Ξαπλώνουμε στο κρεβάτι μου και κοιτάζουμε ο ένας τα μάτια του άλλου. Μακάρι να μπορούσα να μάθω τι σκέφτεται- που πρακτικά μπορώ- αλλά δεν θέλω να τον πονέσω πάλι. Δεν λέει τίποτα απλά με κοιτάζει. Απλώνει το χέρι του και χαϊδεύει τα μαλλιά μου.

''Είσαι τόσο όμορφη'', λέει σχεδόν ψιθυριστά. Δεν ξέρω τι να απαντήσω. Ποτέ δεν ένιωθα ότι είμαι όμορφη, απλά ζούσα με την μορφή που μου είχε δοθεί. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και του χαμογελάω. Μου χαμογελάει και αυτός.
Ακούω το χτύπημα της πόρτας και τινάζομαι πάνω καθώς το χέρι του Ζάντερ πέφτει στο πάπλωμα. Αμέσως μετά, ακούγεται η φωνή του Ίθαν αλλά όταν κοιτάω τον Ζάντερ έχει εξαφανιστεί. Που πήγε; Πηγαίνω και ανοίγω την πόρτα.

''Τι έγινε;'', του λέω. Βλέπω ότι το χέρι του είναι τυλιγμένο με επίδεσμο.

''Καλά, απλά ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη, για πριν. Aνησυχώ για εσένα, το ξέρεις αυτό. Δεν θέλω να κάνεις κάτι που θα σε στιγματίσει για την υπόλοιπη σου ζωή. Δεν θέλω να πληγωθείς'', λέει και με τραβάει στην αγκαλιά του.

''Δεν θα πληγωθώ Ίθαν. '', του λέω και με βγάζει μετά από λίγο απ' την αγκαλιά του.

''Εντάξει. Απλά πρόσεχε!'', μου λέει και φεύγει. Κλείνω την πόρτα και όταν γυρνάω βλέπω τον Ζάντερ να ξαπλώνει στο κρεβάτι μου και να με κοιτάει.

''Σταμάτα να το κάνεις αυτό!'' αναφωνώ τρομαγμενη  και κάθομαι δίπλα του.

''Ήθελες ο αδερφός σου να μας δει μαζί στο κρεβάτι; Δεν ξέρω, έχει πολύ ζωηρή φαντασία'', λέει και μου φιλάει τον λαιμό καθώς ξαπλώνω.

''Δεν εννοώ αυτό! Εννοώ το ότι εμφανίζεσαι στα ξαφνικά!'', του λέω αλλά δεν μπορώ να τον διώξω από πάνω μου.

''Είναι που μου αρέσει να σε ξαφνιάζω'', λέει και με φιλάει. Με την παλάμη του μου χαϊδεύει το αριστερό μάγουλο και χαμογελάω μέσα απ' το φιλί μας.

''Πρέπει να φύγω. Να δω τι θα κάνουμε με το διαμάντι.'', λέει και με κοιτάει.

''Θα πάτε να ψάξετε στο παλιό σας σπίτι;'', τον ρωτάω καθώς σηκωνόμαστε.

''Προτιμώ το θα πάμε'', λέει και χαμογελάει.

''Δεν μπορώ να πάω ενώ είμαι ξένη σε ένα σπίτι και να ψάξω τα πράγματα του πατέρα σου.'', του λέω και με κοιτά σαν να μην καταλαβαίνει.

''Ζάντερ πρέπει να πας μαζί με την Ελένα'', του εξηγώ και κατσουφιάζει.

''Αν μείνω και άλλο στο ίδιο δωμάτιο με την Ελένα, μπορεί και να την σκοτώσω.'', λέει και έρχεται κοντά μου.

''Εκτός απ' το παλιό μας σπίτι μέναμε σε μια πανσιόν, πριν μετακομίσουμε εδώ. Ίσως έχουμε αφήσει κάτι εκεί, μπορούμε να ρωτήσουμε και την ιδιοκτήτρια''

''Είναι σαν κι εσάς;'', τον ρωτάω παραξενεμένη.

