...Όσο εγώ δίχως να μπορώ να κάνω κάτι άλλο μιας και τα δύο μπάνια είναι κατελλημένα απο τις σουσουράδες από τις έντονες διαμαρτυρίες του στομαχιού μου κατευθύνομαι προς την κουζίνα.
Πηγαίνω σφαίρα στο ψυγείο και αφού βουτήξω ένα μπουκάλι δροσερό νερό και το πιώ σχεδόν ως στη μέση , το βλέμμα μου πεινασμένο επεξεργάζεται το περιεχόμενο του ψυγείου και τα χέρια μου αυτομάτως κάνουν πράξη την σκέψη μου.

Με μερικά λαχανικά, λίγο κοτόπουλο και λίγη κρέμα γάλακτος σε λίγα λεπτά έχω μετατρέψει τη κουζίνα σε εμπόλεμη ζώνη.

Κυριολεκτικά εμπόλεμη ζώνη όμως.

Πάντα είχα ταλέντο σε αυτό έλεγε η μανούλα όποτε αποφάσιζα να ετοιμάσω κάτι από μοναχός μου στο πατρικό μου. Χαμογελάω στη σκέψη ότι ούτε όταν μαγείρευα όσο συγκατοικούσα με την Χριστίνα η καθαριότητα ήταν το δυνατό μου σημείο. Όλες έξαλλες γινόντουσαν όποτε έμπαινα στη κουζίνα και παρίστανα το μάγειρα...Γυναίκες Ζαχαρία μου...αχάριστες όλες! Μην δουν άντρα στη κουζίνα κάνουν σαν δαιμονισμένες...ξέρουν ότι τα καταφέρνουμε καλύτερα από αυτές στο μαγείρεμα και πατάνε πάνω στο μικρό χαμό που δημιουργούμε για να μας αποτρέπουν από αυτό ! Τι αξία έχει ένας μικρός χαμός όταν γεύεσαι τη τελειότητα;;;

Έκπληκτος χαμογελάω γιατί είναι ίσως η πρώτη μου αναδρομή που κάνω στην Χριστίνα που δεν με πονάει τόσο πολύ πια και ξεκινώ να συγκεντρώνω τα υλικά που χρειάζομαι.

Περνάει αρκετή ώρα για να τις δω σαν γάτες βρεγμένες ακόμα από το μπάνιο τους να μπαίνουν στη κουζίνα με τις μυτούλες του σε εγρήγορση. Λατρεύω τον τρόπο που με κοιτάζουν σαν Θεό και τους κλείνω το μάτι ευτυχισμένος που κατάφερα να τις εκπλήξω ευχάριστα.

-«Θοδωρή...εσύ τα έκανες όλα αυτά;» ρωτάει η Αγνή και γουρλώνει τα μάτια της στο στρωμένο τραπέζι όπου έχω σερβίρει ένα υπέροχο κοτόπουλο αλα κρεμ συνοδευόμενο από ρύζι στον ατμό.

-«Αυτά... και όλα τα υπόλοιπα στο πάγκο πάνω ...και κάτω από αυτόν...και στο νεροχύτη μέσα να υποθέσω..» λέει παιχνιδιάρικα η Στέλλα και γελάω με το ύφος της πετώντας της στη πετσέτα που κρατάω στα χέρια μου την οποία γραπώνει στον αέρα.

-«Εξυπνάδες! Στρωθείτε να φάμε και μετά μην ξεχάσετε να μαζέψετε. Αν έρθει ο γερό Θοδωρής και δει τι έχουμε κάνει θα μας πετάξει όλους έξω!» λέω γελώντας και καθόμαστε όλοι επιτέλους να φάμε.

...........................

Το απόγευμα με βρίσκει να κάθομαι στην αγαπημένη μου θέση στη σοφίτα , δίπλα στο παράθυρο και να έχω στα χέρια μου το βιβλίο της ιατρικής το οποίο μου έχει αποσπάσει για τα καλά την προσοχή όσο η Αγνή κάθεται με τη σειρά της στη δικιά της θέση και απλώνει την ψυχή της σε ένα καμβά καθώς η Στέλλα έχει αράξει στο μικρό καναπέ δίπλα μας και με περιέργεια ξεφυλλίζει ένα από τα βιβλία του παππού Θοδωρή που πήρε από το γραφείο του απελευθερώνοντας μερικούς ήχους έκπληξης . Της ρίχνω που και που καμιά ματιά και γελάω σιγανά με το ύφος της όταν διαβάζει κάτι που της έχει προκαλέσει έκπληξη ή αηδία.

-«Τι θα κάνεις;» μου ξεφεύγει την τελευταία φορά που με διακόπτει κλείνοντας το βιβλίο μου και την βλέπω να με κοιτάζει γεμάτη περιέργεια.

