Ανεβαίνουμε στο επάνω πάτωμα και η κοπέλα στο γραφείο μας έντρομη. Ή μάλλον τον Ζάντερ κοιτάει.

''Τι; Φεύγετε από τώρα;'', λέει περισσότερο κοιτάζοντας τον Ζάντερ και σηκώνεται πάνω.

''Ναι, πρέπει να φύγουμε.'', λέει και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο όταν εκείνη τον τραβάει ελαφρά κοντά της.

''Απλά σκεφτόμουν, αν σε βοηθούσα να ψάξεις λίγο καλύτερα'', λέει με πονηρό ύφος. Την κοιτάω με τόσο μίσος που πρέπει να μου έχουν κοκκινίσει τα μάτια. Τι ηλίθια. Ο Ζάντερ με μια κίνηση απελευθερώνει το χέρι του και της χαμογελά.

''Ευχαριστώ αλλά βρήκα όσα έψαχνα'', λέει και έρχεται προς τα εμένα. Βγαίνουμε απ' την βιβλιοθήκη και κοιτάω γύρω μου. Η περιοχή είναι άδεια. Ο ουρανός είναι κατάμαυρος και το μόνο που φωτίζει την περιοχή είναι μια μισό αναμμένη λάμπα στο τέλος του δρόμου και τα αστέρια. Ο Ζάντερ κι εγώ κατευθυνόμαστε προς την μηχανή του που βρίσκεται ακόμη εκεί που την αφήσαμε. Με μια κίνηση βρίσκεται στο κάθισμα της σε κλάσμα δευτερολέπτου. Σταυρώνω τα χέρια μου και τον κοιτάω.

''Πάλι η <<ανεπτυγμένη ταχύτητα>>;'', τον ρωτάω.

''Χα, ναι. Είναι πολύ εξυπηρετική'', λέει χαμογελώντας και μου κάνει νόημα να ανέβω. Ανεβαίνω στην μηχανή και τυλίγω πάλι τα χέρια μου στην μέση του. Γυρνάει προς το μέρος μου και με κοιτάει χαμογελώντας.

''Έτοιμη;''

''Ναι'', ψελλίζω αδύναμα και τον βλέπω να χαμογελάει πριν γυρίσει μπροστά. Βάζει μπρος την μηχανή και ξεχυνόμαστε στον δρόμο.

Ήταν σχεδόν 10 το βράδυ όταν η Σάντρα κάθισε αναπαυτικά στο κρεβάτι της. Κοίταζε το ταβάνι και σκεφτόταν. Το κινητό της χτύπησε και είδε το όνομα της Κάθριν να αναβοσβήνει. Το παίρνει απ' το κομοδίνο της και απαντάει.

''Ναι;''

''Έι, τι έγινε; Τελειώσατε;'', ακούει την Κάθριν στην άλλη γραμμή.

''Ναι, τουλάχιστον εγώ. Η Τζάσμιν πρέπει να είναι στον δρόμο τώρα με τον Ζάντερ.'', απαντά και ξαπλώνει πάλι πίσω.

''Βρήκατε κάτι; Στεναχωρήθηκα που δεν μπόρεσα να έρθω''

''Δεν πειράζει, δεν βρήκαμε τίποτε άλλωστε'', λέει εκείνη πνίγοντας ένα χασμουρητό.

''Τίποτα; Ούτε οι άλλοι;''

''Όχι, θα συνεχίσουμε όμως, δεν γίνεται να μην βρούμε τίποτα. Και όσο σκέφτομαι ότι έχουμε να πάμε σχολείο αύριο''.

''Ναι, έχεις δίκιο. Ήσασταν όλο το απόγευμα πάνω απ' τα βιβλία''

''Ναι. Και να πεις ότι βρήκαμε κάτι... Όχι. Τέλος πάντων, τι έγινε με την μαμά σου;''

''Επισκεφτήκαμε την θεία μου. Πριν λίγο γυρίσαμε. Δεν ξέρω, προφανώς το ότι η Τζάσμιν είναι εδώ στο Σάλεμ είναι ένα γεγονός που δεν μπορούμε να το αφήσουμε να περάσει έτσι. Νομίζω ότι η μαμά μου ανησυχεί ότι κάποιος μπορεί να την ψάξει και να της κάνει κακό. Που είναι και αλήθεια. Μόνο να ήξερε τι είχε συμβεί...''

''Αν την ρωτούσες έμμεσα για τον Τράβις; Ή και γενικά για τις συνάξεις του τότε...''

''Όχι, δεν νομίζω. Θα καταλάβει και δεν θέλω να την ανησυχώ. Όταν χρειαστούμε πραγματικά βοήθεια ίσως ναι, αλλά ακόμη είμαστε στο ψάξιμο.''

''Έχεις δίκιο. Να περάσω να σας πάρω αύριο;''

''Ναι, καλό βράδυ και καλή ξεκούραση.''

''Επίσης'', λέει η Σάντρα και κλείνει το τηλέφωνο. Τυλίγεται με την κουβέρτα και προσπαθεί να κοιμηθεί χωρίς να ξέρει για τις δοκιμασίες που πλησιάζουν.

