Άνοιξα τα μάτια μου κουρασμένη, όταν άκουσα τον εκνευριστικό ήχο του ξυπνητηριού. Γύρισα πλευρό στην προσπάθεια να αγνοήσω τον ήχο του. Δυστυχώς, η επιμονή του ήταν απερίγραπτη, κι έτσι αναγκάστηκα να σηκωθώ. Αφού πήρα την σημαντική αυτή απόφαση, άρχισα να ετοιμάζομαι για το σχολείο. Πήγα μπροστά στο νιπτήρα του μπάνιου κι άνοιξα την βρύση. Έκλεισα ενστικτωδώς τα μάτια μου στην επαφή του προσώπου μου με το παγωμένο αλλά συνάμα αναζωογονητικό νερό. Έπειτα, το βλέμμα μου έπεσε στην αντανάκλαση του προσώπου μου στον καθρέφτη. Το ένιωθα τόσο ξένο, λες και αυτό το πρόσωπο δεν ανήκε σε εκείνη την κοπέλα που ήρθε πριν από λίγους μήνες στο Σάλεμ. Εκείνη η κοπέλα ήταν... διαφορετική. Δεν κρατούσε μυστικά, ούτε από τις φίλες της, ούτε από την οικογένεια της. Εκείνη η κοπέλα δεν ήταν μάγισσα, μου υπενθύμισε το υποσυνείδητο μου κάνοντας μια απόπειρα να με απαλλάξει από το βάρος που ένιωθα μέσα μου. Με πονούσε όλο αυτό, να μην τους λέω τι πραγματικά νιώθω και σκέφτομαι. Θα το θεωρούσαν επικίνδυνο, και ίσως να ήταν, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δεν μπορούσα να τον αφήσω.

Ο Ζάντερ σηκώθηκε νωρίς χωρίς καμιά όρεξη να πάει σχολείο. Προφανώς και δεν τον ένοιαζε αυτή η ανούσια καθημερινή αγγαρεία αλλά η αδερφή του είχε ήδη σηκωθεί και είχε πάει. Περίεργο. Ούτε κι εκείνη είχε τις καλύτερες σχέσεις με το σχολείο. Αφού φόρεσε τα ρούχα του, κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Πίνοντας ένα ποτήρι νερό, κοίταξε βαριεστημένα το ρολόι του. 11 ακριβώς. Μμ, ναι έχει περάσει λίγη ώρα,σκέφτηκε. Αλλά ξέρει ότι, αν πάει σχολείο, θα την δει. Παίρνει το τζάκετ του, τα κλειδιά του και βγαίνει έξω.

Αν και είχε περάσει ώρα, μόνο η Ελένα είχε εμφανιστεί. Κοίταξα δίπλα μου την Κάθριν που χάζευε τις εικόνες στο βιβλίο ιστορίας. Ο καθηγητής παρέδιδε το μάθημα αλλά σχεδόν κανείς δεν πρόσεχε. Το βλέμμα μου μετακινήθηκε προς το παράθυρο, όταν η προσοχή μου αποσπάστηκε από την εμφάνιση μιας μηχανής στο πάρκινγκ. Τέντωσα ελαφρά τον λαιμό μου για να δω τον Ζάντερ να κατεβαίνει με άνεση από την μηχανή του και να αρχίζει να περπατά προς το κτίριο. Ξαφνικά, ένα σκούντημα με έβγαλε από τις σκέψεις μου και γύρισα να κοιτάξω την Κάθριν που με κοίταζε ερωτηματικά. Ανασήκωσα τους ώμους μου προσποιούμενη ότι δεν συνέβαινε τίποτα αλλά εκείνη κοίταξε έξω που φυσικά δεν ήταν κανείς. Έτσι, συνέχισε να κοιτάζει απλά τις εικόνες του βιβλίου κι εγώ αφέθηκα στην ζωγραφική μου.

Το κουδούνι χτύπησε μετά από λίγο και επιτέλους ήμασταν ελεύθερες. Άκουσα την Κάθριν να αναστενάζει καθώς περπατούσε δίπλα μου.

''Τι έπαθες;'', την ρώτησα.

''Τίποτα, απλά σκέφτομαι τι έγινε χθες...'', απάντησε κι έσκυψε το κεφάλι.

''Δεν έγινε τίποτα, εντάξει; Δεν φταις εσύ για την ανωριμότητα άλλων'', προσπάθησα να την καθησυχάσω.

