Η Καλλιόπη κοίταξε τον άντρα της που δεν μίλαγε όσο ο γιός τους ο Σωτήρης δίπλα τους κόντευε να βγάλει καπνούς από τα αυτιά του έτσι που πηγαινοερχόταν πέρα δώθε στον κήπο  σοβαρά προβληματισμένος και εκνευρισμένος. Γύρισε το βλέμμα της στον λιποσαρκο, άγνωστο άντρα που της σύστησαν ως Λούκας , που καθόταν στο παγκάκι με τα βρώμικα ρούχα και το μελανιασμένο πρόσωπο όσο τον περιποιόταν η Δανάη με αποφασιστικές κινήσεις, αμίλητη, κλεισμένη στον εαυτό της. Από την στιγμή της άφιξης της βρίσκονταν σε αυτή τη κατάσταση το παιδί της. Αυτός ο κάποιος που είχε συναντήσει στην Αθήνα την είχε πληγώσει και αναγνώριζε τα σημάδια στο βλέμμα του παιδιού της δίχως να μπορεί να την ρωτήσει τίποτα ακόμα, ειδικά μπροστά στον Σωτήρη και τον Μανώλη. Είχε πάει να περάσει καλά λίγες μέρες και είχε επιστρέψει όχι μόνο τσιγουδισμένη*  αλλά και με ευθύνες που δεν της άρμοζαν. 

"Γιατί δεν με αφήνετε να ανέβω Αθήνα να πάω να τον βρω και να του πω στην δική του γλώσσα δυο λογάκια;" ρώτησε γρυλίζοντας ο Σωτήρης και ο κυρ Μανώλης αναστέναξε προκαλώντας ακόμα περισσότερο  εκνευρισμό στον γιο του που άρχισε να αναμασάει μες από τα δόντια του που ετριζε, βρισιές. 

"Σταμάτα γιε μου επιτέλους να ξεφυσάς και να θυμώνεις!" τον μάλωσε ο πατέρας του "Τόση ώρα σε ακούω αλλά δεν καταλαβαίνεις ότι έτσι δεν βοηθάς κανέναν;! Και κατάλαβε επιτέλους το αυτονόητο, ότι και οι δυο φταίνε! Και τούτος εδώ που έμπλεξε με τον δαίμονα λες και δεν ήξερε που έμπλεκε αλλά και ο άλλος που δεν κατάλαβε ότι δεν είναι τέτοιο πράγμα η οικογένεια." είπε και αναστέναξε " Μα από τα λίγα που μας είπε η αδερφή σου κατάλαβα ότι δεν γνώρισαν οικογένεια και που να ξέρουν πως να φερθούν... Τώρα πρέπει να δούμε τι θα τον κάνουμε αυτόν εδώ και όχι να πας να δείρεις τον άλλον. Εδω σε αυτόν πρέπει να επικεντρωθούμε. Δεν μπορούμε να τον πετάξουμε στους δυο δρόμους. Κρίμα είναι το παλικάρι."

"Ποιο παλικάρι;" ρώτησε ειρωνικά ο Σωτήρης δείχνοντας τον με αποστροφή κερδίζοντας την σκληρή ματιά του πατέρα του.

"Είναι εθισμένος και από αύριο θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε το στερητικό σύνδρομο αν δεν μπει σε κέντρο αποτοξίνωσης" είπε σιγανά η Δανάη έχοντας στις παλάμες της αρκετές γάζες ποτισμένες με το αίμα του Λούκας. Στα χέρια της είχε φροντίσει να φορέσει γάντια προς αποφυγή της μετάδοσης κάποιας ασθένειας που θα μπορούσε να κουβαλάει ένας χρόνιος χρήστης ναρκωτικών "Λούκας πρέπει να σου πάρω αίμα για εξετάσεις, με ακούς;" ρώτησε τον άντρα που έδειχνε να είναι στο δικό του κόσμο και δίχως να παίρνει απάντηση προχώρησε στην λήψη αίματος, κάτι που αποδείχτηκε δύσκολο με τις φλέβες του όλες να είναι κατεστραμμένες.  

"Που θα τον πάμε Δανάη; Υπάρχει κάποιο κέντρο εδώ κοντά μας παιδί μου;" ρώτησε ο κυρ Μανώλης βοηθώντας την κόρη του να τον κρατάει όσο εκείνη έψαχνε μια γερή φλέβα στο σώμα του.

"Θα πάρω τηλέφωνο τις συντονίστριες του προγράμματος που παρακολουθώ αμέσως και θα ρωτήσω να με καθοδηγήσουν. Λες και έγινε για κάποιο λόγο που πήρα μέρος να  παρακολουθήσω το πρόγραμμα τώρα, λες και κάποιος με προετοίμαζε για αυτό που θα είχα να αντιμετωπίσω "μουρμούρισε  προσηλωμένη στην αδύναμη φλέβα που είχε εντοπίσει " Έτοιμος ", ενημέρωσε  καταφέρνοντας να συλλέξει λίγο από το αίμα του Λούκας. 

