Η, η) Ήλιος

Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου χαϊδεύουν τα μαλλιά της κι ο Σίον δεν αντιστέκεται στην επιθυμία να τα χαϊδέψει κι αυτός. Η καλή του κοιμάται γαλήνια και τα χέρια της είναι σφιχτά δεμένα γύρω του. Ο Έιλουντιρ πιστεύει πως δεν θα τον αγκάλιαζε τόσο σφιχτά αν ήταν ξύπνια κι η σκέψη είναι πικρή. Την αφήνει να φύγει με τον φθινοπωρινό αγέρα και μνήμες από τη χθεσινή νύχτα παίρνουν τη θέση της. Θυμάται πώς του ζήτησε να κοιμηθεί στην αγκαλιά του, πώς δέχτηκε και πόσο όμορφο ήταν το όνειρο που είδε με εκείνη και τον εαυτό του παιδάκια. Τούτη τη φορά γλύκα γεμίζει και το νου και το πρόσωπό του, καθώς χαμογελά πλατιά.

Το χάδι του στα μαλλιά της σύντομα την ξυπνά και την αισθάνεται να ανασηκώνει το κεφάλι της από το στήθος του. «Βγήκε ο ήλιος;», τον ρωτά με φωνή βραχνή και βλέφαρα ακόμη κλειστά.

«Μόλις», της απαντά κι εκείνη αφήνει ένα αχνό βουητό στο άκουσμα της απαλής φωνής του.

«Ελπίζω να μην κρύωνες πολύ χθες».

«Να κρύωνα; Γιατί;», τη ρωτά με μια υποψία γέλιου. «Δεν κρύωνα».

«Εμένα μου λες;», του απαντά γελώντας κι αυτή. «Τουρτούριζες τόσο δυνατά, που νόμιζα ότι κοιμόμουν αγκαλιά με σεισμική δόνηση». Ο Σίον δεν συγκρατείται. Αυτή τη φορά γελάει πιο δυνατά και συνειδητοποιεί πως ο λόγος που τον κρατούσε όπως τον κρατούσε ήταν για να τον ζεστάνει.

Η συνειδητοποίηση τού ζεσταίνει την καρδιά, όπως ζέστανε το σώμα του το αγκάλιασμά της. Της δίνει ένα φιλί στο μάγουλο για να την ευχαριστήσει χωρίς λόγια για το νοιάξιμό της, που είναι γι' αυτόν το καλύτερο δώρο. Όμως η Ραβάννα πιάνει το πρόσωπό του στα χέρια της και τον φιλά στα χείλη. Ο Σίον ανταποκρίνεται αμέσως και το φιλί τους είναι αργό κι απολαυστικό, τόσο απολαυστικό. Σαν την ακούει να βγάζει ένα ακόμη βουητό, αυτή τη φορά στο στόμα του, ένα ρίγος τον τραντάζει. Πόσο θα ήθελε να μην ήταν απλώς ένα φιλί. Πόσο θα ήθελε να ενωθούν τα κορμιά τους εκείνη τη στιγμή, κάτω από τα πεύκα του Ασημένιου Δάσους, κάτω από το χρυσό φως της ανατολής. Μα γρήγορα φροντίζει να σβήσει τη φλόγα μέσα του. Δεν θέλει με τίποτα να τη φέρει σε δύσκολη θέση. Είναι μαζί της, είναι ερωτευμένος! Έχει ήδη παραπάνω απ' όσα θα μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί.

Με διακριτικότητα ακουμπά με τις παλάμες του τα μάγουλά της και χωρίζει τα χείλη τους, χωρίς να καταλάβει η Ραβάννα ότι το κάνει επίτηδες. Ανοίγει επιτέλους τα μεγάλα της μάτια κι ο Νεράιδος της χαμογελά, ενώ χάνεται στα βάθη τους. Την περιμένει να αποχωριστεί τη χαλαρότητα του πρώτου ξυπνήματος και να επιστρέψει στην πραγματικότητα μόνη της. Και έτσι γίνεται.

Το πρόσωπό της σφίγγεται, το βλέμμα της γίνεται πιο ανέκφραστο κι η φωνή της, μετά από έναν γρήγορο ξερόβηχα επανέρχεται στο σύνηθες ψυχρό της ύφος. «Καιρός να γυρίσουμε», τον προτρέπει σοβαρά και σηκώνεται από πάνω του. Ο Έιλουντιρ νεύει και σηκώνεται κι αυτός. Συμφωνούν να επιστρέψει εκείνη πρώτη στον Ναό κι αν απαντήσει καμία ιέρεια, να πει ότι ξύπνησε αχάραγα για τα καθήκοντά της. Εκείνος θα επιστρέψει περίπου ένα δεκαπεντάλεπτο μετά από άλλη κατεύθυνση κι όταν οι συνάδελφοί του τον ρωτήσουν πού πήγε, θ' απαντήσει ότι πήγε για έναν πρωινό περίπατο. Ακόμα κι αν πρέπει να γίνει όλη αυτή η διαδικασία, ο Σίον δεν μπορεί να πάψει να χαμογελά και να ευχαριστιέται το κρυφτούλι που στήσανε οι δυο τους. Ανυπομονεί να το ξαναστήσουν κι εύχεται ο ήλιος, από τον οποίο τίποτα δε μπορεί να μείνει κρυφό, να μην τους καρφώσει!