Η εταιρεία των Κρέιν, στεγαζόταν σε έναν ουρανοξύστη που είχε θέα τον παγωμένο, χειμωνιάτικο ποταμό του Σικάγο. Αγαπούσα πολύ αυτό το μέρος αν και κατά τη διάρκεια των χειμερινών μηνών, το κρύο ήταν ανυπόφορο. Τυλιγμένη με ένα πρόχειρο κασκόλ και ντυμένη με ένα όμορφο παλτό και κοστούμι γυναικείο από μέσα, βάδισα περήφανα, ευχόμενη να υπήρχε έστω και ένα πράγμα που να μου πήγαινε καλά σε αυτή τη ζωή την άτιμη. Εισερχόμενη στο εσωτερικό του κτηρίου, άπαντες ήταν βυθισμένοι στα καθημερινά τους καθήκοντα και κινούνταν με γοργό ρυθμό και μηχανικές κινήσεις που θύμιζαν ανθρωποειδή εν εξελίξει. Ρωτώντας, με καθοδήγησαν στον τεσσαρακοστό έβδομο όροφο, όπου βρίσκονταν τα γραφεία του Ρις Κρέιν. Μπαίνοντας στον ανελκυστήρα, μετρούσα από μέσα μου τα νούμερα των ορόφων για να μειώσω την παραλίγο κρίση άσθματος και ταυτόχρονης δύσπνοιας, εξαιτίας της αγωνίας που μαζί με τους ορόφους, αυξανόταν δραματικά και η ίδια. Κάπου εκεί, λίγο πριν την ολική κατάρρευση, εμφανίστηκαν στο μυαλό μου τα πρόσωπα των γονιών μου και εκείνου του υποκειμένου, του Ταγκ, ενώ όλα μαζί μου χαμογελούσαν χαιρέκακα και υποτιμητικά. Μπρος στο θέαμα αυτό, η εσωτερική μου δύναμη επέστρεψε δριμύτερη και η πόρτα η πολυτελής του ανελκυστήρα άνοιξε, για να με καλωσορίσει μία ουρά γυναικών, όμοια με εκείνες που είχαν τα εκπτωτικά χωριά την περίοδο των εορτών.

΄΄Να πάρει!΄΄ σκέφτηκα, όταν όλες μας είδαμε μία γυναίκα σχετικά μεγάλης ηλικίας, να βγαίνει δύσθυμη από το γραφείο του Ρις, μιλώντας στον εαυτό της.

Η ευκαιρία μου τότε, μου έκλεισε το μάτι και έτσι στα κλεφτά άρπαξα την δόλια γυνή και την έσυρα σε μία γωνία, αφήνοντας πίσω μου τις γόβες, ως σημάδι αναμονής μου στην ουρά, κίνηση που συνοδεύτηκε από γυναικεία κρωξίματα και διαμαρτυρίες που μου περνούσαν αδιάφορες. Όφειλα να εκμαιεύσω ορισμένες πληροφορίες, οι οποίες πιθανότατα να με διαφώτιζαν περισσότερο για τη συγκεκριμένη θέση εργασίας και τα καθήκοντά της. Στο βιογραφικό μου, είχα φροντίσει να αλλάξω το όνομα. Μπορεί ως φυσιογνωμία να μην ήμουν γνωστή, καθώς εργαζόμουν μακριά από τα φώτα της υψηλής κοινωνίας, ωστόσο, οι Κρέιν και οι Έβανς, όπως ήταν το οικογενειακό μου επίθετο, βρίσκονταν απέναντι ο ένας από τον άλλο, διεκδικώντας το ίδιο έργο. Σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να το διακινδυνεύσω.

«Χίλια συγγνώμη για την κίνηση αυτή. Ονομάζομαι Γκρέις και παρατηρώντας σας να εξέρχεστε ελαφρώς σκυθρωπή ανησύχησα. Τι συνέβη εκεί μέσα;» την ρώτησα σκεπτόμενη παράλληλα πως είχα μόλις ξεστομίσει ένα πλαστό όνομα και σε λίγο θα ακολουθούσε και το επίθετο. Η γυναίκα ίσιωσε μηχανικά τα ρούχα της και στράφηκε σε εμένα κουρασμένα. Το βλέμμα της έκρυβε δυσπιστία. Ήταν λογικό. Πολλοί θα την είχαν πλησιάσει με επίπλαστο ενδιαφέρον, προσπαθώντας στο τέλος να κερδίσουν κάτι. Για λίγο ένιωσα θλίψη. Εγώ δεν ήμουν ποτέ τέτοιος άνθρωπος, μα κατά πώς φαινόταν, η ανάγκη με οδηγούσε σε απάτητα μέχρι τώρα μονοπάτια.

