΕΣ ΧΘΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΓΛΙΤΩΝΕΙΣ!!!!!! ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΣΤΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΘΕΙΣ!!!» ουρλιάζει  τώρα ο ψηλολέλεκας  και σαστίζω πραγματικά.

Ποιος έφαγε πούστη μωρέ;;; Τρελάθηκαν όλοι τους; Μόνο πίπα άφησα την Στέλλα να μου κάνει και αυτό γιατί δεν ήξερα την αληθινή της ταυτότητα! Και αυτός που το έμαθε στην τελική;;;;

-«Όπα...όπα φιλαράκι...κάτσε γιατί κάπου το έχεις χάσει...ΚΑΤΑΡΧΗΝ εγώ πούστη ΔΕΝ έφαγα ποτέ μου ΟΥΤΕ θα φάω!!! Δεν ξέρω για σένα τι κάνεις και τι τρως  αλλά ΕΓΩ πούστη δεν τρώω! ΚΑΤΑΝΟΗΤΟΣ ΩΣ ΕΔΩ;;; Και δεύτερον ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΡΕ ΒΛΗΜΑ!!!» ουρλιάζω και τον βλέπω να τα χάνει προς στιγμή.

-« ΒΛΗΜΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΦΑΙΝΕΣΑΙ ΓΕΛΟΙΕ!!! ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΕΤΣΙ ΣΕ ΥΨΗΛΟΒΑΘΜΟ;;;;» συνεχίζει έξω φρενών ο πελεκάνος αλλά εγώ έχω σκαλώσει στο πρόσωπο του κοντού. Κορίτσι είναι μωρέ; Κάτι στο βλέμμα του.. στα  χαρακτηριστικά του προσώπου του..

Αλλά και με γυναικεία  χαρακτηριστικά  εγώ ακόμα δεν ορκίζομαι ότι είναι κορίτσι. Αν δεν δω με τα μάτια μου μουνί δεν την ξανά πατάω!

-«Βρε δεν πάτε να καθαρίσετε καμιά πατάτα και να με παρατήσετε  ήσυχο λέω εγώ ...» γρυλλίζω εκνευρισμένος και κοιτώ το κινητό που φωτίζεται επιτέλους και το όνομα της Λουκίας αναγράφεται στην οθόνη και σπεύδω να απαντήσω ανακουφισμένος.

-«Λουκία ;;;!!! Επιτέλους βρέθηκε  σήμα στο κωλόνησο!!! Να σου πω, πρέπει να την κάνω από δω άμεσα , άκου προσεχτικ..» λέω αλλά ένα απότομα τράνταγμα και το κινητό που μου αποσπάται από το χέρι με βάναυσο τρόπο με κάνουν να πνίξω μια κραυγή.

Γυρνώ ακριβώς την στιγμή που ο ψιλός και  άκρως άχαρος  τύπος εκσφενδονίζει με δύναμη το τελευταίας γενιάς κινητό μου στον τοίχο ενός κτιρίου και αυτό σκορπίζει σε μικρά κομμάτια.

Κοιτώ με γουρλωμένα μάτια τα απομεινάρια του κινητού μου τηλεφώνου  και δεν μπορώ να πιστέψω τι μόλις έχει συμβεί.

Ο ψιλός ... πετάει...κινητό...σπάει..  κινητό.. ο ψιλός ...πεθάνει ο ψιλός!!!

Ούτε ψύλλος στο κόρφο  του ψηλού!!!

Αυτό ήταν!!!

ΓΙΟΥΡΓΙΑΑΑΑΑ!!!!!

Ο μαινόμενος ταύρος δεν συγκρίνεται μπροστά στο προσωπικό μένος  και στην οργή που νιώθω καθώς όλα τα συσσωρευμενα συναισθήματα μου βρίσκουν την ευκαιρία να ξεσπάσουν παρασύροντας τα βήματα μου κατά πάνω του και δίχως να περιμένει τέτοια εξέλιξη τον βρίσκω απροετοίμαστο και τον ξαπλώνω κάτω με μια μπουνιά στο  κέντρο του  χαμογελαστού προσώπου     του!
Αυτό δεν κόβει την δίψα της οργής μου και πέφτω πάνω του και ξεκινώ να τον χτυπώ παντού, όπου βρίσκω και μπορώ και καθόλου  δεν αισθάνομαι τα χτυπήματα που μου ανταποδίδει με τόση αδρεναλίνη που ρέει μέσα μου ! 

