Το μάθημα συνεχίζεται καθώς ρίχνω κλεφτές ματιές στον διπλανό μου προσπαθώντας να καταλάβω τι σκέφτεται. Μάταιο βέβαια. Ο Ζάντερ, ένας δαίμονας, εχθρός και πάνω από όλα εκνευριστικός όσο ποτέ τύπος, κάθεται δίπλα μου σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Θέλει τις δυνάμεις μου; Για να γίνει δυνατότερος; Πιθανόν. Εκδίκηση; Αυτό θα έπρεπε να το ζητάω εγώ. Η μητέρα μου πέθανε εξαιτίας του πατέρα του και του είδους του. Ο πατέρας του καταπάτησε την ειρήνη που είχε δημιουργηθεί, όχι η μητέρα μου. Και ξαφνικά είμαι θυμωμένη μαζί του. Με εκείνον, με την αδερφή του, με το είδος του και τους ομοίους τους που θέλουν να πάρουν την πόλη, να μας σκοτώσουν και να πάρουν τις δυνάμεις τους. Αυτό αποκλείεται! Το κουδούνι χτυπάει και μαζεύω με μιας τα πράγματα μου και βγαίνω έξω. Κατευθύνομαι σε ένα σημείο όπου δεν είναι πολλά άτομα ξέροντας ότι με ακολουθεί .  Γυρνάω και βλέπω τον Ζάντερ σε απόσταση 30 εκατοστών από εμένα.

''Λοιπόν για πες μας. Τι θες;''

''Μια απλή συνεργασία. Δεν χρειάζεται εσείς οι μάγισσες να τα κάνετε τόσο δραματικά.'', λέει απλά.

''Και το ότι θέλετε τις δυνάμεις μου τι είναι; Κάποιο αστείο;'', του απαντάω σταυρώνοντας τα χέρια μου.

''Απλά λίγη απ' την μαγεία. Δεν φταίμε εμείς για ότι έχει συμβεί στην πόλη και δεν καταλαβαίνουμε γιατί δεν συμφωνείται να την διοικήσουμε. Δεν σημαίνει ότι θα σας έχουμε σκλάβες. Τουλάχιστον όχι και όλες.'', λέει και γελάει.

''Το βρίσκεις αστείο; Εκτός απ' το ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις έστω και μια σταγόνα απ' τις δυνάμεις μου πιστεύεις ότι εμείς ευθυνόμαστε για το τι έγινε πριν χρόνια; Η μητέρα μου σκοτώθηκε εξαιτίας του πατέρα σου.  Αν δεν είχε κάνει επίθεση αυτός και οι δαίμονες σας δεν θα είχε γίνει τίποτα. Εκείνος καταπάτησε την συνθήκη που είχε οριστεί.'', του λέω. Το κουδούνι χτυπάει αλλά εμείς μένουμε στις θέσεις μας ενώ οι μαθητές κοντά μας φεύγουν προς τον διάδρομο για να πάνε στις τάξεις τους.

''Οι κανόνες είναι για να καταπατούνται. Δεν ήταν σύμφωνοι με την συνθήκη αλλά πιέστηκαν. Έχεις σκεφτεί την δική τους ζωή;'', λέει φωναχτά.

''Ποια εννοείς; Την ήρεμη και ειρηνική ζωή; Συγγνώμη να τους πεις που δεν προκάλεσαν παραπάνω όλεθρο και θανάτους. Αντιθέτως όμως πείσατε τους κατοίκους ότι οι μάγισσες ήταν τα σατανικά πλάσματα.''

