Η φωτογράφος Soela Zani προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους απέναντι στην διαφορετικότητα με ένα καινοτόμο και εντυπωσιακό πρότζεκτ. Με τη βοήθεια ατόμων με σύνδρομο Down αναπαράγει τα διασημότερα έργα ζωγραφικής. Όπως δήλωσε η ίδια : " Ας μην ξεχνάμε πως η σημασία της ευαισθητοποίησης της οικογένειας και η στάση μας απέναντι  στους ανθρώπους είναι σπουδαία. Για να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά και να  δείξουμε την διαφορά στους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες , για να αναπτύξουμε θετική στάση και συμπεριφορά ενηλίκων στο μέλλον, θα πρέπει να δημιουργήσουμε θετικά παραδείγματα. Και αυτό γιατί  είμαστε δυνατότεροι από τις διαφορές μας." 

https://www.diaforetiko.gr/pedakia-me-sindromo-ntaoun-fotografizonte-san-diasimi-pinakes-zografikis/

δείτε επίσης :

https://fanpage.gr/family/pedi/151-πράγματα-που-ίσως-δεν-ξέρεις-για-το-σύ/

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

-«Δεν κοιμάσαι;» ακούγεται στην ησυχία του μεσημεριού και γυρνώ το κεφάλι μου για να αντικρίσω   τον παππού μου , να έχει στα χέρια του ένα βιβλίο και να κατευθύνεται  νωχελικά προς εμένα.

-«Όχι..»

-«Πως σου φάνηκε η Αγνή;» ρωτάει και κάθεται απέναντι μου στο καναπέ.

-«Ιδιαίτερη.. Αλήθεια εσύ ... πως; Εννοώ, πως βρέθηκε υπό την επιμέλεια σου;» ρωτώ με περιέργεια και ανασηκώνομαι ελάχιστα ώστε να τον βλέπω καλύτερα παρατώντας το κινητό μου .

-«Ζούσαν στην Αθήνα. Μετά τα 15 της χρόνια η κατάσταση στην Αθήνα έγινε χειρότερη. Η Αγνή δεν ήταν παιδί πια. Ήταν ολόκληρη γυναίκα στην εφηβεία. Ξεκίνησε να κάνει ερωτήσεις για τον κόσμο, την κοινωνία. Ένιωθε  ξεκάθαρα πλέον την συμπεριφορά του κόσμου απέναντι στη διαφορετικότητα της και πληγωνόταν που την αντιμετώπιζαν ως κάτι διαφορετικό. Πληγωνόντουσαν και οι δικοί της .  Μετά από προτροπή του ψυχολόγου της   πούλησαν τα πάντα και μετακόμισαν εδώ.  Είχαν έρθει κάποτε διακοπές και του είχε αφήσει το μέρος τις καλύτερες εντυπώσεις. Η Αγνή ηρέμισε από το αδιάκριτα , θλιμμένα βλέμματα και ανάσανε ίσως για πρώτη φορά στη ζωή της. Την αγαπήσαμε και έγινε  αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής όλων μας .Όταν οι δικοί της γέρασαν καθίσαμε και  συζητήσαμε το μέλλον της ,  τι εναλλακτικές έχουμε όταν θα μείνει μονάχη και  αποφασίσαμε ότι όσο ζω και μπορώ να της προσφέρω, θα είναι δικιά μου ευθύνη. Και έτσι έγινε.  Μόνος ήμουν εδώ, παρέα την έχω.Όταν φύγω και εγώ από αυτή τη ζωή , έχω κανονίσει να την δεχθούν σε ένα από τα ιδρύματα...Είμαι η τελευταία της ευκαιρία να έχει μια φυσιολογική ζωή. Βλέπεις γιατί υπάρχουν αρκετοί λόγοι που δεν βγαίνω στη σύνταξη και να  τα  παρατήσω όλα;  »

Όντως.. 

-"Πόσο χρονών είναι; Δεν μπορώ να καταλάβω.."

