~ Κρήτη ~

Ο Στρατής, από τότε που η Σαβίνα δέχτηκε να μείνει στο σπίτι του, μέχρι η ίδια να βρει κάτι, προσπαθεί απεγνωσμένα να μάθει πράγματα για εκείνη. Από τότε που ο άνδρας την κυνηγούσε  εκείνο το βράδυ, πριν δύο μήνες πλέον, δεν είχε καταφέρει να διασταυρώσει κανένα στοιχείο για την ζωή της. Έφτασε στο σημείο να ψάξει τα πράγματά της αλλά παραλίγο να τον πάρει είδηση. Αλλά και εκείνη δεν έλεγε τίποτα για την ζωή της. Ο Στρατής το πήρε απόφαση πως έπρεπε να της μιλήσει στα ίσα. Έτσι και αλλιώς έπρεπε να ξέρει τον λόγο που κινδύνεψε και η δική του ζωή τότε. 

" Σαβίνα θα στο πω ξεκάθαρα... " λέει και την πλησιάζει περισσότερο. Εκείνη απομακρύνεται λίγο από δίπλα του.

" Νομίζω ξέρω τι θέλεις να μου πεις. " είπε εκείνη. 

" Για να ακούσω. " 

" Θέλεις να μάθεις από που κρατάει η σκούφια μου με λίγα λόγια. Το περίμενα. Αν δεν ρωτούσες κάτι δεν θα πήγαινε καλά με εσένα. " απαντά και γελάει διακριτικά. 

" Ε ναι. Να ακούσω περιμένω. "

" Κοίτα Στρατή, ξέρω πως υποχρεώνεσαι να με φιλοξενείς, αλλά εφόσον δεν...πώς να στο πω, αφού δεν σε έχω κλέψει ακόμα ή δεν σε έχω βιάσει, δεν νομίζω πως πρέπει να ανησυχείς. " απαντάει και σκάει ένα χαμόγελο. 

" Ναι ρε παιδί μου δεν αντιλέγω, αλλά εκτός το ότι μένεις στο σπίτι μου, και ούτε δουλειά δεν έχεις, ούτε αγόρι έχεις, ούτε κανένας άνθρωπος δεν σε έχει ψάξει, έρχονται πολλά στο νου μου. Ούτε το επίθετό σου δεν ξέρω. "

" Στάκα. Σαβίνα Στάκα. Το έμαθες και το επίθετό μου. " 

" Τίποτα άλλο όμως δεν έχω μάθει. Τότε που σε βρήκα κάποιος σε κυνηγούσε. Ποίος ήταν αυτός; Ένας άνδρας μαυροντυμένος. Γκομενικό είναι στη μέση; " την ρώτησε. 

" Καταρχάς μόνο άνδρας δεν είναι. Και κατά δεύτερον να ξέρεις πώς όσο δεν μιλάω σε προστατεύω από εκείνον. Θέλω να χάσει τα ίχνη μου Στρατή. Να μην με βρει. Έτσι και αλλιώς το σπίτι σου είναι τόσο απόμερο και παλιό. Αποκλείεται να με βρει εδώ. " 

" Ρε κοπέλα μου αν τύχει να με ρωτήσει κάποιος για εσένα να ξέρω τι να του πω έστω. "

" Δεν με είδες, δεν με ξέρεις. "

" Δεν είναι λύση αυτή Σαβίνα. Μίλα μου! " 

" Δεν πρόκειται Στρατή! Θα σου μιλήσω όταν εγώ το αποφασίσω, όταν εγώ δω πως δεν με παίρνει να περιμένω άλλο. " 

" Να περιμένεις για ποιο λόγο; " 

" Ίσως φύγω. Θα πάρω το πρώτο αεροπλάνο και θα πάω στην Αμερική. " 

" Που; Μα καλά τρελάθηκες; Τι θα κάνεις στην Αμερική; " 

" Αυτό είναι το όνειρό μου Στρατή. Να πάω στην Αμερική και φυσικά να κάνω μια επίσκεψη στο Χόλιγουντ. Αλλά τι κάθομαι και σου λέω; Ούτε η Αλκμήνη δεν το ήξερε αυτό. Γιατί έβαλα στο στόμα μου το όνομά της. " απάντησε και κάθισε σαν σακί στον καναπέ. Το όμορφο χαμόγελό της έσβησε όταν ανέφερε το όνομα αυτό. 

" Τι έπαθες Σαβίνα; Ποια είναι αυτή που σε έκανε να σκοτινειάσεις; " 

" Είναι η ... η μάνα μου. Είχα καιρό να πω αυτή τη λέξη. Πολύ καιρό. " λέει και αναστενάζει. Ίσως δεν έπρεπε να την ρωτήσω. 

