Σωριάζομαι κάτω στο πάτωμα και το κεφάλι μου γέρνει προς το μέρος τους. Ακούω τον Ζάντερ να της φωνάζει, βρίζονται και λογομαχούν μέχρι που εκείνη πάει να έρθει προς το μέρος μου και εκείνος μπαίνει μπροστά της. Δεν μπορώ να δω καλά ακούω όμως το χτύπημα που ακούστηκε όταν εγώ έπεσα στα ντουλάπια. Ο Ζάντερ. Πρέπει να τον πέταξε κι εκείνον. Γυρνάω και τους βλέπω να παλεύουν. Χάνονται για λίγο απ' τα μάτια μου. Τα βλέπω όλα θολά. Βλέπω μια φιγούρα να με πλησιάζει και αμέσως μετά ένας δυνατός πόνος διασχίζει το σώμα μου και καταλήγει στο κεφάλι μου. Η Ελένα με κρατάει απ' τον λαιμό και με στηρίζει στα ντουλάπια.

''Αν δεν το κάνεις εσύ, θα το κάνω εγώ.'', την ακούω να λέει. Μετά από λίγο χάνεται, αυτή και ο πόνος και εγώ σωριάζομαι για δεύτερη φορά κάτω. Πονάω. Τι έγινε; Δυο χέρια με σηκώνουν και με παίρνουν στην αγκαλιά τους. Γέρνω το κεφάλι στον ώμο του. Προσπαθώ να κοιτάξω το πρόσωπο αυτού που με κρατάει, προσπαθώ να μιλήσω αλλά κουράζομαι και σταματώ.

''Ηρέμισε, όλα θα πάνε καλά'', ακούω την ψιθυριστή φωνή του Ζάντερ και αποκοιμιέμαι. Δεν φοβάμαι, όχι τώρα πια. Βρίσκομαι στην αγκαλιά του και νιώθω ασφαλής. Γιατί; Είμαι πολύ κουρασμένη για να σκεφτώ. Αποκοιμιέμαι καθώς ακούω τον παλμό της καρδιάς του.

Κεφάλαιο 7 (από εδώ αρχίζει το κεφάλαιο 7 απλά έβαλα και το τέλος του 6 που δεν πρόλαβα να σας γράψω)

Ξυπνάω στο κρεβάτι μου και προσπαθώ να σηκωθώ αλλά δεν μπορώ. Ένα χέρι ακουμπάει το δικό μου και κοιτάω δίπλα μου. Ο Ζάντερ ξαπλώνει δίπλα μου και με κοιτάει. Προσπαθώ να απομακρυνθώ αλλά φοβάμαι. Τι θα μου κάνει;

''Σσσσς, ηρέμισε. Δεν θα σου κάνω τίποτα'', λέει και προσπαθεί να με αγκαλιάσει αλλά κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου και προσπαθώ να απομακρυνθώ από κοντά του. Νιώθω τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλα μου και εκείνον να με κοιτάει. Έρχεται κοντά μου και με απαλές κινήσεις σκουπίζει τα δάκρυα μου.

''Κανείς δεν θα σου κάνει κακό. Στ' ορκίζομαι, δεν θα αφήσω κανέναν να σε πειράξει.'', λέει και μου χαϊδεύει απαλά το μάγουλο. Χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι στην αγκαλιά του, με το κεφάλι μου ακουμπισμένο στο στέρνο του και το χέρι του χαϊδεύει τα μαλλιά μου. Την έχω ξανανιώσει αυτήν την αίσθηση. Κάποιον να με κρατάει στην αγκαλιά του και να μου χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά. Δεν έχω ανακτήσει πλήρως τις δυνάμεις μου. Δεν έχω δύναμη ούτε καν να σκεφτώ. Αλλά είναι τόσο γλυκός. Μα πώς; Τα μάτια μου κλείνουν πάλι και νιώθω την ακατανίκητη υπνηλία να με κατακλύζει και ξανά αποκοιμιέμαι.

