Φτου σου αγόρι μου ! Μοντέλο  έπρεπε να γίνεις  αλλά... αλλά...έχε χάρη ... ,  σκέφτομαι  ακτινοβολώντας μπρος στο καθρέπτη του μπάνιου ενώ ψεκάζω λίγο από το άρωμα μου γύρω μου.

-«Τεό τελειώνεις;;;; Όλοι είναι εκεί ήδη ! Τελευταίοι έχουμε μείνει! Έλεος πιά! » ωρύεται κάπου μέσα  από το δωμάτιο η Στέλλα και ξεφυσώ. Γυναίκες ρε Ζαχαρία! Καθόλου υπομονή δεν έχουν μέχρι να ετοιμαστεί ένας άντρας αλλά την απαιτούν όταν αυτές ετοιμάζονται!

Βγαίνω από το μπάνιο και την βλέπω να έχει πιάσει την άκρη της μακριάς πράσινης  φούστας της και να περπατάει νευρικά στο χώρο.  Την έχει συνδυάσει με ένα  λευκό πουκάμισο  με  δαντέλα που κλείνει στο λαιμό και μακριά μανίκια, κάπως φουσκωτά στο τελείωμα τους σαν αερόστατο ανάποδο ...δεν ξέρω πως λένε αυτό το είδος πουκαμίσου , αλλά σίγουρα  κάποιο γαλλικό όνομα έχει όπως όλα τα γυναικεία  πράγματα...πουκάμισο μπαλόνι μάλλον... 

Άλλο βίτσιο αυτό για να μας τυραννάνε οι γυναίκες... Εκεί που κάθεσαι ανυποψίαστος ξαφνικά σου ζητάνε να φέρεις μια φούστα με πιέτες ή το πουκάμισο τρουα καρ από τη ντουλάπα τους και εσύ νιώθεις σαν να περνάς κάποιο τεστ. Και αποτυγχάνεις πανηγυρικά φυσικά... Γυναίκες... Γυναίκες που δεν μπορούν να μάθουν όμως με τίποτα τι είναι το οφσάιντ... Ενώ από εμάς περιμένουν να ξέρουμε τα πάντα!

Βρε κοίτα την εδώ όμως Ζαχαρία μου! Κούκλα την έχει κάνει η μάνα μου αυτούς τους μήνες! Κοίτα μαλλί, κοίτα βάψιμο, κοίτα σώμα, η μανούλα κάνει θαύματα .Μεταμόρφωση πραγματική ! Ούτε στο gntm να είχε πάει η Στέλλα μας!

(Οκ, αντί για ψάρεμα που είχα σκοπό να μάθω χάζευα τηλεόραση τόσο καιρό στο καράβι . Πυροβολήστε με!!!)

-«Τι με κοιτάς σαν χάνος; Δεν έχεις ξαναδεί γυναίκα; Τόσους μήνες έγκλειστος όμως ...» μουρμουράει  εκνευρισμένη και αρπάζει τη τσάντα της και προχωράει νευρικά προς την εξώπορτα.

-«Μην εκνευρίζεσαι βρε Στελλίτσα και χαλάσει το μεικαπ σου! Αργήσαμε να πιάσουμε λιμάνι, τι φταίω εγώ πάλι;; Ούτε τον θαυμασμό μου δεν με αφήνεις να εκφράσω πια! Τι βιάζεσαι έτσι;;;» μουρμουρώ και την ακολουθώ κατά πόδας να την προλάβω έτσι που  τρέχει ισορροπώντας  τέλεια πάνω στις 12ποντες γόβες της.

-«Είναι πολύ σημαντικό για αυτήν να είμαστε εκεί όλοι μας. Στην ώρα μας. Έχει αγχωθεί τρομερά. Μας χρειάζεται δίπλα της.» πετάει κοφτά και χωνόμαστε στο ασανσέρ βιαστικά.