Τα επιφωνήματα του πόνου και οι ύβρεις  εκατέρωθεν σμίγουν με τα  επιφωνήματα θαυμασμού από το συγκεντρωμένο πλήθος των φαντάρων όποτε σκάει γερό χτύπημα και στα αυτιά μου φτάνουν  μέχρι και στοιχήματα! 

Μέσα στο χαμό  όπου χέρια και πόδια φεύγουν προς όλες τις κατευθύνσεις και βρίσκομαι από πάνω του έτοιμος  με σηκωμένο το  χέρι  μου για να του συστήσω την αριστερή μου γροθιά  αυτή τη φορά , δίχως να το περιμένω, από το πουθενά ή σωστότερα από πίσω μου νιώθω μια κλωτσιά να προσγειώνεται στον καημένο τον  Ζαχαρία !!!!

ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ

 Ο Ζαχαρίας σκούζει τρελαμένος από το πόνο και  εγώ με κομμένη την ανάσα μαρμαρώνω ακίνητος και πέφτω στο πλάι ,βογκώντας δυνατά, σε στάση εμβρυική.

Δεύτε τελευταίων ασπασμών... 

 ΠΟΙΟΣ ΤΡΙΣΑΘΛΙΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟΝ ΖΑΧΑΡΙΑ;;;;;

Μέσα στην θολούρα του πόνου αντιλαμβάνομαι ένα ζευγάρι πόδια να στέκουν στο πλάι μου και σίγουρος ότι ένα από αυτά ευθύνονται για το αποτρόπαιο και οδυνηρό χτύπημα του Ζαχαρία,  απλώνω το χέρι μου με όσο κουράγιο μπορώ να βρω  και βουτάω  το  πόδι  που βρίσκεται κοντύτερα  μου και το τραβάω με δύναμη κάνοντας το άτομο που κατάστρεψε τον Ζαχαρία να πέσει πάνω μου.

Από που έρχεται η μυρωδιά γιασεμιού και βανίλιας;;;

Και ξανά χαμός και ξύλο!Απο τη μια πλευρά αυτή τη φορά μιας και εγώ διαφυλάτω οτι εχει απομείνει απο τον μισό πεθαμένο Ζαχαρία.

Έχοντας δημιουργήσει ένα σύννεφο σκόνης  γύρω μας ,προσπαθώ να  φυλαχτώ από τα χτυπήματα του και να τον απωθήσω που σαν χταπόδι  έχει κολλήσει πάνω μου και με κτυπάει με μανία  εκτοξεύοντας χέρια και πόδια κατά πάνω μου - πάει το  δεξί μου μάτι μόλις - ενώ εγώ  βογκώντας  ακόμη προστατεύω με τα δυο χέρια τον Ζαχαρία και δεν μπορώ να ανταποδώσω. Πάει μόλις  και η μύτη μου...

Ότι έχει πολυτιμότερο ο καθένας προστατεύει στη τελική!!!! Χέστηκα για τα υπόλοιπα! Τα υπόλοιπα φτιάχνουν!!!!

-«ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΩΡΑ!!!! ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ;;;» ουρλιάζει κάποιος  με δυνατή,  βαριά αντρική φωνή  και δίνη εντολή να μας χωρίσουν και με τεράστια ανακούφιση  αισθάνομαι  την κακιά απομίμηση του Ζαμπίδη να απαγκιστρώνεται από πάνω μου και να ανασηκώνεται απότομα  και με έκπληξη διαπιστώνω ένα χείμαρρο από καστανά μαλλιά να πλαισιώνουν το αδύνατο, μικρό πρόσωπο που έχω απο πάνω μου, τα οποία πέφτουν πάνω στο πρόσωπο μου. 

Βρε κορίτσι ήταν ;;; Αλλά και πάλι, αν δεν δω μουν..

-«Θεόδωρε!!! Τι έγινε παιδί μου;;;;» ρωτάει ταραγμένος τρέχοντας κατά το μέρος μου ο παππούς μου και με τραβάει  και με ανασηκώνει από το έδαφος με δυσκολία ενώ με το βλέμμα  ακόμα οργισμένο ψάχνω τον/ την που ευθύνεται για το χάλι μου.