''Κι εγώ; Δεν φέρθηκα ανώριμα; Με προκάλεσαν και δεν άντεξα. Μπορούσε κάποιος να πάθει κάτι και να έφταιγα εγώ!'', ξέσπασε μετανιωμένη.

''Σε παρακαλώ, μην το σκέφτεσαι. Δεν έγινε κάτι σοβαρό. Ίσως έτσι να πάρουν κι ένα μάθημα'' Κοίταξα πέρα από εκείνη και είδα τον Ζάντερ από μακριά να με κοιτάζει χαμογελώντας.

''Νομίζεις; Αλλά και πάλι, υποτίθεται εμείς σου διδάξαμε, ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιείς για κακό σκοπό την μαγεία και κοίτα τι έκανα εγώ!'', μονολόγησε.

''Καθ, είσαι ο πιο γλυκός άνθρωπος που ξέρω. Είμαι σίγουρη ότι δεν το έκανες επίτηδες κι ό,τι έγινε, συνέβη εν βρασμό ψυχής. Όλοι κάνουμε λάθη. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν σε αδικώ καθόλου!.'', της απάντησα αγκαλιάζοντας την. Δεν θέλω με τίποτα νιώθει άσχημα μετά από όσα πέρασε. Μου ψέλλισε ευχαριστώ και χωριστήκαμε για να σκουπίσει μερικά δάκρυα που είχαν εμφανιστεί στα μάγουλα της. Εκείνη τη στιγμή, κοίταξα προς τη μεριά του Ζάντερ , ο οποίος πήγαινε πάνω κάτω και μου έκανε νόημα να πάω κοντά του. Η Κάθριν άρχισε να μιλά αλλά δεν άκουγα τίποτα από όσα έλεγε καθώς ήμουν προσηλωμένη σε εκείνον . Ένιωσα μια κίνηση δίπλα μου και προσγειώθηκα ξανά στην γη, όταν κατά λάθος η Σάντρα με χτύπησε απαλά στον ώμο.

''Οπ, συγγνώμη. Λοιπόν, είχα μια ωραία ιδέα.'', την άκουσα να λέει και να συνεχίζει τα λόγια της. Όμως, και πάλι η προσοχή μου στράφηκε στον Ζάντερ, ο οποίος φαινόταν τρελαμένος και ανυπόμονος με το απεγνωσμένο βλέμμα του. Έριξα μια κλεφτή ματιά στα κορίτσια που συνέχιζαν τη συζήτησή τους αλλά όταν κοίταξα και πάλι προς τη μεριά του, είχε εξαφανιστεί.

''Έι, Τζάσμιν; Άκουσες έστω μια λέξη από αυτά που είπα;'', με ρώτησε ξαφνικά η Σάντρα.

''Α, όχι, τι;'', είπα χωρίς ιδέα για το περιεχόμενο της συζήτησης τους. Που πήγε;

''Τίποτα το σπουδαίο, απλά σκέφτηκα σήμερα το μεσημέρι να έρθετε απ' το σπίτι μου, να κάτσουμε στον κήπο και να κάνουμε το ''μάθημα'' εκεί. Σήμερα έχει ηλιοφάνεια, δεν χρειάζεται να κλειστούμε σπίτι'', είπε χαρούμενα.

''Σίγουρα'', ένευσα καταφατικά. Όμως, ξεχνούσα κάτι. Κάτι που πρέπει να τους πω.

''Όλα καλά;'', με ρώτησε η Σάντρα και είδα τα βλέμματα και των δυο να αλλάζουν έκφραση και να σοβαρεύουν. Πήρα μια βαθειά ανάσα και τους το είπα.

''Μίλησα στην θεία μου. Και εκείνη μου μίλησε και... ξαφνιάστηκε που ήξερα τόσα πολλά. Νόμιζε ότι κυριολεκτικά δεν είχα ιδέα'', είπα τελικά ανακουφισμένη.

''Το φαντάζομαι.Η μαμά μου ξαφνιάστηκε, όταν κατάλαβε ότι δεν ήξερε τίποτα. Δεν έπρεπε να της ξεφύγει αλλά –'', προσπάθησε να μου εξηγήσει η Κάθριν αλλά την διέκοψα με ένα νεύμα του χεριού μου.

''Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς, θα το μάθαινε κάποια στιγμή. Το χειρότερο είναι ότι δεν θέλει να έχουμε καμία σχέση με τον Ζάντερ και την Ελένα'', ανέφερα προβληματισμένη.