"Τι εννοείς Δανάη όταν λες ότι θα αντιμετωπίσεις; " γρύλισε ο Σωτήρης και την πλησίασε οργισμένος κοιτώντας με αποτροπιασμό τον άντρα που βρίσκονταν σε λήθαργο "Δεν θα τον φορτωθούμε εμείς αυτόν  αν εννοείς αυτό! Αυτός δε έχει σχέση με τα βατράχια και τα άλλα αδέσποτα που καβαλάς κατά περιόδους! Δεν είναι δικιά μας ευθύνη!"

"Κάποιου θα έπρεπε να είναι ευθύνη και εφόσον δεν είναι κανενός θα την αναλάβω εγώ. Άφησε με τώρα να τηλεφωνήσω .Μπορείς;" ρώτησε και θαρραλέα ίσιωσε το ανάστημα της απέναντι στον αδερφό της και κάλεσε την συντονίστρια του προγράμματος με τον Σωτήρη να κοιτάζει τον πατέρα του  και την μητέρα του που δεν έδειχναν να συμμερίζονται τον εκνευρισμό του.  

"¨Θα την αφήσετε έτσι; "ρώτησε ρητορικά γνωρίζοντας την απάντηση ήδη "Θα την αφήσετε να κάνει του κεφαλιού της πάλι ;" συνέχισε πλησιάζοντας τους "Δεν είναι σκυλάκι ούτε γατάκι αδέσποτο αυτή τη φορά αλλά ένας άνθρωπος που έχει να αντιμετωπίσει σοβαρότατα προβλήματα. Μπορεί να είναι γιατρός αλλά αυτό δεν της δίνει το δικαίωμα να αποφασίζει από μόνη της. Τον ρώτησε αυτόν αν θέλει να σωθεί;  Οι περισσότεροι δεν θέλουν να σωθούν".

"Δεν μπορούν να σωθούν όχι δεν θέλουν παιδί μου. Είχε δει ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση που έλεγε πόσο δύσκολο είναι μιας και αυτοί οι άνθρωποι , οι χρήστες έχουν και ψυχολογικές διαταραχές ταυτόχρονα και δεν μπορούν να σταθούν δυνατοί να αντιμετωπίσουν το στερητικό σύνδρομο και αργότερα τα υπόλοιπα, δεν θυμάμαι τι έλεγε ακριβώς αλλά αυτό ήταν το νόημα. Τώρα την αδερφή σου την ξέρεις. Αν έχει αποφασίσει έτσι, έτσι θα κάνει όσο και αν φωνάζεις και να έχεις αντίρρηση. Γι αυτό καλύτερα να σταθείς δίπλα της να την βοηθήσεις και να πάψεις να φωνάζεις. Και σε μένα ήρθε ξαφνικό αυτό αλλά δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου. Στο κάτω κάτω της γραφής άνθρωπο θέλει να σώσει και το βρίσκω πιο σπουδαίο από τα δεκάδες αδέσποτα που έχουμε περιθάλψει τόσα χρόνια για χάρη της".

"Δεν υπάρχει θέση στο πρόγραμμα αυτή τη στιγμή. Τους είπα την αναγκαιότητα της περίπτωσης και σε λίγες μέρες θα μου έχουν ανοίξει την θέση. Μέχρι τότε..."

"Μέχρι τότε" διέκοψε την κόρη της η Καλλιόπη," θα τον μεταφέρουμε στη στάνη του παππού, ψηλά  στο βουνό. Θα του πάμε ένα κρεβάτι και τα απαραίτητα και θα μείνει εκεί. Όσο και αν φωνάζει με τα στερητικά που θα τον πιάσουν ,άνθρωπος δεν θα τον ακούσει. Θα πηγαίνουμε εναλλάξ ,να του πηγαίνουμε φαγητό και να του κάνουμε συντροφιά. Να του μιλάμε να μην λυγίσει και να αντέξει. Και μόλις ανοίξει η θέση θα τον μεταφέρουμε" είπε η γυναίκα που δεν είχε μιλήσει τόση ώρα αλλά παρακολουθούσε τα δρώμενα και πλησίασε τον άντρα αφήνοντας το χέρι της στον ώμο του" Βοηθήστε με να τον μεταφέρω να τον κάνω ένα μπάνιο και εσύ Σωτήρη φέρε μου από τα ρούχα στη ντουλάπα σου να τον ντύσω" συνέχισε στον ίδιο τόνο που δεν σήκωνε αντιρρήσεις "Σήκω παιδί μου , τώρα να πλυθείς από τα αίματα  να αλλάξεις ρούχα να μπορέσει η Δανάη μου να σε εξετάσει σωστά" ολοκλήρωσε λες και απευθυνόταν σε μικρό με τον Λούκας να μην δίνει σημάδια ότι την είχε ακούσει και αναγκάζοντας τον κυρ Μανώλη και την Καλλιόπη να τον βοηθήσουν να σηκωθεί και υποβαστάζοντας τον να τον μεταφέρουν στο εσωτερικό του σπιτιού.

