~ Θεσσαλονίκη ~

Η Χαρά περνούσε μέρες δίπλα στις φωτογραφίες του γιου της. Άνοιγε κάθε μέρα από ένα άλμπουμ και κοίταζε τις φωτογραφίες μια μία. Κάποιες φωτογραφίες ήταν από την Κρήτη. Ξεφυλλίζει τις σελίδες και ξάφνου βλέπει μια φωτογραφία της με τον Ζήση. Υπήρχε ακόμα φωτογραφία με εκείνον. Κρατά τον νεογέννητο Στρατή στην αγκαλιά του. Επόμενη σελίδα. Τα πρώτα του γενέθλια. Δύο άντρες και ένα μωρό. Από την μια ο Ζήσης και από την άλλη ο Παύλος. Αυτές οι φωτογραφίες δεν είχαν πέσει στα χέρια του Στρατή ακόμα. Αλλιώς θα είχε φέρει τον κόσμο τούμπα για να μάθει ποιος είναι αυτός ο άντρας. Χωρίς να θέλει να το παραδεχτεί, ο Στρατής είναι ίδιος ο Ζήσης. Ίδιος και απαράλλαχτος.

Το κινητό της ηχούσε.

" Στρατή; Αγόρι μου; "
" Έλα μαμά. Μόλις μπήκα στο σπίτι. "
" Αλήθεια; Έλα! "
" Ναι. Καλά θέλει πολύ καθάρισμα. Θα πέσω ξερός. "
" Ό,τι χρειαστείς τηλεφώνησέ μου να σε βοηθήσω. "
" Δε νομίζω να χρειαστώ κάτι. Ο Θείος σου, ο Λάμπρος, προσφέρθηκε να με βοηθήσει σε ό,τι θέλω. Πολύ εξυπηρετικός. "
" Α ναι; "
" Ναι. Χάρηκε που με είδε. Με ρώτησε και για εσένα. "
" Δηλαδή εκεί ήταν από πριν. "
" Ναι μωρέ. Μια παρεξήγηση με έναν Κωστή είχε γίνει. "
" Πώς τον είπες; "
" Κωστή. Μου είπε να μην ασχολούμαι μαζί του και κάτι τέτοια. "

Η Χαρά κατάλαβε απευθείας για ποιον μιλούσε ο Στρατής. Ο Κωστής Μπρουσαλάκης. Ανάθεμα την ώρα και την στιγμή που έφτασε ο Στρατής στην Κρήτη. Ήταν σίγουρη πως ο Κωστής ξέρει ποιος είναι ο Στρατής. Ο Ζήσης;

" Ρε μάνα! Σου μιλώ! "
" Έλα έλα...Μαγειρεύω και δεν σε ακούω. Θα σε πάρω εγώ αργότερα. "
" Καλά..."

Του το κλείνει. Τρέχει γρήγορα στην ντουλάπα της κρεβατοκάμαρας. Πετάει από δω και από κει ρούχα, σεντόνια, πετσέτες. Ψάχνει. Που στο καλό είναι;; Μια άχρωμη καφέ ατζέντα με ειδών ειδών διευθύνσεις  και τηλέφωνα. Έχει γεμίσει ο τόπος ρούχα αλλά παλεύει να το βρει. Τα βάζει όπως όπως μέσα ξανά και ψάχνει στην κουζίνα. Στον μπουφέ. Βγάζει ότι σκουπιδαριό υπάρχει από τις συρταριέρες και επιτέλους το βρίσκει. Τόσο παλιό και με τόσες αναμνήσεις. Φυσάει την σκόνη από πάνω του και πάει κοντά στο σταθερό τηλέφωνο. Με το δάκτυλό της ψάχνει στο Ζ να βρει τον αριθμό του. Εκατό δέκα νούμερα μα κανένα το δικό του. Μήπως είναι στο Μ; Ξεφυλλίζει τις σελίδες μια μία και στο Μ πρώτο πρώτο η λέξη Μπρουσαλάκης Ζ. Ορίστε. Τώρα είχε και αριθμό και χρόνο και δικαιολογία καμία για να μην του τηλεφωνήσει. Κοιτάζει βιαστικά το ρολόι. Τι ώρα να ήταν άραγε στην Βουδαπέστη; Σιγά που θα την ένοιαζε. Πληκτρολόγησε τον αριθμό του στο τηλέφωνο και περίμενε ανταπόκριση. Ένα μπιπ, δύο, τρία, τέσσερα...

