Ο Πέτρος το είχε πάρει απόφαση. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να ευτυχήσουν και να ζήσουν πλέον ανέμελα τον έρωτα τους. Ήθελε να την κάνει γυναίκα του και να μην κρύβονται πια. Όσο μη κοινωνικά αποδεκτό και να ήταν αυτό, όσο και αν φοβόταν την αντίδραση του βασιλιά, άξιζε να το ρισκάρει. Ήταν απόλυτα προετοιμασμένος να δεχθεί οποιαδήποτε συνέπεια.

Την περίμενε στην είσοδο ενός κήπου με γαρύφαλλα, κρατώντας ένα ζωηρό κόκκινο από αυτά, γνωρίζοντας ότι ήταν τα αγαπημένα λουλούδια της Λίζας.

Υποκλίθηκε ιπποτικά μπροστά της, της φίλησε το χέρι και της πρόσφερε το λουλούδι το οποίο η Λίζα μύρισε και χαμογέλασε.

"Καλημέρα στην όμορφη Πριγκίπισσα." Είπε. Ήταν πολύ αγχωμένος, αλλά προσπάθησε να μην το δείχνει.

"Καλημέρα. Τι γιορτάζουμε σήμερα;" ρώτησε με χαμόγελο εκείνη.

"Δεν γιορτάζουμε κάτι συγκεκριμένο, απλά ήθελα να σου πω πόσο πολύ σ' αγαπώ και να στο δείξω έμπρακτα."

"Τι γλυκός που είσαι..." είπε η Λίζα και τον φίλησε. "Ορισμένες φορές σκέφτομαι τι καλό έχω κάνει για να μου αξίζει ένας άντρας σαν εσένα."

"Εγώ θα έπρεπε να αναρωτιέμαι το αντίστροφο. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα γυρίσεις να με κοιτάξεις τότε που σε πρωτοαντίκρισα, εμένα τον ταπεινό υπηρέτη."

"Σταμάτα πια να λες ότι είμαστε Πριγκίπισσα και υπηρέτης. Είμαστε απλά δύο άνθρωποι που αγαπούν πολύ ο ένας τον άλλον. Η αγάπη δεν κοιτάει κοινωνική τάξη και άλλες παρόμοιες διαφορές."

"Έχεις δίκιο." Ο Πέτρος έμεινε για λίγο σιωπηλός, απλά να την κοιτάζει. Έπειτα πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε:

"Κοίτα, Λίζα, ξέρω ότι έχεις περάσει πολλά εδώ και ίσως ακόμα κάποια πράγματα να σε πληγώνουν."

"Αυτό είναι αλήθεια." Παραδέχθηκε. "Όμως όσο είσαι δίπλα μου, δεν φοβάμαι τίποτα πια."

"Ακριβώς. Όμως δεν μου είναι πια αρκετό αυτό, αγάπη μου. Θέλω κι άλλα. Δεν θέλω πια να κρυβόμαστε, θέλω να πω την αλήθεια στον αδελφό σου και να τον αντιμετωπίσω εγώ ο ίδιος. Κι ύστερα, να φύγουμε μαζί. Να πάμε στη Δύση, να παντρευτούμε και να κάνουμε μια νέα αρχή."

"Τι...;" ξαφνιάστηκε η Λίζα, που της ήρθαν ξαφνικά και κάπως απότομα όλα αυτά.

Ο Πέτρος τότε γονάτισε και της κράτησε τα χέρια μέσα στα δικά του.

"Λίζα... Δεν αντέχω άλλο. Σ 'αγαπώ τόσο πολύ που νομίζω ότι θα σπάσει η καρδιά μου τόσο δυνατά που χτυπάει για σένα. Θέλω να είμαι μαζί σου και να σε προστατεύω για πάντα." Έβγαλε ένα δαχτυλίδι από την τσέπη του και η Λίζα συγκράτησε ένα επιφώνημα έκπληξης. "Πριγκίπισσα Λίζα, θέλεις να γίνεις γυναίκα μου;"

Η Λίζα δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Είχε σφαλίσει το στόμα της με τα χέρια της. Δεν ήταν ένα από εκείνα τα πανάκριβα δαχτυλίδια, ήταν πιο απλό, ασημένιο με ένα απλό μικρό διαμάντι, κι όμως χωρούσε μέσα σε αυτό όλη η αγάπη του Πέτρου. Πώς μπορούσε να πει όχι;

"Θέλω, όμως..." πήγε να πει, όμως ο Πέτρος χωρίς δεύτερη κουβέντα, της πέρασε το δαχτυλίδι και της είπε:

"Τότε, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Αφού δέχθηκες να με παντρευτείς, μη σε αγχώνουν τα άλλα. Θα μιλήσω σήμερα κιόλας στον αδελφό σου και θα σε ζητήσω." Σηκώθηκε με τα χέρια της ακόμα ανάμεσα στα δικά του. Η Λίζα δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της.