Η Δανάη ξεκίνησε να μαζεύει το χαμό που είχε κάνει με το κεφάλι της να βράζει ακόμα όσο ο Σωτήρης συνέχιζε να ξεφυσάει πίσω της .Τον καταλάβαινε φυσικά τον αδερφό της. Ήξερε από τέτοιες καταστάσεις και γνώριζε την επικινδυνότητα που υπήρχε για την ίδια και την οικογένεια της. Είχε ζητήσει λίγες μέρες να την βοηθήσουν μέχρι να ξεφουντώσει ο θυμός του Βίκτωρ και ο Λούκας να μην κινδυνεύει. Ο εθισμός του δυσχέρανε την κατάσταση μιας και είχε να αντιμετωπίσει τα στερητικά του άρα καλύτερη λύση από το να  κρυφτεί ο Λούκας σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης δεν υπήρχε.  Γνώριζε ότι έπραττε δίχως την σύμφωνη γνώμη του αλλά αύριο θα του εξηγούσε την κατάσταση πως έχει. Αυτές τις λίγες μέρες καλύτερα θα ήταν να την έβγαζε με τα  υποκατάστατα που θα του χορηγούσαν στο κέντρο.

"Εύχομαι να πέσει σύντομα στα χέρια μου το καθοίκι".   

Η Δανάη δεν μίλησε και άφησε τον Σωτήρη να βρίζει και να απειλεί τον Βίκτωρ. Σε αυτό το σημείο δεν είχε νόημα να προσπαθήσει να τον πείσει . Θα ήταν σαν να προσπαθούσε να χαϊδέψει ένα αφηνιασμένο άλογο και αν και μέσα στο κεφάλι της γινόταν χαμός μπορούσε ακόμα να προστατεύσει τον εαυτό της διατηρώντας την σιωπή της.

*

"Δηλαδή για να καταλάβω σωστά , τον είχες στο στάβλο μια βδομάδα σχεδόν; Μου ακούγεται τρελό όλο αυτό Δανάη!" 

Η Δανάη μασούλησε με απόλαυση το καρότο που έτρωγε και κοίταξε την Χρύσα που δεν πίστευε ότι άκουγε. Είχε να την συναντήσει δύο βδομάδες με όλα όσα της είχαν τύχει και επιτέλους είχαν βρεθεί με την Χρύσα να βρίσκει λίγο χρόνο να περνάει από το ιατρείο τη στην κοινότητα εκείνο το πρωινό. 

"Ναι, όπως το ακούς. Μια βδομάδα στο βουνό και δεν μπορώ να σου περιγράψω τι Γολγοθάς ήταν τόσο για τον Λούκας που είχε να αντιμετωπίσει το σύνδρομο του αλλά και για εμάς.  Ειδικά για τον πατέρα μου θα έλεγα που δείχνει μια απίστευτη συμπάθεια για εκείνον και πέρασε αρκετές ώρες μαζί του, συζητώντας μαζί του, κάνοντας μονόλογο στην αρχή και αργότερα διάλογο ώσπου να τον πείσει τελικά να πάρει μέρος στο πρόγραμμα που του είχα βρει"

"Δεν θα μπορούσες δηλαδή να τον κρατήσεις στο βουνό μέχρι να του περάσει ολοκληρωτικά;" αναρωτήθηκε η Χρύσα με την Δανάη να καταπίνει βιαστικά για να της απαντήσει 

" Όχι Χρύσα, κανείς δεν μπορεί να υποκαταστήσει τους ειδικούς της απεξάρτησης μιας και έχουμε τα στερητικά που αρχίζουν μετά τη διακοπή της χρήσης και διαρκούν συνολικά, συνήθως, μία με δύο εβδομάδες. Στα συμπτώματα περιλαμβάνονται έντονοι πόνοι, άγχος, ανησυχία, κακουχία, αϋπνία, διάρροια, έμετοι, καταβολή δυνάμεων και πολλά άλλα.  Μπορεί να αντιμετωπισθεί άλλοτε «στεγνά» όπως λέμε εμείς δηλαδή χωρίς φάρμακα και χωρίς υποκατάστατα και να τον κρατούσαμε στο βουνό όπως λες και άλλοτε με μεθαδόνη, σε δόσεις που μειώνονται προοδευτικά μέχρι τη διακοπή, και άλλοτε με τη βοήθεια κάποιας φαρμακευτικής αγωγής, που αποβλέπει βασικά στην ανακούφιση από τα συμπτώματα της στέρησης. Ο Λούκας είχε να αντιμετωπίσει πολλά ψυχολογικά θέματα, που δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτά,  και δεν ήθελα να δυσκολευτεί τόσο με τα στερητικά και προτίμησα να συνυπάρξει στην θεραπεία του  φαρμακευτική και ψυχολογική υποστήριξη" 

