Ξυπνάω πριν απ' το ξυπνητήρι και γεμάτη όρεξη αρχίζω να ετοιμάζομαι. Με μια κίνηση του χεριού μου ανοίγω τις κουρτίνες, και βγάζω καινούργια ρούχα απ' την ντουλάπα. Χαμογελάω ασυναίσθητα. Δεν είναι ότι μπορώ να κάνω σχεδόν τα πάντα, αλλά αυτή η ευφορία που νιώθω κάθε φορά που ασκώ μαγεία, έστω και στα μικρά πράγματα. Φοράω καινούργια ρούχα και αρχίζω να φτιάχνω τα μαλλιά μου κοιτάζοντας στον καθρέπτη στον τοίχο. Ένα ελαφρό χτύπημα στην πόρτα ακούγεται και βλέπω τον Ίθαν να μπαίνει μέσα χαμογελώντας.

''Μμ, ξυπνήσαμε νωρίς σήμερα;'', λέει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.

''Ναι, δεν ξέρω γιατί!'', του λέω και του χαμογελάω. Αρχίζω να βουρτσίζω τα μαλλιά μου και γίνονται κυματιστά.

''Είσαι διαφορετική σήμερα'', λέει καθώς με παρατηρεί.

''Δεν νομίζω''

''Και όμως... Σήμερα λάμπεις από χαρά'', λέει και χαμογελάω. Που να ήξερε...

''Ίσως'', λέω και αφήνω την βούρτσα στο κομοδίνο. Γυρνάω και τον βλέπω να με παρατηρεί με χαμόγελο.

''Ίθαν σταμάτα!'', του φωνάζω.

''Καλά, καλά!'', λέει σηκώνοντας τα χέρια ψιλά.

''Θα σε δω κάτω!'', λέει και βγαίνει έξω. Κοιτάω το είδωλο μου στον καθρέφτη και χαμογελάω. Σήμερα είμαι χαρούμενη, παραδέχομαι από μέσα μου. Κατεβαίνω κάτω και τρώω πρωινό μαζί με τον Ίθαν αφού η θεία βγήκε έξω για δουλειές. Ακόμη και τα κορίτσια παρατηρούν ότι έχω κάτι διαφορετικό αν και διαφωνώ σε γενικές γραμμές. Φτάνουμε στο σχολείο και ετοιμαζόμαστε για το πρώτο μάθημα. Εγώ και η Κάθριν έχουμε Φυσική και καθώς ανεβαίνουμε τις σκάλες την παρατηρώ καλύτερα από ότι στην διαδρομή είναι λίγο χλωμή και το πρόσωπο της δεν έχει εκείνο το χαμόγελο που έχω συνηθίσει να βλέπω. Ο Νέιτ. Σίγουρα αυτόν σκέφτεται. Μακάρι να μπορούσα να της φτιάξω την διάθεση αλλά φαίνεται αδύνατο. Αντίθετα της χαμογελάω συμπονετικά και της χαϊδεύω τον ώμο όταν καθόμαστε στις θέσεις μας.

Το κουδούνι χτυπά για την δεύτερη ώρα, και καθώς προχωράω βλέπω τον Ζάντερ από μακριά να μου κάνει διακριτικά νόημα. Κοιτάζω την Σάντρα δίπλα μου και πάλι εκείνον, που προχωράει λίγο πιο απόμακρα.

''Έρχομαι σε λίγο'', της λέω και μου γνέφει.

''Μην αργήσεις'', λέει και μπαίνει στην τάξη. Όταν δεν υπάρχει κανείς στον διάδρομο εκτός από εμένα, ακολουθώ τον κεντρικό διάδρομο προς έξω εκεί που ήταν πριν ο Ζάντερ. Κοιτάω γύρω μου αλλά δεν τον βλέπω. Γυρνάω μπροστά και τον βλέπω ακριβώς μπροστά μου σε απόσταση μερικών εκατοστών.

''Με τρόμαξες!'', του λέω και χαμογελάει.

''Συγγνώμη'', λέει και έρχεται κοντά μου και με φιλάει απαλά. Είναι τόσο γλυκός... Τελειώνει το φιλί μας και αρχίζει να με περιεργάζεται. Αρχίζω να κοκκινίζω, ω Ζάντερ μην το κάνεις αυτό!