"Το ξέρω ότι αυτό το μέρος σε πληγώνει. Για αυτό έλα μαζί μου πίσω στη Δύση, να παντρευτούμε και να κάνουμε μια νέα αρχή."

"Τι;! Πέτρο, δεν γίνεται αυτό..."

"Γίνεται. Αν μ' αγαπάς και σ' αγαπώ, όλα γίνονται. Πριν μερικές μέρες, μου έστειλε γράμμα η μητέρα μου. Της είχα στείλει κι εγώ και της είχα μιλήσει για σένα. Είπε πως έχει κάποιες διασυνδέσεις στο παλάτι και αν θέλουμε, μπορούμε να μείνουμε μαζί της και εγώ να δουλέψω εκεί. Κανείς δεν θα μάθει ότι είσαι η Πριγκίπισσα του Βορρά γιατί κανένας δεν ξέρει το παρελθόν σου. Πες μου λοιπόν, δέχεσαι;"

Είχε δίκιο. Ο μόνος τρόπος να απαλλαγεί από τους εφιάλτες και τους δαίμονες που ακόμα την κυνηγούσαν κι ας μην το έδειχνε, ήταν να φύγει από αυτό το μέρος για πάντα. Μακριά απ' το Παλάτι του Βορρά, μακριά από την Κάτια. Να απαρνηθεί το στέμμα της πριγκίπισσας και να ζήσει ως μια απλή κοπέλα στο πλευρό του Πέτρου κι ας αντιμετώπιζαν δυσκολίες. Εκείνος περίμενε με την αγωνία ξεκάθαρα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του.

"Δέχομαι!" απάντησε και με δάκρυα χαράς έπεσε στην αγκαλιά του.

Το ίδιο απόγευμα αποφάσισαν να το ανακοινώσουν στον Λεωνίδα και στην Κάτια και αν όλα πήγαιναν καλά και τους έπειθαν, θα έμπαιναν στη διαδικασία αναχώρησης.

"Και τι θα γίνει αν δεν δεχθεί;" ρώτησε η Λίζα με αγωνία λίγο πριν μπουν στην Αίθουσα του Θρόνου.

"Αν δεν δεχτεί, θα σε κλέψω και θα φύγουμε στα κρυφά. Και ας με κυνηγήσει μετά." της είπε και εκείνη γέλασε και τον φίλησε για να πάρουν και οι δυο θάρρος και δύναμη.

Τώρα στέκονταν μπροστά απ' τους δυο θρόνους και κοιτούσαν με άγχος το βασιλικό ζεύγος. Η καρδιά της Λίζας πήγαινε να σπάσει απ' την αγωνία.

"Υπηρέτη Πέτρο. Γιατί ζήτησες ακρόαση από εμένα; Ποια είναι τα αιτήματα σου; Και γιατί η Πριγκίπισσα Λίζα βρίσκεται δίπλα σου;" ρώτησε με επίσημο ύφος ο Λεωνίδας, δεν τον τρόμαζε όμως τον Πέτρο, όσο αυστηρά και αν τον κοιτούσε. Καθάρισε το λαιμό του, πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε, χωρίς εισαγωγές και περιττά λόγια:

"Μεγαλειότατε... Μεγαλειότατη... Θα σας μιλήσω ξεκάθαρα. Εδώ και περίπου δύο μήνες...η αδελφή σας κι εγώ έχουμε δεσμό."

Ο χρόνος έμοιαζε σαν να πάγωσε. Ο Λεωνίδας κοίταξε και τους δύο χωρίς να μιλήσει στην αρχή, η Κάτια έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης, ενώ η Λίζα κοιτούσε μια τον αδελφό της, μια τον Πέτρο.

"Πώς είπες...;" ρώτησε ο Βασιλιάς, αδυνατώντας να τον πιστέψει.