Η Χρύσα έδειξε να καταλαβαίνει και κοίταξε την Δανάη με θαυμασμό κάνοντας την κοπέλα να απορρίψει το συναίσθημα με ένα νεύμα

"Δεν είμαι εγώ αυτή που θα πρέπει να θαυμάζεις στην περίπτωση του Λούκας αλλά τον πατέρα μου. Δεν έχω ξαναδεί να δένεται τόσο απόλυτα κάποιος και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα όσο ο μπαμπάς μου με τον Λούκας. Και αυτή τη στιγμή που μιλάμε ο μπαμπάς έχει πάει στο Ηράκλειο να τον επισκεφτεί."

"Και ο άλλος; Ο αδερφός του; Έχει επικοινωνήσει καθόλου;" ρώτησε η κοπέλα για να δει την Δανάη να παγώνει απέναντι της

" Όχι και δεν χρειάζεται. Του συμπεριφέρθηκε δίχως ανθρωπιά, χωρίς καθόλου καλοσύνη, του γύρισε την πλάτη και τον αντιμετώπισε απορριπτικά, σαν ανθρώπινο σκουπίδι. Δεν του χρειάζεται του Λούκας ένας τόσο λίγος σαν άνθρωπος στη ζωή του. Τώρα έχει εμάς ο Λούκας. Δεν του χρειάζεται κανένας άλλος." απάντησε σκληρά και παγωμένα βάζοντας το καπάκι στο μπολ με το κολατσιό της μιας και με την αναφορά στον "άλλον" της είχε κοπεί η όρεξη ξανά με το στομάχι της να δένεται κόμπος.

"Με εσένα έχει επικοινωνήσει όμως;" συνέχισε ατάραχη η Χρύσα αδιάφορη για την συναισθηματική καταιγίδα που είχε ξεσπάσει στη καρδιά της φίλης της η οποία σηκώθηκε όρθια νοιώθοντας το στομάχι της βαρύ ξαφνικά.

 "Κάποιες φορές αργά το βράδυ χτυπάει το τηλέφωνο...είναι ένα άγνωστο νούμερο που επαναλαμβάνεται ...δεν έχω απαντήσει ακόμα και δεν πρόκειται" απάντησε στεγνά και άνοιξε την πόρτα του ιατρείου της να μπει λίγος φρέσκος αέρας μιας και της φάνηκε ότι ξαφνικά ότι είχε λιγοστεύσει το οξυγόνο στο χώρο.

"Όταν νοιώσεις έτοιμη θα πρέπει να απαντήσεις , να κάνεις μια συζήτηση μαζί του...ίσως βρεις τη δύναμη να τον συγχωρέσεις" πρότεινε η κοπέλα ακολουθώντας την Δανάη όταν γύρισε απότομα το κορμί της προς εκείνη και την κοίταξε θυμωμένη

"Δεν έχω τίποτα να του πω και τίποτα να του συγχωρέσω. Από τον αδερφό του θα έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη. Γονυπετής κιόλας".

"Μήπως γίνεσαι υπερβολική Δανάη;" ρώτησε η Χρύσα με την κοπέλα να ανασηκώσει αδιάφορα τους ώμους της ενώ το τηλέφωνο της ξεκινούσε να χτυπάει και έσπευσε να το σηκώσει αλλά βλέποντας το όνομα του Κώστα έκανε μια γκριμάτσα πριν απαντήσει. 

"Φυσικά και να βρεθούμε για φαγητό Κώστα", είπε μόλις ολοκλήρωσε την συνομιλία με το συνομιλητή της και τερμάτισε την κλήση με την Χρύσα να την κοιτάζει επικριτικά 

"Μην με κοιτάς έτσι Χρύσα. Είναι ο πρώην δεσμός μου. Είναι γιατρός και καλός άνθρωπος. Έχουμε κοινά θέματα να συζητήσουμε και ποτέ δεν μου έχει φερθεί άσχημα. Ξέρεις, κάποιες φορές είναι καλύτερα να αφήνουμε το μυαλό να μας  οδηγεί μιας και η καρδιά ξέρει μόνο να τα θαλασσώνει και να σε πληγώνει κάνοντας σε να υποφέρεις .Το μυαλό σε έχει κάνει ποτέ να πονέσεις Χρύσα; Φυσικά και όχι",  έδωσε την απάντηση μόνη της και πήρε τη θέση της πίσω από την οθόνη του υπολογιστή της. 

