Την άλλη μέρα ξύπνησα μες τις 10 και μολις ετοιμάστηκα, έφυγα αμέσως για το κολλέγιο. Τα παιδιά δίπλα κοιμούνταν σίγουρα, οπότε πήρα ταξί.

Στη διαδρομή παρατηρούσα τη υπερσύγχρονη πόλη της Μελβούρνης. Παντού υπήρχαν ψηλά κτίρια, ακόμα και ουρανοξύστες. Οι δρόμοι, οι πλατείες, τα πάρκα ηταν περιποιημένα και το πρασινο στοιχειο κυριαρχούσε σε αντίθεση με το Σικάγο.Ηταν πολύ όμορφη και φιλόξενη πόλη αν και πιο μικρή.

Μολις έφτασα στο κολλέγιο προσπάθησα αμέσως να βρω τα γραφεία. Ευτυχώς ηταν Σάββατο οπότε υπήρχαν ελάχιστοι φοιτητές.Το κτίριο ήταν μικρότερο από αυτό του Σικάγο αλλά πιο καινούργιο.. Στο εξωτερικό, η αρχιτεκτονική του ήταν σύγχρονη με έξυπνα σχέδια που αντιπροσώπευαν το καθένα από μια τέχνη.

Στην αίθουσα υποδοχής ηταν μεγάλη σε μινιμαλ στιλ και στους δυο τοίχους ηταν ακουμπισμενοι δυο μεγάλοι άσπροι καναπέδες και δίπλα μερικά καθίσματα. Τότε πρόσεξα μια κοπελα να κάθεται σε εναν απο τους καναπέδες, προσηλωμένη σε ενα βιβλίο.

<<Συγγνώμη μήπως θα μπορούσες να μου πεις πού είναι τα κεντρικά γραφεία;>>τη ρώτησα πλησιάζοντας το σημείο που καθόταν.

Εκείνη πρέπει να ήταν πολύ απορροφημένη στο βιβλίο της γιατί ούτε που σήκωσε το κεφάλι της να με κοιτάξει.

Ήμουν έτοιμη να την ξαναρωτησω όταν ίσα ίσα που την άκουσα να μουρμουρίζει 'δεύτερος όροφος πρώτο δωμάτιο δεξιά'.

Ω. Τι αγένεια.

Έχοντας πάρει την πληροφορία που ήθελα και αφού η κοπέλα δεν είχε όρεξη για γνωριμίες, εκανα μεταβολή για να πάω να βρω τα γραφεία.

Είχα κάνει τη μισή διαδρομή μέχρι τις σκάλες όταν την άκουσα να φωνάζει 'Στάσου' και να κατευθύνεται προς το μέρος μου.

Γύρισα προς αυτήν με σταυρωμένα χέρια. Εκείνη είχε πάρει ενα αθώο χαμογελαστό ύφος.

<<Ναι;>>

<<Α σόρρυ γι'αυτό. Απλά είμαι τέρμα βιβλιοφαγος και δεν μπορώ να με διακόπτουν. Δεν είμαι πάντα έτσι αγενής. Αλήθεια. Είμαι η Έιμι. Εσύ;>>είπε τελικά ντροπαλά.

<<Αντριάνα.>> απάντησα με σηκωμένο φρύδι.

<<Χαίρομαι που σε γνωρίζω Αντριανα. Αλήθεια συγγνώμη για πριν. Ηταν αγενες πωπω. Πάντως τα γραφεία είναι στο δεύτερο όροφο, η πρωτη πόρτα στα δεξιά σου. Θες μήπως να σε πάω;>>

<<Χαχ δεν πειράζει Έιμι, χαίρομαι και γω. Όχι μπορώ να το βρω μόνη μου, ευχαριστώ πολύ πάντως.>>

<<Τίποτα. Είσαι καινούρια; Δε σε έχω ξαναδεί εδώ γύρω.>>

<<Ναι είμαι από>>

<<Α! Πρέπει να 'σαι από το πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών του Σικαγο ε; Ω, θέλω τόσο πολύ να πάω στο Σικάγο!>>

<<Λοιπόν ναι απο εκεί ειμαι.>>

<<Τέλεια!Σε ποιο τομέα ειδικεύεσαι;>>

<<Σκηνοθεσία και κινηματογράφος εσύ;>>

<<Και γω είμαι στη σκηνοθεσία! Οπότε θα σε βλέπω εκεί; Ωραία. Λοιπον, ομως πρέπει να φύγω τώρα γιατι ήρθα μονο για να πάρω κατι βιβλία. Τα λέμε Αντριάνα!>>

<<Γεια σου.>>

Ήταν σχετικά υπερκινητική και ιδιαίτερα ομιλητική αλλά ταυτόχρονα πολύ συμπαθητική και γλυκιά. Τουλαχιστον θα έχω και κάποιον γνωστό στις τάξεις μου, αφού ήμουν η μόνη απο τις ταξεις που είχα στο Σικάγο που πέρασα εδώ.