-"Έκλεισε τα 30. Είστε σχεδόν συνομήλικοι."

-«Μα δεν φαίνεται να έχει κάποιο θέμα.. φαίνεται φυσιολογική αν εξαιρέσεις τα χαρακτηριστικά του πρόσωπού της.»

-«Έχει ιδιαίτερη ευφυΐα. Δεν υστερεί πουθενά σε σχέση με εμάς.  Όπως κανένα από αυτά τα παιδιά δεν υστερούν. Αρκεί οι γονείς τους να τα δεχθούν αγαπώντας την ιδιαιτερότητα της και όχι να μεμψιμοιρούν για την " ατυχία" τους . Βέβαια  είναι απαραίτητο κάθε 6 μήνες να επισκέπτεται το ίδρυμα  στην Ρόδο και να κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις της. Έχει τα γνωστά προβλήματα ακοής, όρασης,  αναπνοής και θυρεοειδή αλλά όλα ελέγχονται με φαρμακευτική αγωγή. Και έχει μάθει μόνη της να κάνει τις ασκήσεις του φυσικοθεραπευτή της. Είναι αξιόλογο πλάσμα ...»

-«Με την ζωγραφική κάτι είπες πριν στην κουζίνα.»

-«Ναι, ζωγραφίζει. Και οι πίνακες της είναι άξιοι θαυμασμού. Όχι τόσο γιατί προέρχονται από ένα άτομο με σύνδρομο  Ντάουν αλλά γιατί συναγωνίζονται αρκετούς  ζωγράφους. Σου ξανά είπα είναι απλά ένα επιπλέον χρωμόσωμα μικρέ. » λέει τελειώνοντας και μένω βουβός να σκέφτομαι την δύναμη ψυχής θα πρέπει να έχει αυτό το κορίτσι που κοιμάται στο κρεβάτι μου.

Και το μυαλό μου πάει αυτόματα σε ένα άλλο κορίτσι με εξίσου  αρκετή δύναμη ψυχής . Πόσο δύσκολο θα πρέπει να  ήταν για την Βίβιαν να μεγαλώνει σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον γεμάτο απαγορεύσεις και αυστηρότητα.

Αν  θαυμάζω την Αγνή και την Βίβιαν; Ναι.... Το μυαλό μου όμως ξεστρατίζει πάλι και  ταξιδεύει στην Χριστίνα και με την ευκολία που προχώρησε παρακάτω διαγράφοντας με από τη ζωή της. Για να πετύχει το στόχο της. Αυτή όμως  ήταν τόσο μικρή μπροστά σε αυτές τις δυο.

-«Τι σκέφτεσαι μικρέ;» ρωτάει και με τινάζομαι από τις σκέψεις μου.

-«Τις γυναίκες.» απαντώ κοφτά και τον βλέπω να γελάει από την καρδιά του.

-«Καλό κουράγιο νεαρέ μου. Όταν και αν  καταλήξεις σε κάποιο συμπέρασμα ευχαρίστως θα ήθελα να το μοιραστείς μαζί μου ..» λέει γελώντας και στρέφει την προσοχή του στο βιβλίο που κρατάει.

Δίχως να έχω τι να κάνω , αράζω πίσω στο καναπέ  και κλείνω τα μάτια μου. 