"Ότι πεις" μουρμούρισε η κοπέλα δίχως να της φέρει αντίρρηση και κάθισε απέναντι της ήσυχη.

*

"Θα βγει για φαγητό με τον Κώστα".

Λίγες λέξεις σε μια μικρή, κοφτή πρόταση έφταναν για να τον κάνουν να τρίξει τα δόντια του και να καλέσει πίσω τον αριθμό που του είχε στείλει αυτό το μήνυμα που είχε κάνει το αίμα στις φλέβες του να κοχλάσει και την πίεση του σίγουρα να σκαρφαλώνει σε επικίνδυνα όρια. 

"Εξηγήσου" γρύλισε για να ακούσει το σιγανό γέλιο της αποστολέας του μηνύματος  η οποία  θα  έπρεπε να διασκεδάζει πολύ με την όλη κατάσταση του

"Τι ποιο ξεκάθαρο από αυτό που σου έστειλα αφεντικό;" την άκουσε να ρωτάει ανάλαφρα ενώ πίσω από την φωνή της ακουγόταν ο ήχος του αυτοκινήτου της που οδηγούσε "Συναντηθήκαμε με την Δανάη στο ιατρείο της στα βιαστικά και έτυχε και πήρε εκείνη την στιγμή τηλέφωνο ο λεγάμενος. Αυτός ο ίδιος ντε που τότε στην εθνική χρειάστηκε να την μαζέψω, θυμάσαι;" ρώτησε η κοπέλα με τον Βίκτωρ να σφίγγει την συσκευή στο χέρι του κοντεύοντας να την σπάσει. Πως δεν θυμόταν εκείνο το βράδυ που η Χρύσα τον είχε ενημερώσει για το καβγά της με τον Κώστα και πόσο ήθελε να πάρει το αεροπλάνο και να κατέβει να του σπάσει τα μούτρα.

"Λέγε τι σου είπε" 

"Όχι και πολλά. Δικαιολογήθηκε λέγοντας  ότι καλύτερα να ακολουθεί κάποιος το μυαλό του που δεν υπάρχει περίπτωση να σε πληγώσει παρά την καρδιά του."

"Άρα βγαίνουν ξανά"

"Δεν βγαίνουν Βίκτωρ. Αν έβγαιναν θα τους είχα δει και θα στο είχα πει. Συγκεντρώσου για να συνεννοηθούμε " τον μάλωσε χάνοντας την ψυχραιμία της μαζί του "Θα αρχίσουν να βγαίνουν όμως ξανά και καλά θα κάνεις να σκεφτείς προσεχτικά τις επόμενες κινήσεις σου αν δεν θες να την χάσεις ολοκληρωτικά. Ο Κώστας μπαίνει στο παιχνίδι ξανά με εσένα να έχεις χάσει όλους σου τους πόντους μιας και δεν θέλει ούτε το  όνομα σου να ακούει. Θα παίξεις μπάλα ή θα παραμείνεις θεατής όσο θα σου πηδάνε το κορίτσι; Εσύ αποφασίζεις αφεντικούλι" ρώτησε η Χρύσα για να ακούσει την κλήση να τερματίζετε και γελώντας άλλαξε ταχύτητα και αμέσως μετά δυνάμωσε την ένταση στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου. Αυτή η αποστολή ήταν μακράν η καλύτερη και η πιο διασκεδαστική που της είχαν αναθέσει!

*

"Και τώρα τι; Θα είναι μαζί σου συνέχεια;"

Ο κυρ Μανώλης καθισμένος στη καρέκλα δίπλα στο παράθυρο, αντίκρυ στην Ελβίνα ακολούθησε το βλέμμα της και το άφησε πάνω στον Λούκας που κουβαλούσε ξύλα και τα στοίβαζε στο μικρό της υπόστεγο από την ώρα που τα είχε κόψει.

"Δεν θέλει να είναι στο κέντρο άλλο είπε και με παρακάλεσε να τον πάρω μαζί μου. Το στάδιο με τα στερητικά το πέρασε και τώρα όλα είναι θέμα μυαλού και ψυχολογίας. Νοιώθει πιο δυνατός στο πλάι μου είπε και απλά μου ζήτησε να του αναθέτω δύσκολες δουλειές. Να κουράζει το σώμα του και να πέφτει ξερός το βράδυ για ύπνο. Είναι η δική του ψυχοθεραπεία μάλλον..." μουρμούρισε συλλογισμένος ο ηλικιωμένος "Κουράζεται πολύ όμως...σχεδόν κάθε μέρα φέρνει τον  εαυτό του στα άκρα".