Το σχολείο πάντως ηταν πολύ ωραίο. Σε κάθε σχεδόν τοίχο υπήρχαν διάφορα έξυπνα σχεδια, πίνακες, παλιοί δίσκοι μουσικής και αφίσες.
Κατευθυνόμουν προς τη σκάλα που οδηγούσε στον δεύτερο όροφο όταν με προσπέρασε τρέχοντας ενα παιδί με ένα φάκελο στο χέρι.

Όπως περνούσε μου έκλεισε το μάτι, αλλά πριν προλάβω να αντιδράσω μια δύναμη με έσπρωξε και έπεσα κάτω νιώθοντας κάποιον άλλο να προσγειώνεται πάνω μου.
Το άλλο παιδί συνέχισε να τρέχει κλαίγοντας απο τα γέλια καθώς απομακρυνόταν..

Πρέπει να ήταν αλήθεια πολύ αστείο θέαμα.

<<Αουυτς!>>ένιωσα ενα οξύ πόνο στο πόδι μου.

<<Ωου χίλια συγνώμη ο ηλίθιος ο Ιαν μου είχε αρπάξει το φάκελο με την εργασία μου και προσπαθώντας να τον πιάσω δε σε είδα.Συγγνώμη. Είσαι καλά;>> είπε και άπλωσε το χέρι του για να με βοηθήσει να σηκωθώ.

Για λιγο σάστισα κοιτώντας τα υπέροχα μπλε μάτια που είχε και αυτο το αστραφτερό χαμόγελο που σχημάτιζε με τα λεπτά χείλη του.
Ευτυχώς που τα μαλλιά μου κάλυπταν τα κατακόκκινα μάγουλα μου.

<<Ε; Α ναι μην ανησυχείς καλά είμαι. Δεν πειράζει. Απλά την επόμενη φορά κοίτα που πηγαίνεις ε;>>

<<Ναι συγνώμη και πάλι. Είμαι ο Αλεξ. Αλεξ Κόλινς. Εσύ πρέπει να΄σαι καινουρια σωστά; Σίγουρα θα δε σε είχα ξαναδεί.>> είπε κοιτάζοντας με πανω κάτω. Το βλέμμα του με έκανε κάπως ανασφαλής. <<Και απ'οτι βλέπω εδώ τελειόφοιτη ε; Από το πρόγραμμα του Σικάγο εισαι;>> είπε δίνοντας μου τα χαρτιά με τα στοιχεία μου που είχαν πέσει κατω.

<<Λοιπον, ναι ο,τι είπες.Με λενε Αντριάνα.>>

<<Λοιπόν Αντριάνα, τι θα έλεγες να έρθεις μαζί μου να σου δείξω λίγο το κολλέγιο; Μόλις τελειωσεις με ο,τι έχεις να κάνεις εδώ φυσικά.>> μου είπε κλείνοντας το μάτι.

Δε νομίζω ότι γινόταν να πω όχι.

<<Εμ ναι βέβαια γιατί όχι. Σε 10' θα'μαι εδώ. Αλλά ο φάκελος σου;>>

<<Μην ανησυχείς, θα μου τον φέρει κάποτε. Το κάνει συχνά αυτό, για να με εκνευρίζει.>>

<<Εντάξει λοιπόν σε 10' θα'μαι πίσω!>> του απάντησα ανεβαίνοντας τη σκάλα.

Η αλήθεια ηταν πως ανυπομονούσα να τον ξαναδώ.

-------------------------/----------------------------

Γύρισα σπίτι αργά το μεσημέρι κουρασμένη.
Ολο το πρωι ήμουν με τον Άλεξ. Μου έδειξε το κολλέγιο μέσα έξω και έπειτα με πήγε μια βόλτα μέσα στην πόλη, με κέρασε καφέ και μάλιστα ανταλλάξαμε και τηλέφωνα.

Ωστοσο μπορώ να πω πως το έπαιζε αρκετα γόης και μάγκας. Αρκετά ώστε πολλές φορές η ατμόσφαιρα να γίνεται άβολη.Τουλάχιστον για μένα.
Αλλά μόνο τα μάτια του να έβλεπες και ολα θάμπωμα.

Γενικώς εχω κόλλημα με τα μάτια. Πάντα μ'αρεσε να αναλύω το χρώμα τους. Ακόμα και τα καστανα.Αλλά ανέκαθεν ξεχώριζα τα γκριζοπράσινα.

Τις σκέψεις μου διέκοψε το κινητό μου. Αυτός ήταν ο Στέφαν!