''Ναι, αλλά εκεί μένουν και κανονικοί άνθρωποι. Μια ματιά δεν βλάπτει'', λέει και κοιτάει το ρολόι του.

''Εύχομαι να έχει φύγει μέχρι τώρα. Να μπορέσω να ψάξω το ημερολόγιο μόνος μου.''

''Ζάντερ, έλα τώρα...'', λέω αλλά εκείνος με φιλάει και μετά με αφήνει χαμογελώντας.

''Θα τα πούμε μετά'', λέει και εξαφανίζεται. Ξαπλώνω πάλι στο κρεβάτι μου και κοιτάω το ταβάνι. Γιατί όλα να είναι τόσο περίπλοκα; Το κινητό μου δονείται και βλέπω το όνομα της Σάντρα.

''Ναι;''

''Έλα, είσαι καλά; Μόλις τώρα γύρισα σπίτι. Και η Καθ έφυγε πιο πριν, δεν ένιωθε καλά.'', την ακούω να λέει.

''Ναι, ο Ίθαν είχε ένα μικρό ατύχημα και έπρεπε να τον γυρίσω σπίτι''

''Τι; Τι έπαθε;'', λέει με αγωνία.

''Στραμπούλιξε το χέρι του, όχι πολύ σοβαρά ευτυχώς. Απλά ήθελα να τον γυρίσω εγώ σπίτι, για εμ ξέρεις, περισσότερη ασφάλεια.''

''Καλά έκανες.  Και η Κάθριν μετά την τέταρτη ώρα έφυγε, ούτε εκείνη ήταν καλά''

''Γιατί; Τι έγινε;''

''Μία λέξη, τέσσερα γράμματα και πολλά δάκρυα''

''Νέιτ;'', λέω απαντώντας στον γρίφο της.

''Ακριβώς. Και δυστυχώς η δικιά μας το πήρε κατάκαρδα.''

''Πώς να μην το πάρει, Σάντρα; Της είπε ψέματα για τον λόγο που χώρισαν ενώ ήταν για μια άλλη που πιθανόν έβγαινε καιρό!''

''Ναι, έχεις δίκιο αλλά δεν ξέρω τι να κάνω για να ξεχαστεί. Να, πριν λίγο πήρα τηλέφωνο στο σπίτι της και η μαμά της μου είπε ότι κοιμόταν. Πρέπει να την ενημερώσουμε για αυτά που είπαμε χθες και τι πρέπει να κάνουμε'', λέει κάνοντας μια παύση.

''Εσύ μίλησες με τον Ζάντερ;'', συνεχίζει.

''Εγώ; Γιατί να μιλήσω μαζί του;'', λέω αλλά προσπαθώ να μην φαίνομαι αναστατωμένη.

'' Ρωτάω επειδή εσείς φαίνεστε πιο κοντά από όσο είμαστε εγώ και η Ελένα. Αυτό, αν και χθες φάνηκε κάπως''

''Δεν παρατήρησα κάτι'', λέω ψέματα.

''Καλώς. Κλείνω να τελειώσω τα μαθήματα και κανονίζουμε να βγούμε το απόγευμα; Μπας και αλλάξει η διάθεση της άλλης μικρής'', λέει και γελάω.

''Σύμφωνοι'', λέω και κλείνουμε το τηλέφωνο.

Ο Ζάντερ καθόταν στον δερμάτινο καναπέ διαβάζοντας εκείνο το μικρό παλιό βιβλιαράκι. Ο Κασπάρ έγραφε για τα μικρά και μεγάλα βήματα που έκανε εκείνος και ο στρατός του. Πώς επηρέασαν με υποβολή μερικούς κατοίκους, πώς οργάνωσαν τις δυνάμεις τους, τι κατάφεραν με τους κατασκόπους τους. Όμως, ποτέ δεν υποτίμησε τους αντιπάλους του. Ήξερε ότι η Κασσάνδρα ήταν δυνατή, το ίδιο και οι άλλες οικογένειες, ήξερε όμως ότι είχε ένα αδύναμο σημείο. Ο άντρας της, ο σύντροφος της, ήταν άνθρωπος, ένα αδύναμο και χωρίς δυνάμεις πλάσμα. Όπως και το ότι είχε και δυο παιδιά. Ο Κασπάρ το ήξερε αυτό, φυσικά πριν την τελική του επίθεση, ίσως και από την αρχή. Δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον εχθρό χωρίς να ξέρει τα πάντα για εκείνον. Και όμως αυτές οι πληροφορίες του ήταν σημαντικές. Η οικογένεια της είχε φύγει στο Πόρτλαντ στην διάρκεια του πολέμου.

