"Η Ραβένα...".

"Τι έκανε πάλι αυτή?",ρώτησε περιμένοντας να ακούσει τα πάντα,μα όχι κι αυτό που θα ακολουθούσε.

"Πιστεύω πως συμμάχησε με τον Γκρούμπερ", ο Γκάμπριελ πετάχτηκε απ' την καρέκλα με τόση ορμή που την έριξε χάμω κάνοντας μεγάλο θόρυβο.

"Φοβάμαι Γκάμπριελ πως στόχος τους είναι το Μονταγιού".

Το πρώτο πράγμα που πέρασε απ' το μυαλό του ήταν η Μάριον. Ήταν ετοιμόγενη πια και δεν μπορούσε να μετακινηθεί κι αν αυτό ήταν αλήθεια τότε κινδύνευε κι αυτή μα και το παιδί.
Ένα γρίλισμα σαν λυσσασμένου σκυλιού βγήκε απ' τα βάθη του λαιμού του, ενώ το χέρι του έπεσε με δύναμη πάνω στο βαρύ ξύλινο τραπέζι.

"Θα τη σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια μ' ακούς?", γρίλισε μέσα στο πρόσωπο του Ουίλιαμ,που δεν του είχε μείνει πλέον λόγος να την υποστηρίξει κι ένιωθε πιο προδομένος από ποτέ.

"Πρέπει να καλέσουμε συμμάχους και να 'μαστε έτοιμοι να φυλάξουμε κάθε κρυφή πύλη και κάθε κρυφό μονοπάτι που οδηγούν στο εσωτερικό των τοιχών. Ξέρεις πόσα άτομα χρειάζονται".

Ο Ουίλιαμ πρώτη φορά έβλεπε απελπισία στα μάτια του φίλου του και ήξερε το λόγο. Έβαλε τα χέρια του στους ώμους του. "Μη σκιάζεσαι, όλα θα πάνε καλά, πρώτη φορά είναι που θα πολεμήσουμε?".

"Αν....αν πάθει κάτι.",που ήταν ο σκληρός άντρας που γνώριζε τόσα χρόνια? Είχε χαθεί. Μπροστά του τώρα είχε έναν άντρα αλλιώτικο,φοβισμένο.
"Τίποτα δεν θα πάθει, μόνο να βιαστούμε γιατί εκείνο το τομάρι δεν ξέρουμε πότε θα κάνει την κίνηση του".

Αγγελιοφόροι έφυγαν την ίδια στιγμή κι ο καθένας πήγε και σε άλλο φέουδο να παραδώσει επιστολή.
Μέσω αυτής ζητούσαν την άμεση βοήθεια των αρχόντων για την προστασία του Μονταγιού απ' την ενδεχόμενη επίθεση του Γκρουμπερ.
Η ανταπόκριση ήταν άμεση,όλοι χρωστούσαν στον Γκάμπριελ κι ήταν η ευκαιρία που ζητούσαν να πληρώσουν το χρέος τους στο φίλο και συμπολεμιστή τους.

Ο Γκάμπριελ ήταν αποφασισμένος να μην αποκαλύψει τίποτα στη Μάριον,δεν ήθελε να την ανησυχήσει.
Λάθος υπολόγιζε όμως γιατί εκείνη με μία ματιά μονάχα μπόρεσε να καταλάβει πως κάτι συνέβαινε κι αυτό το κάτι δεν ήταν για καλό.

"Τι είναι άρχοντα μου. Τι συμβαίνει?",χάιδεψε με το απαλό της χέρι τα μαλλιά του κι εκείνου σφίχτηκε η καρδιά με το άγγιγμα της.

"Τίποτα. Ξέρεις τα ίδια",αναστέναξε μα δεν την είχε πείσει ότι όλα ήταν τα ίδια.

"Τι είναι Γκάμπριελ,το βλέπω στα μάτια σου,στη στάση σου, πως κάτι τρέχει, είναι για κακό ε? Γι' αυτό δεν μου λες?".

"Εσύ να ανησυχείς μονάχα για το γιό μας που κουβαλάς στα σπλάχνα σου κι άσε τα υπόλοιπα για μένα".