Ξυπνάω αρκετή ώρα αργότερα και νιώθω σαν να έχουν περάσει αιώνες. Φοβάμαι μήπως έχει φύγει, κοιτάω δίπλα μου και βλέπω τα χέρια μου να αγκαλιάζουν ένα σώμα και κοιτάω προς τα πάνω. Ο Ζάντερ κοιμάται με το δεξί του χέρι αγκαλιάζοντας εμένα. Τι συνέβη; Προσπαθώ να θυμηθώ. Ναι, στο σχολείο. Η Ελένα, ο Ζάντερ και εγώ. Με πέταξε δυο φορές στα ντουλάπια, ακόμη μπορώ να νιώσω τον πόνο στην πλάτη και τα πόδια μου. Μάλωσαν με τον Ζάντερ και άρχισαν να παλεύουν. Για εμένα; Αν αυτό ήταν το σχέδιο του γιατί δεν την άφησε να μου πάρει τις δυνάμεις με την βία; Ποιο ήταν το πρόβλημα του; Το ξέρω ότι θα έπρεπε να τον ευγνωμονώ που με έσωσε αλλά... Μήπως είχε κάποιον άλλο λόγο; Ίσως δεν ήθελε να γίνουν έτσι, ίσως σκέφτεται κάτι διαφορετικό και το συμβάν σήμερα δεν εξυπηρετούσε τους σκοπούς του. Τον βλέπω να ανοίγει τα μάτια του σιγά-σιγά και κλείνω απευθείας τα δικά μου. Τον νιώθω να αναδεύεται και να ανακάθεται στο πλάι αλλά να με έχει ακόμη στην αγκαλιά του. Τον νιώθω να με παρατηρεί. Η ματιά του εισχωρεί μέσα μου.

''Το ξέρω ότι είσαι ξύπνια'', λέει. Ανοίγω δειλά τα μάτια μου και τον κοιτάζω. Πάλι έντονα βλέμματα . Καθόμαστε έτσι για πολύ ώρα μέχρι που αναδεύομαι λίγο και ξαπλώνω καλύτερα στο μαξιλάρι μου.

''Λυπάμαι για ότι συνέβη με την αδερφή μου, πιέζεται όπως κι εγώ.'', λέει αλλά δεν παίρνει τα μάτια του από πάνω μου.

''Δεν νομίζω ότι είστε οι μόνοι που πιέζεστε. Αν θυμάσαι κι εμένα με κυνηγούν, αλλά δεν άσκησα μαγεία πάνω σας και να είσαι σίγουρος ότι μπορώ να το κάνω''

''Το ξέρω, ξέρω ότι έχεις πολλές δυνατότητες. Αυτό που έκανε η Ελένα είναι ασυγχώρητο και θα της μιλήσω να είσαι σίγουρη για αυτό.'', λέει και για λίγα λεπτά ακόμη μένουμε να κοιταζόμαστε.

''Λυπάμαι πολύ, θέλω να το ξέρεις αυτό'', μου αποκρίνεται. Πάλι αυτό το πονεμένο βλέμμα. Αλήθεια λυπάται τόσο πολύ;.

''Το ξέρω. Τουλάχιστον το πιστεύω... Για τώρα'', λέω με δισταγμό. Με κοιτάει για λίγο ακόμη και ύστερα σηκώνεται απ' το κρεβάτι. Το ίδιο κάνω κι εγώ. Κοιτάζω έξω απ' το παράθυρο. Είναι απόγευμα αλλά κοντεύει βράδυ. Τόσες ώρες πέρασαν; Κοιτάζω πάλι τον Ζάντερ που φτιάχνει το πουκάμισο του. Τότε περνάει μια σκέψη απ' το μυαλό μου. Τα κορίτσια! Δεν τις ειδοποίησα, δεν ξέρουν τι έχει γίνει. Ψάχνω το κινητό μου και μόλις το βρίσκω αρχίζω και ψάχνω γρήγορα τις επαφές μου.

