Ενημέρωσα 2 κεφάλαια: 14 και 15
Βεβαιωθείτε ότι τα διαβάζετε με τη σειρά.

Προηγουμένως:
Τα χείλη μας ακούμπησαν και ξαφνικά δε με ένοιαζε τίποτα άλλο παρά μόνο τα δικά του. Ήταν απαλά και με έκαναν να ανατριχιάσω. Το πιο ωραίο φιλί που έχω δώσει ποτέ μου.
Τόσο τρυφερό και παράλληλα τόσο παθιασμένο.

Τραβηχτήκαμε και οι δύο μαζί λαχανιασμένοι προσπαθώντας να βρούμε το ρυθμό της ανάσας μας.
Τα μάτια του Μπο ηταν γουρλωμενα σαν να ήταν σε σοκ. Έτσι πρέπει να ήταν και τα δικά μου.

Αυτό που μόλις έγινε ένιωσε τόσο σωστό μα... ήταν τόσο λάθος.
Μα τι κανω;
Η Λόρεν!

Σαν να σκέφτηκε το ίδιο, ο Μπο τραβήχτηκε άγαρμπα μακριά μου με ένα μετανιωμένο βλέμμα.
Η προηγούμενη στιγμή μας είχε εξαφανιστεί, σαν ποτέ να μην υπήρξε.

<<Εγώ...δεν..>> είπε τραυλίζοντας

Δε μπορούσα καν να μιλήσω. Νομίζω ένιωθα να σχηματίζονται δάκρυα στα μάτια μου. Τόσο είχα απογοητευτεί;

<<Μπο εγώ σ->>

<<Ντι είσαι μέσα;>>μια φωνή ακούστηκε ξαφνικά έξω από την πόρτα.

Θεέ, αυτή ηταν η Λόρεν!

-----

Beau's POV:

Είναι Παρασκευή και είμαι με το κεφάλι χωμένο στο μαξιλάρι. Τι διάολο συμβαίνει εκεί μέσα;

<<Μπο.>> ακούστηκε η φωνή του Τζέιμς. Στην κουζίνα πρέπει να ήταν.
<<Έλα έξω ρε, τα παιδιά ήρθανε.>>

<<Τι παίζει μ'αυτόν; >> αυτός πρέπει να ήταν ο Άστον.

<<Ιδέα δεν έχω, τελευταία όλο νεύρα είναι.>> πετάχτηκε φυσικά τώρα ο Τζέι. <<Πριν τσακώθηκαμε για ένα ποτήρι και το πρωί στο αμάξι.>>

Δε μπορούσαν να μιλούν λίγο πιο σιγά να με αφήσουν στην ησυχία μου;
Δεν είχα όρεξη.

Για λίγο είχε ησυχία.
Φύγανε; Δεν ξέρω, την απολάμβανα όμως. Για λίγο μου φάνηκε πως ήμουν μόνος με τις σκέψεις μου. Καμία απόσπαση.

Ζεσταινόμουν.
Δεν είχα ανάψει το ερ κοντίσιον από το πρωί και το δωμάτιο έκαιγε. Αφού το άνοιξα, πήγα να κλείσω το παράθυρο.

Είχε ήδη αρχίσει να σκοτεινιάζει λίγο, αλλά ο ήλιος ακόμα φώτιζε το σπίτι της απέναντι με τα παράθυρά ορθάνοιχτα.

Οι ενοχές άρχισαν να με πνίγουν πάλι.

Από τότε που έγινε ο,τι έγινε, δεν της έχω μιλήσει.
3 μέρες και κάτι ώρες.
Την απέφευγα όσο μπορούσα.

Γιατί ντρέπομαι.
Γιατί δεν έχω τα κότσια να την αντικρύσω μετά απο εκείνο το φιλί.

Ήταν τόσο παράξενο συναίσθημα. Κατά κάποιο τρόπο, υπέροχο.

Ένιωσα όμορφα και μου φάνηκε πως για λίγο τα πάντα γύρω μας θόλωσαν.
Αλλά και μόνο γι'αυτό ντρέπομαι.
Όχι μόνο αυτή αλλά και το Στέφαν.
Πόσω μάλλον τη Λόρεν.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, τη Τρίτη η Αντριάνα διαχειρίστηκε την κατάσταση μαζί της χωρίς δυσκολία.