<<Στεφ!>>

<<Γεια σου Ντι! Που είσαι; Πήγες στο κολλέγιο;>>

<<Ναι μόλις γύρισα σπίτι απο εκει.>> Περίπου δηλαδή. <<Ανυπομωνω ναρχισω!>>

<<Χαίρομαι πολύ!Λοιπόν το βράδυ μες τις 11-12 θα βγούμε. Κοιμήσου για να'σαι ξεκούραστη. Θα γνωρίσεις επιτέλους και την παρέα! Μεστις 11 έλα δίπλα στο σπίτι μας οκ;>>

<<Τι; Θα μπορούσες να μου το χες πει νωρίτερα Στεφ. Καλά εντάξει στις 11! Τα φιλία μου στο Μπιλ και τα χαστούκια μου στον Άστον.>>

<<Μονο χαστούκια έχει και για τους δύο.>>

<<Καλώς. Τα λέμε τότε. Εσύ ελα απο εδώ νωρίτερα.>>

<<Οκ θα έρθω μπαιι>>

Αφού έκλεισα το κινητό έφαγα ΜακΝτόναλντς που είχα πάρει νωρίτερα και έπεσα για ύπνο.

Μετα απο 3 ωρες ύπνο σηκώθηκα και αφού έφαγα ενα φρούτο, πήγα να ετοιμαστώ.Ανυπομονούσα να γνωρίσω τη παρέα τους και ηθελα να τους κάνω καλή πρώτη εντύπωση. Αφού στην ουσία ήταν η παρέα των ξαδέλφων μου θα'μουν μαζί τους όλη τη χρονιά. Αφού έκανα μπάνιο έβαλα το μαύρο μου στενο φόρεμα, τα μαύρα γοβάκια μου και ίσιωσα τα μαλλιά μου, ήθελα κάτι απλό και λιτό.

Ο Στέφαν ήρθε μετά από κάνα μισάωρο και πήγαμε δίπλα

<<Ντι μην εχεις άγχος, θα σε λατρεψουν και θα τους λατρεψεις. Να'σαι ανετη και ο εαυτός σου.>>

<<Εντάξει Στεφ το'χω!>>

Μόλις μπήκαμε μέσα άρχισε να με συστήνει στα 8 άγνωστα άτομα που μιλούσαν και γελούσαν στο σαλόνι.

<<Λοιπον Ντι απο δω ειναι ο Λουκ, o Τζέιμς, o Ντάνιελ, o Τζέι και o Μπο. Και τα κορίτσια μας, η Ρίτα, η Μπριτ και η Λορεν! Παιδιά από δω η Αντριάνα!>>

Αμέσως έλαβα μαι σφιχτή αγκαλιά απο τη Λόρεν που ηταν ενα χρονο μεγαλύτερη μου. Και έτσι έκαναν και οι υπόλοιποι. Φαίνονταν όλοι πολύ καλά παιδιά. !Ο Λουκ και ο Τζέι ήταν δίδυμα(20) και ειχαν αδερφό το Μπο που ηταν 22. Με το Τζειμς (19)και το Ντάνιελ(21) ήταν κολλητοί απο τα 6 τους. Η Ρίτα(19) ήταν μελαχρινή με μπλε μάτια και πρέπει να τα'χε με τον Ντάνιελ γιατι ήταν συνέχεια αγκαλιά. H Μπριτ ηταν 20 ετών, μελαχρινη με πράσινα μάτια, μελαμψό δέρμα και πολύ εκφραστικό πρόσωπο. Τέλος η Λόρεν ηταν κι αυτή μελαχρινή με σκούρα μάτια και ενα μεγάλο χαμόγελο. Όλες και όλοι ήταν πανέμορφοι με τα βραδινά τους ρούχα.

Αρχίσαμε όλοι να μιλάμε μεταξύ μας για να γνωριστούμε και μπορώ να πω ότι ξεχώρισα ιδιαίτερα τη Λόρεν. Ήταν τόσο καλή, άνετη και συμπαθητική! Ένιωσα αμέσως πως την ήξερα για χρόνια. Όσο για τα αγόρια ήταν όλα τόσο αστεία και άνετα μαζί μου. Παρόλο που τους ήξερα μονο μισή ώρα ήδη κοροιδεύαμε τον Άστον μαζί. Ένας ακόμα λόγος να τους συμπαθησω ακόμα περισσότερο. Ο Μπο και ο Λουκ μου είπαν τόσες βλακείες που έκανε παλιότερα να τον κοροιδεύω μια ζωή.
Ο Τζέιμς γελούσε κι αυτός με το Μπιλ και τη Μπριτ και ο Ντάνιελ με τη Ρίτα δικαιολογούσαν τον Άστον. O Τζέι συμμετείχε και εκείνος αλλά φαινόταν πιο ντροπαλός.

Πάντως όσο μιλούσαμε με το Μπο και το Λουκ δε μπορούσα να μην προσέξω τα καταπράσινα μάτια του Μπο. Ήταν αυτό το βαθύ πράσινο και είχα σαστίσει. Από τα αγαπημένα μου.
Μπορούσα να τα κοιτάζω για ώρες και να αναλύω το χρώμα τους.

Ξαφνικά ο Στέφαν  μας διέκοψε και μας προέτρεψε να ξεκινήσουμε για το κλαμπ στο οποίο θα πηγαίναμε.