" Σήκωσέ το γαμώτο! "
" Χαρά; "

Άκουσε τα κλειδιά του Παύλου στην πόρτα. Γαμώτο! Της άρπαξε το ακουστικό από το χέρι και το πέταξε στον καναπέ.

" Τι πας να κάνεις; Τρελάθηκες; "
" Άφησε με Παύλο! Φέρε το τηλέφωνο πίσω. " λέει και σκύβει να το πιάσει.
" Σύνελθε! "
" Άφησε με είπα! "
" Χαρά! Ποιον πήγες να πάρεις; "
" Όποιον θέλω! " απαντά νευρικά και πληκτρολογεί ξανά τον αριθμό.
" Τον Ζήση; Απάντησέ μου! "
" Ναι ναι ναι! Φτάνει πια! Βαρέθηκα! Βαρέθηκα να κρύβομαι! Κουράστηκα! Κουράστηκα να ξέρω ότι με ψάχνει και ότι νομίζει..."
" Σςςς! Ησύχασε " της λέει στοργικά και την αγκαλιάζει.
" Εάν θέλεις ο Στρατής να ζήσει ήρεμα στην Κρήτη μην κάνεις βιαστικές κινήσεις. Παράτα τον Ζήση εκεί που είναι και συνέχισε να ζεις. "
" Ο Στρατής συνάντησε τον Κωστή! "
" Τον Κωστή; Από που έως που; "
" Ήταν μαζί με τον Λάμπρο. Τον είδε μαζί του. Καταλαβαίνεις;  "
" Και; "
" Ο Κωστής ξέρει ότι ο γιος μας είναι εκεί. Θα πάρει τον Ζήση και θα του το πει. "
" Ας του το πει. Εξάλλου κάποτε θα γινόταν και αυτό. "
" Θέλω να το μάθει από εμένα. Όχι από εκείνον. "
" Χαρά μου, ο Ζήσης νομίζει ότι ο Στρατής είναι νεκρός. Το κατάλαβες; Είναι νεκρός! Αν του τον εμφανίσεις μετά από δεκαοκτώ χρόνια, μπορείς να φανταστείς την αντίδραση του; "
" Του Στρατή ή του Ζήση; "
" Πιστεύεις ότι θα είναι διαφορετική; "
" Όχι. Είναι ίδιοι. " αναφωνεί και ξεφυσάει. Βγαίνει από την αγκαλιά του και συνεχίζει.

" Θα με βρίσουν, θα με υποτιμήσουν, θα μου επισημάνει ότι είμαι ψεύτρα, ότι τα θέλω όλα δικά μου, ότι από μικρή ήμουν έτσι και θα με ξεφτιλίσουν και οι δύο. "
" Υπερβάλλεις. "
" Δεν υπερβάλλω καθόλου Παύλο! Μπορεί ο Στρατής να με συγχωρέσει αλλά ο Ζήσης θα με μισεί περισσότερο από ποτέ μετά από αυτό. "
" Όσο σε μισεί ήδη; Δεν νομίζω. "
" Ναι κάνε με να νιώθω χειρότερα. "
" Έλα ρε αγάπη μου τώρα. Χαλάρωσε λίγο και άσε τον Στρατή να κάνει την ζωή του. Είναι δεκαοκτώ χρόνων άντρας πια! Ε; Θυμάσαι τότε που μας ρώτησε πως γίνονται τα παιδιά στο τραπέζι με το αφεντικό μου; "

Λέει και αρχίζουν να χαχανίζουν και οι δύο.

