Πάντα μισούσα να πηγαίνω το πρωί για ψώνια.
Επειδή πάντα θα είχε πολύ κόσμο και βαβούρα. Επίσης πολύ ήλιο άρα  ζέστη.

Αλλα η Λόρεν ήθελε οπωσδήποτε να πάει τέτοια ώρα στα μαγαζιά και να πάρει και εμένα μαζί της για να ψωνίσει για τα γενέθλια του αφεντικού της.
Και εγώ πήγα. Γιατί πήγα;

Διάλεξε ένα λαδί πουκάμισο από τα αντρικά και εννοείται πως μετά έπρεπε να κοιτάξει και στα γυναικεία.

Δεν ειχα καμία όρεξη.
Δε λέω ότι δε μ'αρέσει να πηγαίνω για ψώνια όμως δεν είμαι του τύπου να κάτσω να δοκιμάζω και να κοιτάω βιτρίνες για ώρες.

Έγειρα λοιπόν στο τοίχο δίπλα από ένα  δοκιμαστήριο που βρισκόταν απέναντι από τις σκάλες που οδηγούσαν στην έξοδο του μαγαζιού.
Μα ποιος έξυπνος βάζει τα δοκιμαστήρια απέναντι από την έξοδο;

Ξαφνικά, ένα χέρι με τράβηξε μέσα στο δοκιμαστήριο και αντίκρισα τον ...Άλεξ; Τι;
Τσίριξα και πρόσεξα τότε τη Λόρεν με το Μπο να περνάνε έξω ακριβώς από το δοκιμαστήριο.
Τι στο..; Ο Μπο πότε ήρθε;

Τις φώνες μου μόνο ο Μπο φάνηκε ότι άκουσε και τα βαθυπράσινα μάτια του γύρισαν αμέσως προς το μέρος μου, όλο ανησυχία.
Τότε όμως είδα τον Άλεξ να πέφτει χτυπημένος στο έδαφος, ενώ ο Τζέι  τον κοιτουσε θυμωμένα;
Ο Τζέι;

Μα νόμιζα πως ο Μπο ερχόταν  προς το μέρος μου. Δε φαινόταν όμως πουθενά πια.
Μα τι γίνεται;
Ο Τζέι έκανε αμέσως να με πλησιάσει,  αλλα εγώ έτρεξα τρομαγμένη  προς τις σκάλες. Τι διάολο συνέβαινε;

Ένιωσα μεμιάς να πέφτω και έκλεισα  τα μάτια μου με το όνομά μου να αντηχεί παντού.

--

Όταν τα ξανάνοιξα, αντίκριζα μόνο τα μελί μάτια του Στέφαν, ενώ ένιωθα  σταγόνες ιδρώτα να διασχίζουν το μέτωπό μου.

<<Ντι, έι ηρέμησε όλα καλά. Ήταν απλά ένας εφιάλτης.>>
Ακόμα ανάσαινα λαχανισμένη, ενώ με πήρε αγκαλιά.
<<Σσσς. Ηρέμησε.>> είπε  σκουπίζοντας το μέτωπό μου.

<<Γιατί… είσαι εδώ Στέφ;>> ρώτησα απορημένη.

<<Πήγαινα να δω τη μαμά όταν είδα τα παράθυρά σου κλειστά και κατάλαβα ότι δεν είχες ξυπνήσει ακόμα. Ήρθα να σε ξυπνήσω εγώ, γιατί νόμιζα ότι θα πας στο πανεπιστήμιο. Δε θα πήγαινες;>>

Πω, τι ώρα ηταν;

<<Ναι θα πήγαινα. >> είπα προσπαθώντας να ξεμπλεξω τα μαλλιά μου από τον κόμπο που είχαν γίνει.   <<Αλλά όχι για πολύ. Το πολύ 4 ώρες.>>

<<Θες μήπως να σε πάω εγώ;>>

<<Πω, θα το εκτιμούσα πολύ Στεφ. Σε ένα τέταρτο θα είμαι έτοιμη. >>

Μπήκα να κάνω μπάνιο υπεραναλύοντας και ξαναπαίζοντας στο μυαλό μου το όνειρό μου.
Γιατι στο διάολο αυτή η κατάσταση να επηρεάζει και τον ύπνο μου;
Δεύτερη διαολεμένη φορά!

