Βλέποντας το όνομα, το μόνο που έκανε ήταν να τρέξει όσο το γρηγορότερο προς την είσοδο 7 για να προλάβει την πτήση της Σαβίνα. Αυτή η κοπέλα πια τόσο μυστήρια και τόσο εκθαμβωτική ταυτόχρονα που ο Στρατής δεν μπορεί να την ξεχάσει. Βασικά να ξεχάσει το γεγονός και τα αποτελέσματά του. Ένας λόγος παραπάνω ότι ήθελε να έχει κάποιον για να λέει τα προβλήματά του, να μοιράζεται τα συναισθήματά του. Κανένα δεν γνώριζε στο νησί, πέρα από τον Λάμπρο, όμως και εκείνος, δεν συμμεριζόταν την ηλικία και τα πάθη της.

" Η πτήση για Νέα Υόρκη αναχωρεί σε 5 λεπτά. " ακούγεται από τα μεγάφωνα. Δεν παίρνει καμία ανάσα πλέον. Κρέμεται από μια κλωστή μοναχά. Τρέχει χωρίς να βλέπει κανένα στον διάβα του. Προσπερνάει κόσμο μη μπορώντας να κατανοήσει καν τις φράσεις που του λένε να προσέχει. Όταν επιτέλους φτάνει στην είσοδο 7 παρατηρεί στα γρήγορα πώς και ο τελευταίος άνθρωπος διασχίζει την μετακινούμενη σκάλα. Παίρνει μια τελευταία ανάσα και ανεβαίνει τις σκάλες δυο δυο. Η αεροσυνοδός του απαγορεύει την είσοδο, εκείνος όμως δεν πτοείται.

" Σαβίνα! Σαβίνα βγες! Θέλω να σου μιλήσω! " φωνάζει και ο πιλότος βγαίνει έξω για να δει τι συμβαίνει. Οι αεροσυνοδοί προσπαθούν να τον αποτρέψουν αλλά ο πιλότος έχει αντίθετη άποψη.

" Αφήστε τον. Έλα πάνω μικρέ. " του λέει ο άνδρας. Εκείνος κάθεται στις σκάλες και ο Στρατής ρίχνει κλέφτες ματιές στις αεροπορικές θέσεις.

" Για πες μικρέ. Την αγαπάς; "

" Όχι δεν καταλάβατε. Δεν είμαστε ζευγάρι. Φίλοι ήμαστε. "

" Φίλος και ήρθες μέχρι εδώ πέντε λεπτά πριν πετάξει για Αμερική; " ρωτάει ο πιλότος με μια φανερή νύξη στα λόγια του. Ο Στρατής ποτέ δεν το είδε έτσι όμως. Περίμενε να τη δει και να της μιλήσει. Να ζητήσει εξηγήσεις.

" Σεβαστό το ότι δεν απαντάς. Πες μου όνομα και επίθετο για να την φωνάξω. "

" Σαβίνα Στάκα. Κοκκινομάλλα κοπέλα. "

" Δώσε μου ένα λεπτό. " λέει. Πηγαίνει στο πιλοτήριο και αναγγέλλει το όνομα της. Ο Στρατής περιμένει ανυπόμονα. Η Σαβίνα πανικοβάλλεται. Δεν ξέρει πως ο Στρατής βρίσκεται εκεί έξω περιμένοντας την. Σηκώνεται δειλά από την θέση της και περπατά αργά αλλά με νεύρο προς το πιλοτήριο. Οι επιβάτες την κοιτούν παράξενα. Φτάνει μέχρι την πόρτα όμως ο πιλότος λείπει. Μέσα βρίσκεται μόνο ο Στρατής. Μπαίνει και κοιτάζει δεξιά αριστερά αλλά βλέπει μόνον εκείνο.

" Τι θέλεις εσύ εδώ;! "

" Ήθελα να σου μιλήσω. Τι στο καλό έπαθες και έφυγες σαν κυνηγημένη; "

" Σαν; Σαν κυνηγημένη είπες; " του λέει ειρωνικά. Αυτός ξαφνιάζεται ξανά.

" Ναι σαν. Εξήγησέ μου! Δεν θα σε αποτρέψω από το να φύγεις απλώς θέλω να μάθω τον λόγο. Έκανα εγώ κάτι που σε προσέβαλε; "

" Το ότι σε εμπιστεύτηκα και σου είπα ό,τι είχα και δεν είχα πληρώνω. Πες μου τι ξέρει ο Χρόνης. "

" Ο ποιος; "

" Στρατή πες την αλήθεια! Είσαστε συνεργάτες; Τι θέλετε από εμένα; "

" Τι; Πραγματικά δεν καταλαβαίνω. " της απολογείται. Αυτή εξοργισμένη τον κλωτσάει στο δεξί του πόδι.