''Μίλησες, με την Ελένα;'', τον ρωτάω ήρεμα. Το πρόσωπο του σκοτεινιάζει και κοιτάει κάτω.

''Ναι. Δεν είχε βέβαια τι να πει. Μόνο φτηνές δικαιολογίες...'', λέει πιάνοντας μου τα χέρια απαλά.

''Μην είσαι τόσο σκληρός μαζί της, Ζάντερ'', του λέω και με κοιτάζει.

''Να μην είμαι σκληρός; Εκείνη φταίει για όλα αυτά. Μπορούσαμε να είμαστε μαζί απ' την αρχή, να μην πονούσαμε τόσο'', λέει κοιτώντας με λυπημένα.

''Τίποτα δεν είναι εύκολο όμως. Το έκανε για να σε προστατεύσει, μην την καταδικάζεις'', του λέω απαλά. Κατεβάζει το βλέμμα του κάτω.

''Έι'', του λέω και ακουμπάω την δεξιά μου παλάμη στο μάγουλο του. Το κεφάλι του ανασηκώνεται και με κοιτάει. Είναι τόσο όμορφος, δεν μπορώ να βλέπω αυτά τα υπέροχα γαλάζια μάτια στεναχωρημένα.

''Όλα είναι καλά τώρα.'', του λέω και μου χαμογελάει. Πλησιάζει το πρόσωπο του με το δικό και ενώνει τα χείλη μας με ένα γλυκό φιλί. Με αφήνει μετά από λίγο με ένα γλυκό χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη του.

''Εύχομαι το παιδί χθες που σε πήγε σπίτι να ήταν ο αδερφός σου''

''Μμ, ο αδερφός μου ήταν. Γιατί;'', τον ρωτάω.

''Έτσι.'', λέει και κοιτάει τα χείλη μου. Ζηλιάρη.

''Τον ακολουθούσα σήμερα το πρωί, για αυτό'', λέει και γουρλώνω τα μάτια που από την έκπληξη.

''Τι;'', του λέω και γελάω.

''Έφυγες με έναν άγνωστο για μένα χθες βράδυ, να μην ήξερα ποιος είναι;'', λέει και μου χαμογελάει. Αν η ζήλια ήταν ψώρα θα γέμιζε όλη χώρα, Ζάντερ.

''Λοιπόν απλά για να ξέρεις δεν γυρνάω σπίτι με αγνώστους, εκτός από εσένα'', λέω και γελάει ελαφριά.

''Αποτελώ εξαίρεση;'', λέει και μου κλέβει ένα φιλί.

''Αμέ!'', λέω και τον φιλάω. Με πιάνει απαλά απ' την μέση καθώς βαθαίνουμε το φιλί μας.

''Τζάσμιν;'', ακούω κάποιον να φωνάζει το όνομα μου και σταματάω να τον φιλάω. Βλέπω τον Ίθαν να μας κοιτάζει με έκπληκτο βλέμμα. Μετά αρχίζει να περπατάει προς εμάς και κοιτάει τον Ζάντερ δολοφονικά. Τον απομακρύνω από κοντά μου και πηγαίνω κοντά στον Ίθαν.

''Ίθαν, δεν είναι αυτό που νομίζεις, δεν –'', αρχίζω να λέω αλλά με αποφεύγει και ρίχνει κατευθείαν μια μπουνιά στο πρόσωπο του Ζάντερ. Μια κραυγή βγαίνει απ' το στόμα του χωρίς να το καταλάβω.

''Μπα; Αυτά κάνεις και δεν το ξέρουμε; Δηλαδή τι; Χάνεις μαθήματα για να φασώνεσαι με αυτόν τον μαλάκα;'', λέει και τον κοιτάζω έντρομη. Μια φορά συνέβη, δεν ήταν κάτι. Γιατί το κάνει τόσο μεγάλο θέμα. Βλέπω τον Ζάντερ να σηκώνεται ατάραχος και να φτιάχνει το μαύρο δερμάτινο σακάκι του και να έρχεται κοντά μας.

