''Πρέπει να πηγαίνω. Χάρηκα για την γνωριμία. '', της λέω και πάω να την προσπεράσω αλλά με κρατάει.

''Από ότι έμαθα άρχισες να εκπαιδεύεσαι. Καλό αυτό. Θα σου φανεί χρήσιμο'', λέει .

''Ναι, θα μου φανεί και είμαι έτοιμη να χρησιμοποιήσω όσα έμαθα όταν εμφανιστεί κίνδυνος'', της λέω με ύφος.

''Ωραία. Καλύτερα να προσέχεις γιατί παραμονεύουν πολλοί κίνδυνοι'', λέει και κάνω δυο βήματα κοντά της.

''Θα είμαι έτοιμη, για αυτό να είσαι σίγουρη. Θα τα ξαναπούμε'', της λέω αφήνοντας την άφωνη και συνεχίζω την πορεία μου για το σχολείο. Τώρα είμαι επισήμως αργοπορημένη και προτιμώ να περιμένω το κουδούνι για να μπω για την δεύτερη περίοδο. Καθώς περιμένω σκέφτομαι. Γιατί ήρθε στον δρόμο μου η Ελένα; Ήθελε να με τρομάξει; Δεν πέτυχε, θα έλεγα το αντίθετο συνέβη. Επαναλαμβάνει τα λόγια του Ζάντερ. ''Παραμονεύουν πολλοί κίνδυνοι'', αλλά εμένα δεν με τρομάζουν. Όχι τώρα πια. Το κουδούνι με βγάζει απ' τις σκέψεις μου. Καθώς οι διάδρομοι γεμίζουν με γνωστά και άγνωστα πρόσωπα ξεχωρίζω τα πρόσωπα της Κάθριν και της Σάντρα και πηγαίνω κοντά τους.

''Τι έγινε; Γιατί άργησες; Νομίζαμε ότι έπαθες κάτι!'', λέει φωναχτά η Κάθριν.

''Κάθριν ήρεμα, κάνεις λες και δεν μπορεί να προσέχει τον εαυτό της'', λέει η Σάντρα προσπαθώντας να την καθησυχάσει και μετά στρέφεται προς τα εμένα.

''Όλα καλά;'', λέει.

''Απλώς συνάντησα κάποια που... ας πούμε με καθυστέρησε. '', λέω και πιάνει ευθείς το νόημα. Πώς το κάνει αυτό;

''Την Ελένα; Τι σου είπε;'', λέει και διακρίνω την ανησυχία της –σίγουρα όχι στον βαθμό της Κάθριν.

''Τίποτα σπουδαίο απλώς ήθελε να ''συστηθούμε'' λες και δεν ξέρει ποια είμαι και μου είπε να προσέχω''

''Αυτό δεν είναι καλό!'', αναφωνεί η Κάθριν.

''Είσαι σχεδόν έτοιμη δεν νομίζω ότι χρειάζεσαι να φοβάσαι κάτι'', λέει η Σάντρα.

''Έτσι πιστεύω κι εγώ'', της λέω και μου χαμογελάει απαλά. Το κουδούνι χτυπάει και χωριζόμαστε. Καθώς πηγαίνω στην τάξη πέφτω πάνω στον Ζάντερ.

''Καλημέρα'', αναφωνεί και μου χαμογελάει. Απλώς του γνέφω και πηγαίνω να κάτσω στο θρανίο μου. Εκείνος κάθεται ακριβώς δίπλα μου μόνο και μόνο για να με εκνευρίσει και έχει αυτό το ηλίθιο χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπο του.

''Αν νομίζεις ότι εσύ ή η αδερφή σου θα με τρομάξετε κάνεις μεγάλο λάθος'', του ψιθυρίζω.

''Σκοπός μας δεν είναι να σε τρομάξουμε, τουλάχιστον δεν ξεκινήσαμε έτσι. Προσπάθησα να σε λογικεύσω αλλά δεν με άκουγες.''

''Σωστά. Τα επιχειρήματα σου περί προεδριλίκι και εξουσία με άφησαν έκπληκτη. Μόλις γίνουν οι εκλογές θα σε ψηφίσω σίγουρα'', του λέω ειρωνικά και χαμογελάω. Ο καθηγητής μπαίνει στην τάξη και όλοι κάνουμε ησυχία.

''Δεν νομίζω ότι είναι συνετό από μέρους σου να με ειρωνεύεσαι. Ξέρουμε και οι δυο ότι δεν έχεις τελειοποιήσει τις δυνάμεις σου οπότε είσαι ανίκανη στην μάχη'', μου ψιθυρίζει και γυρίζει μπροστά του.

''Έχω τις ίδιες ικανότητες μαζί σου και μπορώ να κάνω ακόμη περισσότερα'', του ψιθυρίζω και τον βλέπω να γυρνάει και να με κοιτάζει.

