"Το μόνο που πρέπει να γίνει τώρα Ραβένα είναι να πείσουμε τον Γκάμπριελ πως έχεις αλήθεια μετανιώσει. Και πίστεψε με δεν θα είναι εύκολο".

"Μα ποιό δύσκολο θα είναι να με πιστέψει η Σεσίλια,να με συγχωρέσει και αν είναι δυνατόν να με αγαπήσει ξανά όπως παλιά".

"Κι η δική μου αγάπη δεν σε νοιάζει,δεν την αποζητάς?",το όμορφο πρόσωπό του τώρα την κοιτούσε αλλιώτικα.

"Τι σκοπούς έχετε για μένα άρχοντα μου",το ύφος της ήταν σοβαρό όσο ποτέ ξανά.

"Σε θέλω για κυρά μου,αρχόντισσα των φεουδών μου. Πες μου το Ναι, Ραβένα και κάνε με τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο".

Τόση χαρά είχε χρόνια να την νιώσει η Ραβένα.
Όλη της η ζωή μετά την βάναυση επίθεση που είχε δεχτεί ήταν μέσα στη ζήλια την κακία και το μίσος.
Μισούσε τους πάντες και τα πάντα. Μα τώρα μετάνιωνε για αυτό, μετάνιωνε για όλα.
Μα πόση αλήθεια έκρυβαν τα λόγια της?

Είχε επιτέλους την ευκαιρία να ζήσει κι εκείνη ενα μεγάλο έρωτα,τον απόλυτο έρωτα.
Είχε την ευκαιρία να βγει απ' την απομόνωση.
Κι αυτός ο άντρας ήταν πρόθυμος να της το προσφέρει ακόμα κι αν αυτό τον έφερνε σε κόντρα με τον καλύτερο του φίλο.

"Όλα θα γίνουν μάτια μου,σιγά σιγά",ο Ουίλιαμ την τράβηξε στην αγκαλιά του και την έσφιξε στο στήθος του.
Έκλεισε τα μάτια πάνω απ' το κεφάλι της κι η σκέψη του πλανήθηκε στην άλλη γυναίκα.
Εκείνη που έχασε καιρό τώρα μετά από επίθεση που είχε δεχτεί το φέουδο του.
Είχε κι εκείνος πληγές να επουλώσει.
Πληγές βαθιές που δεν έκλειναν όσα χρόνια κι αν είχαν περάσει.
Όμως αυτό ήταν κάτι που το ξερε μονάχα εκείνος. Εκείνος κι ο Γκάμπριελ.

Ήθελε να βγάλει τη Ραβένα απ' τη δυστυχία της και μαζί της να βγει κι αυτός.

Ο Ουίλιαμ επέστρεψε στο Μονταγιού κι αμέσως έτρεξε να βρει τη Μάριον και να της δώσει το γράμμα που της έγραψε η αδερφή της.
Η μεγαλύτερη χαρά που πήρε η Μάριον αρχικά,ήταν που η Ραβένα δεν αρνήθηκε να διαβάσει το δικό της γράμμα κι όταν αντίκρυσε  τις πρώτες  λέξεις τυπωμένες στο χαρτί με μελάνι δάκρυα χαράς κύλισαν στα μάτια της.

Με τον αυθορμητισμό της ηλικίας της, έτρεξε και τον αγκάλιασε.
Ο Γκάμπριελ που εκείνη τη στιγμή έμπαινε στο δωμάτιο έσμιξε τα φρύδια στην εικόνα της γυναίκας του με τον καλύτερό του φίλο αγκαλιασμένους.

Ο Ουίλιαμ έβηξε σαν τον είδε  και η Μάριον τραβήχτηκε μόλις συνηδητοποίησε τι είχε κάνει.

"Μήπως ένας από σας να μου πει τι συμβαίνει εδώ?",το ύφος του ήταν σοβαρό όπως και η βροντερή φωνή που βγήκε απ' το στόμα του κι έκανε τα παράθυρα να τρίξουν.

Η Μάριον δεν είχε σκοπό να του πει ψέματα ούτε και να τον αφήσει με αμφιβολίες τόσο για εκείνη όσο και για τον καλό του φίλο.

"Αυτό,άρχοντα μου  που συμβαίνει εδώ και πριν βιαστείς να πεις οτιδήποτε, μην ξεχνάς ότι πρόκειται για το μοναδικό μου συγγενή εν ζωή",του είπε ενώ απόθεσε το γράμμα στο χέρι του.

Ο Γκάμπριελ με εμφανή περιέργεια άνοιξε το γράμμα και άρχισε να το διαβάζει. Έπειτα σήκωσε τα μάτια και κάρφωσε τον Ουίλιαμ.

"Συνωμοτείς με τη γυναίκα μου εναντίον μου?",το ύφος του ήταν σοβαρό και δεν έκρυβε ίχνος αστειότητας ή πειράγματος.