«Καθώς αντιλαμβάνομαι, είστε για τη θέση της βοηθού;» ρώτησε.

«Για να περιμένω άπραγη να υποστώ όλη αυτή την αναμονή, σίγουρα δεν είμαι το παιδί με τους καφέδες. Μάλιστα, είμαι για την πολυπόθητη, καθώς διακρίνω, θέση και επιθυμώ τα φώτα σας» της απάντησα με ειλικρίνεια.

«Τουλάχιστον δεν προσπάθησες να με ξεγελάσεις» κοίταξε για λίγο τα παπούτσια μου, τα οποία βρίσκονταν ακόμη στην ουρά αναμονής «Φαίνεσαι ιδιαίτερη περίπτωση. Κάτι τέτοιο φυσικά, κρύβει και τα καλά, μα και τα κακά του. Η θέση εξάλλου, για την οποία όπως προείπες, καρτεράς άπραγη τόση ώρα, είναι και εκείνη ιδιαίτερη. Κάπου εδώ, οφείλω να σου ευχηθώ καλή τύχη γιατί θα την χρειαστείς το δίχως άλλο»

«Ο λόγος; Είναι μήπως ο κύριος Ρις Κρέιν τόσο δύσκολος εργοδότης και επιλεκτικός;» την ρώτησα ξανά και την είδα να γελά με εκείνο το γέλιο που υποδήλωνε πως βρισκόταν ένα σκαλί πιο πάνω, από άποψη κακής εμπειρίας.

«Μα, δεν θα εργαστείτε ακριβώς για τον κύριο Ρις. Θαρρώ πως το γνωρίζετε ήδη αυτό. Εκείνος κάνει μεν τις προσλήψεις, αλλά είναι για τον αδερφό του, τον Ελάιζα» μου είπε.

«Είναι μήπως μειωμένων νοητικών ικανοτήτων και κωλύεται να τις πραγματοποιήσει ο ίδιος;» πρόφερα μελιστάλακτα.

«Όχι, είναι απλώς αδιάφορος για την οικογενειακή επιχείρηση, κάτι το οποίο ο κύριος Ρις, προσπαθεί να αλλάξει. Μάταια κατά τη γνώμη μου, αλλά πού ξέρετε; Μπορεί και να το κατορθώσετε εσείς αυτό!» τελείωσε εκείνη και αρπάζοντας την πλαστικοποιημένη της τσάντα που πάλευε να αντιγράψει το δέρμα του γνήσιου φιδιού, εξαφανίστηκε αφήνοντάς με μόνη με τις σκέψεις μου και είκοσι εκνευρισμένα θηλυκά που καρτερούσαν να επιστρέψω και να μαζέψω τις γόβες μου από το πάτωμα.

Η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά και εγώ είχα πιεί δύο καφέδες στο χέρι, ενώ η μέση μου παραπονιόταν ανελλιπώς, πως, δεν άντεχε άλλη ορθοστασία. Όσο για τους αστραγάλους και τις πατούσες μου, ήταν ένα βήμα μακριά πριν να ξεφωνίσουν ήμαρτον. Για καλή μου τύχη, οι συνεντεύξεις ήταν σύντομες καθώς φαινόταν, ενώ όλες αποχωρούσαν ελαφρώς συννεφιασμένες. Εγώ από την άλλη, ήμουν αποφασισμένη να παίξω κάθε πολύτιμο χαρτί μου και να κερδίσω την παρτίδα. Ακόμη και αν αυτός ο Ελάιζα δάγκωνε, εγώ θα τον αντιμετώπιζα. Η σειρά μου, έπειτα από δύο ολόκληρες ώρες αναμονής, έφτασε και εγώ χτύπησα διακριτικά την πόρτα, για να αντικρίσω έναν Ρις να έχει χαλαρώσει την γραβάτα του και να με κοιτάζει με απόγνωση. Η εμφάνισή του από κοντά, έκρυβε ακόμη μεγαλύτερη τελειότητα. Παρά την εμφανή απόγνωση στο βλέμμα του, εκείνος ευθύς ανασυντάχτηκε, υιοθετώντας ένα ύφος ψυχρό και επαγγελματικό.