Η απάντηση του δεν την είχε πείσει. Δεν ήταν αυτό που περίμενε να ακούσει.
Κάτι συνέβαινε κι έπρεπε να μάθει.
Το επόμενο πρωί κάλεσε τη Σεσίλια στο δωμάτιο της και της ζήτησε να παρακολουθήσει και να δει τι συμβαίνει. Η γυναίκα στην αρχή την πέρασε για τρελή,για φαντασιόπληκτη ,που έφτιαχνε μονάχη της ιστορίες.

"Ακούμε που σου λέω Σεσίλια κάτι συμβαίνει. Ο Γκάμπριελ δείχνει ανήσυχος. Άσε που όλο τον βλέπω να ξιφομαχεί με τον Ουίλιαμ και άλλους στρατιώτες στην αυλή σχεδόν όλη μέρα.
Να δες και τώρα που μιλάμε αυτό κάνει".
Η Σεσίλια έσκυψε στο περβάζι και κοίταξε κάτω στην αυλή. Η κυρά της είχε δίκιο,ο αφέντης ήταν εκεί και ξιφομαχούσε με τον Σερ Ουίλιαμ.

"Μπα,παραφρονείς καρδούλα μου, θα γυμνάζεται να ξεμουδιάσει.", είπε διστακτικά για να βγάλει απ' το μυαλό της κυρά της τις κακές σκέψεις κι ας της είχαν φανεί όλα αυτά λίγο περίεργα.

Αφού την καθησύχασε αρκετά,την άφησε να ξεκουραστεί και κατέβηκε κάτω. Δεν ήταν άνθρωπος που θα έστηνε αυτί πίσω απ' τις πόρτες γι' αυτό με την πρώτη ευκαιρία ξεμονάχιασε το Σερ Ουίλιαμ και τον ρώτησε απ' ευθείας.

"Αν συμβαίνει κάτι αφέντη μου,πες το μου να χαρείς ,για να ξέρω πως να φερθώ στη κυρά μου. Είναι πολύ ανήσυχη και στην κατάσταση της δεν κάνει".

Ο Ουίλιαμ εμπιστευόταν και συμπαθούσε τη γυναίκα, της μίλησε λοιπόν για να μπορέσει καλύτερα να προφυλάξει τη κυρά της.

"Η κυρά σου,Σεσίλια, η Ραβένα, συμμάχησε με τον εχθρό και φοβόμαστε πως σύντομα θα επιτεθούν στο Μονταγιού".

"Με ποιόν εχθρό, σερ Ουίλιαμ?",ρώτησε χωρίς να πηγαίνει ο νους της κάπου.

Δίστασε για λίγο αφού όμως είχε κάνει την αρχή. "Τον Γκρουμπερ, Σεσίλια τον Γκρουμπερ".

Η γυναίκα γούρλωσε τα μάτια και μία πνιχτή κραυγή βγήκε απ' το στόμα της. Το χέρι της έκλεισε τα χείλη της, μην ακουστεί.

"Μ' αυτόν, μα πώς? Αυτός ήταν που... Ως εκεί λοιπόν έφτασε η χάρη της να συμμαχήσει με τους φονιάδες των γονιών της,με τον ίδιο της το βιαστή? Την κατάρα μου να 'χει",είπε η γυναίκα μα γρήγορα μετάνιωσε ,γιατί όσα κι αν είχε κάνει η Ραβένα ,εκείνη στο βάθος της καρδιάς της είχε ακόμα αισθήματα γι' αυτήν.

"Κινδυνεύει η κυρά μου απ' όλο αυτό,έτσι δεν είναι Σερ Ουίλιαμ, γι' αυτό ο αφέντης Γκάμπριελ δείχνει τόσο ανήσυχος τον τελευταίο καιρό".

"Η κυρά σου πρέπει να παραμείνει ήρεμη γυναίκα,φρόντισε όσο καλύτερα μπορείς γι' αυτό και για όλα τα άλλα φροντίσαμε εμείς. Ήδη στρατιές από ολόγυρα​ έρχονται να σταθούν στο πλευρό μας. Να 'σαι σίγουρη πως ο Γκρουμπερ δεν θα καταφέρει ούτε μέχρι την πρώτη πύλη να φτάσει".

Η Σεσίλια έκανε το σταυρό της,όχι μονάχα για να προστατέψει ο Θεός το φέουδο τούτο μα και για να συγχωρήσει τη μεγάλη αμαρτία της κυράς της που το μίσος είχε φωλιάσει στην καρδιά της για τα καλά.