''Φίλε, ηρέμισε δεν την βιάσαμε, εντάξει;'', του λέει ατάραχα και τον κοιτάω έκπληκτη.

''Ζάντερ, στ –''

''Ξέρεις κάτι ''φίλε''; Δεν θέλω παρτίδες με την αδερφή μου εντάξει;'', λέει και με σπρώχνει πιο δίπλα. Τους κοιτάζω και τους δυο μαζί. Ο Ζάντερ αρχίζει να σφίγγει τις γροθιές του και ο Ίθαν το ίδιο και αρχίζω να φοβάμαι. Δεν έχει νόημα να μπω ανάμεσα τους.

''Θα κόψω τις παρτίδες με την αδερφή σου, όποτε θέλω εγώ!'', του αντεπιτίθεται ο Ζάντερ τονίζοντας την τελευταία φράση. Το χέρι του Ίθαν πετάγεται στιγμιαία σχηματίζοντας μια μπουνιά προς τον Ζάντερ αλλά εκείνος με ευκολία την πιάνει και τον ρίχνει κάτω. Τρέχω προς τον Ίθαν που σπαρταράει απ' το πόνο. Πρέπει να έσπασε το χέρι του ή να το στραμπούλιξε όταν έπεσε κάτω. Γυρνάω προς τον Ζάντερ και τον χαστουκίζω κάνοντας το πρόσωπο του να γυρίσει από την άλλη. Τον κοιτάω με αηδία και απέχθεια. Σηκώνω τον Ίθαν που ευτυχώς νιώθει καλύτερα και τον πηγαίνω στο γραφείο της διευθύντριας αφήνοντας τον Ζάντερ πίσω.

Αφού έχουμε πάρει άδεια να γυρίσουμε σπίτι, ο Ίθαν κι εγώ περπατάμε τον δρόμο για το σπίτι χωρίς να μιλάμε.

''Αλήθεια τώρα; Με αυτόν;'', λέει σπάζοντας την σιωπή.

''Ξέρω ότι αυτό που σου έκανε ήταν απαράδεκτο και –''

''Δεν είναι μόνο αυτό Τζάσμιν. Το έχω δει τον τύπο, δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν μπορείς να βρεις κάποιον σαν κι εσένα; Αυτός το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να αλλάζει κορίτσια κάθε βραδιά.'', λέει. Δεν μιλάμε για λίγο και νιώθω έτοιμη να κλάψω. Δεν είναι έτσι, αν τον ήξερε. Δεν έπρεπε όμως να τον χτυπήσει.

''Πόσο καιρό τα έχετε;'', λέει ο Ίθαν καθώς ανοίγω την πόρτα του σπιτιού και μπαίνουμε μέσα.

''Να μην σε ενδιαφέρει'', του λέω και πηγαίνω προς το σαλόνι.

''Να μην με ενδιαφέρει; Να μην με ενδιαφέρει που η αδελφή μου βγαίνει με έναν τύπο σαν κι αυτόν;''

''Τι στο καλό έχει αυτός ο ''τύπος'' και δεν σου αρέσει;'', του φωνάζω.

''Ούτε καν τον ξέρεις, δεν ξέρεις τίποτα για αυτόν για να τον κρίνεις. Και αν θέλω να είμαι μαζί του θα πρέπει να το σεβαστείς και να μην πεις τίποτα!'', συνεχίζω υστερικά.

''Μα προσπαθώ να σε προστατεύσω.'', λέει με ήρεμο τόνο.

''Δεν χρειάζομαι την προστασία σου Ίθαν. Ξέρω να ξεχωρίζω το καλό απ' το κακό. Το καταλαβαίνω ότι νοιάζεσαι αλλά άσε με να μάθω τουλάχιστον απ' τα λάθη μου'', λέω και μένουμε για λίγο σιωπηλοί.

''Απλά δεν θέλω να κάνεις κάτι μαζί του που θα το μετανιώσεις μετά'', λέει απολογητικά.