"Αν θεωρείς συνωμοσία φίλε μου το ότι δέχτηκα να παραδώσω ένα γράμμα στη Ραβένα απ' την αδερφή της και έφερα την απάντησή της,τότε ναι, συνωμοτώ".
Ο Γκάμπριελ έκανε ενα απειλητικό βήμα μπροστά ενώ την ίδια στιγμή η Μάριον πετάχτηκα και μπήκε ανάμεσα στους δύο άντρες.

"Θα τα βάλεις μαζί του,ενώ εγώ είμαι αυτή που του ζήτησα να παραδώσει το γράμμα στη Ραβένα? Μαζί μου να τα βάλεις Γκάμπριελ".

Ο Γκάμπριελ κοίταξε τη γυναίκα του,μαζί της δεν μπορούσε να τα βάλει. Εκείνη δεν μπορούσε να τη στεναχωρίσει. Κοίταξε πάλι τον Ουίλιαμ.

"Αυτή η γυναίκα συνομώτησε με το χειρότερο εχθρό μας,έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή μας, μα περισσότερο τη ζωή της αδερφής της που-ηταν-έγκυος. Και εσύ. Τι σκατά σκεφτόσουν Ουίλιαμ?".

Ο Ουίλιαμ ήταν αποφασισμένος να μην κάνει πίσω αυτή τη φορά.
Θα διεκδικούσε την αγάπη που έτρεφε για τη Ραβένα ,έστω κι αν αυτό τον έβαζε σε μπελάδες με τον Γκάμπριελ.

"Τη Ραβένα θα την παντρευτώ. Έχει μετανιώσει για ότι έχει κάνει και νομίζω ότι αυτό φαίνεται στις λέξεις της. Της αξίζει η ευτυχία όπως αξίζει και σε μένα,όμως αυτό εσύ το γνωρίζεις καλύτερα".

"Συγκρίνεις αυτή την υποχθόνια γυναίκα με τη Αλάνα?",ο Ουίλιαμ κοκκίνησε από θυμό.

"Δεν συγκρίνω κανένα. Πώς τολμάς ΕΣΥ και μου λες κάτι τέτοιο? Έμεινα πιστός σε εκείνη όλα αυτά τα χρόνια. Όμως πόσο ακόμα θα ζω με τη θύμηση της μόνο?"

Η Μάριον κοίταζε τους δύο άνδρες χωρίς να καταλαβαίνει γιατί ακριβώς μιλάνε.
Το όνομα της γυναίκας που ακούστηκε,ήταν άγνωστο σε εκείνη.
Πια ήταν αυτή η γυναίκα? Και ποιά η σχέση της με τους δύο άντρες?

Εκείνοι συνέχιζαν να τσακώνονται σαν τα κοκόρια,πετώντας κατηγορίες ο ένας στον άλλο, ενώ η Μάριον ένιωθε ότι δεν είχε καμιά δουλειά πλέον εκεί. Αυτοί οι δύο ήταν αδιόρθωτοι φωνακλάδες.

Βγήκε έξω απ το δωμάτιο και μόνο όταν βρόντηξε την πόρτα πίσω της οι δυο άνδρες σταμάτησαν τον τσακωμό.

"Είδες τι έκανες με τον τρόπο σου και τις φωνές σου βλάκα?".

"Εγώ θα την πληρώσω τώρα ανόητε? Εσύ δεν μπορείς να συγκρατήσεις το στόμα και τα νεύρα σου".

Ο Γκάμπριελ ξεφυσούσε καθώς ήξερε ότι ο Ουίλιαμ είχε δίκιο. Όταν θύμωνε  δεν ήξερε τι έλεγε.
Έκατσε στην καρέκλα στη μικρή τραπεζαρία του δωματίου τους και απέναντι του έκατσε ο Ουίλιαμ.

"Τα κάνα θάλασσα αλλά,πως να την εμπιστευτώ? Της έκανε τόσο κακό".

"Το ξέρω φίλε μου,όμως μετάνιωσε και είναι αδερφή της. Μην το ξεχνάς".

"Κι εσύ Ουίλιαμ,την αγαπάς?".

"Δεν θα αγαπήσω ποτέ καμιά όσο αγάπησα την Αλάνα, Γκάμπριελ. Αυτό το κορίτσι όμως φίλε μου ξύπνησε μέσα μου κάτι που για χρόνια το είχα θαμμένο.
Την ψυχή μου.
Έχει πληγές βαθιές,όπως έχω κι εγώ όμως μπορούμε να δώσουμε παρηγοριά ο ένας στον άλλο".

"Ξέρεις,έχω άλλο ένα πρόβλημα τώρα",είπε ο Γκάμπριελ αναστενάζοντας.

"Τι πρόβλημα?Κι εγώ γιατί είμαι εδώ?"

"Η Μάριον δεν ξέρει για την Αλάνα".

"Ωχου φίλε είσαι αδιόρθωτος. Βγάλτα πέρα μόνος σου",του είπε ο Ουίλιαμ γελώντας και βγήκε απ' το δωμάτιο αφήνοντας τον μόνο.