''Αν το θεωρείς σχέση ή παρέα όλο αυτό. Κανείς τους δεν πρέπει να το μάθει, αλλιώς δεν θα μας αφήσουν να πραγματοποιήσουμε το σχέδιο.'', είπε αναστενάζοντας η Κάθριν. '' Είναι τρομερό, το πόσο αγνώμονες είναι όλοι. Δεν καταλαβαίνουν πως έχει η κατάσταση. Αγνοούν τον Τράβις επειδή πιστεύουν, ότι είναι απλά ένας παλιομοδίτικος δαίμονας με παλιές πεποιθήσεις!...'', αναφώνησε η Σάντρα υψώνοντας τα μάτια στον ουρανό.

''Τότε δεν λέμε τίποτα, αλλά δεν δίνουμε και δικαιώματα. Δεν μπορούμε να το ρισκάρουμε και άλλες φορές'', είπε αποφασιστικά η Κάθριν . Και οι τρεις ξέραμε πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό που κάναμε. Η συνεργασία με ένα ζευγάρι δαιμόνων και η αναζήτηση ενός μυθικού αντικειμένου το οποίο μπορούσε να αλλάξει την μοίρα του κόσμου, ε δεν ήταν και από τα πιο απλά καθημερινά πράγματα. Δεν ήθελα ούτε να το σκέφτομαι τι θα γινόταν, αν μας ανακάλυπταν τα δύο συμβούλια. Τα κουδούνι για την έναρξη του επόμενου μαθήματος, μας έβγαλε από τις σκέψεις μας. Η Σάντρα έβγαλε μια κραυγή εκνευρισμού και εμείς γελάσαμε με την δυσαρέσκεια της.

''Πόσες ώρες ακόμη έχουμε;'', ρώτησε με την ίδια έκφραση.

''Άλλες τέσσερις. Καλό κουράγιο.'', μας χαιρέτησε η Κάθριν και έφυγε προς την τάξη της. Κοίταξα την Σάντρα, η οποία ανασήκωσε τους ώμους της παραιτημένη και προχωρήσαμε προς την δική μας.

''Κάτι έχεις εσύ'', μου είπε, καθώς προχωρούσαμε στο διάδρομο και την κοίταξα ερωτηματικά.

''Τι εννοείς;'', έκανα την ανήξερη και κοίταξα αλλού.

''Δεν ξέρω. Φαίνεσαι πιο χαρούμενη αυτές τις μέρες'', μου χαμογέλασε πλατιά.

''Αλήθεια;'', έκανα πάλι τα στραβά μάτια. ''Η ιδέα σου θα είναι'' Γέλασα.

''Μωρέ, κάτι κρύβεις'', είπε πειράζοντας με. Που να' ξέρε...

Πήραμε τις θέσεις μας στα θρανία και καθώς βγάζαμε τα βιβλία μας, αντιλήφθηκα μια παρουσία κοντά μου να περνά ξυστά από δίπλα μου. Ο Ζάντερ κάθισε ένα θρανίο πίσω από τη δεξιά μεριά μου και άρχισε κι εκείνος να βγάζει τα βιβλία του. Χαμογέλασε καταλαβαίνοντας ότι τον κοιτάζω και αυτομάτως γύρισα μπροστά. Ήθελα τόσο πολύ να τον κοιτάξω, να τον χορτάσω με τα μάτια μου. Η σκέψη ότι ήταν τόσο κοντά μου και δεν μπορούσα ούτε να τον κοιτάξω, ούτε να τον αγγίξω, με τρέλαινε. Ο καθηγητής μπήκε μέσα και ξεκίνησε το μάθημα.

Δεν βρισκόμασταν καν στα μισά της ώρας, όταν άρχισε να κάνει ζέστη. Υπερβολική ζέστη. Κοίταξα γύρω μου αλλά ξαφνιασμένη συνειδητοποίησα πως μόνο εμένα ενοχλούσε η ζεστή ατμόσφαιρα. Τότε, ένιωσα το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου και κατάλαβα ότι αυτός ήταν το αίτιο για την τόσο καυτή ατμόσφαιρα. Δεν ήξερα τι έκανε ή πώς το έκανε, πάντως είχε πιάσει και με είχε τρελάνει. Προσπάθησα να ανασάνω και ξεφυσούσα κάθε λίγο και λιγάκι νιώθοντας το κορμί μου να καίγεται. Τι μου κάνει; Αλλά όχι. Δεν επρόκειτο να του κάνω την χάρη να γυρίσω να τον κοιτάξω. Γιατί αυτό ήθελε, σωστά; Το κινητό μου δονήθηκε σιγανά στην τσέπη του παντελονιού μου και το έβγαλα αθόρυβα ελέγχοντάς το κάτω από το θρανίο.

