Ι, ι) Ίαση

Ίαση καμιά για την ψυχή που μαραζώνει
Πενθώντας την αγάπη της στο ματωμένο χιόνι
Πενθώντας μπρος στον θάνατο που θέρισε τα δάση
Και τις αθάνατες ζωές δε λέει να χορτάσει

Ίαση καμιά για την ψυχή που σπαρταράει
Και μ' αλυσίδες εχθρικές δεμένη προχωράει
Τάχα να ξέρει τι σκοπό γι' αυτήν έχει το κτήνος;
Ή ότι την αγάπη της τη σιγοκαίει ο θρήνος;

Ίαση καμιά για την ψυχή που 'χει προδώσει
Και μέσ' στου φθόνου την φωτιά έχει φριχτά ζαρώσει
Τώρα το ξέρει, άδικος! Άδικος είν' ο φθόνος!
Απ' όπου κι αν επέρασε, έμεινε πίσω πόνος

Ίαση καμιά για τις ψυχές τις ραγισμένες
Που της Σελντίνιας η θωριά δε φτάνει να γιατρέψει
Περιπλανούνται σκοτεινές, πικρές, καταραμένες
Κι εκλιπαρούνε μάταια το φως να επιστρέψει