Στρατιές ολόκληρες άρχισαν να καταφτάνουν στο Μονταγιού. Όλα έγιναν νύχτα,όπως τους είχε μηνύσει ο Γκάμπριελ.
Η Μάριον δεν πήρε είδηση πως είχαν έρθει τόσοι πολλοί πολέμαρχοι ,κοιμόταν ήσυχη στην αγκαλιά του Γκάμπριελ,κι όταν εκείνος την άφησε για μία στιγμή για να πάει να τους υποδεχτεί, πάλι δεν κατάλαβε τίποτα.

Μαζεύτηκαν όλοι οι αφεντάδες στην υπόγεια αίθουσα  του κάστρου​ κι έκαναν συμβούλιο υπό τη καθοδήγηση του Ουίλιαμ και του Γκάμπριελ.
Μέχρι κι ο αδερφός του είχε έρθει,ανήσυχος με τα μαντάτα που 'χε πάρει.

"Δεν ξέρουμε πότε θα κάνει την κίνηση του,να είστε σίγουροι όμως πώς δεν θα είναι φανερή. Τέτοιο κουνάβι που είναι, δουλεύει ύπουλα τη νύχτα κι όχι στο φως της μέρας".

Όλοι είχαν μία ιδέα για το ποιός ήταν ο Γκρουμπερ, μάλιστα κάποιοι απ' αυτούς είχαν την ατυχία να πολεμήσουν εναντίον του για να κρατήσουν τα φέουδα τους που είχαν δεχτεί  επίθεση.
Πολλοί είχαν σωθεί χάρη στην έγκαιρη παρέμβαση του Γκάμπριελ και του στρατού του, γι' αυτό του χρωστούσαν πολλά .

"Πρέπει να φυλάξουμε τα τείχη ακόμα κι απ' τη θάλασσα.", είπε ο Σερ Μάθιου κι όλη έτειναν να συμφωνήσουν.

"Ήδη φυλάσσονται όπως και κάθε γωνιά του κάστρου,μα αυτό που επιθυμώ εγώ είναι να τελειώνουμε μία και καλή με δαύτον. Να διαλύσουμε το στρατό του και τον ίδιο", ο Γκάμπριελ ήταν ξεκάθαρος για το τι ήθελε κι οι άντρες συμφώνησαν μαζί του.

Το επόμενο πρωί η Μάριον άκουσε τη μεγάλη οχλαγωγία απ' την αυλή.
"Τι είναι αυτό Σεσίλια έχουμε επισκέψεις?",ρώτησε με αφέλεια την γυναίκα.

"Τι επισκέψεις μάτια μου, οι άντρες θα 'ναι ,λες και δεν ξέρεις πως κάνουν σαν τα ζώα όταν είναι πολλοί μαζί. Κάτσε τώρα εσύ κι εγώ πάω να σου φέρω το πρωινό σου".

Έτσι ανήσυχη που ήταν πάντα η Μάριον σηκώθηκε με δυσκολία απ' το κρεβάτι και πήγε στο παράθυρο. Έκατσε στο φαρδύ περβάζι για να μην είναι όρθια και κοίταξε κάτω. Μπόρεσε γρήγορα να διακρίνει τον αδερφό του άντρα της μα και μερικούς ακόμα πολέμαρχους που είχε συναντήσει πρώτη φορά στο γάμο.
Αμέσως κατάλαβε ότι κάτι συμβαίνει και μία ανησυχία έντονη την έπιασε.
Τόσοι ιππότες μαζεμένοι στην αυλή της δεν ήταν για καλό.

Η Σεσίλια τη βρήκε στο περβάζι όταν μπήκε με το δίσκο στα χέρια γεμάτο εδέσματα.

"Πώς σηκώθηκες κοκόνα μου? Αχ!μάτια μου μυαλό δεν έχεις θαρρώ".

"Άστα αυτά Σεσίλια και πες μου τι γίνεται εκεί χάμω τώρα, γιατι ικανή είμαι να κατέβω μπουσουλώντας τις σκάλες,για να δω μονάχη μου".

"Τι να συμβαίνει μάτια μου τίποτα,δεν συμβαίνει. Έλα να σε βοηθήσω να κάτσεις και να φας το πρωινό σου".