Στέκομαι στα πόδια μου  με δυσκολία και  κρατάω τον Ζαχαρία που δεν έχει καταλάβει ακόμα από πού του ήρθε ενώ νιώθω κάτι υγρό ν α κυλάει απο τα ρουθούνια μου.

-«ΑΠΑΙΤΩ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΤΩΡΑ!!!» σκούζει  προς όλες τις κατευθύνσεις ο γιγαντόσωμος άντρας με τα πολλά αστέρια στο σακάκι του ,  που έχει καταφτάσει ταυτόχρονα  με τον παππού μου και καρφώνω με λύσσα το θηλυκό Ράμπο που τινάζει ταραγμένη τα σκονισμένα χακί κουρέλια της.

Παραδίπλα τινάζει τα ρούχα του και ο ψιλός που του όρμησα και με ευχαρίστηση βλέπω τη μύτη του να έχει μελανιάσει ήδη. Καλό το δεξί μου κροσέ γατάκι; Δεν πρόλαβες να γνωρίσεις το αριστερό μου αλλά υπάρχουν ελπίδες ακόμη...

-«ΑΝΑΦΕΡΩ ΚΥΡΙΕ ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΟΤΙ Ο ΠΑΡΟΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΔΕΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΙΝΗ ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΕΖΗΤΗΘΗ Ο ΛΟΓΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΕ ΑΥΘΑΔΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΑΠΕΚΚΡΙΘΕΙ ΕΙΣ ΑΝΩΤΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ..»  παίρνει το λόγο και ξεκινάει να σκούζει σε δυσνόητα ελληνικά ο ψιλός  τύπος κρατώντας την μύτη του με το ένα χέρι  και με το άλλο χαιρετάει στρατιωτικά τον ανώτερο του, ενώ εμένα το βλέμμα μου ,  ακόμα  καίει πάνω στο πρόσωπο  της αιμοδιψούς , άχαρης, κοντής και απαίσιας σουπιάς    που προσπαθεί να μαζέψει τα μαλλιά της μέσα στο πηλήκιο της και νευριασμένος σκουπίζω με το μανίκι μου τη μύτη μου που τσούζει διαπιστώνοντας ότι τρέχει αίμα καθώς λερώνεται .

Η   μπάμια  μου άνοιξε τη μύτη!!!

-«ΠΟΙΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ;;;; ΖΗΤΗΣΕΣ ΝΑ ΣΟΥ ΑΝΑΦΕΡΘΕΙ;;;» σκούζει έξαλλος ο διοικητής προς το μέρος του και βλέπω τον μελιτζάνα να τα χάνει.

-«ΑΝ ΤΟΥ ΕΙΧΕΣ ΖΗΤΗΣΕΙ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΘΕΙ ΘΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ!!!» συνεχίζει ο διοικητής και ο ψιλός, άχαρος και μελιτζανής τύπος και η κοντή, αδύνατη μπάμια με κεραυνοβολούν με το βλέμμα και τους κλείνω το μάτι αλλά το μετανιώνω μιας και ένας πόνος οξύ με διαπερνάει.

Ξέχασα ότι  μου έφαγε και το μάτι η μπάμια !Που ψολή ν α πιάνει, μπαμια ν α της γίνεται!

Και πουλί και μύτη και μάτι;;;  Αχόρταγο, σιχαμερό  και δολοφονικό γυναικείο πλάσμα!!!

-«Θεόδωρε, είναι ο εγγονός σου έτσι; Πώς να δικαιολογηθώ για την ανάρμοστη συμπεριφορά των στρατιωτών μου; Θεέ μου μπέρδεμα...ΔΙΑΛΥΣΤΕ ΤΟ ΕΣΕΙΣ ΕΔΩ !!! ΓΥΡΙΣΤΕ ΣΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΣΑΣ!!!ΕΣΑΣ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΜΟΥ ΤΩΡΑΑΑΑ!! !!!Θεόδωρε, πάρε τον εγγονό σου και πάμε στο ιατρείο...» διατάζει ο διοικητής αναστατωμένος και αν και προς στιγμήν θλίβομαι που η μπάμια θα τιμωρηθεί ένα ς  οξύς πόνος προερχόμενος από το ταλαιπωρημένο  Ζαχαρία διώχνει όποια σκέψη συμπόνιας μακριά.

ΣΤΟ  ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΝΑ ΤΗΝ ΣΤΕΙΛΟΥΝ !!!!!