''Μα αυτό είναι το θέμα. Μέχρι να τελειοποιήσεις τις δυνάμεις σου θα είσαι πάντοτε ένα στάδιο κάτω από εμάς. Να είσαι σίγουρη ότι γνωρίζω την δύναμη της μαγείας που κρύβεις, το ίδιο και τις ικανότητες σου για αυτό είμαι έτοιμος όποια κίνηση και να κάνεις''. Δεν ξέρω τι να πω. Αλήθεια ξέρει τι είμαι ικανή να κάνω; Είναι προετοιμασμένος για τα πάντα; Δεν του απαντάω και γυρνάω μπροστά μου, το ίδιο κάνει και αυτός μετά από λίγα δεύτερα. Το μάθημα περνάει έτσι με εμένα να μην συμμετέχω -το ίδιο κι εκείνος- με το να σκέφτομαι τι λέει.

Είμαστε εχθροί και είναι ήδη βήματα μπροστά μου. Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί απλώς δεν με αφήνει ήσυχη; Δεν γίνεται, με χρειάζεται. Θα καταστρέψει το Σάλεμ και θα το κάνει μια πόλη για τους ομοίους του; Πώς οραματίζεται το μέλλον; Τι σκέφτεται ότι θα συμβεί με εμάς; Μακάρι να μην ήταν τόσο μυστήριος αυτό ο τύπος. Μακάρι να μπορούσα να μπω στο μυαλό του, να δω τι σκέφτεται. Και με την τελευταία αυτή σκέψη μου τα μάτια μου κλείνουν και ξανά ανοίγουν αλλά δεν βλέπουν την τάξη. Δεν βλέπουν τίποτα απλώς ένα λευκό φως. Διάσπαρτες εικόνες στροβιλίζονται γύρω μου. Πολλές είναι με τον Ζάντερ και την Ελένα. Με τον Ζάντερ και εμένα. Με τα κορίτσια και με διάφορους άλλους που δεν γνωρίζω.

Είμαι στο μυαλό του. Είμαι στο μυαλό του Ζάντερ! Πώς γίνεται αυτό; Φαντάζομαι όλα είναι δυνατά σε αυτό τον κόσμο που ζούμε. Κοιτάω τις εικόνες γύρω μου και μεταφέρομαι στο μέρος και στον χρόνο που δείχνουν. Είμαι ξαφνικά σε ένα σπίτι με μοντέρνα διακόσμηση. Βλέπω την Ελένα να ετοιμάζει κάτι στην κουζίνα. Την πλησιάζω αλλά τότε ακούγεται δυνατά το χτύπημα της πόρτας που κλείνει. Πετάγομαι απότομα όταν βλέπω τον Ζάντερ να έρχεται θυμωμένος προς το μέρος μου και ετοιμάζομαι για μάχη αλλά με προσπερνάει. Δεν με βλέπει. Δεν ξέρει ότι είμαι εδώ. Είσαι στο μυαλό του, μπορείς να μάθεις τι σχεδιάζει, λέει το υποσυνείδητό μου.

''Τι έπαθες;'', ακούω την Ελένα να λέει και ο Ζάντερ γυρίζει και την κοιτάζει.

''Τίποτα. Ασυμφωνίες μεταξύ πολλών. Μην ασχολείσαι.'', της αποκρίνεται αυτός και κάθεται με δύναμη στον καναπέ. Πάω και κάθομαι απέναντι του και τον παρατηρώ. Τα μάτια του έχουν σκουρύνει. Από αναστάτωση; Φόβο; Πανικό; Από τι; Η Ελένα τον πλησιάζει και κάθεται δίπλα του.

''Ζάντερ τι συμβαίνει; Πες μου, ανησυχώ.''

''Πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε. Πολλοί έχουν μάθει ότι η Τζάσμιν είναι ζωντανή και σύντομα θα ασκήσει τις δυνάμεις της. Αυτό την κάνει στόχο για πολλούς δαίμονες έτοιμους να καταλάβουν την περιοχή.''

''Δεν πρέπει να τους αφήσουμε'', αποκρίνεται με ανησυχία.

''Αν καταλάβουν την πόλη και πάρουν την εξουσία τα πράγματα θα πάνε κατά διαόλου. Θα μας υποδουλώσουν όλους. Το κορίτσι πρέπει να το κρατήσουμε εμείς.'', συνεχίζει εκείνη.

''Το ξέρω αυτό. Την χρειαζόμαστε για να πάρουμε την πόλη πίσω. Δεν πρέπει να την αφήσουμε να πέσει στα χέρια τους. Θα την σκοτώσουν και θα της κλέψουν τις δυνάμεις της. Πρέπει να την προστατεύσουμε.'', αποκρίνεται εκείνος και οι παλάμες του καλύπτουν τα μάτια του. Απόγνωση. Παγώνω. Με κυνηγάνε; Κάποιοι πιο σκοτεινοί και κακοί από τα δυο αδέλφια; Θα με σκοτώσουν; Ο Ζάντερ με προστατεύει; Δεν το πιστεύω! Η σκηνή αλλάζει και μεταφέρομαι σε ένα διαφορετικό δωμάτιο. Καταλαβαίνω ότι έχει περάσει διάστημα -πριν ή μετά- απ' την προηγούμενη σκηνή. Βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο, στο ίδιο σπίτι. Ο Ζάντερ βγάζει την μπλούζα του και ανοίγει ένα συρτάρι. Η Ελένα κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια σε μια γωνία του δωματίου του και τον κοιτάει.