Οι σελίδες της αφήγησης σταματούν. Ο Ζάντερ κοιτά την ημερομηνία. 5 μέρες πριν το θάνατο του πατέρα του. Γυρνάει μερικές σελίδες και τότε ξαφνικά σταματάει. Στην τελευταία σελίδα υπήρχε ένα περίεργο σκίτσο που απεικόνιζε έναν χώρο, σαν μια σπηλιά. Το έδαφος φαινόταν ξερό και σκληρό ενώ λίγο πιο βαθιά μπορούσες να διακρίνεις μερικά ρυάκια νερού. Από το ταβάνι, κρεμόντουσαν παγωμένοι σταλακτίτες πάνω στους οποίους αντανακλόταν το αδύναμο φως που ερχόταν από τα βάθη της σπηλιάς και γέμιζε το χώρο με ελάχιστο φως. Ο Ζάντερ ένιωσε την δύναμη του, σχεδόν μπορούσε να την αγγίξει. Αυτό είναι! 

  Άκουσε τα κλειδιά να ακουμπούν την κλειδαριά με το γνωστό ήχο και πετάχτηκε. Σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου το μικρό βιβλιαράκι βρισκόταν ανάμεσα στα άλλα σκονισμένα βιβλία της βιβλιοθήκη του σαλονιού. Ο Ζάντερ βολευόταν και πάλι στον καναπέ, όταν η Ελένα μπήκε μέσα. Τον κοίταξε που διάβαζε ένα βιβλίο αλλά εκείνος δεν της έδωσε σημασία.
Αυτό θα γίνετε τώρα;, σκέφτηκε η κοπέλα αλλά δεν τον πλησίασε. Ήξερε ότι θα θύμωνε και θα έφευγε. Έκανε σαν να την μισούσε, την είχε απαρνηθεί τελείως και όλα αυτά για εκείνη.
Άφησε την τσάντα της και κατευθύνθηκε στο δωμάτιο της. Ο Ζάντερ, ακούγοντας την πόρτα της να κλείνει, σήκωσε το βλέμμα του. Παράτησε το βιβλίο που κρατούσε και πήρε το ημερολόγιο. Γύρισε στην τελευταία σελίδα που είχε δει το σκίτσο αλλά δεν βρήκε τίποτα. Το είχε δει όμως, πού είχε πάει; Ξεφύλλισε και πάλι τις σελίδες αλλά τίποτα. Εξαφανίστηκε...

''Κάθριν έλα φάε λίγο!'', λέω στην Κάθριν που κάθεται απέναντι μου κουνώντας το μικρό σάντουιτς μπροστά στο πρόσωπο της.

''Δεν θέλω είπα! Μόνο για σας παρήγγειλα αυτό!'', λέει δείχνοντας με απέχθεια το φλιτζάνι τσάι της. Σταυρώνει τα χέρια στο στήθος της και κοιτάει αλλού. Κοιτάζω την Σάντρα ανήσυχα και την παρακαλώ βουνά να βρει μια ιδέα αλλά κι εκείνη φαίνεται στην ίδια κατάσταση.

''Καθ έλα τώρα. Κάθεσαι και στεναχωριέσαι για κάποιον ηλίθιο! Ξέρεις πόσους τέτοιους θα βρεις στην ζωή σου; Χίλιους! Αλλά αν κάθεσαι να κλαις για τον καθένα από αυτούς θα γεράσεις πριν την ώρα σου!'', ξεσπά η Σάντρα. Η Κάθριν γυρνά και μας κοιτά.