Η Μάριον ήταν μικροκαμωμένη και αδύνατη ,για αυτό δυσκολευόταν πολύ με τις κινήσεις της τώρα που η εγκυμοσύνη της πλησίαζε στο τέλος και η κοιλιά της είχε μεγαλώσει υπερβολικά σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα της.

"Άσε με εδώ που είμαι και τρέχα να φωνάξεις το Γκάμπριελ. Άντε γυναίκα τι με κοιτάς, σύρε...."

Η Σεσίλια που ήξερε τι πεισματάρα είναι η κυρά της έφυγε για να φωνάξει τον κύρη της.
Κι εκείνος σαν έμαθε πως τον καλεί η αγαπημένη του σκοτώθηκε να πάει να τη συναντήσει.

"Τι είναι και με κάλεσες. Μην ήρθε η ώρα?"

"Η ώρα δεν ήρθε ακόμη,άρχοντα μου, γι' αυτό αναρωτιέμαι τι θέλουν εδώ τόσοι πολλοί φίλοι μας. Ακόμη κι ο αδερφός σου ήρθε".

Δεν ήταν καλός στα ψέματα και κυρίως σε εκείνη δεν μπορούσε να πει σταλιά ψέμα. Άρχισε να πηγαινοέρχεται και να ξύνει το κεφάλι του μπας και του κατέβει καμία ιδέα στο τέλος γύρισε και την κοίταξε.

"Θαρρώ πως δεν μπορώ να σου κρυφτώ άλλο, είναι που πλησιάζουν οι μέρες σου και λέγαμε να στησουμε ένα γλέντι".

"Ωραία γλεντάτε εσείς με τα σπαθιά σας να χτυπιούνται και τις κραυγές σας να μην με αφήνουν να ησυχάσω. Και έτσι έχεις σκοπό να γλεντήσεις τον ερχομό του γιού σου?"

Ο Γκάμπριελ χαμογέλασε κι έσκυψε να της δώσει ένα φιλί.

"Καλά, σου υπόσχομαι πως όταν γεννηθεί ο γιός μας,θα το γλεντησουμε όπως του πρέπει".

Κι εκεί που νόμιζε πως είχε καταφέρει προς το παρόν να την ηρεμήσει είδε τα υπέροχα μάτια της να κλείνουν και τα φρύδια της να σμίγουν, "Αν νομίζεις πως είμαι χαζή Γκάμπριελ,γελάστηκες", φώναξε κάνοντας τον να αναρωτιέται πως από μία τόσο μικροσκοπική γυναίκα βγαίνει τέτοια φωνή.

"Πες μου τώρα τι συμβαίνει γιατί στο λέω και να το ξέρεις δεν...δεν πρόκειται να γεννήσω ποτε", η αφέλεια της τον έκανε να ξεκαρδιστεί στο γέλιο.

"Λες κι είναι στο χέρι σου", της είπε μία στιγμή μα μετά το μετάνιωσε βλέποντας τη να σκυθροπιάζει.

"Με βγάζεις απ' τα σημαντικά της ζωής σου θαρρώ Γκάμπριελ".

"Ξέρεις πως δεν είναι έτσι.
Είναι που πλησιάζουν οι μέρες σου και δεν θέλω να σ'αναστατώνω".

"Είναι σοβαρό, σωστά?"

"Έχε μου εμπιστοσύνη", της είπε και την έκλεισε στην αγκαλιά του κι εκείνη κουρνιασε στο μόνο μέρος που ένιωθε ασφαλείς.

Όλα είχαν ετοιμαστεί για την ενδεχόμενη επίθεση,οι στρατιώτες που φύλαγαν κάθε γωνιά του κάστρου ήταν ντυμένοι βαριά με σίδηρόπλεκτη πουκάμισα ,κράνος και αλυσιδωτό πλέγμα που κάλυπτε το υπόλοιπο κεφάλι και τους ώμους . Κρατούσαν ασπίδα,και ο καθένας είχε το δικό του όπλο, άλλος σπαθί, άλλος δόρυ κι άλλος τόξο.

Το μόνο που έμενε τώρα ήταν να δουν πότε ο Γκρουμπερ θα κάνει την  ύπουλη κίνηση του.