Εμπνευσμένο από το ευφυέστατο διήγημα της darkside_cookies, 'Christmas cards'.

Ψ, ψ) Ψέματα

'Αγαπημένε μου Σίον,

Σήμερα, την 21η Δεκεμβρίου του 1108, κατά τη δέκατη επέτειο της μάχης του Υψώματος του Μαύρου Αίματος και λίγους μήνες μετά το θάνατο της καλύτερης φίλης μου, ενώ όλοι γύρω τιμούν εσένα και τους συμπολεμιστές σου, παίρνω το θάρρος να επικοινωνήσω μαζί σου μέσω της παρούσης επιστολής. Εύχομαι να είσαι καλά στο αστέρι όπου κατοικείς. Να 'χεις λησμονήσει εντελώς όλες τις οδύνες και τα βάσανα της ζωής σου κι η Θεά να σε σκεπάζει αδιάκοπα με το φως της. Ίσως να έχεις λησμονήσει κι εμένα, μαζί μ' όλα τα υπόλοιπα που σου προκάλεσαν πόνο. Ίσως αυτό είναι το καλύτερο για σένα. Ίσως αυτό είναι το καλύτερο και για μένα.

Κι εγώ, Σίον... Κι εγώ σ' έχω λησμονήσει. Άλλωστε πάνε δέκα χρόνια από τότε που έφυγες κι η ζωή κυλάει και πάει παραπέρα. Δεν μας ρωτάει αν είμαστε έτοιμοι ν' ακολουθήσουμε, μονάχα πάει παραπέρα. Τίποτα στον κόσμο δεν μένει σταθερό, παρά μόνο το Φεγγάρι. Κι αυτό μένει σταθερό επειδή διαρκώς αλλάζει. Έτσι κι οι άνθρωποι. Ίσως να χαιρόσουν αν μάθαινες πόσο προχώρησα. Πόσα κατάφερα.

Έγινα Αρχιέρεια. Το Νοβέλιαν μ' εξέλεξε πανηγυρικά μετά τον αποτρόπαιο κι απρόσμενο θάνατο της Λιουντέμνιας κι εδώ κι έναν χρόνο φροντίζω για το καλό του λαού μας όσο μπορώ. Δεν θα μπορούσα να είχα φτάσει πιο ψηλά στον τομέα μου. Η εξουσία μου έρχεται δεύτερη μόνον απέναντι στην Τιτάνια. Πλέον έχω όλα όσα θα μπορούσα να ζητήσω: μία ανώτερη θέση που διεκδίκησα και κέρδισα με την αξία μου, ένα βασίλειο όπου οι Νεράιδες ζουν ελεύθερες, χωρίς το μαύρο σύννεφο της καταπίεσης και του τρόμου να 'χει τη θέση της πίστης τους, έναν λαό που με αγαπά και μία ήσυχη ζωή στον Ναό, συντροφιά με τις αδελφές μου. Τι άλλο τάχα θα μπορούσα να ζητήσω;

Η δική μας ιστορία, μια θολή, γλυκόπικρη ανάμνηση. Μοιάζει σχεδόν σαν όνειρο. Ένα όνειρο απ' εκείνα που θυμάσαι από τα πρώτα έτη της ύπαρξής σου κι αναρωτιέσαι κάποιες φορές αν πράγματι τα είδες ή απλώς τα κατασκευάζει το μυαλό σου για να καλύψει κάποιο κενό. Τίποτα δεν μπορώ να θυμηθώ με λεπτομέρειες. Τίποτα δεν νοσταλγώ από τα περασμένα. Τίποτα δεν με πληγώνει από το παρελθόν μας. Τίποτα δεν νιώθω. Τίποτα δεν νιώθω. Τίποτα δεν νιώθω. Ό,τι κι αν ζήσαμε, το έχω ξεπεράσει. Τώρα είμαι αφιερωμένη στο καθήκον μου και μόνο σ' αυτό, όπως οφείλει μια σωστή Αρχιέρεια της Σελήνης.

Έχω αφήσει πίσω καθετί ζεστό: συγκίνηση, πάθος, φως του Ήλιου. Ό,τι είναι ζεστό, μπορεί να κάψει, να καταστρέψει. Μόνον σ' ό,τι είναι κρύο βρίσκει μια ψυχή απομόνωση και συντήρηση. Στο κρύο, λοιπόν, στο ψυχρό φως του Φεγγαριού και στον πάγο που νιώθω πως περιβάλλει πια την καρδιά μου, μπορώ να πω πως είμαι ευτυχής. Ασφαλής. Εδώ έχω τον έλεγχο κι ορίζω τον εαυτό μου. Ορίζω τα συναισθήματά μου. Ορίζω ποιος θα έρθει κοντά μου κι οριοθετώ τις ανάγκες μου, δυνατή, απροσπέλαστη και χωρίς κανένα ψυχικό βάρος.

Μην έχεις καμία έγνοια για μένα, Σίον. Δεν πονώ. Δεν πονώ. Δεν πονώ. Κοίτα να χαρείς τη μεταθανάτια ζωή σου και ξέχασέ με, όπως ακριβώς σε ξέχασα κι εγώ.

Αντίο,
Ραβάννα.'

Η επιστολή βρέθηκε κομματιασμένη να κυλά στα παγωμένα νερά του ρυακιού. Αν κατάφερνε κανείς να βρει όλα τα κομμάτια και να τα ενώσει προτού λιώσουν και χαθούν, θα διάβαζε πάνω από τα καλλιγραφικά γράμματα μία λέξη που είχε γραφτεί αμέσως μετά απ' το ίδιο χέρι και κάλυπτε όλο το χαρτί:

'ΨΕΜΑΤΑ'