Το απαλό χτύπημα στη πόρτα  με κάνει  ανόρεκτα να αφήσω την χώρα του ονείρου που βρίσκομαι και να ανοίξω τα μάτια μου έτοιμος να γκρινιάξω αλλά αντικρίζοντας το  γλυκό πρόσωπο της Βίβιαν να με κοιτάζει θολά ακόμα από τον ύπνο δεν διαμαρτύρομαι στο ελάχιστο.  Μα είναι ένας άγγελος..Σκάω ένα νυσταγμένο χαμόγελο καθώς την τραβάω πάνω μου να γευτώ μια φορά τα χείλια της που πρόθυμα μου δίνει. Στο παράδεισο ξύπνησα ο Χριστιανός;

-«Θοδωρή μου .. κάποιος χτυπάει..» ψιθυρίζει πάνω στα χείλια μου και της κλείνω το στόμα με το χέρι.

-«Σσς...θα φύγουν..» μουρμουρώ αλλά μάταια  από ότι φαίνεται μιας και ο επίμονος επισκέπτης μας ξαναχτυπάει δυνατότερα. Αναστενάζοντας αποκαρδιωμένος  σηκώνομαι πάνω, τυλίγω το σεντόνι γύρω μου και αφού ελέγξω  ότι η Βίβιαν έχει σκεπαστεί καλά με τη κουβέρτα , κατευθύνομαι στην πόρτα όπου το επίμονο χτύπημα, απαλό δε, συνεχίζει το ρυθμό του. Ανοίγω τη πόρτα της καμπίνας τόσο όσο χρειάζεται και κοιτώ εκνευρισμένος τον Ιωσήφ που χαμογελάει πλατιά  βλέποντας με ,κρατώντας δυο κούπες που αχνίζουν.

-«Καλημέρα! Ξυπνήστε καμιά φορά βρε παιδιά! Μια ώρα χτυπάω!» γκρινιάζει και προσπαθεί να περάσει το υπερμεγέθη σώμα του στη καμπίνα αλλά βάζω δύναμη και τον σπρώχνω εμποδίζοντας του την έλευση εντός του δωματίου.

Σιγά μην πάρει μάτι το κορίτσι μου που είναι ακόμα γυμνό!

Με κοιτάζει παραξενευμένος με την αντίδραση μου αλλά βλέποντας τη έντρομη φάτσα μου, δείχνει να καταλαβαίνει και  γελώντας μου δίνει τους καφέδες που βαστά τόση ώρα.

-«Αμάν μωρέ Καζανόβα του Αιγαίου δεν θα στη φάμε..» με πειράζει και ρουθουνίζω.

-«Θοδωρή,  θα σας παρακαλέσω όμως να ετοιμαστείτε  για να σας μεταφέρω στο Καστελλόριζο. Καλή η παρέα σας αλλά έχουμε και μια άσκηση να πάρουμε μέρος.» με ενημερώνει και φεύγει χτυπώντας με στη πλάτη φιλικά κάνοντας τους καφέδες να ταρακουνηθούν άσχημα .

Μπαίνω στη καμπίνα και έκπληκτος αντικρίζω την Βίβιαν ντυμένη με τη στολή κατάδυσης που φορούσε χτες και βλαστημώ μέσα από τα δόντια μου δίνοντας της την μία κούπα καφέ που βαστώ.

Αμάν βρε Ιωσήφ! Επειδή εσείς μονάζετε εδώ μέσα πρέπει όλοι να κάνουν το ίδιο!!!

-«Τον άκουσες Θοδωρή μου. Ντύσου να φύγουμε.»

-«Μα...έλεγα...να...»

-«Τι; Να γίνουμε μόνιμοι στο πολεμικό ναυτικό; Πάμε στο νησί μας Θοδωρή και εκεί θα έχουμε όσο χρόνο θέλουμε..» με παρηγορεί ανακατεύοντας μου τα μαλλιά που ήδη είναι σε άσχημα χάλια και σκύβει και πιάνει τα ρούχα μου από το πάτωμα.