                              -----

Ήταν οχτώμιση το απόγευμα.
Ήμουν μπροστά από την τηλεόραση και έβλεπα επαναλήψεις από  'Τα Φιλαρακια' τρώγοντας κρουασανάκια.

Ο Στέφαν και η Λόρεν απασχόλησαν το περισσότερο της μέρας μου.

Όταν είχα τελειώσει από το Πανεπιστήμιο, με πήγε να φάμε. Βρήκαμε έτσι την ευκαιρία να τα πούμε και λίγο.
Δε μπόρεσα να του κρύψω ότι είχαμε έρθει πιο κοντά με το Μπο -παρέλειψα φυσικά κάποια σημεία.

Αλλα εκείνος είπε τα καλύτερα.
Και χάρηκε που είχα δεθεί αμέσως με την παρέα και τη Λόρεν.
Γι’αυτό ταίριαζαν αυτοί οι δυο, μου είπε, γιατί ήταν και οι δυο φοβερά παιδιά, άξια εμπιστοσύνης και ήξεραν  να περνάνε καλά.
Ναι! Μου ήρθε να ξεράσω!

Του είπα επίσης και για το Τζέι και το απόγευμα μας και μου έκλεισε το μάτι λέγοντάς μου να το προσπαθήσω.

Γιατι όλοι μου λένε αυτό για το Τζέι;
Δε θα μπορούσαν να το λέγανε για το Μπο;
Πάρτα ηλίθια! Αφού είναι με τη Λόρεν!

Το απόγευμα πήγα στο σπίτι της Λόρεν, όπου κάτσαμε με τη Μπριτ και τη Ρίτα και την αδερφή της, Τζέιν.

Σε αντίθεση με τη Ρίτα, την αδερφή της δεν τη συμπάθησα καθόλου.
Καλά έκανε και την παράτησε ο Άστον.
Μόνο εγώ θα τον παιδεύω!

Καθόμουν λοιπόν και γελούσα με τις χαζομάρες που έλεγε η Φοίβη (ηθοποιός στα Φιλαράκια), ενώ φορούσα τις πιτζάμες μου και τα γυαλιά μου.
Ναι έχω και λίγη μυωπία, να τη χαίρομαι.

Ούτε καν έκανα τον κόπο να σηκωθώ  όταν χτύπησε το κουδούνι και, αφού  η πόρτα ήταν ανοιχτή, φωναξα απλά σε όποιον ήταν να περάσει.

Και στο σαλόνι μπήκε ο Μπο.

Πριν το καταλάβω είχα σηκωθεί από τον καναπέ και τον αγκάλιαζα.
Δεν πρόλαβε καν να μιλήσει.

<<Τι κάνεις εσύ εδώ; >> είπα απελευθερώνοντας τον με μια δόση ντροπής από το ξαφνικό μου ξέσπασμα.
Δε μπορούσα να κρύψω τη χαρά μου που ήταν εδώ.
Μόνος του.

<<Μόλις τελειώσαμε να γυρίζουμε ένα βίντεο με τα παιδιά και είπα να περάσω να δω πως είσαι. Ξέρεις... με όλη την κατάσταση. >>

Θα σκάσω από τη χαρά μου που ενδιαφέρεται τόσο πολύ.