"Αυτό που ακούσατε. Αρραβωνιαστήκαμε και ζητάμε την άδεια σας να φύγουμε μαζί για τη Δύση, να παντρευτούμε εκεί και να κάνουμε δική μας οικογένεια." ανακοίνωσε ο Πέτρος. Ο Λεωνίδας εξακολούθησε να τον κοιτάει προσπαθώντας ίσως να τον φοβίσει, ίσως πάλι προσπαθούσε να επεξεργαστεί αυτό που μόλις άκουσε, αλλά το βλέμμα του Πέτρου παρέμεινε ατάραχο επάνω στο δικό του. Η Λίζα αγχώθηκε πάρα πολύ και συγχρόνως θαύμασε τον σύντροφό της για το θάρρος του.

Ο Λεωνίδας ξαφνικά ξέσπασε σε ένα σύντομο νευρικό γέλιο, εισπράττοντας βλέμματα απορίας από όλους. Έπειτα σοβαρέψε απότομα και το αυστηρό βλέμμα επανήλθε.

"Ήρθες εδώ, ικέτευσες να σου δώσω στέγη και δουλειά κι εγώ το έκανα και αυτό ήταν το ευχαριστώ σου; Να αμαυρώσεις την τιμή της αδελφής μου;!" Είπε υψώνοντας στο τέλος τον τόνο της φωνής του. "Πως τόλμησες;! Πώς τολμάς και με κοιτάς στα μάτια και το λες αυτό;!"

"Επειδή την αγαπάω πραγματικά, για αυτό! Διαφορετικά δεν θα είχα το θάρρος να σας κοιτάξω έτσι και να σας το πω!"

"Μην υψώνεις τη φωνή σου!" Φώναξε ο Λεωνίδας. Η καρδιά της Λίζας έτρεμε, φοβήθηκε ότι θα τον εξορίσει η, ακόμα χειρότερα, θα τον εκτελέσει, και η Κάτια θυμήθηκε άθελά της τον πατέρα του Λεωνίδα και το αυστηρό του βλέμμα όταν τους απαγόρευε να είναι μαζί. Εκείνη τη στιγμή ο άντρας της του έμοιαζε επικίνδυνα. Δεν ένιωθε καλά. Το στομάχι της είχε αρχίσει να ανακατεύεται, όμως έπρεπε να σταθεί δυνατή για να αντιμετωπίσει τη συνέχεια.

"Κι εγώ τον αγαπάω!" Αναφώνησε η Λίζα και τον κοίταξε με θάρρος. " Και ότι έγινε, έγινε και με τη δική μου θέληση. Δεν με παρέσυρε!"

Ο Λεωνίδας έστρεψε το βλέμμα του στη Λίζα καθώς κατέβαινε αργά τα σκαλοπάτια του θρόνου για να φτάσει μπροστά τους και να είναι στο ύψος τους.

"Κι εσυ; Πώς το επέτρεψες να συμβεί αυτό; Από τη στιγμή που έγινες δεκαοχτώ, σου έχω γνωρίσει τους καλύτερους υποψηφίους γαμπρούς του Βασιλείου μας και πάντα τους απέρριπτες, γιατί; Για να καταλήξεις τώρα με έναν υπηρέτη;!"

"Μα νόμιζα πως έβλεπες τους υπηρέτες ως μέλη της οικογένειας." Του αντιγυρισε η αδελφή του.

"Ναι, αλλά όχι ως ισότιμα μέλη. Είχα πει να τους υπολογίζουμε και αυτούς σαν ανθρώπους και όχι σαν ζώα όπως κάνουν άλλοι βασιλιάδες αλλά εσύ το παρακάνες, Λίζα."

"Τον αγαπάει και την αγαπάει κι αυτός, Λεωνίδα!" Αναφώνησε η Κάτια, η οποία χρειάστηκε όλο της το ψυχικό σθένος για να σηκωθεί από το θρόνο και να διώξει τις σκηνές από τις απειλές του Αλέξανδρου, για να αντιμετωπίσει το τώρα. Ο Λεωνίδας γύρισε και την κοίταξε, δεν ήθελε να τη μπλέξει σε όλο αυτό όμως η Λίζα ήταν και δικιά της αδελφή και όφειλε να εκφέρει τη γνώμη της.

"Εγώ αυτή τη στιγμή δεν βλέπω μπροστά μου μια Πριγκίπισσα με ένα υπηρέτη, αλλά δύο νέους ανθρώπους που αγαπιούνται και κάποιοι ηλίθιοι κανόνες και στερεότυπα δεν τους αφήνουν να είναι μαζί! Σου θυμίζει κάτι αυτό, αγάπη μου;" του είπε με μια δόση ειρωνείας.