Η Ελβίνα σιώπησε και παρακολούθησε τον Λούκας να κουβαλάει με κόπο τα ξύλα της. Όταν της είχε τηλεφωνήσει ο κυρ Μανώλης και της είχε ζητήσει να του βρει κάποιες εργασίες είχε απορήσει αρχικά και αρνηθεί αλλά έπειτα από επιμονή του, και επειδή της είχε εξηγήσει , είχε καταλάβει την αναγκαιότητα της κατάστασης και είχε συμφωνήσει να περάσουν από εκεί. Πάντα χαιρόταν στην παρουσία του ηλικιωμένου που στο πρόσωπο του έβλεπε την φιγούρα του πατέρα που της χρωστούσε αυτή η ζωή.

"Κάπου σκέφτομαι ότι αν υπήρχαν άγγελοι επί γης έτσι θα έπρεπε να ήταν , σαν εσάς".

"Έλα τώρα παιδί μου! Τι λες και εσύ. Πλησιάζει ένας άνθρωπος έναν άγγελο ποτέ του;!" 

"Και όμως πλησιάζει και ξεπερνάει κάποιες φορές κυρ Μανώλη. Πρώτα μαζέψατε εμένα, μια κοπέλα που ήξερα μόνο να κρύβομαι από την ζωή και έπειτα κάνατε κόρη σας την Λίλιαν, ένα ακόμα ταλαιπωρημένο πλάσμα χωρίς οικογένεια και τώρα τον Λούκας. Το θεωρείται τυχαίο; Αν δεν είναι αυτό αγγελική πράξη τότε τι είναι;"

"Μην λες τέτοια παιδί μου...σώπα μην μας ακούσουν οι άγγελοι και θυμώσουν με εμάς. Δεν αγγίζω την χάρη τους" μουρμούρισε ο ηλικιωμένος συγκινημένος με τα λόγια που είχε εκφράσει η ψυχοκόρη του και έκανε νόημα στον Λούκας να πλησιάσει. "Βάλε του ένα ποτήρι νερό του καψερού" ζήτησε με την Ελβίνα να σηκώνεται αμέσως πάνω και να κατευθύνεται προς το ψυγείο "Θα πέσει από τα πόδια του αυτό το παιδί" μουρμούρισε βλέποντας τον Λούκας να πλησιάζει κατάκοπος και να μπαίνει στην μικρή κουζίνα τινάζοντας τα ρούχα του και τα πόδια του από τα πριονίδια . Η μορφή του είχε αρχίσει να αλλάζει, το δέρμα του φωτιζόταν κάθε μέρα περισσότερο και είχε αρχίσει να κερδίζει βάρος με το φαγητό της Καλλιόπης και όλα έδειχναν ότι θα κέρδιζε πάλι πίσω τον εαυτό του.

"Κάθισε να πιείς ένα νερό" πρότεινε ο γέροντας με τον Λούκα ήδη να έχει αρπάξει το πλαστικό μπουκάλι με το νερό και να το φέρνει στο στεγνό στόμα του.

"Δεν κάθομαι. Έχει πολλά ακόμα για κουβαλημα" είπε έντονα με τον ιδρώτα να γυαλίζει στο μέτωπο του και στα χέρια του σκουπίζοντας το στόμα του από το νερό.

"Και αύριο μέρα είναι. Κάθισε να φας λίγο από το κέικ μου να μου πεις αν το πέτυχα μιας και τώρα έχω αρχίσει τα πειράματα"

"Πειράματα;" ρώτησε ενώ ακόμα στεκόταν όρθιος ο Λούκας 

"Ναι, πειράματα είναι για μένα όταν έχω να δοκιμάσω συνταγές και υλικά. Κάτι σαν χημεία. Δεν ξέρω πότε θα αρχίσει κάτι να αφρίζει ή να χύνεται. Ή να σκάσει όπως την έπαθα με τη σάλτσα στο βάζο" είπε η Ελβίνα γελώντας παρασέρνοντας τους άντρες "Δύο ώρες καθάριζα τη κουζίνα. Μα κάθισε λίγο και δεν τρώμε ανθρώπους σε αυτό το χωριό. Τους σώζουμε όπως έχεις φαντάζομαι καταλάβει. Η οικογένεια Δρακάκη δηλαδή σώζει όπως έσωσε εμένα... Τέλος πάντων, κάθισε σε παρακαλώ γιατί θέλω να σας πω κάτι και θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας" είπε η Ελβίνα και χαμογέλασε καθώς ο Λούκας δεχόταν να καθίσει επιτέλους παρότι τον εμφανή δισταγμό του . 

"Τι συμβαίνει παιδί μου;" ρώτησε κατευθείαν ο κυρ Μανώλης  με την έγνοια να αυλακώνει το μέτωπο του και την Ελβίνα να κλείνει στη παλάμη της καθησυχαστικά το χέρι του που βρίσκονταν πάνω στο τραπέζι και είχε αρχίσει να τρέμει σημάδι ανησυχίας.