<<Είμαι καλά, πιστεύω δηλαδή. Βασικά όταν ασχολούμαι με αλλά πράγματα το ξεχνάω εντελώς. Ευχαριστώ πάντως!>>

<<Αλλα μετά; >>

<<Λοιπόν, έχω τόσα στο μυαλό μου το τελευταίο καιρό με σεν- με το πανεπιστήμιο, τη μετακόμιση και όλα αυτά...,>>γέλασα αμήχανα. Πάρα λίγο.
<<...να το αγνοώ μου βγαίνει ούτως ή άλλως. Νομίζω ότι αν κάθομαι και κλαίγομαι κάθε φορά δεν πρόκειται να το ξεπεράσω. Εξάλλου, στην τελική δε συνέβη και κάτι.>>

<<Χαίρομαι. Χαίρομαι πραγματικά πολύ που νιώθεις έτσι.>>

<<Αλήθεια σε ευχαριστω Μπο. Είσαι ένας από τους λόγους που νιώθω έτσι. Αν δεν ήσουν εσύ.. >>

<<Εγώ και ο Τζέι ε; Τι γίνεται με αυτόν; Σας ειδα πολυ κοντά χτες.>> είπε κλείνοντας μου το μάτι(και αυτός!) αλλά κατά ενα αμήχανο τρόπο σαν... να το ανάγκαζε;
Και γιατί έτσι, τόσο αμήχανος;

Ανατρίχιασα και μόνο στην ιδέα του να ζήλευε.
Δηλαδή φαντάσου να ζήλευε. Αυτό θα σήμαινε ότι νιώθει κάτι περισσότερο. Ακριβώς όπως εγώ.

<<Όιι Aντs έλα πίσω τη Γη!>>είπε κάνοντας κλικ με τα δάχτυλα του μπροστά στο πρόσωπο μου.
Οκει αυτό με προσγείωσε πολύ ανώμαλα. Μόνο από την απάντηση  του ήταν ξεκάθαρο ότι η φαντασία μου οργίαζε για τα καλά.

<<Έλα μωρέ  τίποτα δε συμβαίνει. Με τον τρόπο που νομίζεις δηλαδή. Απλά χτες πήγαμε βόλτα και τέλος πάντων περάσαμε πολύ ωραία ‘ενοχλώντας’  το κόσμο. Αλήθεια, εσείς ξέρετε πως να παίρνατε καλά!>>

<<Ω κατάλαβα ‘πολύ ωραία’ μάλιστα. Δηλαδή τίποτα παραπάνω δε συνέβη;>>

<<Όχι όχι αν είναι θα στο λεγα, σωστά;>>

<<Δε ξέρω. Θα μου το έλεγες;>> είπε με ένα προκλητικό ύφος. << Ο Τζέι πάντως το πρωί όλο για σένα  μιλούσε.>>

<<Και τι έλεγε δηλαδή;>>

<<Πόσο ωραία περάσατε και αλλά τέτοια.>>

<<Περάσαμε αλήθεια πολύ ωραία.>>

Ήταν λίγο περίεργο αυτός που μου αρέσει να μου μιλάει για άλλον. Δεν ήθελα άλλον.
Σσσσς. ΔΕ μου αρέσει.

<<Νομίζω πως του αρέσεις λίγο.>>
Τι;

Οκέι αυτό δε το περίμενα.
Τα μάγουλά του Μπο είχαν λίγο  κοκκινίσει ενώ το έλεγε αυτό.

Γιατί να αρέσω στο Τζέι;
Από πού κι ως πού στο Τζέι;
Πάντα συνεχίζει να εμφανίζεται από το πουθενά.
Γιατί να μην αρέσω και στο Μπο έτσι;
Έλεος! Ο Τζέι είναι το θέμα.

<<Δε ξέρω, δε νομίζω. Εξάλλου,  μόνο 2 φορές έχουμε βγει. Δεν είναι ότι τον ξέρω μήνες και είμαστε φίλοι και τέτοια. Εννοώ, είναι νωρίς, σωστά;>>

Λάθος! Τι θέλω και τα λέω αυτά για να πείσω τον εαυτό μου;

Ο Μπο απέφυγε το βλέμμα μου ανόρεχτα.
<<Δε γίνονται έτσι αυτά ρε Aντς. Αφού σας έβλεπα χτες, και τον ξέρω τον αδερφό μου.>>

Μισώ να είναι η διάθεση του έτσι. Ψεύτικη.

<<Δε συμβαίνει τίποτα είπα. >>

Με κοίταξε με ένα βλέμμα όλο νόημα.
Πάντα, ο τρόπος που με κοιτάζει θα κάνει τα πόδια μου αδύναμα.