Τι πρέπει να κάνει ένα αγόρι για να περάσει λίγο χρόνο μαζί σου;, έγραφε το μήνυμα.

Χαμογέλασα ελαφρά, παρά την άβολη κατάσταση στην οποία ήμουν, αναγνωρίζοντας φυσικά τον αποστολέα και πάτησα το κουμπί <<απάντηση>>.

Θα έχουμε χρόνο να περάσουμε μαζί σε λίγο καιρό, του απάντησα και σήκωσα το βλέμμα μου προς τον πίνακα και τον καθηγητή που εκείνη τη στιγμή έγραφε κάτι. Το κινητό μου δονήθηκε ξανά και το κοίταξα προσέχοντας μη με ανακαλύψει ο καθηγητής μου.

Το σε λίγο καιρό μοιάζει τόσο μακριά, μου έγραψε και κοίταξα με παρακλητικά προς τον ουρανό, πριν στρέψω τα μάτια μου ξανά στη οθόνη του κινητού μου.

Μην είσαι τόσο ανυπόμονος, του απάντησα τελικά και αποφάσισα ότι έπρεπε επιτέλους να συγκεντρωθώ στο μάθημα, αν ήθελα τουλάχιστον να το περάσω στις τελικές εξετάσεις. Τη στιγμή που άρχισα να σημειώνω ό,τι έχει γράψει ο καθηγητής στον πίνακα, το κινητό μου για άλλη μια φορά δονήθηκε κάνοντας με να μουτζουρώσω το χαρτί μου από την έκπληξη. Ουφ, Ζάντερ...

Ναι αλλά εγώ σε θέλω τώρα, έστειλε τονίζοντας την τελευταία λέξη με έντονα μαύρα γράμματα. Αναστέναξα ακουμπώντας τις άκρες των δακτύλων μου στο πληκτρολόγιο και άρχισα να πατάω απαλά τα γράμματα.

Και εγωιστής..., συμπλήρωσα την φράση τουπροηγούμενου μηνύματος μου. Απενεργοποίησα το κινητό μου και το τοποθέτησα πίσω στηντσέπη μου. Για την υπόλοιπη ώρα, η θερμοκρασία έχει πέσει βαριά-βαριά κάτω απότο μηδέν αλλά οι προσπάθειες να συγκεντρωθώ στο μάθημα απέδωσαν καρπούς.     

Γεια σας <3 

Λυπάμαι πάαρα πολύ για την καθυστέρηση, αλλά έφυγα εξαήμερη, αρρώστησα βαριά και τέλος πάντων χρόνος και θέληση για γράψιμο δεν υπήρχε. Τώρα μέσα στις γιορτές υπόσχομαι να ανεβάζω πιο πολύ, όμως όσο πιο κοντά έρχονται οι πανελλήνιες (γιατί δίνω το '18, τρομάρα μου) τόσο θα απομακρύνομαι. Άαρα, όλοι ας προσευχηθούμε, η Μαρία ακα εγώ, να περάσει εκεί που θέλει γιατί δεν την βλέπω να ανεβάζει μετά από την στεναγχώρια. :D (όσοι έχετε περάσει παρόμοια κατάσταση με πανελλελε, κοπιάστε να δώσετε καμία συμβουλή)

Τώρα, στα δικά μας. Αμάν αυτή η κοπέλα! Να δίνει σημασία στο μάθημα και όχι στο πανέμορφο αγόρι της το οποίο, τι θέλει το καημένο; Λίγη προσοχή, αλλά μπαα η δικιά μας. Κι εμένα μου τη σπάει, μην ανησυχείτε :) Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο; Αρχίζω να αλλάζω λιγάκι τον τρόπο γραφής και θα ήθελα να μου πείτε, αν σας αρέσει. Το καλοκαιράκι (ααχ, πότε θα ερθεί;) ευελπιστώ να κάνω επεξεργασία όλο το κείμενο, μισό ξεμισό, γιατί δεν μου αρέσουν καθόλου τα αρχικά κεφάλαια. 

Ξέρετε τι να κάνετε ;) Σχόλια, εντυπώσεις, τι σας άρεσε, τι όχι, τι θα θέλατε να δείτε κτλ κτλ Όλα ευπρόσδεκτα ειναι :D Και φυσικά, αν σας ενθουσίασε, να πατήσετε το όμορφο αστεράκι! 

Καλές γιορτές να έχετε και καλά Χριστούγεννα με υγεία και αγάπη! 

Τα λέμε σύντομα xxx