Σκέφτομαι που ήμουν και που είμαι. Τι έκανα και τι κάνω. Τι στόχους είχα και τι έχω τώρα.  Προσπάθησε να μου βάλει το μυαλό σε μια τάξη  ο ψυχολόγος τότε που με έτρεχε η μάνα μου όταν  είχα καταρρεύσει ολοκληρωτικά. Θυμάμαι είχα κλειστεί σπίτι και ούτε έτρωγα, ούτε κοιμόμουν, ούτε  καν μιλούσα. Ένα ερείπιο ψυχολογικά. Πόσες συνεδρίες χρειάστηκε να κάνω για να βρω τον εαυτό μου...Μόλις συνήλθα έτρεξε η Λουκία  και με έγραψε στο γυμναστήριο και καθόμουν εκεί μέσα με τις ώρες. Οι κοιλιακοί μου είναι το αποτέλεσμα αυτής της κρίσης.  Θυμάμαι ατελείωτες ώρες περπατήματος με την Λουκία να ακολουθεί αγόγγυστα αν και ξέρω καλά πόσο σιχαίνεται τη γυμναστική. Μετά πέταξα όλα τα ρούχα που μου την θύμιζαν. Αγόρασα άλλα , πιο μοντέρνα . Μέσα από τις στάχτες γεννήθηκε ένας άλλος Θοδωρής. Καλύτερος και σαφώς πιο σοφός. Είχα δώσει μια υπόσχεση όμως πριν αποχαιρετίσω τον παλιό Θοδωρή. Ποτέ δεν θα επέτρεπα σε καμία γυναίκα να με ξανά φέρει σε αυτή τη κατάσταση και αυτό θα γινόταν μόνο αν αντί για θήραμα γινόμουν κυνηγός. Αν έκρυβα τη καρδιά μου καλά γύρω από τον πάγο. Και αυτό έκανα. Ως τώρα. Την φύλαγα να μην λαβωθεί ξανά.

-«Θοδωρή κοιμάσαι;»

Ανοίγω τα μάτια μου για να δω την Αγνή να έχει σκύψει από πάνω μου και να γελάει πλατιά. Τα μαλλιά της ανέμελα πέφτουν στο πρόσωπο μου και με γαργαλάνε. Ανασηκώνομαι ενώ η ίδια πίσω πατάει και της χαμογελώ πίσω κοιτώντας κλεφτά τον παππού που ροχαλίζει με το βιβλίο ριγμένο άτακτα κάπου ανάμεσα   στα πόδια του.

-«Τι έγινε; Συμβαίνει κάτι;» ψιθυρίζω  και σηκώνομαι  όρθιος αθόρυβα για να μην ταράξω τον ύπνο του παππού.

-«Ξύπνησα και δεν σε βρήκα.  Συγγνώμη που αποκοιμήθηκα.. Πάμε να σου δείξω κάτι;» ρωτάει και πριν προλάβω να απαντήσω με έχει αρπάξει από το χέρι και με τραβάει ενώ γελάει πονηρά.

Αφήνομαι και την ακολουθώ και βρίσκομαι να ανεβαίνω τα σκαλιά ως τη σοφίτα του σπιτιού . Ανοίγει την πόρτα και περνάμε μέσα και στέκω να κοιτώ τα δωμάτιο ολόγυρα. Παντού πίνακες, μπογιές και πινέλα, καβαλέτα είτε άδεια είτε γεμάτα και παντού αυτή η μυρωδιά μπογιάς και ξύλου.

Το εργαστήρι της Αγνής. Το δικό μου ησυχαστήριο παλιότερα. 

-«Θυμάμαι που ανέβαινα εδώ τα καλοκαίρια μικρός και καθόμουν με τις ώρες και χάζευα από το παράθυρο τη θάλασσα και τα καράβια που έπλεαν ..» σιγομουρμουρίζω και πλησιάζω το παράθυρο.

Μόλις χορτάσω από τη θάλασσα που βλέπω ,παρατηρώ ένα μισοτελειωμένο πίνακα που στέκει δίπλα στο παράθυρο. Ανασηκώνω το σώμα μου και τον χαϊδεύω με τις άκρες των δαχτύλων μου.

-«Αυτόν δουλεύεις τώρα;» ρωτώ και ενώ κοιτάζω τις γραμμές που υπάρχουν στον πίνακα ρίχνω ένα βλέμμα στην Αγνή που με κοιτάζει περήφανη.

-« Ναι, μ αρέσει αυτή η θέση του δωματίου. Το φως που πέφτει από το παράθυρο ζωντανεύει τα χρώματα.» λέει και χοροπηδάει γύρω μου σαν μικρό παιδί ,σχεδόν χορεύοντας.