-«Τι εννοείς; Σε ενοχλώ;»

-«Εννοώ τι θα κάνεις με η ζωή σου Στέλλα. Αυτό ρωτάω. Έχεις σκεφτεί κάτι; Δεν μπορείς να μείνεις για πάντα κρυμμένη εδώ.»

-«Δεν έχω την παραμικρή ιδέα... Εύχομαι κάθε λεπτό να μπορούσα να μείνω για πάντα εδώ. Έτσι. Μαζί σας.» λέει και δαγκώνει τα χείλια της.

-«Ούτε εγώ θα μείνω για πάντα εδώ, ούτε εσύ Στέλλα. Δεν μπορείς να κρύβεσαι μια ζωή. Έχεις κάτι κατά νου;»

Αναστενάζει και με κοιτάζει θλιμμένη.

-«Δεν έχω την παραμικρή ιδέα Θοδωρή.» ψιθυρίζει και σβήνει η φωνή της αδύναμα.

-« Μην αφήνεις το χρόνο να κυλάει εναντίον σου περισσότερο. Εγώ έχω ένα στόχο βάλει. Το πτυχίο που καθυστέρησα τόσα χρόνια. Εσύ; Πόσο χρονών είσαι; Έχεις περιθώρια να κάνεις ότι σκεφτείς .Σκέψου λοιπόν , πάρε το χρόνο σου και αποφάσισε τι θα κάνεις.» της λέω και γυρνάω στο βιβλίο μου.

Η Στέλλα βυθίζεται στη σιωπή και στις σκέψεις της όσο συνεχίζει να κρατάει το βιβλίο του παππού στα χέρια της.

-«Να πας σε μια σχολή νοσηλευτικής.. Δυο χρόνια είναι μόνο και μετά να πας να δουλέψεις βοηθός του Θοδωρή μας.» ακούγεται έπειτα από μερικά λεπτά σιωπής η Αγνή να λέει χωρίς να διακόπτει τη ζωγραφική της και την κεραυνοβολούμε με το βλέμμα και οι δυο έκπληκτοι.

-«Τι με κοιτάτε έτσι; Είναι το πιο λογικό να συμβεί. Η Στέλλα θα σπουδάσει, θα σταθεί στα πόδια της και μετά θα σταθεί δίπλα σου να σε βοηθάει. Ποιος άλλος θα την έπαιρνε με την ιδιαιτερότητα της Θοδωρή;» ρωτάει εκνευρισμένη με το ύφος μας κραδαίνοντας ένα πινέλο που στάζει πορτοκαλί μπογιά και τα μάτια μου δεν θα μπορούσαν να γίνουν πιο μεγάλα από το σοκ. Και της Στέλλας.

-«Στην Αθήνα έμενα, και τα έχω δει όλα. Η Στέλλα δεν μου είπε κάτι αλλά δεν είμαι χαζή. Είχα τι υποψίες μου μιας και έπιασε το αυτί μου το βράδυ που ήρθε μερικές κουβέντες σας έτσι που φωνάζατε αλλά σήμερα το διαπίστωσα. Είπε ότι έχει περίοδο αλλά μετά βούτηξε κανονικά ...»

-«Αγνή.. συγγνώμη.» ψελλίζει η Στέλλα στεναχωρημένη φανερά ντροπιασμένη.

-«Ποια είμαι για να μου ζητάς συγγνώμη; Ο Θεός; Απλά στεναχωρήθηκα που δεν με εμπιστεύθηκες. Ειδικά εμένα που έχω μάθει να είμαι μια ιδιαιτερότητα από την γέννηση μου.» λέει η Αγνή και σηκώνεται και πλησιάζει τη Στέλλα που άφωνη την κοιτάζει.

Όχι ότι εγώ πάω πίσω!

-«Κάνε με μια αγκαλιά και μην μου κρύψεις ποτέ τίποτα άλλο. Είσαι φίλη του Θοδωρή άρα και δικιά μου. Θα είμαι δίπλα σου και θα σε στηρίξω σε ότι αποφασίσεις να κάνεις αλλά σκέψου την ιδέα μου σοβαρά.» λέει και αγκαλιάζονται συγκινημένες.

Γυναίκες Ζαχαρία.. πάλι μας συγκίνησαν !

Μέχρι και εγώ νιώθω τα μάτια μου να υγραίνονται και σηκώνομαι απότομα και κάθομαι στο μάρμαρο του περβαζιού του παραθύρου κοιτώντας τη θάλασσα .

Δεν χρειάζεται να ψάξω στη θάλασσα το τι πρέπει να κάνω αυτή τη φορά . Τα λόγια της Αγνής ηχούν λογικά στα αυτιά μου. Ποιος άλλος θα εμπιστευτεί ένα άτομο σαν τη Στέλλα στη δουλειά του; Κανείς.. θα αναγκαστεί να ζήσει στο περιθώριο όπως όλα αυτά τα κορίτσια με μόνη διέξοδο βιοποριστική αναγκαστικά την πορνεία.

