Οι προετοιμασίες για το γάμο και την τελετή της στέψης είχαν αρχίσει. Η Μαρια είχε αρχίσει να ράβει ένα πανάκριβο, βασιλικό νυφικό και ο Λεωνίδας, ο οποίος έβλεπε όλο και πιο καθαρά μέρα με τη μέρα, επέβλεπε τους στολίσμους και κανόνιζε για την κάθε λεπτομέρεια. Παράλληλα έγραφε ένα λόγο για να βγάλει στο λαό του μετά τη στέψη. Ήταν πιο ευτυχισμένος από ποτέ που η μοίρα τους είχε χαμογελάσει πλέον και θα γίνοταν αυτό που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν είχαν φανταστεί.

Η Λίζα εξακολουθούσε να πιστεύει ότι αυτή η γυναίκα ήταν η Μαρία και όχι η Κάτια. Όλα τα σημάδια αυτό έδειχναν. Ήταν ψυχρή μαζί της, ενώ η Κάτια ήταν πάντα φιλική και της έδειχνε πόσο πολύ την αγαπούσε. Την κοιτούσε πάντα υποτιμητικά, ίσως και με ζήλεια μερικές φορές, αλλά πολύ περισσότερο με φόβο μην την καταλάβει. Ο αδελφός της όμως, τόσο χαζός ήταν και δεν τό είχε αντιληφθεί αυτό; Τόσο ενθουσιασμένος που έβλεπε, που είχε επιστρέψει εκείνη, που δεν έλεγε να καταλάβει ότι η συμπεριφορά της ήταν ψεύτικη, μια φθηνή απομίμηση της Κάτιας;

Αυτή η γυναίκα ήταν επικίνδυνη. Ποιος ξέρει τι είχε στο μυαλό της... Αν τον παντρευόταν, ίσως τους έκανε κακό μετά, αφού είχε σκοτώσει και τον πατέρα της. Ίσως εκείνη να δολοφόνησε και τα άλλα δύο αδέλφια της, ίσως ακόμα να είχε σκοτώσει και την αληθινή Κάτια. Όχι, δεν έπρεπε να επιτρέψει να γίνει αυτός ο γάμος. Έπρεπε να εναντιωθεί στον αδελφό της και να αποκαλύψει την απάτη. Και ήξερε ακριβώς τον τρόπο.

Έτρεξε και τους βρήκε στην αίθουσα του θρόνου, να συζητούν με τον διακοσμητή του παλατιού σχετικά με το γάμο τους.

"Λεωνίδα!" Του φώναξε και γύρισαν όλοι προς το μέρος της.

"Τι συμβαίνει, Λιζα;"

"Σταμάτα τώρα που είναι νωρίς αυτή την παρωδία. Και εσύ σταμάτα το θέατρο! Ξέρω ποια είσαι!" Ο Λεωνίδας και η υποτιθέμενη Κάτια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και η Λίζα διέκρινε τον τρόμο στα μάτια της για λίγο.

"Τι θες να πεις με αυτό; Τι σε έπιασε έτσι ξαφνικά;" τη ρώτησε αυστηρά ο αδελφός της.

"Αυτή η γυναίκα που πας να παντρευτείς δεν είναι η Κάτια αλλά η Μαρία! Σε ξεγέλασε, και παραλίγο να ξεγελάσει κι εμένα!" Ο Λεωνίδας κοίταξε για λίγο τη μέλλουσα γυναίκα του.

"Μα...Τι είναι αυτά που λες; Που το στηρίζεις αυτό;"

"Δεν τη βλέπεις; Η συμπεριφορά της είναι τελείως διαφορετική! Η Κάτια θα χαιρόταν όταν με έβλεπε και θα μ' αγκάλιαζε κατευθείαν! Αυτή είναι πολύ ψυχρή απέναντι μου... Σε παρακαλώ, Λεωνίδα, πρέπει να με πιστέψεις! Μην κάνεις το λάθος και την παντρευτείς... Είναι η δολοφόνος του πατέρα μας!" Ο Λεωνίδας γέλασε νευρικά.

