Δεν θέλω να σηκωθώ! Δεν θέλω να πάω πουθενά. Ακούω την θεία μου απ' έξω να με φωνάζει και χώνομαι παραπάνω κάτω απ' τα σκεπάσματα. Δεν έχω την δύναμη να το αντιμετωπίσω αυτό. Δεν μπορώ αλλά πρέπει. Πώς πρέπει; Είμαι ερωτευμένη μαζί του! Και αυτός το μόνο που κάνει είναι να μου δίνει ψεύτικες υποσχέσεις και σ' αγαπώ και εγώ η ηλίθια τα πίστεψα. Σηκώνομαι απ' το κρεβάτι και πηγαίνω στο μπάνιο. Ξεπλένω το πρόσωπο μου και κοιτάζομαι στον καθρέφτη.

''Πρέπει να είσαι δυνατή σήμερα. Πρέπει να του δείξεις ότι δεν κέρδισε, ότι δεν σε πόνεσε!'', λέω στον εαυτό μου. Μα ποιον κοροϊδεύω; Για αυτόν έκλαιγα όλο το βράδυ. Μου έσπασε την καρδιά μου και την έκανε κομμάτια. Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι όλο αυτό θα μπορούσε να συμβεί. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεκινάω.

Μόλις μπαίνω στην τάξη αφήνω την τσάντα μου και ανοίγω το βιβλίο μου σε μια τυχαία σελίδα. Δεν έχω καμία όρεξη αλλά πρέπει να το υποστώ. Όταν σηκώνω το βλέμμα μου όμως το λίγο θάρρος που είχα καταφέρει να πάρω εξαφανίζεται. Τον βλέπω να μπαίνει με άνετο περπάτημα και χαμόγελο με το μαύρο του τζάκετ και τα μποτάκια του. Όταν τα μάτια του συναντούν τα δικά μου τον βλέπω να μου χαμογελά αχνά αλλά δεν του ανταποδίδω. Κάθεται ένα θρανίο πίσω μου δεξιά και προσπαθώ να αντισταθώ στην επιθυμία μου να τον κοιτάξω. Δεν πρέπει... Ξέρω ότι εκείνος όμως με κοιτά.

''Ωραία, παιδιά σήμερα θα γράψουμε τεστ πάνω στο κείμενο 5'', ακούω τον καθηγητή να λέει και τους αναστεναγμούς και τις διαμαρτυρίες πολλών. Ο καθηγητής μοιράζει τις κόλες μας και παίρνω την δική μου αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Δεν ξέρω καν τι να γράψω. Προσπαθώ να ηρεμίσω και διαβάζω τις ερωτήσεις προσπαθώντας να σκεφτώ απαντήσεις. Απαντήσεις για τι όμως; Για τα δικά μου προβλήματα ή της Τζέιν Όστεν; Γράφω ότι προλαβαίνω, ότι έχω την δυνατότητα να σκεφτώ και παραδίδω την κόλλα μου πάνω στην ώρα που το κουδούνι χτυπά. Βγαίνω απ' την τάξη γρήγορα και κατευθύνομαι προς το τέλος του διαδρόμου απομονωμένα απ' τους άλλους. Θέλω να μείνω μόνη μου αλλά αυτό φαίνεται αδύνατον καθώς ακούω το όνομα μου πίσω μου. Γυρνάω και βλέπω τον Ζάντερ να έρχεται κοντά μου με ανήσυχο βλέμμα.

''Νόμιζα ότι θα με περίμενες'', λέει.

''Λοιπόν, λάθος νόμιζες'', του λέω απότομα και κάνω να φύγω αλλά εκείνος με πιάνει απαλά απ' τον αγκώνα και με γυρνά προς το μέρος του.

''Τι έγινε; Γιατί μου συμπεριφέρεσαι έτσι τώρα;'', με ρωτά απελπισμένα. Ψεύτη!

''Τέλειωσε το παιχνίδι σου, μέχρι εδώ!'', του λέω έντονα και πάω να φύγω αλλά με κρατάει σφιχτά.

