Εγώ πάντως προειδοποίησα ως όφειλα , εντάξει;;

Κοιτώ μαγεμένος το  σκούρο αγαλματίδιο που μόλις έχω  ακουμπήσει στο γραφείο μου πάνω και κάθομαι στην άσπρη δερμάτινη καρέκλα μου ενθουσιασμένος στριφογυρίζοντας κοιτώντας το χώρο. Το γραφείο μου τώρα με αυτή την τελευταία πινελιά που έβαλα  είναι έτοιμο να λειτουργήσει και μαζί με την διακόσμηση  της Λουκίας  πιστεύω ακράδαντα ότι έχουμε απογειώσει την αισθητική του χώρου!

 Αλλά πέρα από τα καινούργια έπιπλα, το γραφείο , τις καρέκλες, τις πολυθρόνες, τη βιβλιοθήκη , πέρα από τον υπέροχο χρωματισμό του ιατρείου και τα νέα φώτα led που φωτίζουν το χώρο όμορφα και καλαίσθητα  , πέρα από την γλάστρα με το τροπικό λουλούδι δίπλας τη τζαμαρία που οδηγεί στο μικρό μπαλκόνι και πέρα από τη βαριά γκρι κουρτίνα , τα δυο ποστερ  που  μόλις κρέμασα και θα κοσμούν το ιατρείο είναι  αυτά που το απογειώνουν αισθητικά...  κυριολεκτικά!

Δικές μου εικαστικές παρεμβάσεις παρακαλώ.

Πίσω από την άσπρη μαλακή, δερμάτινη καρέκλα μου , στον τοίχο κρέμεται ένα μεγάλο ποστερ  που απεικονίζει τον θεό Πρίαπο, τον αρχαίο έλληνα θεό της γονιμότητας , των οικόσιτων ζώων, των φυτών και της σοδειάς. Σε μια αρκετά μεγάλη διάσταση  θα έλεγα μιας και πιάνει σχεδόν το μισό τοίχο πίσω από το γραφείο. Με πολύ κόπο  κατάφερα να βρω το ποστερ αυτό ,το οποίο κορνίζαρα δίχως δεύτερη σκέψη και κρέμασα ο ίδιος στο τοίχο πίσω από το γραφείο μου. 

Μα δεν είναι υπέροχο;;;;

Στον  απέναντι τοίχο του ιατρείου ,  εκεί οπου το κρεβάτι του εξεταστηρίου ακουμπάει έτοιμο να υποδεχτεί τους ασθενείς μου έχω κρεμάσει ένα άλλο ποστερ. Αυτό απεικονίζει μια γυναίκα να κάνει επικλήσεις στο θεό Πρίαμο προσφέροντας του αφιερώματα.

Και το μικρό  σκούρο αγαλματίδιο από μάρμαρο  του θεού σάτυρου με ορθωμένο το υπερμεγέθη φαλλό του  που τοποθέτησα στο γραφείο μου ,μου φαίνεται ότι  μόλις  ολοκλήρωσε  την αισθητική του χώρου.

Διακοσμητής έπρεπε να γίνω...αλλά είπαμε...ας όψεται ο πατέρας! 

Σταματώ να στριφογυρίζω και ακουμπάω πίσω την πλάτη μου στη καρέκλα και αναστενάζω ικανοποιημένος.

 Όλα είναι στην εντέλεια. Παντού υπέροχοι φαλλοί, μοναδικοί και μεγαλειώδης! Άξιζε η αναμονή. Καιρός να διαφημιστώ για να αποκτήσω πελάτες  ...Πώς όμως θα γίνει αυτό; Ε;;

Μια σκέψη μου περνάει από το μυαλό και πετάγομαι  βιαστικά από τη θέση μου   και ανοίγω τη πόρτα του ιατρείου. Στέκομαι προβληματισμένος  και κοιτάζω την Στέλλα που μιλάει στο τηλέφωνο με κάποια πελάτισσα του πατέρα κανονίζοντας το ραντεβού της και το βλέμμα μου μεταπηδάει από εκείνην στις πελάτισσες που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους. Μπίνγκο! Αυτό είναι! σκέφτομαι  ενθουσιασμένος και της πλησιάζω κραδαίνοντας μερικές επαγγελματικές κάρτες μου . Υιοθετώντας το " καλό" μου χαμόγελο...ναι, αυτό το σαγηνευτικό...το λοξό...που αφήνει το μυστήριο και πλήθος υποσχέσεων να αιωρούνται...