"Αρκετά με τις βλακείες σου, Λίζα! Τα λες από ζήλια, επειδή φοβάσαι πως θα μου αποσπά την προσοχή και δεν θα ασχολούμαι πια μαζί σου!" Της φώναξε, ενώ η Μαρία είχε παγώσει από τον φόβο της. Όλα κρέμονταν από μια κλωστή τώρα. Ήξεραν πως αυτή είχε σκοτώσει τον Βασιλιά και έτσι και πίστευε ο Λεωνίδας αυτό το κακομαθημένο, θα την έστελνε στην εκτέλεση σίγουρα!

"Δεν έχεις ιδέα τι πέρασε η Κάτια! Κάνεις μας δεν έχει! Δεν είναι πια η ίδια, όμως θα τη βοηθήσω να ξαναβρεί τον παλιό της εαυτό και καλό θα είναι να κάνεις το ίδιο, Λίζα." Της εξήγησε πιο ήρεμα ο Λεωνίδας. Η Λίζα πλησίασε την αδελφή της, η οποία σχημάτισε ένα παράπονο στο  πρόσωπο της και είπε:

"Λίζα μου, η Κάτια είμαι, η αγαπημένη σου αδελφή. Γιατί δεν με πιστεύεις;"

"Απόδειξε μας ότι είσαι εσύ. Είχες ένα σημάδι στο πλευρό σου από πυροβολισμό όταν ήσουν μικρή. Δείξε το μας." Της είπε.

Τι στο καλό; Σε όλους έδειχνε το σημάδι αυτή η Κάτια; αναρωτήθηκε μέσα της η Μαρία, όμως ευτυχώς είχε φροντίσει και για αυτό. Η Λίζα και ο Λεωνίδας την κοιτούσαν τώρα με αγωνία και περίμεναν.

"Θα το έχει. Δεν το έχεις, αγάπη μου; Δείξε το στη Λίζα για να πειστεί ότι είσαι εσύ."

"Πολύ καλά λοιπόν..." Είπε εκείνη και σήκωσε ελαφρά το πάνω μέρος του φορέματος, κατεβάζοντας λίγο το κάτω. Μόνο που δεν ήταν σημάδι σαν εξόγκωμα αυτό που είχε εκεί, αλλά μια ουλή από μαχαίρι. Η ίδια είχε κόψει το δέρμα της σε εκείνο το σημείο, προσπαθώντας να φτιάξει το σημάδι της Κάτιας. Ήταν το μοναδικό στοιχείο που θα την πρόδιδε. Περίμενε με αγωνία καθώς ο Λεωνίδας το κοίταξε και το άγγιξε αργά σέρνοντας τα δάχτυλα του επάνω στην επιφάνεια του... Ακόμα θυμόταν τον πόνο που ένιωσε όταν κόπηκε και το αίμα που έτρεχε.

"Δεν είναι το σημάδι που θυμάμαι..." ψέλλισε και έκανε δύο βήματα πίσω σοκαρισμένος.

"Βλέπεις; Η Μαρία είναι! Λέω την αλήθεια!" Φώναξε η Λίζα. Ο Λεωνίδας την κοιτούσε σαστισμένος, μην ξέροντας τι να πιστέψει πια.

"Αγάπη μου, να σου εξηγήσω... Ήθελα να το αφαιρέσω το σημάδι, για να μην έχω τίποτα να μου θυμίζει πια το παρελθόν. Βρήκα έναν πολύ καλό γιατρό και μου έκανε επέμβαση να μου το βγάλει, έτσι μου άφησε μια ουλή η οποία όμως είναι λιγότερο αντιαισθητική."

"Ψέματα λέει! Δεν έχει προχωρήσει τόσο πολύ η ιατρική!" Αναφώνησε η Λίζα. "Ρωτά τον Αρχίατρο να σου πει!"