" Ποπο! Σε πέντε λεπτά πρέπει να είμαι στο μαγαζί. Φεύγω! Τα λέμε. " απαντά και προσπαθεί να ξεφύγει από την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που προκάλεσε.

Εν τέλη, δεν κατάφερε να μάθει πολλά πράγματα για την φιλοξενούμενη του, όμως το γεγονός ότι η σχέση με την μαμά της δεν είναι τόσο καλή, και μόλις άκουσε το όνομά της, βούρκωσε, δεν φάνηκε αρκετά αλλά ο Στρατής το κατάλαβε πως η λέξη " μαμά " την πλήγωνε όσο τίποτε άλλο. 

Η ζωή στη καφετέρια είναι απλή και πόσο μάλλον βολική. Τον βόλευε άπειρα που δεν είχε τόσο κόσμο τα πρωινά που δούλευε και σε λίγες μέρες άρχιζε η σχολή του, άρα θα ήταν πιο περίπλοκα τα πράγματα. Καφέδες δεν έκανε, δεν ήξερε, αλλά πήγαινε τις παραγγελίες στα τραπέζια. Η ώρα ήταν περίπου δώδεκα και ο κόσμος λιγόστευε. Η παρουσία ενός περίεργου αγοριού, παύλα άνδρα, ντυμένο με σκούρα ρούχα και ένα επιβλητικό καπέλο, έκανε παράξενη εντύπωση στον Στρατή που περίμενε με τον δίσκο στο μπαρ της καφετέριας. Ο άγνωστος πλησίαζε τον πάγκο και κόζαρε τον χώρο γύρω του. 

" Καλησπέρα σας. Θα πάρετε κάτι; " ρώτησε τυπικά ο Στρατής.

" Ναι. Ένα διπλό ουίσκι. " είπε με ένα φευγαλέο βλέμμα. 

" Λίγο νωρίς δεν είναι για ποτό; Το βράδυ ανοίγουμε ως μπαρ. " επισήμανε. 

" Δεν ξέρω για εσένα, πάντως στη δική μου δουλειά ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. " 

" Όπως νομίζετε. " είπε ο Στρατής και έδωσε την παραγγελία στον τύπο του μπαρ. Περπάτησε προς την έξοδο αλλά ο άγνωστος άνδρας τον φώναξε. Δεν του είχε κάνει καθόλου καλή εντύπωση αυτός ο άνθρωπος.

" Παρακαλώ. " 

" Να σε ρωτήσω. Μήπως κατά τύχη δουλεύει εδώ κοντά καμία κοπέλα; " 

" Μπορείτε να γίνετε λίγο πιο συγκεκριμένος; " 

" Καταρχάς ας μιλάμε στον ενικό. Ίδια ηλικία έχουμε από όσο βλέπω. Χρόνης Κλωντάκης. " λέει και βγάζει το καπέλο του. Εκεί διέκρινε μια ουλή που είχε στο πρόσωπο. Η σκιά από το καπέλο δεν επέτρεπε κανέναν να το δει, αλλά τώρα ήταν φανερό. 

" Στράτος. " απαντάει και ανταποδίδει την χειραψία. Πρώτη φορά συστήνεται με το όνομά του κανονικά. 

" Χάρηκα Στράτο. Λοιπόν; Θα μου δώσεις την πληροφορία που ζητάω; " 

" Αν μου πεις για ποια πρόκειται ακριβώς; " 

" Σωστά. Μια κοκκινομάλλα κοπέλα, με φακίδες. Όμορφη κοπέλα. Κάπου εδώ γύρω είναι. Πρέπει να την έχεις δει. " 

" Κοκκινομάλλα; " αναρωτιέται. Μα ναι! Η Σαβίνα. Όμως ποιος είναι αυτός που εμφανίζεται στα καλά καθούμενα; Θυμήθηκε τα λόγια της : 

" Ρε κοπέλα μου αν τύχει να με ρωτήσει κάποιος για εσένα να ξέρω τι να του πω έστω. "

" Δεν με είδες, δεν με ξέρεις. "

" Όχι. Δυστυχώς δεν γνωρίζω καμία τέτοια κοπέλα. Πριν ένα μήνα ήρθα. Φοιτητής! Οπότε δεν ξέρω και πολύ κόσμο. " 

" Ευκαιρία να γίνουμε φίλοι! Θα ξαναέρθω αύριο το πρωί να μάθω περισσότερα για εσένα. Εννοώ να σε γνωρίσω καλύτερα. " απαντάει και απομακρύνεται φορώντας το καπέλο του. Ο Στρατής πλέον ήταν σίγουρος πως δεν ήταν για καλό η επίσκεψή του. Βγήκε έξω και παρατήρησε μια γυναικεία γνωστή φιγούρα. Η Σαβίνα. Έτσι νόμιζε. Έτσι υπέθεσε τουλάχιστον. Την είδε από μακριά να είναι κάπως αναστατωμένη. Δεν μπορούσε να φύγει από τη δουλειά του τέτοια ώρα. Έτσι και αλλιώς δεν ανησυχούσε και πολύ. Η Σαβίνα ήταν δυναμική και ήξερε καλά τι έκανε. Έτσι φαινόταν και έδειχνε. 