''Θα μου πεις τελικά που ήσουν χθες το βράδυ; Ανησύχησα. Το ξέρεις ότι είναι επικίνδυνο να βγαίνεις πολύ αργά με αυτούς εκεί έξω.'' Αυτούς; Αυτούς που θέλουν να με σκοτώσουν; Βάζω έτσι τον Ζάντερ σε κίνδυνο;

''Το ξέρω, δεν χρειάζεται να μου το υπενθυμίζεις'', λέει εκείνος καθώς διπλώνει την μπλούζα του και πιάνω τον εαυτό μου να τον χαζεύει. Παίρνει απ' το συρτάρι του μια άλλη μπλούζα και την φοράει . Κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου για να ξυπνήσω.

''Λοιπόν; Που ήσουν;''

''Με έναν φίλο'', λέει. Ψέματα. Δεν ξέρω πως το καταλαβαίνω αλλά το νιώθω. Ψεύδεται για κάποιον λόγο.

''Ζάντερ έλειπες όλο το βράδυ. Ήσουν πολύ εκνευρισμένος όταν γύρισες. Φοβήθηκα μην έκανες τίποτα τρελό.''

''Δεν έκανα τίποτα. Απλώς πήγα να κάνω μια βόλτα και μετά σε έναν φίλο''. Ψέματα. Αυτή η λέξη αντηχεί γύρω μου. Πώς γίνεται να το ξέρω; Το νιώθω. Γιατί όμως; Πού ήταν το βράδυ εκείνο ο Ζάντερ;

''Αφού μίλησες με αυτήν στο πάρκινγκ γύρισες θυμωμένος για να μην πω εξαγριωμένος. Τι έγινε μετά;'', τον ρωτάει εκείνη. Οχ. Ο καυγάς μας στο πάρκινγκ. Ο Ζάντερ που προσπάθησε να με φιλήσει χρησιμοποιώντας την υποβολή. Μόνο που δεν μπορούσε. Τι έκανε όμως εκείνο το βράδυ; Πού ήταν;

''Δεν έγινε τίποτα, μην ανησυχείς. '', λέει και την φιλάει στο μέτωπο.

''Όλα είναι υπό έλεγχο'', λέει και χαμογελάει. Ξαφνικά όλα σβήνουν και βρίσκομαι πάλι στην τάξη με τον καθηγητή να παραδίδει μάθημα. Κοιτάω δίπλα μου τον Ζάντερ που κάνει πως παρακολουθεί μάθημα αλλά σκέφτεται κάτι άλλο. Πράγματι τόσα πολλά αντιμετωπίζει; Με προστατεύει; Με καταδιώκει; Τι απ' τα δύο; Ζήτησε ένα μέρος των δυνάμεων μου, όχι όλο. Δεν απείλησε ότι θα με σκοτώσει αλλά ότι κινδυνεύω και ότι έχει πολύ ισχυρή πειθώ. Τον κοιτάω ξανά και τον βλέπω να αναδεύεται πιάνοντας το κεφάλι του. Αδύναμες ψιθυριστές κραυγές βγάζει και προσπαθεί να πάρει ανάσες. Κανείς δεν το προσέχει. Είναι ήσυχος και απαρατήρητος. Σταματάει και με κοιτάει. Τα μάτια του είναι γουρλωμένα και ανήσυχα. Δεν ξέρω τι να κάνω, όταν χτυπάει το κουδούνι. Αρπάζω την τσάντα μου και τρέχω έξω. Δεν ξέρω που κατευθύνομαι. Θέλω όμως απαντήσεις. Σίγουρα με κατάλαβε, μα πώς; Δεν μπορείς να μπαινοβγαίνεις στο κεφάλι του καθενός σαν να είναι κάτι συνηθισμένο!. Μου φωνάζει το υποσυνείδητό μου. Έχω οδηγηθεί για άλλη μια φορά στο πιο απομακρυσμένο σημείο του σχολείο και γυρνάω και βλέπω έναν ανήσυχο –εκνευρισμένο ίσως;-  Ζάντερ να έρχεται προς το μέρος μου.

Μεγάλο παρτ διότι σε μια βδομάδα φεύγω για διακοπές όπου δεν θα έχω ίντερνετ ( :( ) οπότε μπορεί να βάλω λίγο πιο συχνά και μεγαλύτερα παρτ. 

Vote & Comment <3 σημαίνει πολλά για εμένα :)

Αν πράγματι έχετε κάποιον συγκεκριμένο celebrity στο μυαλό σας για τους χαρακτήρες,μπορείτε να τους προτείνετε στα σχόλια!