-«Αν ο σύζυγος ...δεν πληρεί τις..." απαιτήσεις" σας.. ή αντιμετωπίζει κάποια... "δυσλειτουργία"  που σας... "στενοχωρεί..." μην διστάσετε να με επισκεφτείτε.» λέω αργά,  εντελώς λάγνα και σεξουαλικά ,  δίνοντας τους από μια  επαγγελματική κάρτα μου και εκείνες με  κοιτάνε προβληματισμένες . Μέχρι να κοιτάξουν την κάρτα μου... Με το που το κάνουν ...μερικές κοκκινίζουν.. άλλες χαχανίζουν και μια γλύφει τα χείλη της .

Οκ, το έπιασαν το νόημα τα κορίτσια μου!

-«Θοδωρή...» η φωνή της Στέλλας , τραχιά και ενοχλημένη με κάνει να στραφώ προς εκείνην.

Τι θέλει και αυτή τώρα;;; Δεν βλέπει ότι δουλεύω;;;;

-«Η ιδιαιτέρα μου από εδώ θα σας κανονίσει τα όποια ραντεβού σας.»  συνεχίζω κλείνοντας τους το μάτι και αποχωρώ χαμογελώντας ακόμα προς το γραφείο μου , αφήνοντας όμως την πόρτα ανοικτή . Ελεύθερη πρόσβαση  κορίτσια στο ωραιότατο θέαμα που υπάρχει! Για να δείτε τι σας περιμένει ...

Δεν περνάνε δέκα λεπτά και εγώ βρίσκομαι σκυμμένος στον υπολογιστή μου ,απόλυτα συγκεντρωμένος καθώς σχεδιάζω μια  άκρως " γαργαλιστική" διαφήμιση σε μεγάλη εφημερίδα της πρωτεύουσας  όταν μια πνιχτή κραυγή με διακόπτει και με  κάνει να ανασηκώσω το βλέμμα μου προς την πόρτα για  να δω την Λουκία απαστράπτουσα ως συνήθως να κοιτάζει το δωμάτιο έχοντας τοποθετήσει το χέρι της στα χείλια της.

Φαντάζομαι ότι έχει πάθει την πλάκα της η μανούλα με τις παρεμβάσεις μου!

-«Τέλειο; Πρόσθεσα μερικές δικές μου πινελιές στο χώρο. Σ αρέσουν μαμά;» ρωτώ ενθουσιασμένος και η μανούλα αφήνει ένα γρύλλισμα πριν  ορμήσει προς τα έξω κοιτώντας την Στέλλα δολοφονικά.

-«Το ήξερες εσύ ;» την ρωτάει δείχνοντας με την άκρη του τρεμάμενου δαχτύλου της το γραφείο μου  και λαμβάνοντας το τρομοκρατημένο βλέμμα της Στέλλας  και το αρνητικό κούνημα του κεφαλιού της ορμάει προς το ιατρείο του πατέρα μου δίχως να χτυπήσει την πόρτα.

-«Κώστα έλα και λάβε θέση επιτέλους!  Εγώ παραιτούμε! Σηκώνω τα χέρια ψηλά με αυτό το παιδί!Είδες τον κανακάρη σου τι έκανε;  Τι όχι;;;Τα κατέστρεψε όλα! Γέμισε το ιατρείο του από ..πέη!!! Έλα να δεις και μόνος σου! » φωνάζει με φωνή που τρέμει και κοιτώ παραξενεμένος τον Πρίαπο που  μου χαμογελάει.

