Η Κάτια έμεινε με τον Νίκο, μην έχοντας άλλη επιλογή. Την πρώτη μέρα που εκείνος έφυγε για δουλειά, από ότι της είπε, αποφάσισε να το σκάσει απ' το παράθυρο, όμως φυσικά εκείνος είχε βρει τρόπο να τα κλειδώσει και αυτά. Έμεινε όλη την ημέρα μόνη της, ενώ έπληττε απίστευτα μέσα στο μικροσκοπικό του σπίτι, ενώ έψαχνε μάταια να βρει κάτι να πιει.

Το βράδυ επέστρεψε ο Νίκος με μια στοίβα βιβλία στα χέρια του, τα οποία ακούμπησε σε μια γωνιά στο πάτωμα κοντά στο τζάκι.

"Για να μη βαριέσαι." της είπε. Η Κάτια έμεινε άφωνη. Λάτρευε τα βιβλία και αυτή του η κίνηση τη συγκίνησε, αλλά δεν το έδειξε.

"Ευχαριστώ." Είπε απλά.

"Επίσης έχω και σκάκι. Ξέρεις να παίζεις;"

"Όχι."

"Θα σου μάθω."

Πέρασε σχεδόν μια εβδομάδα μαζί του. Σύντομα άρχισε να της αρέσει η πάρεα του Νίκου και να αφήνει στην ακρη τη σκέψη της να το σκάσει. Ο Νίκος δεν έφευγε κάθε μέρα. Τις περισσότερες φορές καθόταν σπίτι μαζί της, διάβαζαν βιβλία, έπαιζαν σκάκι η απλά κάθονταν στον καναπέ μπροστά στο αναμμένο τζάκι, συζητώντας ελάχιστα. Η Κάτια άρχισε να ξεχνάει ακόμα και τον εθισμό της στα αλκοολούχα ποτά. Δύο φορές μάλιστα που ο καιρός ήταν κατάλληλος, πήγαν και έφαγαν έξω σε ταβέρνα και μετά έκαναν περίπατο στο λιμάνι.

Η Κάτια είχε όμως πολλά ερωτηματικά για αυτόν. Γιατί δεν της μιλούσε για το παρελθόν του; Ούτε εκείνη του μιλούσε για το παρελθόν της βέβαια. Δεν ήξερε ποια είναι στην πραγματικότητα. Του είχε πει απλά πως είχε χάσει την οικογένεια της πριν χρόνια και ότι τώρα ζούσε μόνη της και για αυτό έβρισκε παρηγοριά στο ποτό. Αλλά ο Νίκος σίγουρα έκρυβε πολλά. Εκτός από εκείνη την ημέρα που έλειπε, έφυγε και άλλες δύο νύχτες, ντυμένος στα μαύρα και ενώ η ίδια έκανε πως κοιμόταν, και γύρισε ξημερώματα. Σίγουρα της όφειλε κάποιες εξηγήσεις για αυτό.

"Τι δουλειά κάνεις;" τον ρώτησε ένα βράδυ που χαλαρώναν μπροστά απ' το τζάκι. Εκείνος την κοίταξε με απορία. Σίγουρα δεν περίμενε μια τέτοια ερώτηση τόσο απότομα.

"Σε είδα χθες το βράδυ. Ντύθηκες στα μαύρα και έφυγες κρυφά νομίζοντας ότι κοιμόμουν και γυρίσες τα χαράματα. Αυτό συνέβη και προχθές. Τι είδους δουλειά είναι αυτή αργά τη νύχτα; Μήπως είσαι μαφιόζος;" απαίτησε να μάθει ενώνοντας το βλέμμα της με το δικό του. Ο Νίκος έσκυψε το κεφάλι και μετά από λίγα δευτερόλεπτα της απάντησε:

"Όχι. Δεν είμαι μαφιόζος."

"Ληστής μήπως;"

"Όχι. Ούτε ληστής."

"Ε τότε;"

"Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη δουλειά. Δουλεύω από εδώ κι από εκεί, όπου με χρειαστούν. Αυτό είναι ότι χρειάζεται να ξέρεις." Η Κάτια συμφώνησε. Μπορεί απλά να δούλευε ως μπράβος σε κάποιο από εκείνα τα νυχτερινά μαγαζιά που υπήρχαν στον Νότο, με ζωντανή μουσική και άφθονο ποτό...