''Αν νομίζεις ότι φταίμε μόνο εμείς τότε γελιέσαι. Δεν είστε αθώες και αν η μητέρα σου πέθανε είναι από τα λάθη και τις καταστροφές που προκάλεσε. Της άξιζε να πεθάνει όπώς και του πατέρα σου!'', φωνάζει και το χέρι μου προσγειώνεται δυνατά στο μάγουλο του. Γυρνάει και με κοιτάζει με απάθεια. Προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου αλλά δεν μπορώ. Τα μάτια μου βουρκώνουν και φεύγω χωρίς να κοιτάξω πίσω. Δεν γυρνάω στην τάξη. Δεν μπορώ. Δεν νιώθω ψυχικά καλά.  Βηματίζω γρήγορα έξω απ' το σχολείο, προσπερνάω περαστικούς και τρέχω προς όποια κατεύθυνση με βγάζει ο δρόμος. Βλέπω θολά καθώς το πρόσωπό μου έχει γεμίσει δάκρυα.

Κάθομαι σε ένα παγκάκι και αφήνομαι στο κλάμα. Περνάει λίγη ώρα όταν αποφασίζω να ανοίξω τα μάτια μου και σκουπίζω το πρόσωπό μου. Κοιτάω γύρω μου αν και ακόμη βλέπω κάπως θολά. Αναγνωρίζω το πάρκο όπου ήμουν την άλλη βραδιά. Τα δέντρα ψιλά με μακριούς κορμούς κρύβουν τον ουρανό και μικροί και μεγάλοι θάμνοι αφήνουν ελάχιστη θέα του δρόμου. Προχωράω πιο βαθιά στο δάσος τώρα πια και ανακαλύπτω ότι είναι ένας μεγαλύτερος χώρος με προέκταση. Συνεχίζω να προχωράω σκεπτόμενη τα λόγια του Ζάντερ μέχρι που φτάνω σε ένα ξέφωτο. Δεν θέλω να με ρίξουν, αυτό επιδιώκει αλλά δεν θα τα καταφέρει. Θα εκπαιδευτώ, θα μάθω όσα μπορώ και χρειάζομαι για την μαγεία και θα είμαι έτοιμη για οποιονδήποτε κίνδυνο.  Ένας θόρυβος ακούγεται πίσω μου και γυρνάω. Ένα περπάτημα, μετά σύρσιμο και μετά... Ο Ζάντερ εμφανίζεται στο ξέφωτο μπροστά μου. Το φως πέφτει πάνω του και τον κάνει να φαίνεται πιο ψηλός από ότι είναι. Η λαμπερή του φιγούρα με πλησιάζει και σκέφτομαι να τρέξω αλλά είναι μάταιο. Θα με πιάσει και θα με σταματήσει. Δεν θα νοιαζόταν... Αν δεν νοιαζόταν δεν θα ήταν εδώ! Ναι αλλά τι ενδιαφέρον για μένα... Ίσως ήρθε για να συνεχίσει τον άσκοπο καυγά μας, να με κοροϊδέψει ή τίποτα χειρότερο.

''Συγγνώμη'', λέει και με κοιτάζει ευθεία στα μάτια. Εκπλήσσομαι αλλά δεν απαντάω περιμένοντας να γελάσει και να με κοροϊδέψει. Τίποτα. Απλώς με κοιτάει. Νιώθω την μετάνοια και την αντικρίζω στα γαλανά του μάτια που τώρα μοιάζουν λαμπερά στο φως του ήλιου.

''Ίσως θα έπρεπε να προσέξεις την γλώσσα σου την επόμενη φορά. Δεν ήταν πολύ ευγενικό.''

''Αν θυμάμαι καλά κι εσύ είπες πράγματα για τον πατέρα μου που –'', λέει αλλά τον διακόπτω.

''Που ήταν απολύτως σωστά'', λέω.

''Αλλά ούτε σε έβρισα, ούτε σε χτύπησα.'', λέει τονίζοντας την τελευταία φράση.

''Μου ήταν αρκετά αυτά που είπες, δεν χρειάζομαι επανάληψη'', λέω και πάω να τον προσπεράσω αλλά με κρατάει. Τον κοιτάζω σοβαρή και υιοθετεί το ίδιο ύφος.

''Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι ακριβώς έγινε τότε. Όλοι παίρνουμε τις πληροφορίες από πηγές που ίσως δεν είναι σταθερές και ακριβείς. Ας αναθεωρήσουμε και ας το ξεχάσουμε. Το μόνο που θέλουμε είναι την πόλη μας πίσω, να την διοικήσουμε όπως θέλουμε.''

''Δηλαδή να επικρατεί παντού ο φόβος και το σκοτάδι. Οι μάγισσες υποδουλωμένες και οι άνθρωποι χωρίς την δική τους βούληση.'', λέω και σταυρώνω τα χέρια μου.

''Δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν είναι σωστό και δίκαιο; Δεν ξέρω αν έχεις μεγαλώσει έτσι αλλά πρέπει να είσαι τελείως χαζός αν πιστεύεις ότι οι δαίμονες σαν κι εσένα μπορούν να διοικήσουν την πόλη χωρίς μπελάδες και προκαλώντας τον όλεθρο.''

''Ίσως να είναι έτσι αλλά δεν ήταν κανείς δαίμονας ευχαριστημένος  με την διοίκηση την δικοί σας. Τουλάχιστον όχι η πλειοψηφία. Γι' αυτό εξεγέρθηκαν και –'', λέει αλλά τον διακόπτω.

''Και κάηκαν οι περισσότερες στην πυρά. Μπορούσαν να το λύσουν ειρηνικά αλλά επέλεξαν τον πόλεμο''

''Και αυτός είχε συνέπειες και απώλειες'', λέει τονίζοντας την τελευταία λέξη και ξέροντας ότι εννοεί τους γονείς μας.

''Οι δυνάμεις σου μπορούν να επαναφέρουν την τάξη που θέλουμε.''

''Και εσύ θα γίνεις ο ηγέτης τους; Δεν νομίζεις ότι είναι λιγάκι εγωιστικό; Δεν μπορώ να ρισκάρω την δική μου ζωή για το προεδριλίκι σου...'', λέω και τον βλέπω να χαμογελάει.

''Ωραία ίσως είναι λίγο εγωιστικό αλλά θα μπορούσαν να είναι χειρότερα τα πράγματα. Μέσα σε λίγες μόνο μέρες μπορούν να μαζευτούν εκατοντάδες δαίμονες και να πολιορκήσουν την πόλη όπως πριν χρόνια. Προσπαθούμε να γίνουν όλα με ειρηνικό τρόπο όπως είπες. Δεν είναι κάτι που θα ρισκάρει την ζωή σου. Απλώς θέλουμε ένα μέρος των δυνάμεων σου για-''

''Προσωπικό σου όφελος. Δεν ωφελούνται οι υπόλοιποι απλώς εσύ. Με την επιπλέον δύναμη σου θα τους κάνεις να σε υπακούσουν δαίμονες και μάγισσες'', του λέω.

''Τελικά είσαι έξυπνη και ναι αυτό είναι ένα μέρους του σχεδίου. Θέλω να κάνω αυτό το μέρος όπως το φανταζόμουν πάντα και κανείς δεν θα με εμποδίσει''

''Λοιπόν κρίμα τότε γιατί δεν είμαι πρόθυμη να δανείσω ένα μέρος ή ολόκληρες ακόμη τις δυνάμεις μου για τα καπρίτσια ενός εγωιστή δαίμονα. '', λέω και κάνω ένα βήμα κοντά του.

''Τότε καλύτερα να προσέχεις. Έχω αρκετές μεθόδους για να σε πείσω-'', λέει και περνάει από δίπλα μου και ψιθυρίζει .

''Ή να σε αναγκάσω. Γι' αυτό θα σε προειδοποιούσα να κοιτάς πίσω σου καθώς περπατάς. Πολλοί κίνδυνοι παραμονεύουν'', λέει και φεύγει προς την κατεύθυνση από την οποία είχα έρθει σφυρίζοντας.