Είναι κάτι μέρες σαν και τούτη,
κάτι στιγμές που ως κι οι κραυγές σπαραγμού σωπαίνουν.
Που η παραίτηση φαντάζει το πιο δελεαστικό δόλωμα για πνιγμό και αποτελειωμό.

Η ματαίωση των Πάντων,
ισούται με την ανούσια ύπαρξη.
Οι μεταβλητές είναι θολές και μπερδεμένες.
Η ζωή οδηγείται σε άτοπο,
καμιά εξίσωση για εμάς πλέον.

Είναι κάτι μέρες που τα σύνδρομα κατωτερότητας γίνονται ψύχωση,
ο πόνος κορυφώνεται
και σα να μην υπάρχει διαφυγή,
όλες οι πόρτες κλείνουν.

Πλήρης αδράνεια.

Προσπαθούμε απεγνωσμένα να θυμηθούμε γιατί παλεύουμε,
πώς φτάσαμε 'δω.
Μα σαν από συννενόηση με τον διάβολο,
οι πτυχές του μυαλού στερεύουν από απαντήσεις.

Ακόμα και η σκέψη παίζει μαζί μας,
φωνάζει «παράτα τα!» .
Για λίγο αποκοπή από τον υπόλοιπο κόσμο.
Ίσα να ξαποστάσουμε,
να επιτρέψουμε στο σώμα να λυγίσει,
στην καρδιά να ραγίσει.

Μα τέλος πάντων τί κάνουμε;
Ποιοί είμαστε, από πού ξεκινήσαμε και που νομίζουμε ότι πάμε;
Ανασφάλειες, πόνος, φόβος,
απαισιοδοξία, απογοήτευση κι απελπισία.

Όλα στον ίδιο χώρο,
συνυπάρχουν σε μια καταστροφική αρμονία,
τρώνε ό,τι έχει απομείνει
στα μονοπάτια λίγων απατηλών, ξεχασμένων ονείρων.

Είναι κάτι μέρες σαν και τούτη.
Μα προς το παρόν είναι περαστικές.
Τρέμω για τις μελλοντικές κρίσεις ματαίωσης,
μην είναι πιο έντονες από αυτή την εξαντλητική μπόρα.
Μη σημάνουν ολοκληρωτική παράδοσή, συναισθηματική συντριβή
και ψυχικό αποτελειωμό....

Ε.Κ.