Ποτό... Πόσο χρειάζομαι ένα ποτο τώρα... σκέφτηκε μέσα της η Κατια. Ήταν σχεδόν μια εβδομάδα καθαρή και όταν το σκέφτοταν, απλά ανυπομονούσε για την επόμενη στιγμή που θα μπορούσε να βάλει αλκοόλ στο στόμα της. Ώσπου μια νύχτα, της δόθηκε η ευκαιρία.

Ο Νίκος είχε αρχίσει να την εμπιστεύεται πλέον ότι δεν θα φύγει και έτσι άφηνε την πόρτα ξεκλείδωτη η τουλάχιστον με το κλειδί επάνω της. Έτσι λοιπόν, μια νύχτα η Κάτια βρήκε την ευκαιρία της. Δεν άντεχε άλλο. Ήθελε να πάει στο γνωστό μπαρ και να ριχτεί με τα μούτρα στο ουίσκι. Σηκώθηκε λοιπόν και αφού βεβαιώθηκε ότι ο Νίκος κοιμόταν βαθιά στον καναπέ του, ντύθηκε ζεστά, με κασκόλ, σκούφο και γάντια, και ένα απ' τα μακριά πάλτα που της είχε δώσει, περπάτησε στις μύτες των ποδιών και βγήκε. Ενέπνευσε βαθιά τον κρύο αέρα και την ελευθερία της συγχρόνως.

Ήταν περασμένες τρεις και επικρατούσε ησυχία στα στενά. Μόνο κάτι πυροβολισμοί ακούγονταν από μακριά. Τους είχε συνηθίσει πλέον και δεν φοβόταν. Στα μισά της διαδρομής όμως, ένιωσε ένα χέρι να την αρπάζει. Γύρισε έντρομη, για να αντικρύσει μπροστά της τον Νίκο με το αυστηρό του βλέμμα.

"Που πας;" τη ρώτησε. Η Κάτια τον κοιτούσε σαν χαμένη, αδυνατώντας να μιλήσει.

"Πας για να πιεις πάλι, σωστά; Ε, όχι, αυτό δεν θα σου περάσει, κοριτσάκι! Πάμε σπίτι τώρα!" Της φώναξε. Συνειδητοποίησε ότι πρώτη φορά τον άκουγε να φωνάζει. Πότε πριν δεν είχε χάσει την αυτοκυριαρχία του.

"Άφησε με." Είπε και έκανε να ξεφύγει, όμως ο Νίκος την κράτησε σφιχτά μέσα στα δύο του χέρια.

"Ποιος νομίζεις ότι είσαι;! Με κλειδώνεις στο σπίτι σου με το ζόρι για να με προστατεύσεις λες και είσαι ο σωτήρας μου;! Δεν χρειάζομαι σωτήρα! Δικιά μου είναι η ζωή, ότι θέλω κανω! Αν θέλω να πιω, να γίνω λιώμα και να καταστραφω ακόμα δεν θα με εμποδίσεις!" Του φώναζε εκτός εαυτού η Κάτια.

"Σκάσε!"

"Μακάρι να μη σε είχα γνωρίσει ποτέ μου! Μόνο προβλήματα μου έχεις προκαλέσει!" Συνέχισε να φωνάζει.

"Σκάσε είπα!" Φώναξε και ο Νίκος για ακόμα μια φορά και τη φίλησε. Η Κάτια ένιωσε να χάνεται. Δεν μπορούσε να αντισταθεί, και συνειδητοποίησε πως δεν ήθελε κιόλας. Δεν το περίμενε με τίποτα αυτό το φιλί, όμως βαθιά μέσα της το επιζητούσε και η ίδια. Δεν ένιωθε πια το κρύο, μόνο τα ζεστά του χείλη που κινούνταν στον ίδιο ρυθμό με τα δικά της, την καρδιά της που χτυπούσε δυνατά και τα χέρια του να την κρατάνε κολλημένη επάνω στο σώμα του. Το ένα της χέρι χώθηκε μέσα στα μαύρα μαλλιά του και επιτέθηκε θέλοντας να κάνει το φιλί τους πιο άγριο, ώσπου ο Νίκος διέκοψε απότομα και έμειναν να μοιράζονται μάτιες γεμάτες πάθος. Η Κάτια δεν μπορούσε να μιλήσει άλλο. Είχε χάσει τα λόγια της. Μόνο έδωσε το χέρι της στον Νίκο και τον άφησε να την οδηγήσει σπίτι του.

