''Νόμιζα ότι το πλέγμα μας προστατεύει!'', αναφώνησα μέσα στην ταραχή.

''Μας προστατεύει από τα ανθρώπινα μάτια. Αλλά σίγουρα όχι από αυτούς!'', είπε ο Ζάντερ ρίχνοντας μια φευγαλέα ματιά πίσω του. Έκανε μια γρήγορη παράκαμψη, ξεφεύγοντας για πολύ λίγο από μια ακόμη θανατηφόρα έκρηξη. 

''Τι θα κάνουμε;!''

''Θα προσπαθήσουμε να μας χάσουνε και θα πάμε στο σπίτι της Σάντρα. Δεν είσαι ασφαλής απόψε στο δικό σου.''

''Στης Σάντρα; Γιατί;'', ρώτησα αποσβολωμένη.

''Θα σου εξηγήσω αργότερα. Τώρα πάρε το κινητό από την τσέπη μου και κάλεσε την Ελένα'' Έκανα γρήγορα αυτό που μου είπε και αφού βρήκα την επαφή, πάτησα το νούμερο.

''Οδός Εόλα 24, χρειαζόμαστε αντιπερισπασμό!'', φώναξε ανεβάζοντας την ταχύτητα, καθώς έβαλα το ακουστικό στο αυτί μου, προσπαθώντας ταυτόχρονα να παραμείνω πάνω στη μηχανή.

''Παρακαλώ; Ζάντερ, που βρίσκεσαι, τι ακου-''

''Ελένα , βρισκόμαστε σε θανάσιμο κίνδυνο και –'', την διέκοψα μέχρι που μια αστραπή φωτιάς πέρασε ξυστά από δίπλα μου. Το πλέγμα είχε διαλυθεί.

''Τι συμβαίνει; Πού βρίσκεστε;'', την άκουσα να φωνάζει. Από το τηλέφωνο, ακούγονταν πράγματα να πέφτουν και σιγανές βρισιές, σημάδι ότι ετοιμαζόταν στα γρήγορα για να έρθει να βοηθήσει.

''Σε λίγο φτάνουμε στο Σάλεμ'', φώναξα για να ακουστώ πάνω από το θόρυβο της μηχανής, όταν περάσαμε μια ταμπέλα που έγραφε τα χιλιόμετρα που έμεναν να διανύσουμε για να φτάσουμε στην πόλη. ''Χρειαζόμαστε αντιπερισπασμό στην οδό Εόλα 24 και γρήγορα!''

''Εντάξει, εντάξει, έρχομαι'', είπε και άκουσα τον ήχο βημάτων πάνω σε σκάλες, πριν τερματίσει την κλήση. Στο μεταξύ, μου είχε έρθει μια ιδέα.

''Πήγαινε όσο πιο σταθερά μπορείς'', έσκυψα και είπα στον Ζάντερ. Πριν προλάβει να διαμαρτυρηθεί, γύρισα πλάγια το σώμα μου και έσφιξα τα πόδια μου γύρω από τη θέση. Έκλεισα τα μάτια και σχημάτισα ένα κύκλο με τις παλάμες μου. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μια φλόγα ανέβλυσε από μέσα του και ανοίγοντας τα μάτια, κοίταξα ψηλά τον ουρανό. Μόλις εντόπισα την πρώτη σκιά, όσο πιο επιδέξια και γρήγορα μπορούσα σημάδεψα και πέταξα πάνω της την πύρινη μπάλα. Ύστερα, κι άλλη μία, κι άλλη μία, μέχρι που μέσα από τη σκιά φανερώθηκε η όψη ενός ανθρώπου που πάλευε με τις άκρες του Ερέβους. Ο άνδρας φάνηκε να χάνει τον έλεγχο και η σκιά του άρχισε να κινείται με μεγάλη ταχύτητα προς την άλλη. Όταν οι δύο σκοτεινές ύλες ήταν έτοιμες να συγκρουστούν, γύρισα στον Ζάντερ.

''Αυτό ήταν καυτό!'' Χαμογέλασα.

''Μην το συνηθίζεις. Δεν έχω σκοπό να βάζω φωτιά σε όποιον εχθρό τυχαίνει να μπαίνει στο δρόμο μας'' Γέλασε.