Ο Ζαχαρίας ενθυμούμενος τα ζουμερά οπίσθια που  αυτή τη στιγμή θαυμάζω αντιδράει αστραπιαία και ξεκινά τις χαιρετούρες ως είθισται να κάνει τα πρωινά και γρυλίζοντας αρπάζω το τσαλακωμένο, ταλαιπωρημένο μπόγο με τη δικιά μου στολή και κλείνομαι στο μικρό μπάνιο και ντύνομαι ταχύτατα. Με το ζόρι τον κλείνω μέσα στην ασφυκτική στολή αλλά τι να του κάνω; Βλέπεις γλυκάθηκε ο κακομοίρης!

Υπομονή λιγάκι ακόμα Ζαχάρη μου , θα πάμε στο νησί  και θα είναι όλη δικιά μας!

Βγαίνουμε στο κατάστρωμα  έπειτα από λίγη ώρα υπό την συνοδεία του Ιωσήφ και σύντομα επιβιβαζόμαστε σε ένα μικρό ταχύπλοο του πολεμικού μας ναυτικού. Καθώς κοιτώ τη διαδρομή εμπρός και πίσω προς τα τούρκικα παράλια  αντιλαμβάνομαι το μέγεθος της αυτοθυσίας μου και έκπληκτος κοιτώ την απόσταση που κολύμπησα δις για την Βίβιαν ..κάτι που μάλλον αντιλαμβάνεται καθώς κουρνιάζει δίπλα μου και πιάνει το χέρι μου απαλά. Την τραβώ στην αγκαλιά μου και φιλώ στοργικά την κορυφή του κεφαλιού της. Θα το ξανά έκανα.

Πλησιάζοντας στο νησί αντιλαμβάνομαι φιγούρες να στέκονται αμήχανες και ταραγμένες στη προκυμαία του μικρού λιμανιού. Αναγνωρίζω καθώς πλησιάζουμε ολοένα και περισσότερο ανάμεσα τους τον παππού, την Αγνή, την Στέλλα, τον Φώτη πιο κει ένα στρατιωτικό τζιπ και δυο άτομα. Πιθανόν ο πατέρας της και ίσως ο μαλάκας ,ο Κοσμάς. Είμαι απόλυτα σωστός και καθώς σταματάει η μηχανή του ταχύπλοου,  ο Ιωσήφ πετάει ένα σχοινί στον Φώτη ο οποίος το πιάνει και ασφαλίζει το ταχύπλοο ώστε να βγούμε με ασφάλεια έξω.

Το πλοίο για τα παράδεισο περνάει πάντα  μέσα από την κόλαση, σκέφτομαι ένα στίχο που μου καρφώνεται αυτόματα στο μυαλό αλλά  βλέποντας το κορίτσι μου πρώτη να  πηδάει στο λιμάνι με ασφάλεια, νιώθω το  βάρος στο στέρνο μου  που είχε εγκατασταθεί εκεί από χθες να φεύγει  επιτέλους και με ανακούφιση ξεφυσάω.  Τα κατάφερα. Την επέστρεψα σώα και ασφαλή. Την κοιτώ να χάνεται τρέχοντας στην αγκαλιά του πατέρα της και γυρνώ να ευχαριστήσω τον Ιωσήφ. Κάποιοι άντρες έχουν θυσιάσει την οικογενειακή ζωή για όλου εμάς.

-« Φίλε σε ευχαριστώ. Δεν ξέρω τι θα γινόμασταν αν δεν ήσουν εσύ..» ομολογώ ειλικρινά και μου χτυπάει τον ώμο αδερφικά.

-«Έτσι θα έκανα και γω για την δικιά μου γυναίκα φίλε μου.  Έτσι κάνουν οι αληθινοί άντρες. Όλα καλά. Να προσέχετε στο εξής και  ίσως κάποια φορά να τα ξαναπούμε.» λέει και τον κοιτώ με όση ευγνωμοσύνη νιώθω πριν πηδήσω με ασφάλεια στο λιμάνι και βρεθώ σε διάφορες αγκαλιές που με τραβολογάνε σαν πάνινη κούκλα. Όλοι με σφίγγουν δυνατά πάνω τους και νιώθω την αγωνιά τους πού έγινε λύτρωση . Το γέλιο τους που αβίαστα βγαίνει και με ξεκουφαίνει. 

Τόση αγάπη.