"Δεν είναι το ίδιο." Αντιγυρισε ο Λεωνίδας. "Η Λίζα έχει μεγαλώσει σε ένα Παλάτι, έχει μάθει από μικρή να τα έχει όλα στο χέρι και δεν έχει βγει ποτέ από τα σύνορα του Βασιλείου μας και τώρα θα πάει σε ένα παντελώς άγνωστο για εκείνη βασίλειο, να ζήσει σε ένα πολύ μικρότερο σπίτι μέσα στη φτώχια, θα πρέπει να καθαρίζει και να μαγειρεύει λες κι είναι υπηρέτρια και κάποια στιγμή θα μετανιώσει όσο και αν τον αγαπάει!" Στράφηκε πάλι στη Λίζα: "Θα είσαι δυστυχισμένη μετά από λίγα χρόνια."

"Όχι, δεν θα είμαι." Του είπε. "Δεν με τρομάζει το καθάρισμα ούτε το μαγείρεμα τη στιγμή που θα τα κάνω για τον άντρα που αγαπώ."

"Και εγώ θα την προσέχω, Μεγαλειότατε, πιο πολύ κι απ' τη ζωή μου. Δεν θα μας λείψει τίποτα, μπορώ να σας το εγγυηθώ. Η μητέρα μου έχει κάποιες διασυνδέσεις στο Παλάτι της Δύσης και θα εργαστώ εκεί."

"Όλο αυτό είναι μια επιπολαιότητα." Συνέχισε πιο ήρεμα αυτή τη φορά ο Λεωνίδας. "Λίζα, ξέρεις πως σ' αγαπάω και πάνω από όλα με ενδιαφέρει το μέλλον σου. Και το μέλλον σου αυτή τη στιγμή είναι αβέβαιο πλάι στον Πέτρο, όσο κι αν τον αγαπάς. Όσο και αν προσπαθήσει, δεν μπορεί να σου προσφέρει όσα έχεις εδώ."

"Δεν με νοιάζουν πλέον όλα αυτά." Η Λίζα έκανε μια κίνηση δείχνοντας τη μεγάλη πολυτελή αίθουσα γύρω τους.

"Ο Πέτρος μου προσφέρει ήδη πολύ πιο σημαντικά πράγματα."

"Ακριβώς, Μεγαλειότατε. Κι αν θέλετε να ξέρετε, μου χρωστάτε τη ζωή της αδελφής σας, καθώς την έσωσα από βέβαιη αυτοκτονία."

"Πως...;" Ο Λεωνίδας πισωπατησε σοκαρισμένος με αυτή τη δήλωση του Πέτρου. Η Κάτια ένιωσε ένα σφίξιμο στο στομάχι.

"Λέει αλήθεια;" ρώτησε τη Λίζα ο Λεωνίδας.

Εκείνη ένιωσε όλο το θυμό που την έπνιγε μέσα της να βγαίνει στην επιφάνεια.

"Είναι αλήθεια." Είπε. "Είχα βάλει σκοπό να κρεμάστω σε ένα δέντρο εκείνη την ημέρα, και θα ήμουν νεκρή τώρα αν δεν εμφανιζόταν ο Πέτρος να με πείσει να μην το κάνω. Και από εκείνη την ημέρα ήταν συνεχώς δίπλα μου, σε αντίθεση με εσένα! Με βοήθησε να ξεπεράσω την κατάθλιψη όσο εσύ αδιαφορούσες και ασχολιόσουν μόνο με την Κάτια σου!" Φώναξε εκτός εαυτού.

"Γιατί το λες αυτό;! Τι σου έχω κάνει και με μισείς τόσο, μπορείς να μου πεις;!" Φώναξε και η Κάτια πληγωμένη.

"Δεν σε μισώ! Αν σε μισούσα, δεν θα είχα μιλήσει για το σημάδι στον Λεωνίδα εκείνη την ημέρα για να ακυρώσει την εκτέλεση σου! Σε έσωσα, τι άλλο περίμενες υστερα από αυτό που μου αποκαλύψες, να γίνουμε και κολλητές;!" Φώναξε με σκληρό ύφος.

Η Κάτια είχε ασπρίσει.