Τα ξέρω όλα αυτά. Σάμπως δεν ξέρω την Λουκία μου; Τόσες μέρες όσο πλησίαζε η παρουσίαση του βιβλίου της η φωνή της ολοένα και πιο τρεμουλιαστή ακουγόταν στο τηλέφωνο. Κοίτα όμως να δεις... Παρόλο την μέση ηλικία της το είπε και το έκανε η τρελάρα μου. Έκατσε και έγραψε βιβλίο και το εκδίδει κιόλας! Ποιος είπε στην τελική ότι τα όνειρα έχουν ημερομηνία λήξης; Μπράβο ρε μανούλα μου.

Με αυτά και εκείνα, με απίστευτη γκρίνια και  με απίστευτη ταλαιπωρία στο δρόμο λόγω μποτιλιαρίσματος και  εντελώς άσκοπων κορναρισμάτων και χειρονομιών-  ως επι το πλείστον εκ μέρους της Στέλλας- φτάνουμε στο βιβλιοπωλείο όπου πραγματοποιείται η  περιβόητη και πολυπόθητη παρουσίαση και αφού κοντέψει να πατήσει ένα πεζό που ο άμοιρος ανενόχλητος πέρναγε το δρόμο , να βρίσει μερικούς άλλους άτυχους  οδηγούς που της κόψαν την φόρα και  τύχανε στο διάβα της παρκάρει όπως – όπως το αυτοκίνητο και βγαίνουμε έξω. ...Εκείνη εκνευρισμένη ακόμα με τον κακομοίρη που είχε βγάλει φλας να παρκάρει αλλά του  έκλεψε  τη θέση με μια παρατιμονιά  και ένα λοξό δολοφονικό βλέμμα και εγώ δοξάζοντας το μεγαλοδύναμο που δεν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την τροχαία ή το χειρότερο να πατήσουμε κανέναν περαστικό και να τρέχουμε. Τι ήθελε η μάνα μου και της έδωσε το αυτοκίνητο της;;;Ξέρει πως οδηγεί η προστατευόμενη της;;;

-«Έπρεπε να τρέχεις σαν πούστης;;;» ρωτώ εκνευρισμένος και τινάζω το πουκάμισο μου που έχει κολλήσει στη πλάτη από τον ιδρώτα μου που έσταζε ακατάπαυστα όση ώρα οδηγούσε . Γυρνώ και την βλέπω κεραυνοβολημένη να με κοιτάει έξω φρενών.

Ουπς...μου ξέφυγε.

-«Έπρεπε να τρέξω να σταθώ δίπλα στη γυναίκα που με δέχθηκε εξαρχής για το τι είμαι δίχως ερωτηματικά και προκαταλήψεις...Έπρεπε να περάσω με κόκκινο όλα τα φανάρια για να βρεθώ πλάι στη γυναίκα που μου στέκεται σαν μάνα και όχι σαν τη δικιά μου που με διέγραψε με τόση ευκολία... Έπρεπε να παραβιάσω όλο τον κ.ο.κ.  για να είμαι εδώ όπως είναι εκείνη πλάι μου πάντα... Οδοστρωτήρας. θα .γίνω .για .αυτούς. που. αγαπώ! Να το θυμάσαι θαλασσινό αγόρι.» τονίζει με ύφος έχοντας με πλησιάσει και μου χτυπάει το στέρνο με το δείκτη της  και αφού τινάξει τα μαλλιά της  που έχουν μακρύνει αρκετά ,φεύγει προς την είσοδο αφήνοντας με σύξυλο να την κοιτώ. 

Βρε κοίτα τη Στέλλα μας... Θα μας δείρει κιόλας! Δεν σε είπαμε και καμπούρη...

Την φτάνω τρέχοντας ρίχνοντας ένα τρομαγμένο βλέμμα στο περιπολικό που περνάει εκείνη τη στιγμή με τους φάρους αναμμένους  και σπρώχνω τη πόρτα  με δύναμη για να περάσουμε μέσα παρασύροντας την  άτσαλα.