-«Σ αρέσει το εργαστήριο μου;» ρωτάει και πιάνει ένα πινέλο που ήταν παρατημένο  στο περβάζι του παραθύρου και το βάζει στο καβαλέτο ξαπλωτό.

-«Πολύ. Διάλεξες το καλύτερο δωμάτιο του σπιτιού Αγνή . Σε ζηλεύω.» λέω και την βλέπω να σκυθρωπιάζει.

-«Μην με ζηλεύεις! Δεν θέλω ν με ζηλεύεις! Θα σε αφήνω να έρχεσαι όποτε θες εδώ ! Θα είναι και των δύο μας!!! Σύμφωνοι;» λέει και νεύω θετικά και με το που το κάνω ανασηκώνεται και με φιλάει με δύναμη στο μάγουλο.

-«Είσαι ο αδερφός μου τώρα!!! Δεν είχα ποτέ αδερφό! Είμαι πολύ χαρούμενη τώρα!!!» λέει τραγουδιστά και χοροπηδάει από καθάριο, ατόφιο αυθορμητισμό .

Ο ήλιος που παίρνει αργά αλλά σταθερά την καθοδική, συνηθισμένη πορεία του με κάνει να καθίσω στο περβάζι και να  παρατήρησω τη μεγαλοσύνη της θάλασσας που απλώνεται στα πόδια μας όσο η Αγνή έχει καταπιαστεί να τραβάει γραμμές με ένα μολύβι σε ένα καθαρό καμβά.

Κάποια πολεμικά πλοία αραγμένα χαλάνε το πιο όμορφο, φυσικό πίνακα.

Χανόμαστε και οι δυο στις σκέψεις και στο κόσμο μας με μόνο ήχο να   ακούγεται το μολύβι που σχίζει την επιφάνεια του καμβά και τις ανάσες μας.

Καθώς έχω χαθεί στη μαγεία του δειλινού  παρατηρώ μια κίνηση κάτω στο σοκάκι που οδηγεί στο λιμανάκι , που μαγνητίζει το βλέμμα μου. Δυο φιγούρες περπατανε νευρικα και βάζω στοίχημα ότι μια  απο αυτές είναι η Βίβιαν. Η αντρική δεν μπορώ να καταλάβω με ακρίβεια ποια είναι αλλά έχω μια μικρή επιφύλαξη ότι πρόκειται για το σκύλο της που την ακολουθεί παντού.

Φαίνονται εκνευρισμένοι και αυτό το μαρτυρούν οι απότομες και νευρικές κινήσεις που κάνουν μεταξύ τους. Κάτι λένε και δεν συμφωνούν καθόλου. Ξεκάθαρα.  Σαν λαγωνικό σωστό , επικεντρώνομαι  στις κινήσεις  των σωμάτων τους. 

Σύντομα βλέπω το κοπρόσκυλο  να προσπαθεί να την ηρεμίσει και  προσπαθεί να απλώσει  το ξερό  του στον ώμο της αλλά αυτή του το  πετάει κάτω με αποστροφή και απομακρύνεται ανασηκώνοντας του το μεσαίο της δάχτυλο.

-«Μπράβο το κορίτσι μου..» μουρμουρίζω αυθόρμητα χαμογελώντας.

-«Είπες κάτι;» ακούω την Αγνή να ρωτάει πίσω από το καβαλέτο της  και πετάγομαι πάνω ξαφνιασμένος.

-«Είπα ότι πείνασα. Πάμε κάτω να βρούμε τα γλυκά; Έρχεσαι;» ρωτώ ταραγμένος και ξεκινώ δίχως να την περιμένω να φεύγω. 

Δεν το εννοούσα. Άκου κορίτσι μου.. Σχήμα του λόγου ήταν.. Ας κόψει το λαιμό της και να κάνει ότι θέλει με όποιον θέλει. Είπα ότι την θαυμάζω αλλά ως εκεί.