-«Εντάξει ρε παιδιά με σκάσατε..» παιχνιδιάρικα λέω και μου δίνουν λίγο χώρο για να δω τα πρόσωπα τους γελαστά και τα μάτια τους χαρούμενα να γυαλίζουν βρεγμένα.

-«Μικρέ μας κοψοχόλιασες... Πίεση ανεβάσαμε..» με μαλώνει ο παππούς και χαμογελάω.

-«Κομμένο το αλάτι για σένα γέρο..» προειδοποιώ παιχνιδιάρικα για να συμφωνήσει δακρυσμένος.

-«Κόντεψα να πεθάνω..» μουρμουρίζει η Στέλλα με τη σειρά της δίπλα μου.

-«Και θα σε ξεφορτωνόμουν ρε γαμώτο..» γελάω δυνατά και ανασηκώνει το φρύδι αλλά αμέσως γελάει.

-«Και στο άλλο κόσμο θα σε έβρισκα βλάκα...ποιός άλλος να με ανεχτεί τέτοια που είμαι άλλωστε..» λέει και με αγκαλιάζει δυνατά δακρυσμένη.

-«Θοδωρή θα το ξανακάνεις αυτό;» ρωτάει η Αγνή  αντίκρυ μου και την κοιτάμε σαστισμένοι που κλαίει.

-«Όχι κορίτσι μου. Δεν θα το ξανά κάνω. Στο υπόσχομαι. «απαντώ και την τραβώ κοντά μου όπου κλείνω το πρόσωπο της στις χούφτες μου και τις σκουπίζω με τους αντίχειρες τα μάτια.

-«Φοβήθηκα μην σε χάσω. ..Μίσησα την Βίβιαν χτες...σκέφτηκα άσχημα πράγματα για αυτήν ...ντρέπομαι τόσο...» λέει αφοπλιστικά κλαίγοντας ακόμα και την τραβώ και την κλείνω στην αγκαλιά μου.

-«Εκείνη τη στιγμή δίκαια σκέφτηκες έτσι. Αλλά όλα καλά τώρα, έτσι; Το ξεχνάμε και συνεχίζουμε όλοι μαζί όπως χτες ...μη κλαις βρε μικρή και με στενοχωρείς.. χαρά έχουμε. » λέω βουρκωμένος και την αφήνω να ξεσπάσει... και της δίνω το χρόνο της. Την κρατώ  μέσα στην αγκαλιά μου αφήνοντας την να ηρεμίσει  όταν βλέπω την Βίβιαν να μας πλησιάζει διστακτικά υπό την συνοδεία του πατέρα της και του Κοσμά.

Ανασηκώνω το βλέμμα μου από την Αγνή που δεν έχει σταματήσει ακόμα να κλαίει και τους κοιτώ.

-«Σε ευχαριστώ για ότι έκανες για την κόρη μου Θοδωρή. Ήταν κάτι πολύ γενναίο και ριψοκίνδυνο . Απέδειξες ότι είσαι ένας γνήσιος Έλληνας άντρας που τιμάει τα παντελόνια που φοράει.» λέει δυνατά και καθαρά και στέκει απέναντι μου στητός.

Ναι, παραλίγο να γίνω μακαρίτης για την κόρη σου φίλε.. να με κλαίγανε και οι ρέγκες σήμερα. Δεν χρειάζομαι παράσημο ή κάποιο ανδριάντα να μου στήσετε όμως.. ίσως δεχθώ να παραχωρήσω μια μικρή συνέντευξη βέβαια αλλά ως εκεί..δεν είμαι  δα και κανά ψώνιο!

-«Δεν κάνει τίποτα κύριε. Εγώ την κόρη σας την αγαπώ. Και θα το έκανα ξανά.» λέω δυνατά και περήφανα .

Οι αντιδράσεις μετά τη δήλωση μου  ποικίλουν. 

Η άμεσα ενδιαφερόμενη έχει πάθει σοκ και με κοιτάζει άναυδη. Κλείσε το στοματάκι σου και θα μπουν μύγες μωρό μου...θα στο κλείσω εγώ όμως όταν μείνουμε μόνοι μας, σκέφτομαι και της κλείνω το μάτι πονηρά.