''Ωραίος τρόπος, σε ευχαριστώ πολύ. '', λέει και πάει να σηκωθεί αλλά την κρατάω.

''Σε παρακαλώ, κάτσε. Αυτό που θέλει να πει η Σάντρα είναι ότι δεν πρέπει να στεναχωριέσαι για κάποιον που δεν το αξίζει. Θα βρεις τον σωστό κάποια στιγμή, ο Νέιτ απλά δεν ήταν ο κατάλληλος.'', της λέω ήρεμα.

''Όχι, αυτό που θέλει να πει η Σάντρα είναι ότι εκείνη είναι τέλεια επειδή δεν δίνει δεκάρα για κανέναν και δεν έχει πληγωθεί ποτέ στη ζωή της!'', λέει δυνατά.

''Χα, πιστεύεις ότι νομίζω ότι τα κάνω όλα τέλεια;'', αντεπιτίθεται η Σάντρα.

''Ναι, γιατί –'', αρχίζει η Κάθριν αλλά την σταματώ πριν ξεκινήσει μεγάλος καυγάς.

''Ηρεμίστε! Δεν χρειάζεσαι να σκέφτεσαι πια τον Νέιτ, τελείωσε! Ούτε θα ξαναμιλήσουμε για αυτόν ούτε θα ξανά ασχοληθούμε'', λέω και πέφτει σιγή. Μετά από λίγα δεύτερα όμως, η Κάθριν σπάει την σιωπή.

''Ναι, έχεις δίκιο. Πρέπει να τον βγάλω απ' τις σκέψεις μου, να τον ξεχάσω τελείως'', αναστενάζει και χαμογελάμε. Η Κάθριν μας ανταποδίδει το χαμόγελο και πίνει μερικές γουλιές απ' το τσάι της, όταν ακούγονται μερικές χαρούμενες φωνές παιδιών.

////////
Η Κάθριν κανονικά δεν θα έδινε σημασία αλλά όταν άκουσε εκείνη την γνώριμη φωνή δεν μπόρεσε να αντισταθεί και κοίταξε πίσω της.

''Επιτέλους, ελευθερία!'', ακούστηκε η φωνή πίσω της και γύρισε να κοιτάξει. Η παρέα είχε καθίσει σε ένα απ' τα γωνιακά τραπέζια λίγο πιο μακριά απ' την πόρτα. Φυσικά και τους ήξερε όλους. Ο Πίτερ, ο Νόελ, η Κάσιντι, ο Τζέιμι, η Σαμάνθα, ο Νέιτ. Και η Πέιτζ. Όλοι ήταν ντυμένοι στην τρίχα, τα κορίτσια με στενά όμορφα φορέματα και τα αγόρια με αέρινα πουκάμισα ή μπλούζες και στενά τζιν. Βέβαια, μετά την καφετέρια είχαν και αλλού να πάνε, σκέφτηκε με πίκρα.

Όμως δεν ήταν αυτό που την ένοιαζε, αλλά το χέρι του Νέιτ που αγκάλιαζε την μέση της Πέιτζ. Για πρώτη φορά μετά απ' τον χωρισμό τους, ένιωσε ένα συναίσθημα που δεν ήταν πόνος, θλίψη ή απελπισία. Ήταν θυμός. Ελευθερία; Από εκείνη; Η Κάθριν δεν κάθισε να τους κοιτάξει για πολύ και γύρισε στα κορίτσια. Τα είδε να κοιτάζουν κι εκείνα την παρέα, μόνο που η Τζάσμιν δάγκωνε το κάτω χείλος της ενώ η Σάντρα κοιτούσε σοβαρά.

''Μμ, προφανώς δεν είναι εύκολο αυτό'', σχολίασε ξερά παίρνοντας το φλιτζάνι της για να πιεί μερικές γουλιές.