Ένα βάρος προσθέτετε στο στήθος μου.

Ευθύνης.

Βαρύ και ασήκωτο.

Από το πουθενά απόκτησα μια ευθύνη.

-«Ελπίζω να έχεις βγάλει το Λύκειο. Σκέψου το και Θα ρωτήσω τη Λουκία που θα μπορούσες να γραφτείς.» λέω κοιτώντας τη θάλασσα ακόμα και κάνω μεταβολή και βγαίνω από το δωμάτιο.

Στο καθιστικό κάθεται ο γέρο Θοδωρής και διαβάζει την εφημερίδα του .
Μου ρίχνει μια ματιά μόνο και αρκεί αυτή να τον κάνει να την κλείσει όσο βολεύομαι δίπλα του.

-«Τι συμβαίνει μικρέ; Φουρτούνες;»

-«Πολλές...»

-«Μες στη φουσκοθαλασσιά δεν μπορείς να διακρίνεις τα σωσίβια της ζωής;»

-«Τι λες μωρέ παππού;..» γκρινιάζω ξεφυσώντας.

-« Ξέρω τι λέω. Η θάλασσα μπορεί να φουσκώνει και να αγριεύει που και που αλλά εσύ και ξέρεις κολύμπι και ξέρεις ότι η καταιγίδα πάντα περνάει. Απλά κολύμπα όσο διαρκεί και έχε από κοντά τα σωσίβια σου...»

-«Ποια σωσίβια βρε παππού; Σου σάλεψε; Τι φουρτούνες και μπουνάτσες μου τσαμπουνάς;;;»

-«Σωσίβια είναι οι άνθρωποι που επιτρέπεις να ταξιδέψουν στη θάλασσα σου. Οι φουρτούνες που θα υπάρξουν , που είναι αναμενόμενες, σε όλων τις θάλασσες συμβαίνουν ,αν έχεις σωσίβια όμως έχεις περισσότερες ελπίδες να μην παρασυρθείς και χαθείς.. σκέψου το.»

-« Και όταν κάποιος άλλος σε κάνει το σωσίβιο του; Η Αγνή πρότεινε στη Στέλλα να σπουδάσει νοσηλεύτρια...να την βοηθήσω εγώ να κολυμπήσει στη θάλασσα της.»

-«Και σε τρομάζει αυτό;»

-«Με φοβίζει ναι, ...νιώθω ευθύνη απέναντι της...από το πουθενά ξαφνικά μου δίνεται ένας ρόλος που δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ανταπεξέλθω σε αυτόν .Εδω καλά καλά τη δικιά μου ζωή δεν έχω βάλει σε τάξη.. .»

-«Ούτε εγώ ήξερα με την Αγνή τι να κάνω. Στην αρχή τρόμαξα όταν μου ανατέθηκε η κηδεμονία της μικρέ. Ήμουν μόνος εδώ στην ερημιά και ξαφνικά είχα την ευθύνη ενός υπέροχου , ιδιαίτερου πλάσματος. Πως τα έχω πάει ως τώρα ;»

-«Σαν να ήσουν πάντα εσύ ο κηδεμόνας της.»

-«Άρα τα κατάφερα.. και εσύ θα τα καταφέρεις. Μου θυμίζεις εμένα πολλές φορές στα νιάτα μου. Και μην ξεχνάς όταν γίνεσαι εσύ το σωσίβιο σε κάποιον όταν θα χρειάζεσαι βοήθεια θα γίνει αυτός το δικό σου. Το σύμπαν επιστρέφει συμπεριφορές.»

Ο γέρο Θοδωρής ανοίγει με ένα τίναγμα την μισό διαβασμένη του εφημερίδα δίνοντας έτσι τέλος στην συζήτηση μας και συνεχίζει το διάβασμα ήρεμος όσο εγώ κάθομαι δίπλα του και σκέφτομαι τι θα μπορούσε να γίνει στο εξής.

Θα πάρω τη Λουκία τηλέφωνο... η μανούλα θα ξέρει καλύτερα τι πρέπει να κάνουμε ... αν πει το ναι πρώτα η Στέλλα βέβαια στη πρόταση της Αγνής...και σχολή θα βρεθεί και όλα... Αρκεί να πει το ναι η Στέλλα ... όσο για την Αγνή...αυτό το πλάσμα με εκπλήσσει περισσότερο μέρα με τη μέρα...

Ας γελάσουμε λίγο όμως ...

Και άλλο ένα...

Σας φιλώ γλυκά.. Καλλιόπη