«Τελευταία και καλύτερη δεσποινίς;» με ρώτησε και ένευσα θετικά.

«Μάλιστα κύριε Κρέιν. Η αμέσως επόμενη από εμένα, μόλις αποχώρησε. Ονομάζομαι Γκρέις Μάθιου και αυτό είναι το βιογραφικό μου, αν επιθυμείτε να το κοιτάξετε ξανά» του είπα και τον είδα να με κοιτάζει ελαφρώς περιπαικτικά, σαν να με ζύγιζε.

Για λίγο, ένιωσα πως η αλαβάστρινη όψη του, αργά και μεθοδικά, υποχωρούσε. Ο Ρις φαινόταν εξουθενωμένος από την προσπάθεια που κατέβαλε για να βρει κάποια βοηθό, η οποία να πληρούσε τις προϋποθέσεις για τον αδερφό του. Τα όμορφα, καστανά του μάτια, μαρτυρούσαν την πλήρη παραίτηση και ήταν ολοφάνερο από τις κοφτές του κινήσεις και την στάση του σώματός του. Τον παρακολουθούσα τόση ώρα να πασχίζει να τακτοποιήσει τα χαρτιά γύρω του και στο τέλος να σηκώνεται από το γυάλινο, περιποιημένο του γραφείο με κατεύθυνση το παράθυρο.

«Δεσποινίς, ας ξεκινήσουμε με το γεγονός πως θα δουλεύετε για τον αδερφό μου. Αυτό ωστόσο, το γνωρίζετε ήδη.Το βιογραφικό σας είναι άψογο για την θέση, ωστόσο λίγο με απασχολεί η εργασιακή σας εμπειρία, όσο οι ανθρώπινες σχέσεις σας και ο χαρακτήρας σας. Φαίνεστε δυναμική γυναίκα και πιστέψτε με, αυτόν τον δυναμισμό θα τον χρειαστείτε. Ο αδερφός μου δεν έχει κατορθώσει να κρατήσει δίπλα του, ούτε μία βοηθό. Οι περισσότερες φεύγουν από μόνες τους δηλαδή, αλλά ακόμη και εκείνες που προσπάθησαν, τις έδιωξε ο ίδιος. Είναι ιδιόμορφος και κακότροπος. Θα έλεγα πως μπορεί να γίνει τρομερά δυσάρεστος. Εγώ σας θέλω για δική του βοηθό και για να τον πείσετε να ασχοληθεί με την εταιρεία μας. Μας χρειάζεται και τους τρεις και ο Ελάιζα το σιχαίνεται ακόμη και σαν ιδέα. Σας προειδοποιώ από τώρα πως αν επιθυμείτε να φύγετε, έπειτα από όσα ακούσατε, θα το κατανοήσω. Το ίδιο έπραξαν εξάλλου και οι προηγούμενες υποψήφιες» μου είπε περιμένοντάς με να αποχωρήσω και μάλιστα τάχιστα.

Αντιθέτως όμως, στα μάτια μου φάνηκε μία παράξενη σπίθα. Μια σπίθα δυναμισμού και πείσματος.

«Όχι κύριε Κρέιν. Υπόσχομαι να κάνω τα πάντα για να μείνω, όσο παράξενος και αν είναι ο αδερφός σας. Εξάλλου, γνωρίζω πως ετοιμάζεστε να πάρετε ένα μεγάλο έργο και θα ήταν απαραίτητη η συμμετοχή όλων σας» του απάντησα και τον είδα να ξαφνιάζεται.

«Με εκπλήσσεις και μόνο από την επιμονή σου» μειδίασε «Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με κάποιες ερωτήσεις. Σαν χαρακτήρας, πώς είστε; Αντέχετε την πίεση; Μπορείτε να διαχειριστείτε καταστάσεις θυμού;»

Στον άκουσμα της τελευταίας λέξης, φοβήθηκα.

«Υπάρχει περίπτωση...»ξεκίνησα μαζεμένα «Να ασκηθεί επάνω μου βία;» πήρα το θάρρος να ρωτήσω και τον είδα να ταράζεται.