Μωρέ φτηνά την γλιτώσαμε με τον Σουμάχερ που μου έτυχε πάλι σήμερα!, σκέφτομαι και μπαίνουμε στο κατάμεστο βιβλιοπωλείο όπου σκαλώνω παρατηρώντας την ομήγυρη. 

Τι γίνεται καλέ εδώ;;; Εκπτώσεις έχουν στις τσάντες;;; Σε βιβλιοπωλείο ήρθαμε ή στο εμπορικό;;; Κοίτα γυναίκες  Ζαχαρία... Πω, πω γυναίκες...Όλων των ηλικιών και των αποχρώσεων. Δεν αντιδράς ε;  ..τέλος πάντων δεν το σχολιάζω.

Η Στέλλα ζητώντας συγγνώμη ανοίγει χώρο ανάμεσα στις εντυπωσιακές καλλονές που έχουν κατακλίσει την αίθουσα και με τραβάει ανυπόμονα από το χέρι και  σε λίγο βρισκόμαστε σχεδόν μπροστά όπου παρατηρώ χαμογελώντας την μητέρα μου να  κάθεται στη μέση ενός πλατύ  ξύλινου τραπεζιού και  να απαντάει στις ερωτήσεις του αναγνωστικού κοινού της. 
Κούκλα είναι η Λουκία μου σήμερα και όχι άδικα ο πατέρας μου καμαρώνει κορδωμένος πίσω της λάμποντας .

Με αντιλαμβάνεται φυσικά αμέσως και μου χαμογελάει με βλέμμα που αστράφτει από αγάπη  πριν στρέψει πάλι την προσοχή της στο κοινό.

-«Είναι βιωματική ιστορία από ότι έχουμε καταλάβει Λουκία μου. Αλήθεια ποιός σε ενέπνευσε να δημιουργήσεις τον συγκεκριμένο ήρωα;» ρωτάει μια κοπέλα με κόκκινα κοντά μαλλιά και την κοιτώ πριν στρέψω το βλέμμα στη μανούλα η οποία χαμογελάει πονηρά και με κοιτάει.

Μανούλα μου...γιατί.. οτι ακούσω έχω ένα προαίσθημα ότι δεν θα μου αρέσει;;;

-«Ιδού ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας κορίτσια. Ο λατρεμένος , εργένης γιός μου.» απαντάει  περήφανα και όλα τα κεφάλια, ξανθά, κόκκινα, μαυρομάλλικα, σγουρά και καστανά  στρέφονται κατά πάνω μου με ένα επιφώνημα ενθουσιασμού.

Αχ βρε Λουκία.. αχ! Έπρεπε να πεις εργένης;;;

Χαμογελώ νευρικά και γρυλίζω μέσα από τα δόντια μου όσο μερικές κοπέλες με πλησιάζουν κρατώντας το βιβλίο της μανούλας στα χέρια τους όσο δίπλα μου  η Στέλλα προσπαθεί να κρύψει το γέλιο της.

-«Σουσουράδα  το ήξερες...γι αυτό τέτοιο άγχος να πάρω άδεια και να έρθω..» διαπιστώνω ψιθυρίζοντας της και βρίσκω ευκαιρία καθώς μια άλλη κοπέλα συνεχίζει τις ερωτήσεις στη μανούλα να ζητήσω ευγενικά συγγνώμη και να δανειστώ από την κοπέλα δίπλα  μου το βιβλίο που κρατάει.

«Αντρίκια και παντελονάτα» ο τίτλος αλλά αυτό που με σοκάρει είναι η φωτογραφία του εξωφύλλου που απεικονίζει... εμένα! Γουρλώνω τα μάτια και κοιτώ μια τη Λουκία και μια το εξώφυλλο.

Αυτό ήταν!!!Μέχρι εδώ και μη παρέκει!!!  Νόμος να ψηφιστεί ότι οι γονείς απαγορεύονται να έχουν παιδικά άλμπουμ και ...κλειδιά  από τα δωμάτια των παιδιών τους, μην ξεχνιόμαστε!!!