Όλα ήταν ήσυχα. Μόνο τα βήματα τους ακούγονταν στα πλακόστρωτα δρομάκια που περπατούσαν.

"Τους έχασα όλους, Κάτια." Διέκοψε ξάφνου τη σιωπή η εξομολόγηση του.

"Τους συγγενείς μου, τη γυναίκα μου, τους φίλους μου, όλους. Όλοι τους πέθαναν και μ' άφησαν ολομόναχο. Σε ευχαριστώ που μπήκες στη ζωή μου. Δεν θέλω να φύγεις κι εσύ σαν τους άλλους. "

Η Κάτια ακόμα δεν μπορούσε να μιλήσει. Κατάλαβε πως τα ρούχα που της έδινε να φοράει ήταν της πεθαμένης γυναίκας του. Όμως οι υπόλοιποι; Πώς γίνεται να τους έχασε όλους και να παρέμεινε μονάχα ο ίδιος ζωντανός; Που ήταν μπλεγμένος; Ακόμα και αν τον ρωτούσε τι και πώς, δεν θα της έλεγε. Όμως αυτό δεν είχε σημασία, σωστά; Σημασία είχε τα χέρια τους που ήταν ενωμένα και η καρδιά της που χτυπούσε ξανά με αυτόν τον τρόπο όπως τότε. Όμως εκείνος ένιωθε τα ιδια;

"Είμαστε...ακόμα φίλοι μετά από αυτό; Θέλω να πω...Μόνο φίλοι, όπως ήμασταν η άλλαξε κατι;" ρώτησε διστακτικά. Την απάντηση του δεν την περίμενε:

"Αυτό το φιλί δεν σημαίνε τίποτα για μένα. Το έκανα για να σταματήσεις να φωνάζεις. Δεν μπορώ να ερωτευτώ πια. Το μόνο που μπορώ να σου προσφέρω είναι η φιλία και η προστασία μου. "

Η Κάτια συμφώνησε. Παρόλο που για εκείνη, αυτό το φιλί σήμαινε τα πάντα, παρόλο που ο Νίκος σήμαινε τα πάντα και ας τον ήξερε τόσο λιγο, ίσως ήταν καλύτερα έτσι.

Έφτασαν στο σπίτι. Ο Νίκος κοιμήθηκε για μια ακόμα φορά στον καναπέ του σαλονιού και η Κάτια στο άνετο κρεβάτι του. Όλη τη νύχτα όμως στριφογύριζε και τα μάτια της δεν έλεγαν να κλείσουν. Στο μυαλό της έφερνε ξανά το φιλί του Νίκου και τα μάτια του που βυθίζονταν στα δικά της. Είχε να νιώσει τόσα δυνατά συναισθήματα από τότε που άρχισε να ερωτεύεται τον Λεωνίδα. Και ο Λεωνίδας; Που πήγε η αγάπη της για αυτόν; Ο έρωτας μπορούσε άραγε να σβήσει έτσι απλά, λόγω της απόστασης, όταν δύο καρδιές ήταν μακρια; Άραγε κι εκείνος είχε ερωτευθεί άλλη και την είχε ξεχάσει; Όμως αυτό που ένιωθε για τον Νίκο, ότι κι αν ήταν αυτό, ήταν μονόπλευρο. Γιατί ο Νίκος μόνο φιλικά αισθήματα είχε για εκείνη.

Ξάφνου τον άκουσε να σηκώνεται και έκλεισε τα μάτια της παριστάνοντας την κοιμισμένη. Ντρεπόταν να παραδεχθεί ότι δεν μπορούσε να κοιμηθεί επειδή τον σκεφτόταν. Ο Νίκος την πλησίασε και με απαλές κινήσεις τη σκέπασε κι έπειτα φίλησε τα μακριά μαλλιά της. Κι όμως, κάτι είχε αρχίσει να γεννιέται και στη σκληρή καρδιά του Νίκου. Η Κάτια ήταν σίγουρη για αυτό.

