''Είναι κανείς εδώ ;'', φωνάζω αλλά δεν παίρνω απάντηση. Όλα φαίνονται κανονικά, και σκέφτομαι ότι ίσως το φαντάστηκα. Όταν γυρνάω μπροστά μου βρίσκεται ένα αγόρι. Τον θυμάμαι, είναι το αγόρι από την τάξη των Αγγλικών. Τον κοιτάζω παγωμένη. Η απόσταση μεταξύ μας είναι μερικά εκατοστά.

''Συγγνώμη, δεν ήθελα να σε τρομάξω.'', μου λέει και με κοιτάει έντονα στα μάτια. Κάνω ένα βήμα πίσω και του χαμογελάω αχνά.

''Ζάντερ'', μου λέει και μου τείνει το χέρι του για χειραψία.

''Τζάσμιν'', αποκρίνομαι και του σφίγγω το χέρι.

''Πρέπει να είσαι καινούρια. Χαίρομαι που σε γνωρίζω''

''Παρομοίως.'', τον κοιτάω στα μάτια και παρατηρώ ότι είναι μαύρα. Ίσως απ' τον φωτισμό.

''Λοιπόν, τι κάνει ένα όμορφο κορίτσι σαν κι εσένα περιπλανώμενο στο σχολείο μες την μαύρη νύχτα;'', ρωτάει και μου χαμογελάει γλυκά.

''Ο αδερφός μου ξέχασε κάποια βιβλία και ήρθα να του τα πάρω''

''Πολύ ευγενικό αλλά θα πρέπει να προσέχεις. Είναι επικίνδυνο για ένα μικρό κορίτσι να περιπλανιέται μόνο του την νύχτα'', λέει στηρίζοντας τα χέρια του σε μια καρέκλα.

''Θα προσέχω. Αν και δεν νομίζω να έχει κάτι επικίνδυνο το Σάλεμ'', του αποκρίνομαι. Ναι, εκτός από το ένστικτο ότι κάποιος με παρακολουθεί τίποτα το επικίνδυνο, σκέφτομαι.

''Θα εκπλαγείς με το τι κρύβει.'', μου λέει και μου χαμογελάει πονηρά.

''Πιστεύω ότι έχω αρκετό χρόνο για να το ανακαλύψω. Καληνύχτα.'', του λέω και προχωράω προς την πόρτα.

''Θα τα ξαναπούμε'', ακούω καθώς διασχίζω τον διάδρομο. Δεν ξέρω αλλά αυτό το αγόρι είναι πολύ μυστηριώδες. Το ένστικτο μου, μου λέει να κρατηθώ μακριά του αλλά έχω μεγάλη περιέργεια να μάθω τι εννοούσε όταν έλεγε ότι θα εκπλαγώ με το τι κρύβει το Σάλεμ. Θα ήθελα να μάθω και σίγουρα θα το ψάξω. Βγαίνω από την πύλη του σχολείου και κοιτάζω πίσω μου κανείς. Σε μια τάξη ένα αχνό φως και μια φιγούρα φαίνεται στο παράθυρο. Γυρνάω ξανά το βλέμμα μου εκεί και δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο σκοτάδι. Αρχίζω να προχωράω προς το σπίτι. Πάλι αυτή η αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθεί αλλά όταν γυρνάω κανείς δεν είναι πίσω μου. Κανένας θόρυβος δεν ακούγεται. Όταν μπαίνω στο σπίτι βλέπω τον 'Ιθαν να βοηθάει την θεία στο στρώσιμο του τραπεζιού στην τραπεζαρία. Τρέχει κοντά μου και με αγκαλιάζει παίρνοντας τα βιβλία.

''Σ' ευχαριστώ Τζαζ'', μου λέει και πηγαίνουμε να καθίσουμε να φάμε. Καθώς τρώμε η θεία Ρέιβεν μας ρώτα πως πήγε το σχολείο. Ο Ίθαν λέει ότι γνώρισε πολλά παιδιά και τα μαθήματα είναι μια χαρά. Τότε το βλέμμα της θείας μου πέφτει πάνω μου.

''Εσένα πως ήταν η μέρα σου Τζάσμιν;'', με ρωτάει χαμογελώντας.

''Συναρπαστική. Πολύ συναρπαστική'', λέω και χαμογελάω. Το μυαλό μου πάει στον Ζάντερ, το περίεργο αγόρι που γνώρισα και η αναφορά του στα πολλά ''μυστικά'' του Σάλεμ. Ω, σίγουρα έχω πολύ καιρό για να τα ανακαλύψω.

 Είμαι η μόνη που είναι ερωτευμένη με τον Ζάντερ? Πφ, μακάρι να υπήρχε πραγματικά, είναι τόσο γλυκούλης (στα επόμενα κεφάλαια) :P 

Vote and Comment darlings <3 

See yaa!