''Περίμενε, περίμενε. Τι έκανα;''

''Πρώτα μου λες ότι με αγαπάς, το ότι δεν σε ενδιαφέρει τι θα πουν οι άλλοι και μετά απλά πηγαίνεις με όποια σου καπνίσει; !'', του φωνάζω και τον βλέπω να μένει άναυδος.

''Τι εννοείς; Τα εννοούσα όλα αυτά και δεν – ''

''Άσε καλύτερα τα παραμύθια για κάποια άλλη '', του λέω και με λίγη δύναμη απελευθερώνω το χέρι μου και φεύγω μακριά του. Τον ακούω να φωνάζει το όνομα μου αλλά τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Όσο πιο μακριά του...

Έχει περάσει μια βδομάδα από την τελευταία φορά που μίλησα μαζί του. Στο σχολείο τον βλέπω σπάνια αλλά δεν δίνω σημασία. Έχουμε σταματήσει όλοι τις επαφές μεταξύ μας και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Τα κορίτσια όμως φαίνονται να ανησυχούν περισσότερο για το πώς είμαι παρά για το ότι δεν έχουμε κανονίσει καμιά άλλη ''αποστολή''. Με εκνευρίζει αφάνταστα αλλά δεν φταίνε αυτές. Θέλω να μείνω μόνη μου για λίγο, εγώ και τα βιβλία μαγείας στα οποία εξασκούμαι καθημερινά. Αλλά όχι, προφανώς δεν θέλουν να με αφήσουν έτσι. Ακούω ένα χτύπημα στην πόρτα και μετά την φωνή της θείας Ρέιβεν.

''Τζάσμιν, ήρθαν τα κορίτσια να σε δουν'', λέει. Τέλεια! Δύο δευτερόλεπτα αργότερα βλέπω την Σάντρα και την Κάθριν να μπαίνουν μέσα και προσπαθώ να χαμογελάσω αλλά περισσότερο βγαίνει ένα χλιαρό κούνημα τον χειλιών μου. Η θεία μου μας αφήνει και εκείνες κάθονται δίπλα μου στο κρεβάτι.

''Τι συμβαίνει;'' , ρωτάει ήρεμα η Σάντρα.

''Τίποτα'', απαντάω δειλά πειράζοντας το πάπλωμα.

''Ναι αλλά εδώ και μια βδομάδα δεν έχεις διάθεση για τίποτα, δεν τρως τίποτα και το μόνο που κάνεις είναι απλά να μας ακούς και να μην μιλάς'', λέει η Κάθριν με ανήσυχο ύφος.

''Δεν είναι τίποτα, αλήθεια'', λέω προσπαθώντας να φανώ πειστική αλλά δεν τα καταφέρνω.

''Έλα τώρα Τζαζ, το ξέρεις ότι μπορείς να μας πεις τα πάντα'', λέει η Σάντρα.

''Μήπως είναι για κάποιο αγόρι;'', λέει μαλακά και προσπαθώ να μην δείχνω αναστατωμένη.

''Όχι'', λέω απλά.

''Τότε;''

''Χμ, όλοι τα ίδια γουρούνια είναι!'', λέει αγανακτισμένα η Κάθριν.

''Εσύ τι έπαθες τώρα;'', ρωτάει έκπληκτη η Σάντρα.

''Ο Νέιτ. Συγγνώμη που δεν σας το είπα απλά δεν ήξερα τι να κάνω ήμουν γενικά απελπισμένη. Με χώρισε και...''

''Περίμενε γιατί;'', λέω και την κοιτάω ανήσυχα. Δεν με ενδιέφεραν τα δικά μου προβλήματα. Όλα ήταν τελειωμένα.

''Είπε λόγω ότι έχει πολλά προβλήματα και ότι πιστεύει ότι δεν θα μπορεί να με ευχαριστεί αλλά χθες που γυρνούσα απ' το φροντιστήριο τον είδα να περπατάει με μια άλλη αγκαλιά'', λέει και κατεβάζει το κεφάλι ταπεινωμένη.

''Είσαι σίγουρη ότι δεν ήταν κάποια φίλη ή συγγενή ή –'' , αρχίζει να λέει η Σάντρα αλλά η Κάθριν την διακόπτει.