''Κρίμα'' Ήταν το τελευταίο πράγμα που άκουσα να λέει και αμέσως μετά γύρισε ακόμη πιο πολύ το γκάζι. Στο μεταξύ είχαμε περάσει τα σύνορα του Σάλεμ και κατευθυνόμασταν λίγο πιο έξω από την πόλη, όπου ήταν και τα σπίτια μας. Η βροχή που είχε αρχίσει έδερνε τα πρόσωπα μας, όμως οι δύο εχθροί μας συνέχιζαν να μας καταδιώκουν. Όσο πιο κοντά φθάναμε στον προορισμό μας, τόσο πιο πολύ ευχόμουν ο αντιπερισπασμός της Ελένα να έπιανε.

Περάσαμε με ταχύτητα φωτός την οδό Εόλα, αλλά η Ελένα δεν φαινόταν πουθενά. Επιπλέον, η όραση μου θόλωσε από την συνεχή επίθεση της βροχής κι έτσι, δεν μπόρεσα να ελέγξω εξονυχιστικά κανένα σοκάκι, καμία γωνία. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά είχαμε φτάσει στο σπίτι της Σάντρα. Ο Ζάντερ άφησε την μηχανή σε ένα κοντινό σοκάκι και διανύσαμε όσα μέτρα έμεναν μέχρι την πόρτα της με τα πόδια.

Μόλις μπήκα στην αυλή και έφτασα στο κατώφλι, άρχισα να χτυπάω σχεδόν με μανία την πόρτα. Δευτερόλεπτα μετά, είχα μπροστά μου μια κατάπληκτη Σάντρα.

''Τι πάθατε; Γιατί είστε–'', προσπάθησε να μιλήσει μες την έκπληξη της.

''Μπορούμε να μπούμε μέσα; Είναι κάπως επείγον'', απάντησε ο Ζάντερ πριν προλάβω να μιλήσω εγώ. Η Σάντρα άρχισε να γνέφει γρήγορα και μας οδήγησε στο εσωτερικό του σπιτιού.

Στην Ελένα δεν άρεσε καθόλου να την ενοχλούν σε προσωπικές στιγμές. Ιδιαίτερα όταν αυτές περιελάμβαναν ένα γυμνασμένο ημίγυμνο αγόρι να τη φιλάει. Ο Τζέιμς τη φιλούσε στο λαιμό με κάτι που οι άνθρωποι μάλλον ονόμαζαν πάθος αλλά πόσο έξω έπεφταν. Και θα ορκιζόταν ότι αυτοί που εδώ και αιώνες ξεκινούσαν πολέμους για τον έρωτα, θα ήξεραν τι πάει να πει πάθος. Ανοησίες, σκέφτηκε. Και καθώς τα πράγματα δεν μπορούσαν να γίνουν πιο πληκτικά, η Ελένα συνειδητοποίησε ότι στην πραγματικότητα ίσως να μην ήταν αυτό που ήθελε. Όταν ο Τζέιμς την κοίταξε, δευτερόλεπτα πριν την φιλήσει και πάλι –αυτή τη φορά στα χείλη- ,τα μάτια του της φάνηκαν υπερβολικά γαλάζια. Αν ήταν λίγο πιο πράσινα...

Για καλή της τύχη, ή ίσως και όχι, ένα τηλεφώνημα την έβγαλε από την πληκτική και ανιαρή κατάσταση που βρισκόταν. ''Μάλλον η διασκέδαση έφτασε στο τέλος της, Τζίμμυ'', είπε με το συνηθισμένο παγωμένο χαμόγελο της.

''Μα εγώ δεν-'' Δεν κάθισε όμως να τον ακούσει παραπάνω, παρά σήκωσε με ταχύτητα το κινητό της, ευχαριστώντας την καλή της τύχη. Μόλις όμως πάτησε το κουμπί της απάντησης ένα δυνατό βουητό κέντρισε τα αυτιά της και κοίταξε το όνομα στην οθόνη της. Ήταν ο αδερφός της.

''Παρακαλώ; Ζάντερ, πού βρίσκεσαι, τι ακού-''

''Ελένα , βρισκόμαστε σε θανάσιμο κίνδυνο και –'' Ή την γελούσαν τα αυτιά της ή αυτή ήταν η φωνή της Τζάσμιν. Ένας δυνατός και συνάμα τρομακτικός ήχος ακούστηκε, κόβοντας τα λόγια της μικρής μάγισσας μαχαίρι. Η Ελένα σηκώθηκε κατευθείαν και έτρεξε να φορέσει τα παπούτσια της παραπατώντας και ρίχνοντας αντικείμενα. Βρισιές ξέφυγαν από τα χείλη της και άρχισε να τρέχει προς την είσοδο του σπιτιού.