Ξημέρωσε. Την προηγούμενη νύχτα, την πήρε ο ύπνος κάποια στιγμή τελικά, παραδομένη στην ασφάλεια του Νίκου που βρισκόταν κοντά της. Φόρεσε μια ζεστή ρόμπα πάνω από το νυχτικό της και πήγε στην κουζίνα.

Για άλλη μια φορά ο Νίκος είχε ετοιμάσει καφέ και πρωινο, αυτή τη φορά φέτες ψωμί με βούτυρο και μέλι. Έξω απ' το παράθυρο είχε βγει ο ήλιος, γεμίζοντας την καρδιά της με ελπίδα πως όλα θα πήγαιναν καλά από εδώ και πέρα στη ζωή της.

"Καλημέρα." Του είπε με ένα χαμόγελο.

"Καλημέρα." Είπε κι εκείνος και ανταπέδωσε το χαμόγελο. Η Κάτια έκπληκτη με αυτό κάθισε στο τραπέζι.

"Χαμόγελο ήταν αυτό τώρα μόλις;" συμπέρανε.

"Ναι. Αλλά μην παίρνεις θάρρος..." εκ μεταξύ σοβαρού και αστείου εκείνος.

"Κανείς και χιούμορ; Δεν το πιστεύω... Λέγε ποιος είσαι; Είσαι μήπως κανένας μάγος που πήρε τη μορφή του Νίκου;" αστειεύτηκε η Κάτια και τον έκανε να γελάσει εκπλήσσοντας την ακόμα περισσότερο. Ο Νίκος όμως σοβάρεψε απότομα, επιστρέφοντας στον συνηθισμένο του εαυτό.

"Φάε." Της είπε. " Το μέλι κάνει καλό." Η Κάτια άρχισε να τρώει με όρεξη και να πίνει καφέ, ο οποίος είχε γίνει πλέον ο νέος της εθισμός. Χωρίς αυτόν, δεν μπορούσε να ξύπνησει τελείως.

Ο Νίκος έτρωγε κι εκείνος σιωπηλός, ώσπου κάποια στιγμή σταμάτησε και την κοίταξε σκεπτικός.

"Ποιος βασιλιάς προσπάθησε να σε βιάσει, Κατια;" τη ρώτησε ξαφνικά. Η Κάτια λίγο έλειψε να πνιγεί.

Να λοιπόν γιατί δεν την άφηνε με τίποτα να φύγει. Από αυτό ήθελε να την προστατεύσει, εκτός απ' τον εθισμό της στο αλκοόλ.

"Πώς το έμαθες;" τον ρώτησε μόλις συνήλθε.

"Το βράδυ που σε γνώρισα στο μπαρ ήσουν πολύ μεθυσμένη. Μου είπες πάρα πολλά."

"Τι σου είπα;"

"Εκείνος ο ηλίθιος βασιλιάς προσπάθησε να με βιάσει. Για αυτό ήρθα εδώ. Έτσι ακριβώς." Η Κάτια πήγε να σηκωθεί λέγοντας:

"Ήμουν μεθυσμένη. Δεν ήξερα τι έλεγα..." Ο Νίκος όμως την εμπόδισε να φύγει πιάνοντας της το χέρι.

"Κάτια... Πάνω στο μεθύσι λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες. Ξέρω ότι το εννοούσες. Και θα σου κάνει καλό να μου μιλήσεις για αυτό." Η Κάτια κάθισε πάλι παίρνοντας μια μεγάλη τρεμάμενη ανάσα. Ήταν η πρώτη φορά που θα μίλουσε σε κάποιον για αυτό και θα ερχόταν αντιμέτωπη με το παρελθόν της. Δεν ήταν εύκολο.

"Ήταν...Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος του Βορρά." Ξεκίνησε.

"Του Βορρά; Μα πως βρέθηκες στον Βορρά εσυ;"

"Η μητέρα μου έχει παντρευτεί εκείνον τον απαίσιο και ζει ακόμα μαζί του."

"Ήταν δηλαδή συγχρόνως πατριός σου;" συμπέρανε ο Νίκος.