«Ω, όχι! Με συγχωρείτε. Δεν το έθεσα σωστά. Τα ξεσπάσματα θυμού περιορίζονται αποκλειστικά στη διάθεση. Ο αδερφός μου αντιμετωπίζει ορισμένα προβλήματα. Δεν είναι ένας, ας πούμε συνηθισμένος άνθρωπος, όπως εγώ ή εσείς. Η συμπεριφορά του γίνεται απότομη. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα άγγιζε έναν άνθρωπο με αυτόν τον τρόπο. Μην ανησυχείτε» προσπάθησε πράγματι να με καθησυχάσει.

«Τότε η απάντηση είναι θετική. Μπορώ να αντιμετωπίσω έναν οξύθυμο χαρακτήρα. Διακατέχομαι από αρκετή υπομονή» δήλωσα με βεβαιότητα και τον είδα να σμίγει τα φρύδια του, σημάδι πως σκεφτόταν.

«Καλώς λοιπόν. Μπορείτε θαρρώ να ξεκινήσετε άμεσα. Θα ειδοποιήσω τον Έλι να σε περιμένει. Επίσης, θα σου αφήσω και την διεύθυνσή του. Είναι λίγο έξω από την πόλη του Σικάγο» πρόφερε και ξεροκατάπια.

Ούτε το πτώμα μου δεν θα έβρισκαν εκεί πέρα.

«Καλώς κύριε Κρέιν. Σας ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία σας και σας υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω να μην σας απογοητεύσω» τελείωσα και τον είδα να μου χαμογελά αμυδρά, σπάζοντας εκείνη την κρυστάλλινη μάσκα που είχε για πρόσωπο, αποκαλύπτοντας μία πιο ανθρώπινη πλευρά του.

«Θα σας δώσω και το κινητό μου τηλέφωνο. Αν κάτι συμβεί, αν βρεθείτε σε δύσκολη θέση, μη διστάσετε να με καλέσετε» πρόφερε και ένευσα θετικά.

Η πρώτη, ζωντανή επαφή, με έναν από τους πιο διάσημους ελίτ της πόλης μας, με βύθισε σε σκέψεις. Σαφώς και υπέβοσκε μία επαγγελματική ψυχρότητα, μα το προφίλ του, έμοιαζε να βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από την έλλειψη ενσυναίσθησης για την οποία κατηγορείτο. Βγαίνοντας από την εταιρεία, ένιωσα ένα ελαφρύ σκίρτημα φόβου, σαν να είχα συναινέσει σε κάποιο μελλοντικό φονικό. Η διαφορά όμως ήταν, πως τον φονιά θα τον συναντούσα εντός ολίγων ωρών. Τα χέρια μου έσφιγγαν νευρικά το τιμόνι του αυτοκινήτου μου. Οδηγούσα χρησιμοποιώντας τον πλοηγό και η διαδρομή με οδηγούσε όλο και πιο μακριά, μέχρι που έπρεπε να στρίψω δεξιά σε έναν κακοτράχαλο χωματόδρομο. Ακούγοντας τον ήχο από τις πέτρες να χτυπούν επάνω στη λαμαρίνα του αυτοκινήτου, ανατρίχιαζε ολόκληρο το κορμί μου μονομιάς, ενώ το μυαλό μου έπνιγε νοητά αυτόν τον τύπο, που είχε για τα καλά αποχαιρετήσει τα εξωκοσμικά και είχε κλειστεί σε μία βίλα στη μέση του πουθενά.

Πίσω από μία σειρά ψηλών ελάτων, φάνηκε ένα σπίτι αφιλόξενο, τουλάχιστον εξωτερικά. Έμοιαζε παραμελημένο, σαν να ήταν μία σειρά από τούβλα, μίας ανολοκλήρωτης οικοδομής. Άφησα το αυτοκίνητο δίπλα στο μοναδικό που υπήρχε εκεί, ενώ παράλληλα το κρώξιμο ενός κορακιού πάνω από το κεφάλι μου, προσέδιδε στην ατμόσφαιρα μία επιπλέον απόκοσμη χροιά, η οποία το δίχως άλλο, μου ήταν παντελώς αχρείαστη εκείνη τη στιγμή. Αν υπήρχε κάτι που μου έκανε εντύπωση, ήταν πως το παράξενο οικοδόμημα, δεν διέθετε καθόλου σκαλιά, παρά μόνο έναν και μοναδικό ανελκυστήρα. Ο χώρος γύρω από αυτόν ήταν εντελώς κενός και παγωμένος, σε σημείο που με έκανε να αναρωτηθώ, τι είδους πλάσμα κατοικούσε εκεί μέσα, ανάμεσα στις τσουκνίδες και τα αγριόχορτα που είχαν κάνει κατάληψη στον ισόγειο χώρο.