''Τις έχω ειδοποιήσει ήδη'', ακούω τον Ζάντερ να λέει και τον κοιτάω.

''Έμειναν έκπληκτες όταν με άκουσαν στο τηλέφωνο αλλά τις εξήγησα τι ακριβώς συμβαίνει. Θα περάσουν αύριο όταν θα είσαι πιο ξεκούραστη'', λέει και φτιάχνει τον γιακά του.

''Γιατί έμεινες μαζί μου όλη μέρα; Πώς δεν σε κατάλαβε κανείς;'', λέω και σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος μου.

''Ανησυχούσα, δεν ήθελα να σε αφήσω μόνη και έτσι κι αλλιώς η Ελένα χρειαζόταν λίγο χρόνο να ξεθυμάνει. Ας πούμε ότι δεν γίνομαι ιδιαίτερα αντιληπτός'', λέει και μου χαμογελάει.

''Τι προσπάθησε να κάνει η Ελένα; Τότε στο σχολείο, όταν άρχισα να πονάω τόσο πολύ;'', τον ρωτάω με απορία.

''Προσπάθησε να μεταφέρει τις δυνάμεις σου σε εκείνη. Η διαδικασία είναι δύσκολη αλλά με τον τρόπο που το έκανε θα ήταν θανάσιμη. Για εσένα''

''Τότε γιατί την σταμάτησες; Γιατί δεν μετέφερες τις δυνάμεις σε εσένα τότε που ήμουν αδύναμη και αβοήθητη;''

''Γιατί δεν θέλω να πεθάνεις. Στο έχω ξεκαθαρίσει αυτό. Δεν συμφέρει σε κανένα, και δεν έχω στόχο το ''προεδριλίκι'' όπως το αποκαλείς εσύ'', λέει και με κάνει να χαμογελάσω.

''Έχει περάσει η ώρα, δυστυχώς πρέπει να φύγω.''

''Περίμενε. Και τι θα γίνει αν έρθει εδώ; Δεν νομίζω ότι είμαι σε θέση να την αντιμετωπίσω αυτήν την στιγμή'', του λέω και αρχίζω να φοβάμαι. Με τον Ζάντερ εδώ νιώθω πιο ασφαλής, γιατί ξέρω ότι με προστατεύει. Το ξέρω;

''Μην φοβάσαι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Θέλω να προσέχεις όμως. Θα επικοινωνήσουμε μαζί σας αύριο. Να δούμε τι θα γίνει. Μπορεί σύντομα να πρέπει να βγω στα περίχωρα και να τους συναντήσω''

''Δεν είναι επικίνδυνο;'', τον ρωτάω. Τι θα συμβεί αν πεθάνει ο Ζάντερ;

''Ξαφνικά νοιάζεσαι για την ζωή μου;'', λέει και χαμογελάει ξανά.

''Απλώς ανταποδίδω μια χάρη'', λέω και του χαμογελάω.

''Καλώς. '', λέει και πηγαίνει προς την πόρτα.

''Περίμενε δεν μπορείς να φύγεις έτσι απλά. Δεν μπορείς να διασχίσεις το σπίτι σαν να μην συνέβη τίποτα''

''Έχουμε ανεπτυγμένη ταχύτητα, κάτι που εσείς δεν έχετε. Δεν νομίζω να έχω πρόβλημα'', λέει και με πλησιάζει.

''Να προσέχεις'', λέει και με φιλάει στο μάγουλο. Ανοιγοκλείνω γρήγορα τα βλέφαρα μου αλλά έχει ήδη εξαφανιστεί. Τι μου συμβαίνει; 

*.* *.* *.* Δεν ξέρω για εσάς αλλά τον λατρεύω <3 Είναι μια μίξη Ντέιμον και Άντριαν, κάτι που πολύ ήθελα να κάνω. Εύχομαι να σας αρέσει <3 

Vote & Comment <3