ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: περιέχει πολύ σκοτεινή θεματολογία, μεταξύ άλλων αναφορές σε βιασμούς, αίμα, θάνατο, πόλεμο, αιχμαλωσία και πορνεία, καθώς κι ακατάλληλη φρασεολογία, όλα ειπωμένα από την οπτική ενός κακού χαρακτήρα.

Ω, ω) Ωραία

Καθώς κάθομαι αραχτός μπροστά στη φωτιά με τ' άλλα τα ρεμάλια, η μόνη λέξη που μου καρφώνεται στο μυαλό είναι 'ωραία'. Η ζωή είν' ωραία, εμείς είμαστ' ωραίοι, γιατί στο καλό να μη χαίρομαι!; Τραβάω άλλη μια τζούρα απ' το τσιγάρο που μου 'δωσε ένας κόπανος από τη διπλανή σκηνή κι η γεύση του βατόμουρου μου χαϊδολογάει τη γλώσσα. Ίσως το μόνο χρήσιμο πράγμα που κάνανε οι Δρυάδες στη μίζερη ύπαρξή τους, πριν τις κατακτήσουμε και τους δώσουμε επιτέλους έναν σκοπό: να ζουν για να υπηρετούν εμάς. Θα 'πρεπε να μας ευχαριστούν αντί να μας αποκαλούν τέρατα οι ηλίθιες, αλλά τι περιμένεις από τόσο κατώτερα όντα;

Συνεχίζω να καπνίζω κοιτάζοντας τις φλόγες, ενώ με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Γκάιλοκ να παραπατά τύφλα στο μεθύσι. Τον βλάκα. Ήπιε τον κώλο του πάλι. Ο Ζαγκάρ κι ο Γκύλορ προσπαθούν να τον στηρίξουν, ώσπου καταλήγει να ξεράσει. Γελάω με την κατάντια του. Μα σιγά να μην πάω να τον βοηθήσω. Να μαζέψει τα χάλια του μόνος του. Απολαμβάνω το τσιγάρο μου σαν να μην είδα τίποτα.

Γύρω μου ακούω τις συζητήσεις, τις πρόστυχες μαλακίες και τα δυνατά γέλια απ' τις άλλες παρέες στις άλλες φωτιές, κάποια αξιοθρήνητα κλαψουρίσματα που διακόπτονται απ' τον θόρυβο ενός σπαθιού που πιθανότατα κόβει λαρύγγι (δεν πειράζει, μία σκλάβα λιγότερη, από το να μας αφήσει ξάγρυπνους όλη νύχτα με τις υστερίες της, καλύτερα να το βουλώσει για πάντα) και φυσικά τον γνώριμο ήχο βογγητών και χτυπημάτων σάρκας πάνω σε σάρκα. Κάποιοι παίρνουν την τελευταία τους ικανοποίηση πριν την τελική μοιρασιά των αιχμαλώτων με την επιστροφή μας στη Γκρίζα Γη. Όχι ότι δεν υπάρχουν κι 'εκλεκτές' στις οποίες δεν άπλωσε χέρι κανείς μας. Εκείνες, οι νεότερες κι ομορφότερες από όλη τη φυλή, προορίζονται για τα δόντια του Σάιτρους, λες και δεν έχει ήδη αρκετές γυναίκες στο χαρέμι.

Βρίζω κάτω απ' την ανάσα μου στη σκέψη του μονοφαγά Φυλάρχου μας. Σε λίγο ο Γκόρακ έρχεται από μακριά και κάθεται δίπλα μου μ' ένα ευχαριστημένο χαμόγελο. Τον κοιτάω καλά-καλά. Από το μόριό του, το οποίο δε φρόντισε να καλύψει επαρκώς, στάζει αίμα. «Τυχεράκια», τον χτυπάω στην πλάτη κι αυτός γελάει βραχνά. Αναρωτιέμαι αν θα 'χει μείνει καμιά άλλη παρθένα και για μένα. Ίσως προλάβω να βρω καμιά καλή ακόμα κι αυτή η ωραία νύχτα να γίνει ωραιότερη. Κι αν φτουράει κι αν δεν μου ψοφήσει στα χέρια όπως κάτι άλλες, θα τη βάλω με τις υπόλοιπες που ξεχώρισα κρυφά για τη Τζάγια. Θα μ' ευγνωμονεί για το νέο υλικό που θα της πάω έκπληξη. Εκτός από το παραδάκι, ίσως με κεράσει δυο-τρεις φορές μαζί της, γιατί παρ' όλο που είμαι σταθερός πελάτης τόσα χρόνια, δεν το έχει κάνει ποτέ, η παλιοτσιγκούνα.

Πολλοί στον Τόπο μας έχουν κόλλημα με τις Δρυάδες και θα πληρώσουν όσο-όσο για να τις απολαύσουν. Τη συμφέρει να έχει μερικές ακόμα στη δούλεψή της. Εγώ βέβαια δεν τους καταλαβαίνω. Καλές οι Δρυάδες, αλλά μόνο για μια χρήση και μόνο αν δεν βρεις τίποτα καλύτερο. Με τις Νεράιδες δε συγκρίνονται. Την αιθέρια ομορφιά, την αλαβάστρινη όψη, την απαλή, λευκή σάρκα... Και μόνο στη σκέψη μιας τέτοιας από κάτω μου μού 'ρχεται κάβλα.

«Γκόρακ; Ρε, ακούς;»

«Τι θες, Αρράγκ;», απαντά βαριεστημένα ο άλλος.

«Πάω να βρω κι εγώ καμιά Δρυαδούλα. Πρόσεχε τον Νεράιδο», του λέω και του δείχνω τον αναίσθητο στρατιώτη που κουβαλάμε μαζί μας σ' όλη τη διαδρομή.

«Κι αν ξυπνήσει».

«Δεν το κόβω να ξυπνάει, μα αν το κάνει, δώσ' του λίγο κρασάκι, να ξαναταβλιαστεί. Δε θέλουμε να καταλάβουν οι άλλοι ότι τον έχουμε μαζί μας».

«Ό,τι πεις, μάγκα», μου κάνει και τον αφήνω πίσω μου. Το μυαλό μου παραμένει στον στρατιώτη. Αυτός! Αυτός είναι το κλειδί της κατάκτησης του Νοβέλιαν, το νιώθω. Χάρη σ' αυτόν θα δείξω επιτέλους στον απαίσιο τον αδελφό μου, που έγινε και ελίτ τρομάρα του, ποιος είναι ο καλύτερος. Ο Σάιτρους θα μπει στο Νεραϊδοβασίλειο και θα τα χρωστά όλα σ' εμένα, τον ασήμαντο και καταφρονεμένο Αρράγκ. Θα με κάνει ελίτ και τότε θα έχω όσες Νεράιδες γουστάρω! Κι η ζωή θα 'ναι κάθε μερα ωραία, όπως απόψε. Καθώς ψάχνω το επόμενο θύμα μου, φλέγομαι από ανυπομονησία για το ένδοξο μέλλον που με καρτεράει! Αυτά είναι!