''Ναι ε; Και του συγγενείς-φίλους του φιλάμε στο στόμα; Και κάνουμε και –''

''Καθ, ηρέμισε!'', της λέω και της χαϊδεύω απαλά τον ώμο. Εκείνη γέρνει πάνω μου και την αγκαλιάζω. Η Σάντρα με κοιτάει λυπημένα και της ανταποδίδω το βλέμμα.

''Καθ, δεν αξίζει να κλαις γι' αυτόν, τέλειωσε'', λέει η Σάντρα

''Ναι, αλλά... Με πλήγωσε. Μου έλεγε συνεχώς ψέματα, με έκανε να πιστεύω άλλα πράγματα. Ποιος ξέρει πόσο καιρό με κορόιδευε;'', λέει και με αγκαλιάζει πιο πολύ. Όλα τα αγόρια είναι τόσο ίδια. Μου είπε ψέματα, με έκανε να πιστεύω ότι με αγαπάει, ότι άλλαξε, ότι τίποτα δεν μας χωρίσει... Γιατί όλα να είναι έτσι;

Ο Ζάντερ βγαίνει απ' το δωμάτιο του και πηγαίνει προς την κουζίνα. Παίρνει μια μπύρα και κάθεται στο σαλόνι. Η Ελένα απ' τον απέναντι καναπέ τον παρατηρεί προσεκτικά. Γυρνάει απότομα και την κοιτάζει.

''Τι;''

''Τίποτα'', ψελλίζει αλλά συνεχίζει να τον παρατηρεί. Κοιτάει το κενό και που και που πίνει δυο γουλιές απ' την μπύρα του.

''Έμαθες τίποτα;'', τον ρωτάει και εκείνος κουνάει το κεφάλι του αρνητικά.

''Όχι, αλλά πρέπει να ξεκινήσουμε πάλι. Εδώ και μια βδομάδα τα έχουμε παρατήσει όλα'', λέει πίνοντας άλλες δυο γουλιές.

''Να πάρω εγώ;'', τον ρωτάει αλλά εκείνος δεν ανταποκρίνεται. Η Ελένα σηκώνεται και παίρνει το κινητό της που ήταν πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Ψάχνει στις επαφές της και πατάει ένα νούμερο.

Το τηλέφωνο της Σάντρα δονείται αλλά δεν δίνω σημασία. Η Κάθριν έφυγε πριν λίγη ώρα γιατί δεν ένιωθε καλά και έχουμε απομείνει οι δυο μας. Η Σάντρα παραξενεύεται κοιτώντας τον αριθμό αλλά το σηκώνει.

''Ναι;''

''Η Ελένα είμαι. Είστε ελεύθερες σήμερα το απόγευμα;'', την ακούω να λέει και η Σάντρα με κοιτά.

Η Ελένα κλείνει το τηλέφωνο και στρέφεται προς τον Ζάντερ.

''Σήκω και ετοιμάσου σε μισή ώρα πρέπει να είμαστε μπροστά στο σχολείο'', του λέει και αρχίζει να πηγαινοέρχεται στο σαλόνι.

''Δεν θα έρθω'', της απαντά.

''Εσύ πριν δεν είπες ότι πρέπει να ξεκινήσουμε πάλι έρευνες; Δεν έχουμε και τόσο χρόνο Ζάντερ!''

''Απλά δεν θέλω!'', της λέει και σηκώνεται. Η Ελένα αναστενάζει.

''Κοίτα ξέρω ότι έχεις θέμα με την Τζάσμιν αλλά ξεπέρασε το επιτέλους! Προφανώς κι εκείνη το ξεπέρασε τελείως..''

''Και από πότε είσαι εσύ με το μέρος μου;'', την ρωτά.

''Πάντοτε θα είμαι με το μέρος σου. Τώρα πήγαινε να ετοιμαστείς να φύγουμε. Και επιτέλους συμμάζεψε μια φορά το σαλόνι, όλα εγώ τα κάνω εδώ μέσα!'', λέει και παίρνει μερικά πεταμένα πράγματα από κάτω.