" Μίλα γαμώτο! Θες να φας και άλλες; "

" Ήρθε και με ρώτησε για εσένα. Του είπα πως δεν σε ξέρω. Όπως συμφωνήσαμε. " απαντάει με τον πόνο να κυριεύει το κορμί του. Μολονότι μικροκαμωμένη η Σαβίνα, την έκανε την ζημιά της.

" Στο ορκίζομαι. Από την αρχή δεν μου άρεσε η φάτσα του. " συμπλήρωσε.

" Δηλαδή δεν τον ξέρεις. "

" Μου είπε πως ήθελε να γίνουμε φιλαράκια. Αυτό μόνο. " της λέει. Εκείνη τον κοιτάζει καχύποπτα και σφίγγει τα χέρια της. Μετανιώνει απευθείας για την στάση της. Φαίνεται ειλικρινής ο Στρατής. Πηγαίνει στην θέση της και παίρνει την τσάντα της. Εξάλλου μόνο αυτό είχε μαζί της. Σύντομα βγήκαν από το αεροπλάνο. Ο πιλότος τους αγναντεύει από μακριά. Ο Στρατής κουβαλάει την τσάντα της μέχρι τον διάδρομο. Μόλις φτάνουν στην έξοδο, ο Στρατής ξαφνικά σταματάει. Η Σαβίνα τον βλέπει και παραξενεύεται.

" Συγγνώμη. "

" Για ποιον λόγο; " αναρωτιέται η Σαβίνα.

" Που μίλησα με εκείνον. Σε έκανα να πιστεύεις άλλα πράγματα για εμένα. "

" Όχι Στρατή. Εγώ πρέπει να ζητήσω συγγνώμη που δεν έδωσα εξηγήσεις. Αλλά από την άλλη φοβόμουν μην μου κάνετε κακό. " του απαντάει. Ο Στρατής την κοιτάει στα μάτια. Την τραντάζει από τους ώμους.

" Μίλα μου Σαβίνα. Τι σου έχει αυτός ο άνθρωπος; Μου είπε ότι θα ξανά περάσει από το μαγαζί. Θα τον ξανά δω σύντομα. " της λέει. Την κοιτάζει στα μάτια θέλοντας να την κάνει να του πει την αλήθεια.

" Δεν μπορώ να μιλήσω. Δεν είμαι έτοιμη ακόμα. Σου ορκίζομαι πως κάποτε θα σου πω. Όταν νιώσω ότι μπορώ, θα σου πω τα πάντα. " αποκρίνεται. Πιάνει τα χέρια του και τα βάζει μέσα στα δικά της. Νιώθει την ζεστασιά τους.

" Στο ορκίζομαι. " συμπληρώνει. Ο Στρατής ζυγώνει περισσότερο κοντά της. Σαν να θέλει να της πει κάτι και να μην έχει τον τρόπο. Ασυναίσθητα την αγκαλιάζει σφιχτά. Τα χέρια της τυλίγουν τις πλάτες του και τα δικά του το μικροκαμωμένο κορμάκι της. Η σπιρτάδα της καρδιάς τους ενώθηκε. Κρυφά μεν αλλά ενώθηκε.

~ Θεσσαλονίκη ~

Δεν τον βαστούν τα πόδια του να γυρίσει στο σπίτι. Τα χέρια του ιδρωμένα και το μυαλό του αγανακτισμένο. Μόνο η καρδιά του ξέρει πως αναζητά την αγάπη της Χαράς ξανά. Η Δέσποινα δεν μιλά πια. Στέκεται ακόμα στον καναπέ και κλαίει αθόρυβα. Αθόρυβα αλλά νωχελικά σηκώνεται. Ο Παύλος αδιαφορεί. Αδιαφορεί γιατί πιο απλά αγαπά την γυναίκα και τον γιο του πιο πολύ από κάθε άλλο. Ακόμα και από την μητέρα του. Λάθος. Μεγάλο λάθος που μπλέχτηκε. Αλλά αυτός ο χαμός που έγινε τότε. Όλη αυτή η εξέλιξη με τον Ζήση έκανε ένα ράκος την Χαρά. Εκείνος ευθύνεται που δεν έκαναν ένα παιδί ακόμα. Η Χαρά προσπάθησε. Προσπάθησε να βρει ξανά τον εαυτό της αλλά από τότε πέθανε μέσα της. Δεν φτάνει μόνο αυτό αλλά έχασε και ένα παιδί από την γέννα. Θα υπήρχαν δύο αν ο Ζήσης δεν ήταν τόσο νευρικός και δεν προκαλούσε την Χαρά.