Επιτέλους, σπίτι! Κατεβαίνω αργά απ' την μηχανή του Ζάντερ και τεντώνομαι. Είμαι τόσο κουρασμένη. Ο Ζάντερ κατεβαίνει και εκείνος και έρχεται δίπλα μου.

''Λοιπόν φαντάζομαι ότι τα λέμε αύριο'', λέει .

''Ναι, καληνύχτα'', λέω και γυρνάω να φύγω.

''Τζάσμιν...'', λέει και γυρνάω να τον κοιτάξω.

''Ότι είπα στην βιβλιοθήκη ήταν αλήθεια... Το έκανα από αντίδραση, και ναι ξέρω ότι δεν ήταν σωστό αλλά εκείνη την στιγμή ούτε καν σκεφτόμουν'', λέει απολογητικά. Αναστενάζω, δεν ξέρω τι να πω.

''Και τώρα τι;'', τον ρωτάω.

''Δεν ξέρω. Ίσως αν προσπαθούσαμε...'', αρχίζει αλλά τον διακόπτω.

''Δεν μπορώ να το διακινδυνεύσω άλλο. Το μόνο που μπορώ να επικεντρωθώ είναι πώς να αντιμετωπίσουμε τον Τράβις και τους δικούς τους. Δεν θέλω να πληγωθεί κανένας άλλος''

''Το ξέρω, και έχεις δίκιο. Και το ξέρεις ότι θα κάνω τα πάντα για να σε βοηθήσω, τα πάντα για να σε προστατεύσω'', λέει και έρχεται κοντά μου πιάνοντας μου απαλά τα χέρια.

''Θέλω να είσαι ασφαλής περισσότερο από οτιδήποτε άλλο'', λέει και με κοιτάει βαθιά στα μάτια. Τα πρόσωπα μας πλησιάζουν το ένα το άλλο αλλά εκείνη την στιγμή ακούω την πόρτα του σπιτιού να ανοίγει και απομακρύνομαι.

''Πρέπει να φύγω'', του λέω και ανοίγω την καγκελόπορτα.

''Απλά σκέψου το.'', τον ακούω να λέει και την επόμενη στιγμή βρίσκομαι μπροστά στην πόρτα. Η θεία Ρέιβεν είχε βγει έξω αλλά δεν φαίνεται να είδε κάτι μιας και ήμασταν λίγο πιο κάτω.

''Ανησύχησα, έλειπες πολλές ώρες'', μου λέει και με αγκαλιάζει. Προχωράμε προς τα μέσα και κοιτάζω πίσω μου αλλά ο Ζάντερ δεν φαίνεται πουθενά. Κλείνω την πόρτα απογοητευμένη.

''Δεν έπρεπε. Απλά είχαμε πολλά να μελετήσουμε με τα κορίτσια για αύριο και πήγαμε στην βιβλιοθήκη''

''Εντάξει απλά ο Ίθαν είχε γυρίσει και δεν πήρες τηλέφωνο'', λέει με το πρόσωπο της γεμάτο απελπισία.

''Μην φοβάσαι, είμαι μια χαρά. Τώρα όμως θέλω να πάω για ύπνο'', της λέω και την αγκαλιάζω. Με καληνυχτίζει και ανεβαίνω στο δωμάτιο μου. Αλλάζω ρούχα και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου στέλνοντας πρώτα μήνυμα στην Σάντρα ότι έφτασα. Αφήνω το κινητό μου στο κομοδίνο δίπλα μου και με μια κίνηση του χεριού μου οι κουρτίνες κλείνουν. Χαμογελάω αδύναμα και βυθίζομαι στο πάπλωμα μου όταν ακούω το κινητό μου να δονείται. Σηκώνομαι και το παίρνω. Μήνυμα από άγνωστο αριθμό. Το ανοίγω και το κοιτάζω.

''Καληνύχτα πριγκίπισσα. -Ζ''

Διαβάζω και χαμογελάω. Πώς ξέρει τον αριθμό μου; Καλά δεν νομίζω να ήταν και κάτι δύσκολο για αυτόν. Αφήνω το κινητό μου στο κομοδίνο και σκέφτομαι να του απαντήσω αλλά ο ύπνος με παίρνει και η κούραση υπερνικά.

Χαχα είναι γούτσου <3 Εύχομαι να είστε όλα καλά! Επιτέλους ήρθε το ίντερνετ (+το τηλεφωνο) στο σπίτι!!! Τα παράπονα σας στις γερμανικές εταιρίες, not to me :P Λοιπόν, τι λέτε; Πώς πάει το πράγμα; Προφανώς και ο Ζάντερ θέλει να γίνει κάτι μεταξύ τους αλλά η Τζάσμιν είναι πολύ απασχολημένη με άλλα πράγματα. Τι σπάσιμο! Χαχα, ναι το ξέρω! Έχω γράψει αρκετή από τη συνέχεια αλλά θα ήθελα πολύ να δω σχόλια με τι πιστεύετε και θα θέλατε να γίνει :)

Comment & Vote please <3