Ωστόσο, καθώς τα φαινόμενα απατούν, όπως ισχυρίζεται η σοφή μάζα, ο ανελκυστήρας με οδήγησε σε έναν όροφο, ο οποίος ερχόταν σε πλήρη και τρομακτική αντίθεση με το παρατημένο οικοδόμημα που τον πλαισίωνε. Ο χώρος εδώ ήταν κλασσικός και ζεστός, ενώ στον ακριβώς απέναντι τοίχο, δέσποζε ένα αρχοντικό, τζάκι που σιγόκαιγε. Ακριβώς μπροστά του, ήταν στρωμένο ένα ολόλευκο χαλί σαν αυτό που στόλιζε και το δικό μου δωμάτιο, συνοδευόμενο από ένα σχετικά κοντό, γυάλινο τραπεζάκι και έναν καναπέ. Ψυχή ζώσα δεν φαινόταν πουθενά και έτσι αναγκάστηκα να αναγγείλω τον ερχομό μου ελαφρώς άκομψα.

«Κύριε Ελάιζα είστε εδώ;» η φωνή μου προσομοίαζε με σκούξιμο σκίουρου που του είχαν πατήσει το λεπτοκαμωμένο του πόδι.

«Αν απαντήσω, όχι, θα μου κάνεις τη χάρη να εξαφανιστείς;» ακούστηκε μία απειλητική, αντρική φωνή, η οποία αν εξαιρούσες εκείνον ακριβώς τον αέρα της απειλής, έκρυβε μέσα της έναν τόνο γλυκό.

«Δεν διαθέτετε τουλάχιστον την ανθρώπινη περιέργεια να με δείτε; Για εσάς θα εράζομαι» ρώτησα μαζεμένα.

«Δεν διαθέτεις δύο κλαδιά στο κεφάλι σου δεσποινίς, έτσι δεν είναι; Είσαι ένας άνθρωπος όπως τόσοι άλλοι, επομένως, η απάντηση είναι και πάλι όχι»

«Κύριε με προσέλαβε ο αδερφός σας, καθώς γνωρίζετε και..»

«Γραμμένο τον έχω! Πρέπει επιτέλους να το εμπεδώσει. Σήμερα θα του στείλω πίσω την βοηθό του, κατά δέκα λεπτά νωρίτερα. Επομένως, θέλω να ακούσω τον ήχο της πόρτας του ανελκυστήρα να ανοίγει και έπειτα να κλείνει για πάντα» μου γρύλισε στάζοντας ειρωνεία.

΄΄Κάθαρμα!΄΄ σκέφτηκα. ΄΄Όχι και τόσο γρήγορα΄΄.

Με απαλές κινήσεις, άνοιξα την πόρτα του ανελκυστήρα και κατόπιν την έκλεισα.

«Έξυπνο» ακούστηκε εκ νέου η φωνή του «Εννοούσα με εσένα μέσα και ειλικρινά μην τολμήσεις να επαναλάβεις την κοροϊδία, μπαίνοντας μέσα! Σιχαίνομαι τους εμπαιγμούς και τους υποτιμητικούς αστεϊσμούς!» γρύλισε και εγώ με μεγάλη μου χαρά κατάλαβα πως είχα κατορθώσει να τον εκνευρίσω.

«Λοιπόν κύριε Κρέιν, θα θέλατε μήπως να μου πείτε πού θα είναι το νέο μου γραφείο;» τον ρώτησα.

«Πουθενά» απάντησε άκομψα.

«Μου αρκεί. Και το τραπεζάκι εδώ φαίνεται τρομερά άνετο για να μην σχολιάσω τη ζεστή ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Θα καθίσω εδώ. Να σας προσφέρω κάτι;» ρώτησα, ωστόσο δεν πήρα καμία απολύτως απάντηση.