"Σε παρακαλώ, αγάπη μου... Εγώ είμαι, η Κάτια σου." Είπε η Μαρία και δάκρυα κύλησαν στα μάγουλα της. Ήταν δάκρυα απελπισίας, που όμως κατάφεραν να πείσουν τον Λεωνίδα, ο οποίος βρέθηκε πάλι μπροστά της και την αγκάλιασε.

"Ηρέμησε... Σε πίστευω." της είπε. "Και δεν χρειάζεται να ρωτήσω κανένα γιατρό για να με πείσει ότι αυτή είναι η Κάτια. Την αγαπώ και την πιστεύω, Λίζα. Και καλό θα είναι το ίδιο να κάνεις κι εσύ τώρα που θα γίνουμε βασιλιάδες."

"Δεν το πιστεύω!" Αναφώνησε η Λίζα επιμένοντας. " Είσαι χαζός, Λεωνίδα, είσαι πολύ χαζός και ηλίθιος! Μια μέρα θα το καταλάβεις και θα σιχαίνεσαι τον εαυτό σου για το λάθος σου!"

"Κι εσύ είσαι μια κακομαθημένη έφηβη που θα μείνει στο ράφι γιατί κανείς δεν θα σε θέλει για γυναίκα του με τέτοια συμπεριφορά!" Της φώναξε εκτός εαυτού. Η Μαρία χαμογέλασε μέσα της ικανοποιημένη.

"Δεν είσαι εσύ ο αδελφός μου που ήξερα! Είσαι πιο τυφλός και από όταν ήσουν τυφλός!" Του πέταξε η Λίζα πιο θυμωμένη και πληγωμένη από ποτέ μαζί του.

"Αρκετά! Μην το παρατραβάς άλλο, Λίζα! Δεν θέλω να λάβω αλλά μέτρα!" Η Μαρία στάθηκε πίσω του και ακούμπησε το μπράτσο του.

"Το καλύτερο θα είναι να την κλειδώσεις, αγάπη μου. Δεν είναι ο εαυτός της. Φοβάμαι μην προσπαθήσει να σαμποτάρει το γάμο μας."

"Έχεις δίκιο. Φρουροί! Πάρτε την και κλείδωστε την στο δωμάτιο της!" Διέταξε και δύο φρουροί έσπευσαν αμέσως προς το μέρος της.

"Τι κάνεις; Θα με κλειδώσεις;! Θα ακούσεις αυτήν;! Σε κάνει ότι θέλει δεν το βλέπεις;!"

"Ελατέ, Υψηλότατη. Δεν θέλουμε να σας πάρουμε με τη βία." Της είπε ο ένας απ' τους φρουρούς.

"Η αληθινή Κάτια δεν θα σου έλεγε ποτέ να με κλειδώσεις!"

"Αρκετά!" Φώναξε για μια ακόμα φορά ο μέλλοντας βασιλιάς και διέταξε τους φρουρούς: "Θα μείνει στο δωμάτιο της μέχρι να γίνουν ο γάμος και η στέψη. Φαί και νερό θα της πηγαίνουν οι υπηρέτες. Και τώρα πάρτε την να μην τη βλέπω!"

"Μάλιστα, Υψηλότατε. Πάμε, Υψηλότατη." Είπε ο ένας φρουρός και την έπιασαν απαλά. Η Λίζα τους ακολούθησε απρόθυμα και φωνάζοντας:

"Κανείς πολύ μεγάλο λάθος, Λεωνίδα! Μια μέρα θα το καταλάβεις και θα είναι πολύ αργά, όταν η αληθινή Κάτια εμφανίστει! Τότε θα δεις τη διαφορά!"

Ο Λεωνίδας ένιωθε πολύ κακός και σκληρός με αυτή του την απόφαση. Δεν ήθελε να φερθεί έτσι στην αδελφή του, μα εκείνη είχε ξεπεράσει τα όρια. Κανένας και τίποτα δεν θα έμπαινε εμπόδιο στην ευτυχία του τώρα που την ξαναβρήκε!