"Με ενημέρωσαν προ ολίγου τηλεφωνικά από το ορφανοτροφείο  ότι περάσαμε την αξιολόγηση και είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα" είπε  κομπιάζοντας η Ελβίνα να κρατάει την αναπνοή της  "Θέλουν να πάμε από εκεί και να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα"

"Δόξα σοι ο Θεός κόρη μου!" αναφώνησε ενθουσιασμένος ο γέροντας "Κάθε μέρα παρακαλούσα στις προσευχές μου να πάνε όλα καλά και να μην σας αργήσουν περισσότερο! Δόξα σοι ο θεός και ο Αρχάγγελος μας! Τι υπέροχο νέο ήταν αυτό!" συνέχισε στον ίδιο τόνο με τον ίδιο να συγκινείται.

"Ναι αλλά...θυμάσαι;"

Ο κυρ Μανώλης θυμόταν καλά. Πολύ καλά για την ακρίβεια μιας και τον είχε στείλει στο νοσοκομείο με υπέρταση  αυτό το κάτι. Επειδή δεν ήξερε να κρύβεται είχε πιάσει την Ελβίνα και της είχε πει αυτό που τον είχε αναστατώσει. Και εκείνη είχε καταλάβει και του είχε πει ότι θα το σκεφτόταν σοβαρά. Τώρα είχε έρθει η ώρα αυτή.

"Μήπως να πάω να συνεχίσω με τα ξύλα εγώ;" ρώτησε διακόπτοντας τις σκέψεις και των δύο τους ο Λούκας για να εισπράξει ένα  αρνητικό νεύμα και  από τους δύο.

"Τι θα κάνεις;" ρώτησε ο ηλικιωμένος με βραχνή φωνή.

"Δεν μπορώ ούτε εγώ να ξεχάσω αυτά τα δύο παιδιά" άρχισε η Ελβίνα με την καρδιά του κυρ Μανώλη να σφίγγεται " Στην επόμενη μου επίσκεψη τα πρόσεξα και εγώ. Σε μια γωνιά , μόνα να παίζουν αποκομμένα. Το πιο μεγάλο  σε ρόλο προστάτη και το πιο μικρό με το πόδι σε νάρθηκα. Ο μεγάλος να προσφέρει ένα ψεύτικο παράδεισο στο μικρό κρατώντας την κόλαση μακριά του με όποιο κόστος για εκείνον, όπως μου είχες πει "είπε η κοπέλα συλλογισμένη "Να ξέρεις ότι ρώτησα για το παιδί και μου είπαν ότι όσο και να προσπαθήσει αυτός που θα το αναλάβει δεν θα υπάρχει πλήρης αποκατάσταση. Πάντα θα έχει κινητικό πρόβλημα μου είπαν. Το θέμα είναι ότι..."

"Ότι δεν μπορείς να τα χωρίσεις" συμπλήρωσε ο Μανώλης  με την Ελβίνα να  γνέφει συλλογισμένη "Και δύο παιδιά είναι δύσκολη υπόθεση κυρ Μανώλη...Άσε που είναι μεγάλα. Δεν ξέρω τι βιώματα έχουν και αν καταφέρω να  σταθώ σωστά και τίμια πλάι τους...θα κάνω τα πάντα για την αποκατάσταση του ποδιού του εννοείται αυτό αλλά θα χρειαστώ ψυχολογική βοήθεια...εδώ είμαι εγώ κατεστραμμένη...τα παιδιά αυτά τι μου φταίνε; " αναρωτήθηκε και αναστέναξε κοιτώντας τους ζητώντας βοήθεια.

"Και τι δεν θα έδινα να μας παίρναν από εκεί μέσα τότε. Έστω και κάποιος κατεστραμμένος. Να νοιώθαμε λίγη αγάπη. Λίγη ασφάλεια. Λίγο ενδιαφέρον" διέκοψε την σιωπή ο Λούκας με την Ελβίνα να τον κοιτάξει ξαφνιασμένη

"Ο Λούκας μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο με τον αδερφό του" την ενημέρωσε  ο ηλικιωμένος με την κοπέλα να απλώνει το χέρι της και να πιάνει το δικό του στη παλάμη της

"Δεν το ήξερα. Συγγνώμη...αν το ήξερα δεν θα έκανα αναφορά σε αυτό το γεγονός καλέ μου..." είπε με τον Λούκας να χαμογελάει στραβά ανασηκώνοντας τους ώμους του αδιάφορα