Μισή ώρα αργότερα η μοτοσικλέτα του Ζάντερ σταματά μπροστά στην πύλη του σχολείου. Το βλέμμα του Ζάντερ πέφτει στην κοπέλα που κάθε στο περβάζι με γυρισμένη πλάτη με τα μακριά καστανά μαλλιά της να ανεμίζουν στο αεράκι. Η Σάντρα μου κάνει νόημα και γυρίζω προς το μέρος τους. Έπρεπε να δει το βλέμμα του Ζάντερ, ίσως καταλάβαινε περισσότερα. Ο Ζάντερ όμως πείσμωσε και υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι δεν θα το αφήσει έτσι. Πήγε χαμένη μια εβδομάδα χωρίς τίποτα, τώρα πρέπει να κάνει κάτι!

''Έτοιμες;'', ακούει την Ελένα να λέει αλλά όταν τα κορίτσια πάνε να μιλήσουν ο Ζάντερ τις σταματά.

''Ωραία. Σάντρα πήγαινε με την Ελένα. Τζάσμιν έλα μαζί μου.'', λέει απότομα.

''Ποιος σου είπε ότι θέλω να έρθω μαζί σου;'', λέω και σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος μου.

''Εγώ! Δεν τελειώσαμε την δουλειά μας και έχουμε πολλά να συζητήσουμε'', λέει καθώς με πλησιάζει. Είναι αποφασισμένος. Τέλος. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και τον ακολουθώ ενώ τα κορίτσια κατηφορίζουν τον δρόμο.

''Προς τι η όλη σκηνή;'', τον ρωτάω με το ίδιο ύφος.

''Προς ότι θέλω. Και γιατί παρακαλώ να μην έρθεις μαζί μου;'', λέει και γυρνάει προς σε εμένα.

''Μμ, που ξέρεις, μπορεί απλά να σε αντιπαθώ τόσο'', του απαντώ.

''Τώρα θα δουλευόμαστε και μεταξύ μας;!'', φωνάζει και τινάζομαι καθώς πετάει το κράνος του κάτω. Βηματίζει κοντά μου γρήγορα και τα χέρια μου ξεδιπλώνονται και αφήνονται ελεύθερα.

''Πράγματι; Με αντιπαθείς τόσο πολύ; Τότε γιατί εγώ θυμάμαι να ανταποκρινόσουν σε ότι έλεγα; Να ήσουν έτοιμη να με φιλήσεις; ''

''Γιατί τότε δεν είχα καταλάβει τι μεγάλος μαλάκας είσαι!'', του φωνάζω και μένει άναυδος.

''Και πως προέκυψε αυτό; Τι μια μες τις γλύκες και την άλλη να με βρίζεις χωρίς λόγο;''

''Δηλαδή σου έχει γίνει συνήθεια, έτσι; Λέμε γλυκόλογα στα κοριτσάκια επειδή έτσι μας ήρθε και μετά κάνουμε ότι θέλουμε πίσω απ' την πλάτη τους;''

''Για ποιο πράγμα μιλάς;'', λέει με τον ίδιο τόνο.

''Για την δική μας περίπτωση μιλάω Ζάντερ. Δεν το πιστεύω ότι πίστεψα αυτά που έλεγες! Και τώρα περιμένεις να ξαναπέσω στην ίδια παγίδα;'', του φωνάζω.

''Ότι, μα ότι σου είπα ήταν αληθινό. Εσύ είσαι αυτή που την επόμενη μέρα με απέφευγες, που δεν ήθελες να μου μιλήσεις. Νόμιζες ότι ήταν παιχνίδι; Λάθος!''