///////////

Όταν μπήκαν κοίταξα στιγμιαία την Κάθριν. Έπινε απ' το τσάι της και δεν τους είχε προσέξει αλλά η φωνή του Νέιτ την έκανε να γυρίσει. Όμως δεν λύγισε, την κοίταξα αλλά δεν ήταν έτοιμη να κλάψει. Φαινόταν θυμωμένη. Την παρατηρώ τώρα, αφού έχει γυρίσει σε εμάς, να πίνει δυο γουλιές απ' το τσάι της και να μας ξανακοιτά. Η Σάντρα της χαμογελά και βλέπω πίσω απ' την Κάθριν την σερβιτόρα να έχει φέρει ήδη τους καφέδες των άλλων. Οι φωνές τους ήταν έντονες, ναι σε βασανιστικό βαθμό αλλά αντέχαμε. Εγώ και η Σάντρα δηλαδή. Η Κάθριν φαινόταν στα όρια της. Κάτι οι φωνές των παιδιών, κάτι οι αγκαλιές και τα φιλιά του Νέιτ με την Πέιτζ, κάτι οι αναφορές του για το σώμα της, πρέπει να την είχαν κάνει έξω φρενών. Αλλά δεν έδινε σημασία, κρατούσε το επίπεδο της. Ευτυχώς!

Η Σάντρα φαίνεται να έχει ηρεμίσει κι έτσι συνεχίζουμε την ήσυχη κουβέντα μας για το σχολείο και τις χριστουγεννιάτικες διακοπές που έρχονται σε μερικές βδομάδες, όταν ακούγεται η φράση που σταμάτησε τα πάντα.

''Ευτυχώς που ξέμπλεξες με εκείνη την κομπλεξική!'', ακούμε την φωνή του Νόελ, ο οποίος εκείνη τη στιγμή άναβε ένα τσιγάρο. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Η Κάθριν άφησε το φλιτζάνι της με δύναμη στο τραπέζι που πιτσίλισε το ξύλο και τότε ακούστηκε μια τσιρίδα. Ο Νόελ άναψε τον αναπτήρα του αλλά η φωτιά δεν απλώθηκε σε όλο το τσιγάρο. Η κοπέλα δίπλα του τσίριξε ενώ οι υπόλοιποι είχαν μείνει άφωνοι να κοιτάνε. Η φωτιά ανέβαινε πάνω απ' το κεφάλι του Νόελ μέχρι που πέταξε το τσιγάρο κάτω και έσβησε αλλά τα χείλη του ήταν καμένα. Άρχισε να τρέχει προς την τουαλέτα αλλά όταν πήγε να ανοίξει την πόρτα κάποιος άλλος έβγαινε και τον χτύπησε, με αποτέλεσμα να πέσει κάτω αναίσθητος. Ενώ ο Πίτερ και η Κάσιντι έτρεχαν δίπλα του, η φωτιά του τσιγάρου που είχε πετάξει κάτω,  είχε ξανά ανάψει και τυλιχτεί στα πόδια του Νέιτ. Εκείνος αναπήδησε χτυπώντας τα κάτω για να σβήσει αλλά τίποτα. Κοίταξα την Κάθριν. Δεν την είχα ξαναδεί έτσι, φοβήθηκα. Το βλέμμα της είχε κάτι σκοτεινό που με φόβιζε. Έκανα μια απαλή κίνηση με το χέρι μου και φέρνω το ποτήρι με το νερό δίπλα μου. Χύνω μερικές σταγόνες στην παλάμη μου και το ρίχνω στον αέρα. Φυσικά το νερό δεν έπεσε στο πάτωμα αλλά θα λέγαμε ότι ήταν ένα μικρό τρικ. Η φωτιά γύρω απ' τα πόδια του Νέιτ έσβησε και,  αφού οι άλλοι σήκωσαν τον Νόελ που είχε ξυπνήσει, έφυγαν άρον-άρον. Η Κάθριν γυρνάει σε εμάς και μας κοιτάει.

''Τι;'', λέει ερωτηματικά.

''Το ξέρεις ότι δεν ήταν σωστό αυτό, έτσι;'', της λέει επικριτικά η Σάντρα.

''Ναι, έχεις δίκιο. Κανονικά οι φίλες μου έπρεπε να κάνουν κάτι που με προσέβαλαν. Αλλά βλέπεις...'' , λέει αφήνοντας την φράση της μετέωρη και πίνει απ' το τσάι της.

