Όταν ξύπνησα ένιωσα μια έλλειψη δίπλα μου. Σαν να ήταν κάποιος εδώ όλο το βράδυ και τώρα να έφυγε. Περίεργο. Σηκώνομαι και ετοιμάζομαι για το σχολείο. Καθώς κάνω ένα σύντομο ντους σκέφτομαι όσα έχουν γίνει. Την μαγεία την έχω ... ας πούμε αποδεχτεί. Είμαι πεπεισμένη ότι δεν πρόκειται για κάποιο αστείο. Έχω δει τι μπορώ να κάνω. Αν και μικρά και ασήμαντα πράγματα είναι κάτι. Κάτι μαγικό. Ντύνομαι και κατεβαίνω κάτω. Η θεία μου είναι ήδη ξύπνια και μιλάει με κάποιον στο τηλέφωνο. Μόλις με βλέπει να κατεβαίνω τις σκάλες χαμογελάει και με χαιρετάει. Δεν μπορώ να της το πω. Είναι αφύσικο, δεν θα με πίστευε. Πηγαίνω στην κουζίνα και βλέπω τον Ίθαν να τρώει πρωινό. Βάζω λίγα δημητριακά με γάλα σε ένα μπολ και κάθομαι δίπλα του.

''Λοιπόν; Πώς πέρασες χτες στην βόλτα σου; Άργησες και ανησύχησα.''

''Όλα καλά. Πέρασα απ' την Κάθριν για να μιλήσουμε.''

''Βραδιάτικα; '', ρωτάει σαν να μη με πιστεύει.

''Ναι. Τι το περίεργο; '', τον ρωτάω και τρώω μια κουταλιά.

''Τίποτα. Χαίρομαι που δεν έχεις κάποιο πρόβλημα εδώ μιας και θα μείνουμε αρκετό καιρό.''

''Σωστά'', λέω και χαμογελάω. Έχουμε πολλά να ανακαλύψουμε ακόμη.

''Λοιπόν εγώ λέω να πάω να ετοιμαστώ γιατί θα αργήσω.'', λέει και σηκώνεται.

''Εντάξει'', λέω και του χαμογελάω. Με φιλάει στο μάγουλο και φεύγει. Καθώς τρώω πρωινό σκέφτομαι αυτό που δεν ανέλυσα χθες βράδυ. Ο Ζάντερ. Είναι δαίμονας και με κυνηγάει; Προφανώς. Αλλά γιατί; Τι τον κάνει να σκέφτεται και να πράττει έτσι; Είναι η φύση τους έτσι; Θέλουν να μας καταστρέψουν; Να πάρουν την πόλη πίσω; Και γιατί έβαλε εμένα συγκεκριμένα στο μάτι; Γιατί όχι τα κορίτσια; Τι ξεχωριστό έχω; Δεν μπορώ να απαντήσω σε όλα αυτά τα ερωτήματα αλλά εύχομαι η Κάθριν και η Σάντρα να βοηθήσουν. Σηκώνομαι και βάζω το άδειο μπολ στον νεροχύτη. Κοιτάζω την ώρα και είναι 8.45. Παίρνω την τσάντα μου και βγαίνω έξω. Βλέπω την Σάντρα και την Κάθριν να έρχονται. Τις καλημερίζω και πιάνω το ανήσυχο βλέμμα της Σάντρα.

''Είμαι καλά. Απλώς έχω αρκετές απορίες.'', της λέω και το πρόσωπο της μαλακώνει. Αρχίζουμε και περπατάμε.

''Φυσικό είναι και θα σου απαντήσουμε σε όσα μπορούμε. Δεν τα γνωρίζουμε όλα'', λέει εκείνη.  Αρχίζω και τις ρωτάω για τους δαίμονες. Τον Ζάντερ και την Ελένα. Τους τωρινούς μέχρι στιγμής εχθρούς μας. Ότι περισσότερο μπορώ να μάθω για αυτούς και το είδος τους θα ήταν χρήσιμο.