Ο πατέρας της με χαιρετά με ένα γνέψιμο του κεφαλιού του και αφού με κοιτάξει  βαθιά στα μάτια  λες και με ψυχογραφεί ,απομακρύνεται ευθυτενής προς το  στρατιωτικό τζιπ . Καλά το πήρε ο πεθερούλης μου. 

Ο παππούς Θοδωρής στέκει και χαμογελάει συγκινημένος και με χτυπάει στη πλάτη. ..ξανά...θα μου τον βγάλουν σήμερα τον ώμο...τι πάθανε όλοι και βαράνε;;;

Η Στέλλα φαίνεται πραγματικά ότι της άρεσε αυτό που άκουσε και με κοιτάζει συγκινημένη.

Η Αγνή διαπιστώνω ότι  σταμάτησε τα κλάματα άρα αυτό είναι καλό. 

Αλλά εμένα δεν με ενδιαφέρουν οι αντιδράσεις των άλλων παρά μονάχα της Παρασκευούλας μου. Μόνο το βλέμμα της Βίβιαν ψάχνω με αγωνία . Αυτό θέλω να αντικρίσω. Αλλά όσο και να το ψάχνω ,αυτό αρνείται να διασταυρωθεί με το δικό μου.

Τι σκατά...ντράπηκε;;; Της ήρθε απότομο;; ;Έπρεπε να περιμένω να το πω πρώτα σε εκείνην για να μην της έρθει απότομα; Μου ξέφυγε όμως. Λες;;; ...Λες να μην με αγαπάει  εκείνη; Μπα.. αποκλείεται.. εδώ μου χάρισε ότι πολυτιμότερο είχε χθες...έχω και την καρδιά της εκτός από το σώμα της. Σιγουράκι.

Το γέλιο του σαχλού Κοσμά διασπάει την προσοχή μου που ολοένα και δυναμώνει και πραγματικά τον λυπάμαι. Του ήρθε απότομα του καημένου. Τρελάθηκε το παλιόσκυλο. 

-«Μα καλά ... είσαι εντελώς... μαλάκας;;;» με ρωτάει ανάμεσα στα γέλια του και αφού απομακρύνω την Αγνή από την αγκαλιά μου,  τον πλησιάζω ταχύτατα και με μια κίνηση αγριεμένος, τον αρπάζω από το πέτο .

-«Πάρτο πίσω...» γρυλίζω κρατώντας τον και με κοιτάζει με το βλέμμα να γυαλίζει.

-«Τίποτα δεν παίρνω πίσω!!! Μαλάκας είσαι που δεν κατάλαβες την πλεκτάνη της!!!» φωνάζει μες στα μούτρα μου και θυμωμένος τον σφίγγω περισσότερο κάνοντας τον να κοκκινίσει.

-«Ρώτα την αν σ αγαπάει εκείνη όπως την αγαπάς εσύ .. κακομοίρη μου! Σε μίσησε από την πρώτη στιγμή που σε είδε!!! Κόλπο ήταν όλο. ..» λέει σβήνοντας η φωνή του καθώς κοντεύω να τον πνίξω έτσι που τον κρατώ και κάποιοι επεμβαίνουν και μου τον παίρνουν από τα χέρια μου.

Τον κοιτώ όσο βρίσκεται  υποβασταζόμενος από τον Φώτη  να προσπαθεί να πάρει ανάσα ενώ συνεχίζει να με κοιτάζει αγριεμένος.

-«Ξέρεις πολλές γυναίκες να τις προσβάλεις και την ίδια ακριβώς μέρα να στο παίζουν φίλοι καρδιακοί;; Χαζέ...το πρωί σκοτωνόσασταν και το μεσημέρι έγινε κολλητή φιλενάδα σου.. βλάκα. » λέει με αλλοιωμένη φωνή και γυρνώ μουδιασμένος προς το μέρος της Βίβιαν. Ταραγμένη και χλωμή στέκει στη θέση της και με κοιτάζει φοβισμένη.

Δεν είναι η στάση που θα έπρεπε να έχει αν ο Κοσμάς λέει ψέματα. 

Αυτό μου αρκεί για να την φτάσω και να την γραπώσω από το μπράτσο.