Η Στέλλα αρπάζει το βιβλίο και το δίνει πίσω στην ιδιοκτήτρια του χαμογελώντας συγκαταβατικά  ενώ με σκουντάει δυνατά για  να συνέλθω.

-«Θα την κρεμάσω...» γρυλίζω με το που συνερχομαι από το σοκ και... θα μου μείνει συνήθεια με τη μάνα που μου λάχε να το δείτε!!! Άνθρωπος ήρθα, σκύλος θα φύγω.

-«Παραδέξου το ότι είσαι ωραίος... και εσύ και ο Ζαχαρίας..» σφυρίζει χαμογελώντας κοιτώντας ευθεία  και την κοιτώ έκπληκτος.

Που ξέρει αυτή για τον Ζαχαρία;;;;

-«Κλείσε το στόμα σου θα μπει καμιά τρέσα μέσα..» σφυρίζει και χαμογελάει ενώ βάζω στοίχημα ότι θέλει να ξεκαρδιστεί στα γέλια. Κοιτώ τη μάνα μου και σμίγω τα μάτια μου.

Από όλες τις φωτογραφίες μου, από όλες τις υπέροχες φωτογραφίες μου βρήκε και χρησιμοποίησε τη μόνη που με κάνει να ντρέπομαι;;;; Είναι αυτές οι κλασσικές φωτογραφίες που είχαν συνήθειο και έβγαζαν στα βρέφη. Εγω γυμνός , τσιτσίδι εντελώς με το Ζαχαρία σηκωμένο να χαιρετάει ευτυχισμένος και ...πλήρης  στη μέση ενός  διπλού σιδερένιου κρεβατιού. 

Ποιος είναι ο γραφίστας ;;;; Που είναι καλέ;;; Θα φερθώ ευγενικά...πολιτισμένα....λέμε τώρα!!!

Παρατηρώ μουτρωμένος την ομήγυρη και ξεφυσώ. 

Γυναίκες Ζαχαρία. Ποτέ δεν ξέρεις τι έχουν στο μυαλό τους!, σκέφτομαι εκνευρισμένος και παρατηρώ ένα τύπο με ροζ πουκάμισο και ξεβαμμένο τζιν παντελόνι να μας πλησιάζει και φτάνοντας μας να περνάει το χέρι του γύρω από τη μέση της Στέλλας και κάτι να της ψιθυρίζει στο αυτί κάνοντας τα μάγουλα της παρόλο τις 5 στρώσεις μεικαπ να κοκκινίσουν. 

Αυτά δεν μας τα είπες δεσποινίς Στέλλα μας. Αυτά μαγείρευες τόσους μήνες που λείπω;;;

-«Θοδωρή να σου γνωρίσω τον Μάνο. Τον γραφίστα του βιβλίου μας και ...φίλο μας.» μας συστήνει δειλά , κομψά μεν αλλά ταραγμένη και απλώνω το χέρι μου και κλείνω το δικό του απλωμένο με δύναμη. Το βλέμμα μου ελπίζω να κατάφερε να του μετέδωσε τη σκέψη μου με απόλυτη σαφήνεια. Αν την πληγώσει την έκατσε κανονικά.

-«Χάρηκα Θοδωρή. Νιώθω σαν να σε ξέρω χρόνια με τόσα που μου έχουν πει τα κορίτσια."

Όταν λέει κορίτσια εννοεί τα δικά μου κορίτσια;;;

-«Εγώ αντιθέτως δεν ξέρω τίποτα για σένα. Με συγχωρείς λίγο.» λέω λίγο απότομα χαμογελώντας ψυχρά και παγωμένα και σέρνω κυριολεκτικά τη Στέλλα πίσω μου προς μια γωνιά του βιβλιοπωλείου όπου υπάρχει μετά δυσκολίας κάποιο κενό.