Θα μου πεις, τόσα χρόνια να υποκρίνεται μαθαίνει. Ωστόσο, μπορούσα να δω τη νευρικότητα της καθώς έπαιζε με τα τρεμάμενα της δάχτυλα.
Απ'την άλλη, εγώ δε μπορούσα να αρθρώσω λέξη.
Ήμουν έκπληκτος απο τον εαυτό μου και τα χείλη της.

Ξέρω ότι βγήκε με το Τζέι άλλες δύο φορές. Και τη μια ήταν εντελώς μόνοι τους.
Δεν ξέρω γιατί με τρελαίνε αυτό.
Απλά ηθελα να είμαι εγώ αυτός που ήταν εκεί γι'αυτή, που την προστάτευε.
Έτσι την έμαθα.

Η Λόρεν έφυγε χτες για Σίδνεϊ και θα λείψει μέχρι την επόμενη βδομάδα.

Γενικά, έχω συνηθίσει να κάνει τέτοια ταξίδια συχνά και καταφέρνουμε τη σχέση εξ'αποστάσεως. Τη χρειάζομαι όμως δίπλα μου γιατί με ακούει, στηρίζει τις επιλογές μου και ξέρει πως να μου αλλάζει τη διάθεση. Είμαστε ίδιοι χαρακτήρες και γι'αυτό ταιριάξαμε. Τουλάχιστον, αυτό λένε όλοι.

Τώρα όμως που δεν είναι εδώ θα μου δώσει λίγο χρόνο να καταλάβω και να ξεκαθαρίσω τι συμβαίνει με μένα.
Και με την Αντριάνα.

Δε θέλω να μιλήσω στη Λόρεν για την Τρίτη. Θα πληγωθεί και δεν το θέλω αυτό.

Αλλά πώς μπορώ να λέω κατάμουτρα ψέματα; Ειδικά, όταν δε μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι την Αντς και ό,τι έγινε τότε. Γιατί πρέπει να είναι τόσο περίπλοκη η κατάσταση μεταξύ μας;

Ένα χτύπημα στην πόρτα διέκοψε τη ροή των σκέψεων μου. Εδώ είναι αυτοί ακόμα;
Πήγα να ανοίξω και μπροστά μου στεκόταν ένας ανήσυχος Στέφαν.

<<Ρε Μπο, τι συμβαίνει;>> είπε και κάθισε στο κρεβάτι μου. <<Γιατί είσαι έτσι τώρα τελευταία; Εσύ δεν ήσουν αυτός που δεν έδινε δεκάρα για τίποτα και για κανέναν; Και τώρα τι μοιράζετε με το Τζέι; >>

Ο Στέφαν από τότε που ήρθε με την οικογένειά του στην Αυστραλία, μου'χει σταθεί περισσότερο από αδερφός. Επειδή έχουμε την ίδια ηλικία, ήρθαμε αμέσως κοντά και χαίρομαι που αυτή η φιλία ακόμα συνεχίζεται.

Και εκείνος το ίδιο με αντιμετωπίζει και είμαι ευγνώμων για ό,τι έχει κάνει για μένα.

Αλλά το να του πω την αλήθεια, ηταν άλλο θέμα. Διότι αυτό αφορούσε την ξαδέρφη του, την οποία προστάτευε σα μικρή του αδερφή.

Ήξερα απο πρωτο χέρι πόσο δεμένοι ήταν και αν έμπλεκα το Στέφαν στην κατάστασή μας, θα το έκανα ακόμα πιο δύσκολο.

<<Απλά προβλήματα με τη Λόρεν ρε μπρο.>> είπα τελικά αναστενάζοντας. <<Μην ανησυχείς ρε σοβαρά. Είναι απλά το ότι έχει φύγει για Σίδνεϊ τώρα, και δεν έχουμε ξεκαθαρίσει και εκνευρίζομαι. Μην ανακατεύτεις εσύ όμως. Θα μας περάσει. >>

<<Είσαι σίγουρος; >> είπε κοιτάζοντας με καχύποπτα.