Την ίδια στιγμή ο Κωστής βρισκόταν στο ψυχιατρείο. Οι επισκέψεις του είχαν γίνει πιο τακτικές από τότε που ο γιατρός τον συμβούλεψε να φέρει στη Κρήτη κάποιον άνθρωπο της Στέλλας. Από εκείνη την ημέρα η Στέλλα δεν ένιωθε καλά τα βράδια. Κάποιοι εφιάλτες είχαν κατασκηνώσει στο μυαλό της και μόλις ο Κωστής ερχόταν κατευθείαν του έλεγε τι είχε δει εκείνο το βράδυ. 

 " Ήταν ένα αγοράκι που κρατούσε ένα κόκκινο μπαλόνι. Το μπαλόνι πήγε μακριά. Σε μία χώρα. Το αγοράκι μεγάλωσε. Έμεινε μαζί με το μπαλόνι σε εκείνη την χώρα. Μετά είδα ένα μικρό παιδάκι μαζί του. Αλλά τότε ήρθαν κάποιοι άγγελοι και πήραν το αγοράκι. Το σήκωσαν στον ουρανό και τον κάθισαν σε ένα κόκκινο σύννεφο. Εκεί τον περίμενε μια ξανθιά γυναίκα, όμορφη ήταν, του έμοιαζε. Αλλά ήταν κάτι παράξενο. Το αγοράκι εμφανίστηκε εδώ. Ήταν στην Κρήτη. Ήταν μεγάλο πια. Και κρατούσε δυο μπαλόνια. Καβαλούσε ένα άλογο και τα δύο μπαλόνια τον συντρόφευαν. " 

" Ωραίο όνειρο καλή μου. Εσένα σου άρεσε;!"

" Ναι. Πολύ. " 

Εκείνη την στιγμή χτύπησε το κινητό του. Η Στέλλα τον κοιτούσε σαν να έβλεπε κάτι άγνωστο, κάτι διαφορετικό. Ο Κωστής είχε μείνει στήλη άλατος. Κάτι τον σόκαρε. Τόσο πολύ που του έπεσε το τηλέφωνο από το χέρι. 

" Δε μου λες Στέλλα μου, θυμάσαι που πήγε το μπαλόνι; Σε ποια χώρα; " 

" Νομίζω στην Ουγγαρία...δεν είμαι σίγουρη. " 

Τελικά τα όνειρα ίσως να λένε πολλά...πάρα πολλά.

~ Θεσσαλονίκη ~ 

Οι ώρες στο γραφείο ατελείωτες και η απουσία του γιου του ήταν το κερασάκι στη τούρτα. Ο Παύλος προσπαθούσε να αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο της άφιξης του Ζήση στη Κρήτη. Ένα τηλεφώνημα τον έκανε να ξεχάσει για λίγο.

" Ναι; " 

" Δέσποινα. " είπε η κοπέλα στην άλλη γραμμή. 

" Λέγε. " 

" Ο Ζήσης έρχεται στην Ελλάδα. Έκανα ο,τι μπορούσα. Έκανα τα πάντα αλλά δεν κατάφερα τίποτα. " είπε. Πλέον τα νεύρα του είχαν χτυπήσει κόκκινο. Χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι με τόση δύναμη που έχυσε το ποτήρι με το νερό που βρισκόταν στην άκρη του γραφείου. 

" Δέσποινα θα σε λιανήσω! Σου είχα πει τι θα γίνει αν δεν με βοηθούσες. "

" Έκανα ο,τι μπορούσα Παύλο!! Μη με αποκαλύψεις! Μη το κάνεις! " 

" Σου ορκίζομαι πως αν ο Ζήσης ακουμπήσει τον γιο μου θα τα πω όλα και δεν με νοιάζει τίποτα! Τίποτα τ'ακούς! " φώναξε και έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. 

Τώρα αρχίζει η παράνοια. Η πραγματική παράνοια! 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γεια σας! Πώς είσαστε; 

Ένα ακόμα γενναιόδωρο κεφάλαιο ετοίμασα για εσάς! Ελπίζω να σας άρεσε.

Μη ξεχάσετε να πατήσετε το αστεράκι κάτω αριστερά και να σχολιάσετε την γνώμη σας .

Περιμένω πως και πως.

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο. 

Σμουτςςς 😘😘😘