<<Μπο είπα! Δε συμβαίνει τίποτα μεταξύ μας.>> είπα δυνατά και τον σκούντηξα στον ώμο.

<<Ειιι άουυτς!>> σιγά που πόνεσε. <<Τώρα θα δεις!>>

<<Μη μου πεις ότι πονεσ-ΑΑΑΑ μη γαμώ. ΜΗ!>>
Δεν ειμαι τύπος που γαργαλιέμαι αλλά η κοιλιά είναι το ευαίσθητο σημείο μου. Βασικά μονο εκεί γαργαλιέμαι. Φοβερά όμως. Πως το ήξερε;

Πρεπει να ήμουν κατακόκκινη.
Και όταν κοκκινίζω φαίνεται πολύ διότι το χρώμα μου είναι τόσο χλωμό.
<<Μποοο!!! Σταματα- μη-!>>

<<Δεν παίζουνε με τα σίδερα! Ζητά συγγνώμη!>>

<<Ναι πρόσεξε εσύ σίδερο μη λιωσ-ΕΝΤΑΞΕΙ εντάξει συγγνώμη! >>

Ο Μπο σταμάτησε. Τα βαθυπράσινα μάτια του έλαμπαν και ήταν κολλημένα στα δικά μου. Είμασταν ξαπλωμένοι, ο ένας πάνω στον άλλο στον καναπέ και μόνο που καταλάβαινα τη στάση στην οποία βρισκόμασταν, η ζέστη έπνιγε τα μάγουλά μου.

Δε μπορούσα να κάνω κίνηση. Δεν τολμούσα.
Πέρασαν δευτερόλεπτα που έμοιαζαν με αιώνα, με τα μάτια μου να καίνε  στα δικά του.
Για μια μόνο στιγμή κοίταξε τα χείλη μου.

Αμέσως έγλειψα τα χείλη μου. Δεν άντεξα. Δε συγκροτήθηκα.
Τα χείλη μας ακούμπησαν και ξαφνικά δε με ένοιαζε τίποτα άλλο παρά μόνο τα δικά του. Ήταν απαλά και με έκαναν να ανατριχιάσω.  Το πιο ωραίο φιλί που έχω δώσει ποτέ μου.
Τόσο τρυφερό και παράλληλα τόσο παθιασμένο.

Τραβηχτήκαμε και οι δύο μαζί  λαχανιασμένοι προσπαθώντας να βρούμε το ρυθμό της ανάσας μας.
Τα μάτια του Μπο ηταν γουρλωμενα σαν να ήταν σε σοκ. Έτσι πρέπει να ήταν και τα δικά μου.

Αυτό που μόλις έγινε ένιωσε τόσο σωστό μα… ήταν τόσο λάθος.
Μα τι κανω;
Η Λόρεν!

Σαν να σκέφτηκε το ίδιο, ο Μπο τραβήχτηκε άγαρμπα μακριά μου με ένα μετανιωμένο βλέμμα.
Η προηγούμενη στιγμή μας είχε εξαφανιστεί, σαν ποτέ να μην υπήρξε.

<<Εγώ...δεν..>> είπε τραυλίζοντας

Δε μπορούσα καν να μιλήσω. Νομίζω ένιωθα να σχηματίζονται δάκρυα στα μάτια μου. Τόσο είχα απογοητευτεί;

<<Μπο εγώ σ->>

<<Ντι είσαι μέσα;>>μια φωνή ακούστηκε ξαφνικά έξω από την πόρτα.

Θεέ, αυτή ηταν η Λόρεν!

Ωωωω, στα πράσα!
Προχώρησε το πράγμα...
Συγγνώμη που άργησα τόσο να ενημερώσω, έγραφα πανελλήνιες αλλά και το ενδιαφέρον γενικά δε μου έδινε κίνητρο να αφιερώσω λίγη ωρα να ενημερώσω.
Από δω και πέρα θα έχω περισσότερο χρόνο.
Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε⛤ και να σχολιάσετε💬.
-Dee🌹