"Ναι." Είπε η Κάτια. Εισέπνευσε πάλι βαθιά για να πάρει θάρρος και συνέχισε:

"Αλλά για να τα καταλάβεις όλα, πρέπει να μάθεις την ιστορία μου απ' την αρχή."

Και του τα αφηγήθηκε όλα: από τα ανέμελα παιδικά της χρόνια με τον πατέρα της και τις αδελφές της στον Νότο, τη δολοφονία του από μαφιόζους και τον τραυματισμό της, τη ζωή της στη συνέχεια με τη θεία της ώσπου, λίγα χρόνια μετά, έμαθαν την αλήθεια για τη μητέρα τους, την επίσκεψη στον Βορρά την πρώτη φορά, κατά την οποία πληροφορήθηκαν για τη δολοφονία της θείας πάλι από μαφιόζους, πράγμα το οποίο τις οδήγησε στην απόφαση να ζήσουν μόνιμα στον Βορρά με τη μητέρα τους, τον πατριό τους, τους γιους του και τη νέα τους αδελφή. Στη συνέχεια του περιέγραψε τις όμορφες στιγμές που περνούσαν στο Παλάτι του Βορρά και τον έρωτα της για τον Λεωνίδα, ώσπου έφτασε στην καταραμένη εκείνη μέρα που ο Αλέξανδρος της επιτέθηκε σεξουαλικά και από τον φόβο της έφυγε και δεν ξαναγύρισε ποτέ.

Ο Νίκος την άκουγε με μεγάλη προσήλωση χωρίς να τη διακόπτει. Ήταν καλός ακροατής τελικά. Όταν τελείωσε, το ύφος του παρέμεινε σκληρό. Ίσως ένιωθε θυμό για τον τρόπο που της φέρθηκε ο βασιλιάς του Βορρά, ίσως και συμπόνια για όλα όσα πέρασε. Άλλωστε και ο ίδιος είχε περάσει πάρα πολλά. Ένας άνθρωπος που έχει ζήσει πολλά βάσανα και κακουχίες μπορεί να καταλάβει καλύτερα έναν άνθρωπο ο οποίος έχει βιώσει παρόμοιες καταστάσεις.

"Θες να γυρίσεις πίσω;" τη ρώτησε ξαφνικά.

"Θα το ήθελα πολύ." Είπε η Κάτια με μάτια γεμάτα πόνο. "Όμως δεν μπορώ. Πάντοτε έψαχνα τη θέληση όμως κάθε φορά, ο φόβος με παρέλυε και δεν έλεγα να κάνω την κίνηση να επιστρέψω. Και όταν τελικά το αποφάσισα ένα πρωί και πήγα στο σταθμό του τρένου, μου είπαν ότι οι Βόρειοι είχαν κλείσει τα σύνορα και το τρένο δεν πήγαινε μέχρι τον Βορρά. Από τότε άρχισα να πίνω." Τα μάτια της ήταν γεμάτα πόνο και ο Νίκος δεν άντεχε να τη βλέπει έτσι.

"Θα σε πάω εγώ." Της είπε τελείως ξαφνικά και απρόβλεπτα, όσο απρόβλεπτος ήταν και ο ίδιος το προηγούμενο βράδυ με το φιλί του.

"Τι;" απόρησε η Κάτια έκπληκτη.

"Στο υπόσχομαι Κάτια. Θα σε πάω εγώ στην οικογένεια σου και στον άντρα σου και θα σκοτώσω για χάρη σου τον βασιλιά που παραλίγο να σε βιάσει. Εσύ δεν θα μπλεχτείς καθόλου. Θα το κάνω να φανεί σαν ατύχημα. Και ύστερα εσύ και ο Λεωνίδας θα μπορείτε να είστε μαζί χωρίς να σας μπαίνει εμπόδιο εκείνο το κάθαρμα. Δέχεσαι;"

Δεν ήξεραν τότε ο Νίκος και η Κάτια ότι ο βασιλιάς του Βορρά είχε δολοφονηθεί ήδη πριν από δύο χρόνια.

*******

Λοιπόν, η Κάτια καλείται να πάρει μια πολύ δύσκολη απόφαση. Εσείς τι λέτε; Θα δεχτεί την απρόσμενη πρόταση του Νίκου;