Ξύπνησα και ετοιμάστηκα για το σχολείο. Δεν ξέρω πως θα προσαρμοστώ, αν και ποτέ δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα. Το Σάλεμ φαίνεται περίεργο και θα ήθελα να μάθω τι κρύβει, και ποιος είναι καταλληλότερος για να μου πει γι' αυτό από τους κατοίκους του; Είναι ήδη 8.45 και το σχολείο αρχίζει σε λίγα λεπτά. Χτυπάω την πόρτα του Ίθαν. Εκείνος βγαίνει έτοιμος και με καλημερίζει.

''Θα πάμε μαζί;'', τον ρωτάω.

''Ναι, φυσικά.'', μου απαντάει με χαμόγελο. Αποχαιρετούμε την θεία Ρέιβεν και παίρνουμε το δρόμο για το σχολείο. Ευτυχώς δεν απέχει περισσότερο από 10 λεπτά με τα πόδια και έτσι μας δίνετε η ευκαιρία να μιλήσουμε.

''Πως νιώθεις;'', τον ρωτάω με δισταγμό.

''Καλά, πιστεύω. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι όσα έγιναν τις τελευταίες βδομάδες.'', λέει κοιτάζοντας ευθεία μπροστά.

''Δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις τέτοια γεγονότα'', λέω και χαμηλώνω το κεφάλι μου. Ο Ίθαν σταματάει και με κοιτάζει.

''Το ξέρω ότι είναι δύσκολο αλλά πρέπει να το ξεπεράσουμε. Προσπαθούμε να αποκοπούμε από όλα αυτά'', λέει και με αγκαλιάζει σφιχτά.

''Είμαι εδώ για σένα Τζάσμιν. Όποτε χρειαστείς κάποιον να μιλήσεις να ξέρεις θα είμαι εδώ. Σ' αγαπάω αδερφούλα'' μου λέει και με αφήνει