''Τι συμβαίνει; Πού βρίσκεστε;'', φώναξε μέσα στην ταραχή της. Αυτό που εννοούσε φυσικά ήταν ''Σε τι μπελάδες μπλέξατε πάλι;''

''Σε λίγο φτάνουμε στο Σάλεμ. Χρειαζόμαστε αντιπερισπασμό στην οδό Εόλα 24 και γρήγορα!'' Η φωνή της μικρής μάγισσας ακουγόταν ακόμη πιο ενοχλητική από ότι συνήθως. Η Ελένα μισούσε το να της δίνουν διαταγές. Μισούσε ακόμη περισσότερο το να της δίνουν διαταγές ενοχλητικές μάγισσες. Αλλά εδώ παιζόταν, εκτός των άλλων, και η ζωή του αδερφού της και θα έκανε τα πάντα για να τον σώσει. Όταν επιτέλους έδεσε σωστά τα παπούτσια της και άνοιξε την πόρτα για να φύγει, κατάλαβε ότι δεν ήταν μόνη της στο σπίτι. Ο Τζέιμς ήταν ακόμη εκεί στην είσοδο και την κοιτούσε αμήχανα.

''Ακόμη εδώ είσαι εσύ;'', του είπε κάνοντας του νόημα να φεύγει. Στο τηλέφωνο όμως είπε: ''Εντάξει, εντάξει, έρχομαι'' κι άρχισε να κατεβαίνει με μανία τις σκάλες.

Δεν της πήρε πολύ ώρα να φτάσει στην οδό που της είχε πει η Τζάσμιν στο τηλέφωνο. Αυτή φυσικά ήταν ξεκάθαρη ιδέα του αδελφού της αλλά που θα πήγαινε; Είχε πολλά να του πει και για κακή του τύχη, θα τα άκουγε όλα σήμερα!

Ο αντιπερισπασμός της φυσικά πέτυχε και η ίδια χαμογέλασε ικανοποιημένη στον εαυτό της. Το Έρεβος ήταν ξένη δύναμη για τους περισσότερους δαίμονες, αλλά οι δύο σκιές φαίνονταν ήδη αποδυναμωμένες, κάτι που καθιστούσε το σχέδιό της ακόμη ευκολότερο.

''Μάλλον δεν έχουμε εξηγηθεί καλά'', είπε πλησιάζοντας τα δύο ανθρώπινα σώματα που τραντάζονταν από σπασμούς στο έδαφος. Η ζημιά που τους είχε δημιουργηθεί ήταν μεγάλη, αλλά προσωρινή. Οι δαίμονες ξέφευγαν από τέτοια ατυχήματα με απλές γρατζουνιές και η Ελένα το ήξερε αυτό.

Γονάτισε κοντά τους και με τον δείκτη της έστρεψε το ένα από τα σώματα προς το μέρος της, ώστε ο δαίμονας που κειτόταν αδύναμος να μπορεί να την κοιτάζει. ''Αν προσπαθήσετε να κάνετε κάτι παρόμοιο ξανά, οι συνέπειες δεν θα είναι τόσο... ελαφρές'', είπε περνώντας τον δείκτη της από τον λαιμό του δαίμονα μπροστά της. Ήξερε ότι του προξενούσε φόβο. Ήξερε ότι οι κόρες των ματιών της είχαν διασταλεί και ότι το άσπρο ήταν πλέον ανύπαρκτο. Ήξερε όμως ότι της άρεσε τέτοιου είδους δύναμη και για δεύτερη φορά αυτό το βράδυ, χαμογέλασε αυτάρεσκα κάνοντας και τους δύο δαίμονες να τρέμουν.

''Κατανοητό;''

Γεια σας και πάλι! 

Ξεκίνησε το 15ο κεφάλαιο που για κάποιο λόγο είναι και το αγαπημένο μου! Ήθελα πολύ καιρό να φτάσω σε αυτόν τον αριθμό, δεν ξέρω γιατί :D

Όπως και να'χει, ευχαριστώ όλους εσάς που ψηφίζετε τα κεφάλαια μου και που περιμένετε με ανυπομονησία να ανέβει καινούριο! Σας αγαπώ πολύ <3

Μην διστάζετε να μου αφήνετε τα σχόλια σας και να μου λέτε τι σας άρεσε και τι δεν σας άρεσε σε κάθε κεφάλαιο. Είναι πολύ σημαντικό για εμένα, όπως και οι ψήφοι!

Λοιπόοον, περιμένω να ακούσω εντυπώσεις για το σημερινό κεφάλαιο και... Τα ξαναλέμε!

Bye bye bye