Σπίτι του δεν γύρισε. Μολονότι η Χαρά ένιωθε μοναξιά και θλίψη μακριά του. Φρόντισε να μην τον θυμάται. Να μην τον σκέφτεται καν αλλά το σώμα της τον αναζητούσε παντού στο κρεβάτι. Γυρνούσε πλευρό και αισθανόταν έλλειψη. Η αγκαλιά του απουσίαζε από κοντά της και η δική της από κοντά του.

Παγωνιά και έρημο κρεβάτι.

~ Κρήτη ~

Η σχολή ήταν μια εύκολη υπόθεση για τον Στρατή. Η ψυχολογία ήταν ένα όνειρο ζωής. Κατάφερε και πέτυχε. Εξαρχής. Οι καθηγητές βοήθησαν αρκετά τον νεοφερμένο σε αυτή την αρχή. Ως άνθρωπος που ήρθε από μακριά είχε κάθε δικαίωμα να βοηθηθεί από ντόπιους. Η ευκαιρία να συνεργαστεί με έναν καθηγητή για μια εργασία τον έκανε ακόμα πιο σίγουρο και αισιόδοξο ότι θα πετύχει για ακόμα μια φορά.
Στα πλαίσια της προσωπικής σύνδεσης με τον πάσχοντα έπρεπε να βρει κάποια διασύνδεση σε κάποια ψυχική κλινική για να διαμορφώσει την εργασία του. Ένας καθηγητής πρότεινε την Κλινική
"Άγιος Νεκτάριος" όπου εκεί θα βρει τους κατάλληλους.

Κάθε μέρα, η Σαβίνα ήταν σαν η δεύτερη μητέρα του. Πρακτικά. Μόνο. Μπορεί να μην είχε χρήματα να ζήσει όμως έκανε ό,τι κάνει μια συνετή μητέρα για τον γιο της. Καθάριζε το σπίτι, σκούπιζε, έπλενε, μαγείρευε. Μόνο τα χαλιά δεν είχε πλύνει πια! Βοηθούσε σε όλα τον Στρατή. Ό,τι πρόβλημα και να είχε, ο Στρατής ήταν ο παρηγορητής της, ο ψυχολόγος της μα πάνω από όλα ο φίλος της.

Φτάνοντας στην κλινική, τον περίμενε ο φίλος του καθηγητή του για να τον βοηθήσει με την ολοκλήρωση της εργασίας του. Περάσανε στους θαλάμους των ασθενών και κάπου στο βάθος βρισκόταν το δωμάτιο μιας γυναίκας που ήταν αλλιώτικο από τα άλλα. Ήταν το πιο μικρό αλλά και το πιο καλοσυγιρισμένο. Το χρώμα των τοίχων είναι ροζ ανοιχτό και τα παράθυρα είναι διακοσμημένα με ελαφριές φλοράλ κουρτίνες. Όμως το καλαίσθητο δωμάτιο δεν συμβάδιζε με εκείνη. Αν και σαράντα χρόνων, με μια πρόχειρη ματιά φαινόταν για εξήντα. Τα μαλλιά της γκρίζα και οι άκρες τους κοκκινωπές. Οι ρυτίδες της είχαν αρχίσει να κάνουν σακούλες στα μάτια της και το σώμα της άκρως κοκκαλωμένο. Έτσι όπως την έβλεπε την λυνόταν. Έπρεπε να την βοηθήσει. 

" Καλή μου επιτυχία..." μουρμούρισε πριν της μιλήσει.

" Καλημέρα σας. " της είπε.

" Γεια σου αγόρι μου. " αποκρίθηκε εκείνη.

" Είμαι ο Στρατής. " απαντά και απλώνει το χέρι του.

" Χάρηκα. Μιμίκα με λένε. Ήρθες να με γιατρέψεις; "

" Δεν είμαι γιατρός. Ψυχολογία σπουδάζω. Πρώτα θα βοηθήσω εσάς και μετά εμένα. "

" Θα φέρεις την κόρη μου πισω; Αυτό είναι βοήθεια για μένα. "

" Όλα θα τα κάνουμε. Θα σε βοηθήσω όπου χρειαστείς. " απαντά. Εκείνη την στιγμή μπαίνει μέσα ο υπεύθυνος ιατρός. Ανοίγει την πόρτα θαρρετά και λέει:

" Πώς τα πάτε με την κυρία Αλκμήνη; " ρώτησε. Η ανάσα του λιγοστή τώρα.

Αλκμήνη ή Μιμίκα;

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γεια σας! Ακόμα ένα κεφαλαιάκι περιμένει να το διαβάσετε.

Μην ξεχάσετε να πατήσετε το αστεράκι κάτω αριστερά και να μου πείτε την γνώμη σας στα σχόλια.

Να σας πω πως θα γράφω λίγο πιο αραιά μιας που άρχισαν τα σχολεία. Θα προσπαθήσω να γράφω τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα.

Τα λέμε.

Σμουτςςς😘😘😘