"Με συγχωρείτε, δεν νιώθω καθόλου καλά..." Είπε καθώς ένιωθε τον εμετό να ανεβαίνει πλέον επικίνδυνα προς το στόμα της. Κατέβηκε βιαστικά τα σκαλιά του θρόνου και τρέχοντας βγήκε από την αίθουσα.

"Αγάπη μου;" πρόλαβε μόνο να πει ο Λεωνίδας καθώς περνούσε από δίπλα τους.

Η Κάτια έτρεξε στο διάδρομο, μπήκε στο πιο κοντινό κοινόχρηστο μπάνιο και αφού έγειρε πάνω απ' τη λεκάνη, άδειασε σε αυτή ότι είχε φάει εκείνη την ημέρα απ' το πρωί.

"Κάτια;" άκουσε την ανήσυχη φωνή του Λεωνίδα ο οποίος είχε καταφθάσει ξοπίσω της και τώρα βρισκόταν πλάι της και της κρατούσε τα μαλλιά απαλά προς τα πίσω. Μετά τον εμετό, η Κάτια φαινόταν κατάχλομη. Με τη βοήθεια του πήγε ως το νιπτήρα κι έριξε μπόλικο νερό στο πρόσωπο της.

"Τι έπαθες; Μήπως είσαι άρρωστη;" τη ρώτησε φοβισμένος.

"Ζαλίζομαι τόσο πολύ..." Είπε η Κάτια και τη στήριξε αμέσως στα χέρια του για να μην καταρρεύσει.

"Έλα, ψυχή μου. Πάμε να σε βάλω να ξαπλώσεις και μετά θα καλέσω τον Αρχίατρο." Της είπε.

Την οδήγησε ως την κρεβατοκάμαρα τους και εκεί τη βοήθησε να αλλάξει και να ξαπλώσει, τρέμοντας μέσα του μην είχε κολλήσει καμία σοβαρή ίωση. Κάθισε δίπλα της στο κρεβάτι και της κράτησε το χέρι.

"Νιώθεις καλύτερα τώρα;"

"Ναι, είμαι κάπως καλύτερα. Θα ήταν από όλη αυτή την πίεση η αδιαθεσία μου." Είπε η Κάτια.

"Εντάξει. Ξεκουράσου και μην αγχώνεσαι για αυτά τώρα. Όλα καλά θα πάνε."

"Υποσχέσου μου ότι θα το ξανασκεφτείς για τη Λίζα και τον Πέτρο... Αγαπιούνται πραγματικά, όπως αγαπιόμαστε κι εμείς. Θυμάσαι τότε που δεν μας άφηναν να είμαστε μαζί; Και εμείς ξεπεράσαμε πολύ χειρότερα εμπόδια. Ο Πέτρος φαίνεται ότι την αγαπάει πραγματικά και θα την προσέχει, όπως σου υποσχέθηκε."

"Μπορεί να το μετανιώσει." Επέμεινε ο Λεωνίδας. "Θα της λείπει το Παλάτι, εμείς, ο Βορράς..."

"Τότε ασ' την να κάνει το λάθος και να μάθει από αυτό. Είναι ενήλικη. Μπορεί να παίρνει αποφάσεις για τον εαυτό της πλέον. Και αν μετανιώσει, τι την εμπόδιζει να γυρίσει πίσω σε εμάς;"

"Εντάξει." Συμφώνησε τελικά, με κάποια επιφύλαξη, ο Λεωνίδας. "Εσυ θα είσαι καλά; Να φωνάξω το γιατρό;"

"Θα είμαι μια χαρά, μην ανησυχείς." Του χαμογέλασε η Κάτια. Δεν ήθελε να σταθεί εμπόδιο στην ευτυχία της αδελφής τους και χαιρόταν που τον είχε πείσει για αυτό.

*******************

Το επόμενο κεφάλαιο θα είναι το τελευταίο, φίλοι μου! Είμαι τόσο χαρούμενη! Αφού η Κάτια και ο Λεωνίδας κατάφεραν τελικά να είναι μαζί, θεώρησα σωστό να δώσω το τέλος που αξίζει στη Λίζα και στον Πέτρο.

Που οφείλεται όμως στην πραγματικότητα αυτή η αδιαθεσία της Κάτιας; Ήταν όντως από την πίεση και την ένταση, είναι κάτι σοβαρό η είναι κάτι άλλο πιο...ευχάριστο; Θα τα μάθουμε όλα στο επόμενο κεφάλαιο!!