''Στο υπόσχομαι ότι θα σκεφτώ τα πάντα πριν κάνω κάτι'', του λέω και ανεβαίνω πάνω. Κλείνω την πόρτα του δωματίου μου και πέφτω πάνω της αναστενάζοντας. Γιατί το κάνει αυτό; Γιατί όλα τα αδέρφια πρέπει να είναι τόσο υπερπροστατευτικά; Πηγαίνω και κάθομαι απ' την μία πλευρά του κρεβατιού και πιάνω το κεφάλι μου.

''Τώρα καταλαβαίνεις φαντάζομαι πόσο εκνευριστικό είναι να σου απαγορεύουν κάτι'', ακούω μια φωνή να λέει και αναπηδάω απ' τον φόβο. Βλέπω τον Ζάντερ στην άλλη πλευρά του κρεβατιού να με κοιτάει.

''Τι κάνεις εδώ;'', τον ρωτάω έκπληκτη.

''Τι εννοείς , τι κάνω εδώ; Ήρθα να σου μιλήσω. Παρεμπιπτόντως έχεις βαρύ χέρι'', λέει και έρχεται κοντά μου.

''Προφανώς κι εσύ το ίδιο. Ο αδερφός μου θα χρειαστεί πολύ πάγο'', του λέω και σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος μου.

''Αυτός μου επιτέθηκε πρώτος!''

''Εσύ τον προκάλεσες όμως. Δείξε λίγο επίπεδο Ζάντερ!''

''Και στους προηγούμενους έτσι έκανε;''

''Τι; Ποιους προηγούμενους;'', λέω μπερδεμένη.

''Τους προηγούμενους γκόμενους σου λέω Τζάσμιν. Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις!'', λέει και τον κοιτάω έκπληκτη. Ώστε αυτό είμαι για εκείνον; Απλά η γκόμενα του; Ή έτσι ονομάζει μόνο αυτές που του κάνουν το κρεβάτι; Και οι υπόλοιπες τι είμαστε; Τα παιχνιδάκια για να μην βαριέται ο Κύριος;

''Δηλαδή αυτό είμαι για σένα; Η γκόμενα σου;'', λέω και κοκαλώνει.

''Δεν το εννοούσα έτσι. Εννοούσα –''

''Δεν ήμαστε όλοι σαν κι εσένα Ζάντερ! Που ρίχνουμε όποια περνάει από μπροστά μας στο κρεβάτι για χόμπι!'', λέω και με κοιτάει έκπληκτος αλλά δεν λέει τίποτα.

''Νόμιζα πως αυτό που είχαμε ήταν κάτι σημαντικό. Δεν είχα ποτέ τίποτα με κάποιον που θα μπορούσα να το συγκρίνω με αυτό''.

''Περίμενε είχαμε;'', λέει πάλι έκπληκτος λέει και πιάνω το μέτωπο μου. Τον κοιτάω και προσπαθώ να σκεφτώ καθαρά αλλά τίποτα...

''Μπορείς να συνεχίσεις εσύ έτσι; Δηλαδή –''

''Συγγνώμη. Έχεις δίκιο και ναι ήμουν έτσι αλλά τώρα θέλω να αλλάξω. Γιατί είμαι μαζί σου'', λέει και έρχεται κοντά μου.

''Δεν θα αγαπήσω ποτέ καμιά άλλη όπως αγαπάω τώρα εσένα'', λέει και ακουμπάει απαλά τις παλάμες του στα μάγουλα μου.

''Σε αγαπώ πολύ, Τζάσμιν'', λέει και ακουμπάει τα χείλη του στα δικά μου. Και εγώ σε αγαπάω Ζάντερ. Δεν μπορώ να μην σε αγαπάω.

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

Γεια σας, γεια σας, γεια σαςς!

Ελπίζω να είστε όλοι καλά και να περνάτε φίνα στις διακοπές σας ;)

Συγχωρήστε με που άργησα τόσο να βάλω επόμενο κεφάλαιο αλλά γιοκ ιντερνετ οπότε και γιοκ κεφάλαιο. Ααχ, τα καλά των διακοπών...

Τέλος πάντων, εύχομαι αυτό το πρώτο μέρος να σας άρεσε <3 Περιμένω με ανυπομονησία τα σχόλια και τις ψήφους σας :)

Συμβουλή της ημέρας: Love yourself like a best friend 

Vote & Comment darlings <3