Κάποτε ξημέρωσε εκείνο το "αύριο"
που τόσο απελπισμένα προσμέναμε,
μα μας βρήκε εγκλωβισμένους στο χθες,
να μαχόμαστε με τις σκιές μας.

Πέρασε τόσο ανάλαφρα από
πάνω μας,
σα την πρωινή δροσούλα,
ενός ανοιξιάτικου καλοκαιριού,
εκείνη που καθώς βγεις από το σπίτι,
σου προκαλεί αυτό το γνωστό συναίσθημα,
της όμορφης ανατριχίλας,
που αγαλιάζει, ηρεμεί την ψυχή.

Σαν εκείνο το δροσερό, αναζωογονητικό τρέμουλο,
που χάνεται με τις πρώτες ακτίνες ρουτίνας,
καθώς ξεπροβάλλουν την αυγή...

Έτσι αθόρυβα ήρθε στις ζωές μας, αναπάντεχα,
και ήταν εκείνο για το οποίο χρόνια ολόκληρα αδημονούσαμε,
ίσως η τέλεια στιγμή, ίσως η νέα αρχή,
για κάποιους ίσως η πολυπόθητη ευκαιρία.

Κι ακριβώς όπως ήρθε,
το ίδιο ήσυχα προσπέρασε,
έφυγε και χάθηκε στο φάσμα του χρόνου.
Σαν φάντασμα,
του οποίου την παρουσία,
κανείς δεν αντιλήφθηκε,
καθώς διαπερνούσε τ'ανθρώπινο σώμα..

Ε.Κ.🌹