" Ναι. Και μετά μας είπε ότι νόμιζε πως τρώμε τα μωρά και γεννιούνται. "
" Χαχαχαχα! "
" Χαίρομαι που σε βλέπω να χαμογελάς έστω και λίγο. " απαντάει και την φιλά πεταχτά στα χείλη.
" Λοιπόν εγώ τώρα φεύγω πάλι στην εταιρία. Μην σε πιάσει η εμμονή σου με τον Ζήση πάλι. Σε παρακαλώ. "
" Εντάξει. "
" Σίγουρα; "
" Ναι. "
" Μπράβο το κοριτσάκι μου. "

Με ένα φιλί στο μέτωπο ολοκληρώνεται η συζήτηση τους. Ο Παύλος φορά ξανά το σακάκι του και φεύγει πάλι για το γραφείο. Όταν επιτέλους φτάνει εκεί οι σκέψεις του δεν τον αφήνουν σε ησυχία. Τα λόγια της Χαράς τον ταρακούνησαν για τα καλά. Αψηφώντας την συνέχεια των πραγμάτων δεν άντεξε άλλο και έκανε εκείνο το τηλεφώνημα που ίσως να εμπόδιζε πολλά γεγονότα.

" Παύλος. "  είπε ψυχρά στο πρόσωπο που βρισκόταν στην  τηλεφωνική γραμμή.

" Δεν περίμενα το τηλεφώνημά σου. " 
" Και όμως σε πήρα. "
" Τι θέλεις; "
" Ξέρεις τι θέλω. "
" Εξήγησέ μου να καταλάβω. "
" Θέλω να αναπληρώσεις εκείνη την χάρη που σου είχα κάνει τότε."
" Πάνε πέντε χρόνια. "
" Και ακόμα δεν έχεις ξεπληρώσει."
" Πες μου τι θέλεις να τελειώνουμε. "
" Άκου. Θέλω να εμποδίσεις οποιαδήποτε πτήση από Βουδαπέστη για Κρήτη. "
" Κρήτη; Έγινε κάτι; "
" Μη ρωτάς πολλά και έκανε αυτό που σου είπα. "
" Πώς να το κάνω ρε Παύλο; Αεροσυνοδός είμαι δεν είμαι πιλότος. "
" Έλα κούκλα μου τώρα. Όλα μπορείς να τα κάνεις άμα θέλεις. Βέβαια αν θέλεις να τα μάθει όλα ο ... "
" Όχι όχι. Εντάξει. Θα προσπαθήσω αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα. Στο λέω να το ξέρεις. "
" Καλώς. Περιμένω τηλεφώνημα σου. " απαντά πάλι ψυχρά και πάει αν το κλείσει αλλά ακούει την φωνή της πάλι.
" Περίμενε! Η Χαρά πως είναι; "
" Καλά. "

Τερμάτισε την κλήση. Αυτή η γυναίκα μπορεί πραγματικά να βοηθήσει. Αν δεν βοηθήσει όμως, το κρίμα στον λαιμό της.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γεια σας ωρέ! Πώς είσαστε; Άλλο ένα κεφαλαιάκι για εσάς.

Ποια λέτε να είναι η μυστηριώδης γυναίκα;

Hint > Στο επόμενο κεφάλαιο θα υπάρξει ένα flashback για την ζωή της γυναίκας αυτής.

Πώς λέτε να πηγαίνουν τα πράγματα στη Κρήτη;

Άραγε θα εμποδίσει τον Ζήση να επιστρέψει στο χωριό;

Η Χαρά θα του τηλεφωνήσει ξανά;

Θα δούμε στα επόμενα κεφάλαια...

Ααααα! Και μην ξεχάσετε να δείτε και τα δύο νέα κεφάλαια της νέας ιστορίας μου Βασίλισσα Κλεοπάτρα.

Επίσης μην ξεχάσετε να πατήσετε το αστεράκι κάτω αριστερά και να μου πείτε την γνώμη σας στα σχόλια!

Σμουτςςς😘😘😘