-« Στελλίτσα; Μήπως θα ήθελες να μου πεις κάτι;» ρωτώ προσπαθώντας να συγκρατήσω το γέλιο μου που το πρόσωπο της είναι σαν χαμηλοβλεπούσα καλόγρια και δεν τολμάει να με κοιτάξει παρά μπλέκει και ξεμπλέκει τα δάχτυλα της κοιτώντας το πάτωμα.

Αυτή πριν λίγο ήταν σαν λύκαινα ετοιμη να μου ορμήσει και τώρα μοιάζει με πρόβατο έτοιμο για θυσία. ..Γυναίκες...

-«Κατάλαβα δίχως να μου πεις το παραμικρό. Ξέρει;» αναρωτιέμαι δυνατά και με κοιτάζει τρομαγμένη.

-«Κάτι πρέπει να έχει καταλάβει Θοδωρή αλλά δεν.. δεν νομίζω...»

-«Να του πεις την αλήθεια πριν πληγωθεί κάποιος από εσάς.» την κόβω απότομα και συμφωνεί καταφατικά νεύοντας.

-«Την αλήθεια να μην την φοβάσαι Στέλλα. Δεν πληγώνει τόσο όσο το ψέμα. Τίποτα δεν έμαθες από εμένα.;»

Με κοιτάζει συγκινημένη και της σφίγγω το χέρι δυνατά πριν την σύρω ξανά πίσω εκεί όπου ήμασταν για να βρούμε τον Μάνο να την περιμένει προβληματισμένος.

-«Μάνο , για πες τώρα ...Το εξώφυλλο ποιανού ιδέα ήταν;» ρωτώ κοφτά και τον βλέπω να ταράζεται.

-«Εμ.. Θοδωρή να σου εξηγήσω πως ήρθε η ιδέα...»

-«Όλος αυτιά φίλε μου...όλος αυτιά..»

Αν εξαιρέσεις μια κλωτσιά που μου έδωσε η Στέλλα- και κάμποσα γρυλλίσματα- με την πρόφαση ότι τρομοκρατώ τον Μάνο με το ύφος μου η υπόλοιπη βραδιά κύλησε σε ένα όμορφο, ευχάριστο κλίμα με την Λουκία να κορδώνεται σαν παγόνι για την προσοχή που δέχεται και την ανταπόκριση του κόσμου στο βιβλίο της όσο εγώ...εγώ  περιστοιχίζομαι από υπέροχα θηλυκά πλάσματα που με γδύνουν με το βλέμμα και νιώθω ιδιαίτερα ...συμπαθής .

Παραπάνω από συμπαθής βασικά μιας και μόλις πριν πέντε λεπτά μια σέξι κοκκινομάλλα σημείωσε το νούμερο του τηλεφώνου της με κόκκινο στυλό στη παλάμη μου κλείνοντας μου το μάτι πονηρά.
Όσο και να με ξετρέλανε η κίνηση της αυτή - μιας και ποιος άντρας δεν τρελαίνεται για τις αυθόρμητες γεμάτες ερωτισμό γυναίκες- επισκέφτηκα το μπάνιο όπου έπλυνα την παλάμη μου κοιτώντας το είδωλο μου στο καθρέπτη.

Έχω δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου . Θα στρωθώ να μπω σε μια σειρά  και τάξη και όταν όλα θα έχουν τελειώσει και θα έχω δρομολογήσει το μέλλον μου θα κάνω τον απολογισμό και θα αποφασίσω αν ..αν θα γυρίσω να ψάξω την Βίβιαν ή αν θα συνεχίσω τη ζωή μου .
Μέχρι να ξεκαθαρίσω όμως τι θέλω θα προσέξω να είμαι σωστός .
Σωστός  πρωτίστως απέναντι στον εαυτό μου και μετά προς τους υπόλοιπους.
Του το χρωστάω.
Αρκετά τον έχω ταλαιπωρήσει .

 Από εδώ και στο εξής αντρίκια και παντελονάτα όλα...

Σουσουράδες μου, περνάμε στο  τρίτο και τελευταίο μέρος αυτής της ιστορίας.  La grand finale...