Τι ήθελε η μανούλα  να γεμίσω το ιατρείο; Πεταλούδες και μονόκερους,  αναρωτιέμαι και ξεφυσώ βλέποντας το δίδυμο της γκρίνιας να κατευθύνεται εκνευρισμένο προς το ιατρείο μου- και πίσω τους μια κυρία που στρώνει τη φούστα της βιαστικά περίεργη σαφώς να δει σε τι αναφέρεται η μανούλα μου- και υιοθετώ το αυστηρό , επαγγελματικό μου ύφος.

Ο πατέρας μου στέκει σοβαρός και επιβλητικός στη πόρτα δίχως να την διαβαίνει και κοιτάζει πρώτα εμένα και μετά τα ποστερ που έχω τοποθετήσει. Η μανούλα, το καρφί της οικογένειας , στέκει δίπλα του αγέρωχη όσο  η πελάτισσα  προσπαθεί να την σπρώξει μπας και καταφέρει να περάσει έστω το κεφάλι της και να δει τι συμβαίνει.

Το χρωματάκι του πατερούλη μου αλλάζει ταχύτατα αποχρώσεις αλλά καταλήγει σε μια βαθιά μελιτζανί απόχρωση που με τρομάζει. Εγκεφαλικό;

-«Καλά...δεν ντρέπεσαι λίγο ρε αθεόφοβε;» μουρμουράει εκνευρισμένος και ξεφυσάει.

-«Γιατί καλέ μπαμπά; Ιατρείο ουρολόγου είναι , με αντρική υπογονιμότητα και στυτική λειτουργία ασχολιέμαι ..εσύ δεν έχεις μήτρες και σάλπιγγες παντού στους τοίχους;» ρωτώ συνοφρυωμένος.

-«Ιατρικά σχέδια της ανατομίας του αναπαραγωγικού συστήματος έχω εγώ... όχι πέη υψωμένα στο Θεό! Δεν μπορούσες να βρεις και εσύ σχέδια ανατομίας του ανδρικού αναπαραγωγικού συστήματος;;; Έπρεπε να βάλεις αυτά τα αίσχη;; Κοίτα εδώ χάλια...αυτή το προσκυνάει ή μου φαίνεται;;;»αναρωτιέται έχοντας καρφώσει το βλέμμα στην σπονδή που αναπαριστάται στο ποστερ πάνω από το  κρεβάτι του εξεταστηρίου  και χαμογελώ περήφανος και κορδωμένος , πλατιά.

-« Δεν ταιριάζουν τα σχέδια στο μοντέρνο ιατρείο μου πατέρα. Εγώ δεν έχω κανένα  ταμπού. Από εδώ μέσα  άλλωστε ,θα παρελάσουν όλα τα πέη της Αθήνας , της Αττικής και του Λεκανοπεδίου!» λέω απαξιώνοντας τους με ένα κούνημα του χεριού μου στον αέρα.

-«Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου!» γρυλλίζει εξαγριωμένος.

-« Συγγνώμη αλλά... Πως θα μπορούσα να κλείσω  ένα ραντεβού για τον άντρα μου;» η φωνή της περίεργης πελάτισσας  ψιλή αλλά το βλέμμα εκστασιασμένο κοιτάζει το μόριο του Πρίαπου και διακόπτει επιτυχώς τον πατερούλη μου και χαμογελώ σαγηνευτικά.

-«Έξω στην γραμματέα μου ωραία μου κυρία. Όποιο και αν είναι το   " πρόβλημα "  σας εγγυώμαι   " θεαματικά"   αποτελέσματα.» απαντώ απολύτως  σοβαρά .

Επαγγελματίας ήδη!

Ο πατερούλης ρουθουνίζει και αποχωρεί τραβώντας τη πελάτισσα του κακήν κακώς από το μπράτσο της πίσω στο εξεταστήριο και τον ακολουθεί η μανούλα απειλώντας με, με μια χειρονομία ότι εμείς δεν έχουμε τελειώσει.

Ποιος τελείωσε όμως; 

Τώρα αρχίζουν όλα για εμένα!