''Μπα και τότε τι ήταν; Παραδέξου το κι εσύ ότι ούτε μια στιγμή δεν το βρήκες –''. Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την φράση μου όταν σε κλάσμα δευτερολέπτου αρπάζει το πρόσωπο μου και ακουμπά τα χείλη του στα δικά μου. Τόσο ωραία αίσθηση, τόσο περίεργο συναίσθημα. Υπέροχο. Μοναδικό. Πώς μπορεί κάτι τόσο εξαίσιο να είναι αμαρτία; Πρέπει να τον σταματήσω αλλά δεν θέλω. Δεν μπορώ να σταματήσω όλο αυτό. Βαθαίνει το φιλί μας και άλλο και νιώθω σαν να είμαστε μόνο εμείς σε έναν άλλο κόσμο. Πώς; Πώς το κάνει αυτό; Απομακρύνει λίγο το πρόσωπο του απ' το δικό του, τυλίγει το δεξί του χέρι γύρω απ' την μέση μου και με το αριστερό του χαϊδεύει απαλά το μάγουλο μου.

''Σ' αγαπώ. Δεν θα αφήσω κανέναν να μας χωρίσει. Ότι σου είχα πει ήταν αλήθεια. Δεν θέλω να παίξω μαζί σου'', λέει τρυφερά.

''Μα η Ελένα είπε...'', λέω αφήνοντας την φράση μου μετέωρη. Όμως η έκφραση του Ζάντερ έχει αλλάξει.

''Τι είπε η Ελένα;'', λέει με σοβαρότητα και ξεφεύγω για λίγο απ' τα χέρια του.

''Είχε πει ότι μίλησε μαζί σου, ότι δεν σε ένοιαζε. Όταν την συνάντησα κάτω απ' το σπίτι σου –'' , αρχίζω να λέω δειλά αλλά με διακόπτει.

''Είχες έρθει στο σπίτι μου;'', λέει έκπληκτος.

''Ναι... Όχι, δηλαδή τυχαία, δεν ήξερα καν που μένεις, αλλά την συνάντησα και...'', αρχίζω αλλά δεν μπορώ. Δεν θέλω να επαναλάβω όλα αυτά που σκεφτόμουν αυτήν την εβδομάδα. Όσα με έκαναν να πονάω... Ο Ζάντερ όμως με κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια περιμένοντας με να συνεχίσω.

''Μου είπε ότι δεν σε ένοιαζε, και ότι εκείνο το βράδυ είχες ήδη φέρει μια κοπέλα σπίτι οπότε –''

''Θα την σκοτώσω!''    

Γεια σαςς <3

Θέλω καταρχάς να ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη αλλά τον τελευταίο καιρό έτρεχα με τα διαγωνίσματα και το πρότζεκτ οπότε δεν μπόρεσα να συγκεντρωθώ στο βιβλίο (ούτε και σε κανένα από τα άλλα). Και σαν να μην έφτανε αυτό ο υπολογιστής εκεί που ήταν καλά ξαναχάλασε και μας είπαν ότι είναι τελειωμένη υπόθεση. Τώρα γράφω από τον παλιό μου ο οποίος δεν είναι και πολύ συνεργάσιμος και φυσικά δεν αποθηκεύει αρχεία! Ω ναι, μην με ρωτήσετε γιατί. Τέλος πάντων, δυστυχώς δεν ξέρω πότε θα ξανανεβάσω διότι το να γράφεις και να μην αποθηκεύονται καταντάει κουραστικό και δεν έχεις όρεξη να πατάς συνεχώς ''Αποθήκευση" με την ελπίδα να σε λυπηθεί ο Θεός.

Και τώρα... <3

Πόσο, πόσο, πόοοσο γλυκούληδες; Ναι, ναι κάνω fangirling στους δικούς μου χαρακτήρες, δεν το πιστεύω είμαι πιο ενθουσιασμένη από όλους (γνωρίζοντας βέβαια τι θα γίνει στο τέλος ;) ) Και επειδή κάποιοι μπορεί να ρωτήσουν ή να θεωρηθεί δεδομένο... Ποτέ δεν το είχα σίγουρο το happy end, και γενικά είμαι φαν του δράματος οπότε ποιος ξέρει... αναλόγως τα κέφια μου *evil laugh* (είμαι κακιά, ξέρω)

Θέλω πολύ να ακούσω γνώμες και ιδέες για συνέχεια! Την Παρασκευή παίρνω βαθμούς οπότε κάνω τον σταυρό μου. Αν δεν μπει για κανένα μήνα παρτ θα ξέρετε γιατί hahah

Vote & Comment <3