''Έχουν παρόμοιες δυνάμεις με εμάς και όπως εξηγήσαμε η δυνατότερη είναι η υποβολή την οποία δεν κατέχουμε. Ο χαρακτήρας τους είναι διαφορετικός απ' τον δικό μας. Είναι πλάσματα που εύκολα θυμώνουν και ξεσπούν σε ότι βρουν. Οι δυνάμεις τους είναι σατανικές και αυτό είναι που τους κάνει δυνατούς. Ο Ζάντερ και η Ελένα είναι τα παιδιά του Κασπάρ και ζητούν εκδίκηση για τον θάνατό του. Δεν είναι δύσκολο να συγκεντρώσουν έναν ικανοποιητικό αριθμό δαιμόνων και να μας επιβάλουν πάλι την εξουσία. Ο Ζάντερ είναι αυτός που ελέγχει τις γύρω περιοχές και ξέρει τους περισσότερους δαίμονες. Μπορεί να συγκεντρώσει πολλούς και το ξέρουμε.'', ξεκινάει η Σάντρα αλλά την διακόπτω.

''Γιατί δεν το κάνει τώρα; Γιατί περιμένει;'', την ρωτάω με περιέργεια.

'' Περιμένουν γιατί δεν μπορούν να πάρουν αυτό που θέλουν αν καταστρέψουν την πόλη και μας σκοτώσουν. Θέλουν εσένα Τζάσμιν. Εσένα και τις δυνάμεις που κατέχεις. Έτσι θα είναι πιο δυνατοί. Ο Ζάντερ δηλαδή. Η Ελένα τον βοηθάει και φυσικά δεν της λείπει τίποτα από τα παραπάνω. Είναι σαδιστές, αλαζόνες και πανούργοι. Δεν μπορείς να τους εμπιστευτείς, θα σε προδώσουν στα σίγουρα. Είμαστε εχθροί εδώ και αιώνες και δεν αλλάζει. Δυστυχώς η δύναμη τους είναι μεγαλύτερη αφού αντιπροσωπεύουν το κακό και πρέπει να είμαστε προσεκτικές.''

''Ωραία. Καλά που είναι απλά'', λέω και κοιτάω κάτω. Η Κάθριν μου χαμογελάει.

''Μην φοβάσαι. Μαζί θα τους αντιμετωπίσουμε. Δεν θα σε αφήσουμε ποτέ μόνη σου'', λέει και με αγκαλιάζουν και οι δυο. Το εύχομαι, σκέφτομαι. Μετά από λίγα λεπτά φτάνουμε στο σχολείο. Οι περίοδοι περνάνε γρήγορα και έρχεται η τέταρτη.  Δεν έχουμε το ίδιο μάθημα με τα κορίτσια έτσι εγώ πηγαίνω στο μάθημα της ιστορίας. Κάθομαι στο δεύτερο θρανίο της δεύτερης σειράς και βγάζω τα βιβλία μου. Καθώς ανοίγω την τσάντα μου νιώθω μια παρουσία δίπλα μου. Μια αρκετά οικεία παρουσία. Σηκώνω το βλέμμα μου και βλέπω τον Ζάντερ να με κοιτάει.

''Δεν σε πειράζει να καθίσω έτσι;'', λέει παιχνιδιάρικα δείχνοντας το θρανίο δεξιά μου. Μένω να τον κοιτάζω καθώς αφήνει την τσάντα του κάτω και κάθεται στο δίπλα θρανίο. Μόλις βλέπει το βλέμμα μου σκάει ένα χαμόγελο και με κοιτάει.

''Λοιπόν πιστεύω ότι θα τα πάμε πολύ καλά εμείς οι δυο.'', λέει χαμογελώντας –ακόμη-.

''Και τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό;'', τον ρωτάω με ύφος.

''Είμαι αρκετά συνεργάσιμος. Μπορούμε να τα βρούμε και όλα θα γίνουν απλά. Χωρίς φασαρίες.'', λέει καθώς σκύβει προς το μέρος μου.

''Ε λοιπόν εγώ δεν είμαι συνεργάσιμη. Και σίγουρα όχι μαζί σου'', του πετάω καθώς μπαίνει ο καθηγητής μέσα.

''Αυτό θα το δούμε'', μου ψιθυρίζει και γυρνάει μπροστά του.

Comment & Vote if you liked it <3