"Μην λυπάσαι, αυτά και αυτά και άλλα πολλά με οδήγησαν εκεί που έφτασα και προσπαθώ να ξεφύγω... καιρός όμως είναι να λέμε τα γεγονότα ως έχουν και να μην κρυβόμαστε άλλο" είπε και κοίταξε την κοπέλα θαρραλέα  "Το ξέρω ότι δεν μου πέφτει λόγος αλλά από την στιγμή που ανοίχτηκες μπροστά μου έχω δικαίωμα να πω την γνώμη μου.  Αν μπορείς οικονομικά να τα στηρίξεις πάρε τα και τα δύο. Μην διστάσεις στιγμή. Αγάπη θέλουν μόνο και ένα σπιτικό και ποτέ να μην φτιάξεις το πόδι του δεν θα έχει σημασία. Θα έχεις επιδιορθώσει τις δύο ψυχές τους και είναι σημαντικότερο από το να φτιάξεις ένα πόδι" είπε και σηκώθηκε πάνω "Εμένα με συγχωρείτε τώρα όμως. Η απόφαση είναι δική σου και εγώ πρέπει να γυρίσω στη δουλειά μου" 

"Δεν ήξερα..." μουρμούρισε η Ελβίνα κοιτώντας την πλάτη του να απομακρύνεται

"Είναι μεγάλη η ζημιά του...αλλά θα τα καταφέρει. Πιστεύω σε αυτόν" είπε ο κυρ Μανώλης και επέστρεψε το βλέμμα του στην Ελβίνα "Συζήτησε το με τον Ιωσήφ να δείτε τι μπορείτε να κάνετε μιας και είναι δική σας υπόθεση και αυτές οι αποφάσεις είναι αποφάσεις ζωής"

"Αλλιώς; Ακόμα θες να προχωρήσεις στην αναδοχή τους;" ρώτησε η Ελβίνα με τον ηλικιωμένο να γνέφει θετικά 

"Ναι, αν δεν τα πάρεις εσύ θα τα αναλάβω εγώ, είναι απλά τα πράγματα για μένα. Από την μέρα που τα γνώρισα δεν βγαίνουν από την σκέψη μου. Το ξέρεις όπως και εγώ  ότι δεν θα τα αναλάβει κανένας δίχως να τα χωρίσει και είναι μεγάλα αρκετά . Εγώ δεν έχω σκοπό να αρρωστήσω με την σκέψη ότι θα μείνουν εκεί μέσα απροστάτευτα. Ν αι, θα τα πάρω εγώ" ολοκλήρωσε με την Ελβίνα να χαμογελάει συγκινημένη. Δεν μπορούσε να πιστέψει το μεγαλείο ψυχής αυτού του ανθρώπου, την μεγαλοψυχία του και την γενναιοδωρία του που σε αυτή την ηλικία σκεφτόταν να γίνει ανάδοχος γονιός και να προσφέρει σε δύο άγνωστα παιδιά αγάπη , φροντίδα και προστασία.  

"Κυρ Μανώλη... τώρα πια είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν άγγελοι που ζουν ανάμεσα μας και εσείς είστε ένας από αυτούς...ότι και να λέτε εσείς...όσο και να κρύβετε τα φτερά σας αλλά αφήστε μου λίγο χρόνο να το σκεφτώ και να το συζητήσω με τον Ιωσήφ. Δεν είμαι αρνητική στη σκέψη και εκείνος θα θέλει φυσικά, αντίρρηση δεν μου έχει φέρει ποτέ ως τώρα αλλά είναι κάτι που πρέπει να δουλέψω πρώτα με τον εαυτό μου. Είναι διαφορετικό να σκέφτομαι τόσο καιρό να πάρω ένα βρέφος και άλλο να βρεθώ με δύο παιδιά μεγάλα".

"Πάρε το χρόνο σου και συζήτησε το με τον Ιωσήφ και μου λες . Άλλωστε αυτές τις μέρες εδώ τριγύρω σου θα είμαστε. Μετά τα ξύλα θα τον βάλω να ξεχορτιάσει το κήπο σου και ίσως κλαδέψουμε λίγο και τα δέντρα εκεί κάτω. Σκέψου και εσύ τι άλλο ίσως θα μπορέσει να κάνει ώστε να απασχολήσει το νου του" μουρμούρισε και ήπιε λίγο από το καφέ του που είχε κρυώσει εντελώς "Οτιδήποτε για να ξεχνιέται".

"Πόσες έγνοιες μπορείτε ακόμα να αντέξετε κυρ Μανώλη;" ρώτησε με τον ηλικιωμένο να χαμογελάει αχνά 

"Αχ και να ξέρες κόρη μου...
" μουρμουρισε συλλογισμός "Το Φεγγάρι στο λογισμό  πόσους καημούς μου βάζει... που κρύβομαι να μην το δω όταν στη γη προβάλει" συνέχισε σκαρώνοντας   τη μαντινάδα του και γέλασε σιγανά συνεχίζοντας να κοιτάζει το νέο του παιδί της καρδιάς. 

*τσιγουδιασμένη = καψαλισμένη