-«Τι είναι αυτά που λέει Παρασκευή; ΜΙΛΑ!!!» ουρλιάζω στο κάτασπρο πρόσωπο της και την βλέπω να βουρκώνει κάτι που ενισχύει το φόβο μου ότι ο Κοσμάς λέει αλήθειες σήμερα.

-«ΜΙΛΑ ΕΙΠΑ!!!» επαναλαμβάνω σε χειρότερο τόνο τρέμοντας ολόκληρος και ταρακουνώντας την.

-«Παιδί μου ηρέμισε σε παρακαλώ..» από κάπου ακούω τον γέρο Θοδωρή να μου λέει αλλά το βλέμμα μου, το είναι μου ολόκληρο διψάει για μια της κουβέντα. Και ας είναι η λάθος. Αλλά ας πει κάτι.

-«Είχα σκοπό να σου μιλήσω.. προσπάθησα και άλλες φορές...» τραυλίζει και σταματά ανήμπορη να συνεχίσει και νιώθω να τα παγώνω. Αφήνω το μπράτσο της να πέσει άψυχο δίπλα στο σώμα της και παραπατώ σαν να με έχει χτυπήσει οστικό κύμα. Τα αυτιά μου βουίζουν. Σίγουρα παράκουσα.

-«Εγώ θα στα πω μπας και καταλάβεις τι βλάκας είσαι!!!» φωνάζει με βραχνή φωνή ο Κοσμάς που κάπως έχει συνέλθει και ανήμπορος να αντιδράσω, να κάνω ή να πω το οτιδήποτε στέκομαι περιμένοντας το τέλος.

-«Όταν σου έσπασα το κινητό, σκεφτήκαμε αυτό το σχέδιο. Χρειαζόμασταν ένα χακαρισμένο κινητό να λαμβάνουμε άκρως απόρρητα έγγραφα από τον σύνδεσμο μας στη Τουρκία. Εμάς, με την στρατιωτική ταυτότητα ,μας δέσμευαν τα κινητά και οτιδήποτε ηλεκτρονικό όταν πηγαίναμε στη Κας και φεύγοντας μας κάνανε εξονυχιστικό έλεγχο λόγο της ιδιότητας μας. Ήσουν το εύκολο θύμα. Αν και την πρόσβαλες εκείνη τη μέρα, έκρυψε τα   αληθινά συναισθήματα της και στο έπαιξε φίλη που ήθελε να σου αντικαταστήσει το κινητό. Πήγατε στην Κας και σου έφερε ένα χακαρισμένο από το κατάστημα του συνδέσμου μας του  Ακίμ...θες και άλλα;» ρωτάει ειρωνικά και έχω μείνει άφωνος να κοιτώ την Βίβιαν που δακρύζει κοιτώντας το έδαφος έτσι που το κεφάλι της έχει κρυφτεί στους ώμους της.

-«Μετά σου έπαιξε την φίλη...σου έκανε τον ξεναγό για να βρίσκει ευκαιρία να αποσπά τις πληροφορίες από το κινητό σου και να τις περνάει στο δικό της με bluetooth... ειδικά εκείνη τη βραδιά που έφυγε μεν πρώτη αλλά  την επόμενη μέρα σου είπε ότι  δήθεν το είχες ξεχάσει στο παγκάκι ! Γέλασα τόσο με την αφέλεια σου! Είδες πόσο βλάκας είσαι που την πάτησες και την αγαπάς;» τελειώνει και γελάει ενώ βήχει τρίβοντας το σημαδεμένο λαιμό του.

Νιώθω να έχω στραγγίσει ολόκληρος από κάθε συναίσθημα μέσα μου. Μια παγωνιά έχει αρχίσει να απλώνεται από το μυαλό στο υπόλοιπο σώμα μου.  Θέλω να φύγω. Να απομακρυνθώ από εδώ με διατάζει  ένα αίσθημα αυτοπροστασίας και κάνω μερικά βήματα πίσω μηχανικά.

Η Στέλλα έχει κερώσει δίπλα μου άφωνη και η Αγνή δείχνει να μην έχει συνειδητοποιήσει τι έχει ακούσει κοιτώντας μας εναλλάξ προβληματισμένη. Ή τουλάχιστον δείχνει να μην έχει καταλάβει.