<<Ναι σου είπα, απλά προβλήματα με την Αντς, τίποτα το ασυνήθιστο.>> έκλεισα αμέσως το στόμα μου. Γιατί δε σκέφτομαι πριν μιλήσω;

<<Με την Αντς; Την Αντριάνα δηλαδή; Τι δική μου Αντριάνα; >>

<<Όχι όχι ρε με τη Λόρεν εννοούσα. Απλά μόλις πέρασε από το μυαλό μου. Τι κάνει; Έχω καιρό να τη δω.>>

<<Η Αντριάνα; >>

<<Ε ναι.>> είπα νευρικά.

<<Καλά θεωρώ, αν και δεν τη βλέπω πολύ στα πάνω της τώρα τελευταία. Και φαίνεται συνεχώς αφηρημένη.>> Το βλέμμα του ήταν σοβαρό και με κοιτούσε με σηκωμένο το φρύδι. Τόσο χάλια ψεύτης είμαι;
<<Ξέρεις μήπως εσύ τι συμβαίνει γιατί είμαι σίγουρος ότι κάτι παίζει και δε μου το λέει. Την ξέρω πολύ καλά.>>

<<Εγώ γιατί να ξέρω; >> ρώτησα αθώα.

<<Γιατί μου είχε πει ότι είχατε έρθει ιδιαίτερα κοντά...>> το πρόσωπο μου έπεσε. Του το είπε; <<...σα φίλοι. >>

Ένα κύμα ανακούφισης με διαπέρασε. Αν ο Στέφαν μάθαινε, τα πράγματα θα γίνονταν τόσο περίπλοκα.

<<Α εμ ναι όντως. Αλλά έχουμε καιρό να μιλήσουμε. Ξέρεις δουλειές, μαθήματα, οπότε δεν έχουμε βρει την ευκαιρία.>>

Μεμιάς η έκφραση του προσώπου του άλλαξε και με κοίταξε αγανακτισμένος.
Γαμώ, πρέπει να χτύπησα κουμπί.
<<Τι μαλακίες μου λες ρε Μπο; Αφού τις τελευταίες μέρες μάς έχεις όλους χεσμένους. Τι διάολο γίνεται; Βασικά τι έχεις πάθει; Όποτε κανονίζαμε να βγούμε, εσύ ήσουν πρώτος. Τις Παρασκευές εσύ κανόνιζες τα πάντα. Και μη μου λες εμένα μαλακίες με τη Λόρεν γιατί δεν τα πιστεύω.>>

Οκέι με κατάλαβε. Όχι ότι δεν το περίμενα βέβαια. Το θέμα είναι ότι με έχει στριμώξει και πρέπει να βρω κάτι να τον ηρεμήσω.

Ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα. Υπάρχει Θεός.
<<Ρε Στέφαν και συ;>> είπε ο Τζέιμς που στεκόταν στην πόρτα κρατώντας μια μπύρα στο χέρι. <<Ελάτε μέσα και αφήστε τους γατοκαυγάδες.>>

<<Ναι Στέφαν πάμε, άσ'το καλύτερα δεν είναι κάτι θα μου περάσει.>> είπα στο Στέφαν επιφυλακτικά καθώς ο Τζέιμς έκανε μεταβολή για το σαλόνι.

Ο Στέφαν με κοίταξε με νόημα και κατάλαβα ότι δε θα τη γλιτώσω. Για την ώρα τουλάχιστον.

Βγήκαμε έξω από το δωμάτιο και έριξα μια δεύτερη ματιά στην εικόνα μπροστά μου.
Ο Ντάνιελ και ο Λουκ φώναζαν στον Άστον για την κούρσα του, ενώ ο Τζέι και ο Τζέιμς γελούσαν επειδή τον νικούσαν. Ο Στέφαν πήγε κατευθείαν στην κουζίνα φωνάζοντας το Μπιλ που μάλλον ήταν εκεί.
Δεν είχα όρεξη γι'αυτά τώρα. Χωρίς να το καταλάβω, τα βήματα μου με πήγαν προς την εξώπορτα. Τους φώναξα ένα 'Πάω έξω.' και ήδη μπορούσα να φανταστώ το θυμωμένο βλέμμα του Στέφαν.
Απλά έκλεισα την πόρτα πριν με εμποδίσει κάτι άλλο.

Τα βήματα μου με οδήγησαν στο απέναντι σπίτι.
Λοιπόν, όχι ότι δεν το περίμενα αν λάβουμε υπόψη τη βλακεία στο κεφάλι μου.
Χτύπησα την πόρτα πριν το μετανιώσω.