''Μας κάνεις πλάκα;'', φωνάζει η Σάντρα αλλά την πιάνω απ' τον αγκώνα.

''Κάθριν, το ξέρεις ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε για κακό σκοπό την μαγεία, εσείς μου το μάθατε αυτό'', της λέω ήρεμα και βλέπω επιτέλους το πρόσωπο της να μαλακώνει. Με τις παλάμες της ακουμπά το μέτωπο της και σκύβει το κεφάλι.

''Δεν ξέρω τι με έπιασε. Δεν έπρεπε να φερθώ έτσι'', λέει απελπισμένη.

''Καλύτερα να φεύγουμε'', λέει η Σάντρα και αφού πληρώνουμε αρχίζουμε να κατηφορίζουμε το δρόμο προς την πλατεία. Η Κάθριν κουμπωμένη, η Σάντρα να κλοτσάει χαλίκια στον δρόμο και ανάμεσα μας σιωπή.

''Δεν χρειάζεται να νιώθεις ένοχη για αυτό που έκανες. Ο καθένας έτσι θα είχε αντιδράσει. Το θράσος τους απλά δεν έχει όρια'', λέω απευθυνόμενη στην Κάθριν και εκείνη γυρνά και με κοιτάζει.

'' Δεν το πιστεύω ότι το έκανα. Δεν έπρεπε να το κάνω, απλά νευρίασα γιατί μαζί του είχα περάσει τόσα πολλά και εκείνος δεν ένιωσε ποτέ τίποτα. '', λέει και χαμηλώνει πάλι το κεφάλι της. Η Σάντρα έρχεται από πίσω της και την αγκαλιάζει, το ίδιο και εγώ.

''Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς του άξιζε. Ελάτε πάμε τώρα'', λέει και μετά από κανένα δεκάλεπτο φτάνουμε στην κεντρική πλατεία. Το φθινοπωρινό αεράκι διαπερνάει τα μαλλιά μου κάνοντας τα να ανεμίζουν και μου φέρνει ένα μικρό ρίγος. Η Σάντρα μου κάνει νόημα πως θα μπουν στο βιβλιοπωλείο αλλά κάθομαι έξω χαζεύοντας το σταντ με τα βιβλία. Από παντού ακούγονται φωνές, ο ήχος των ποδηλάτων, οι φωνές των παιδιών, ομιλίες, ψίθυροι και ανάμεσα σε όλα αυτά ο ήχος του ανέμου που μου φέρνει μια γνωστή φωνή ακριβώς πίσω μου.

''Νόμιζα ότι συμφωνήσαμε ότι είναι επικίνδυνο για ένα μικρό κορίτσι να είναι μόνο του την νύχτα''. Γυρνάω και βλέπω τον Ζάντερ λίγα εκατοστά μακριά μου να μου χαμογελάει, και τότε θυμάμαι ένα παρόμοιο απόγευμα, εδώ ακριβώς στο ίδιο σημείο, εγώ κι εκείνος, και όλα αυτά που δεν ήξερα.

Γεια σαας <3

Εύχομαι να σας άρεσε αυτό το παρτ, γιατί σιγά σιγά μπαίνουμε στον βασικό άξονα της ιστορίας και σε μία ευθεία.  Μόνο σε εμένα αρέσουν αυτές οι γλυκούλικες στιγμές τους; ^_^ :D

Μια χάρη ζητάω μόνο από τους αγαπημένους μου αναγνώστες. Ή μάλλον δύο:

1. Παρακαλώ εμφανιστείτε και αφήστε καμιά ψήφο που και που. Είναι αδιανόητο σε κεφάλαια με 100 views να υπάρχουν 10 ψήφοι ή λιγότεροι.

2. Αφήνετε σχόλια plz. Σε κάθε τι στο κείμενο που θέλετε να σχολιάσετε. Λατρεύω τα σχόλια, καλά ή κακά. 

Αυτάααα. Τα λέμε την επόμενη φορα :)

Stay awesome :D