Η Μάριον είχε κατέβει να βρει τη Σεσίλια. Ήταν στην κουζίνα και μοίραζε διαταγές για το δείπνο και άλλες υποθέσεις του κάστρου.

"Εδώ είσαι? Έλα που θέλω να σου μιλήσω" Η γυναίκα κοίταξε το κορίτσι και εύκολα ξεχώρισε πως κάτι τον προβλημάτιζε.

Αμέσως ακολούθησε την κυρά της στο μικρό σαλόνι που ο Γκάμπριελ είχε φτιάξει μόνο για εκείνη.
Έκατσε στην πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι και η Σεσίλια ακριβώς απέναντι της.

"Τι είναι κυρά μου? Τι συμβαίνει ?".

Η Μάριον άφησε το γράμμα της Ραβένα στο χέρι της ενώ το πόδι της πήγαινε πάνω κάτω απ' την αγωνία της. Η γνώμη της Σεσίλια είχε μεγάλο βάρος για εκείνη.

Η γυναίκα άνοιξε με περιέργεια το γράμμα και το διάβασε. Αυτό που περίμενε,αυτό που ευχόταν και ήθελε να δει η Μάριον στο πρόσωπο της Σεσίλια ήταν ευτυχία και χαρά,όμως δεν είδε τίποτα απ' τα δύο.
Αντιθέτως το πρόσωπο της συνοφριώθηκε και κοίταξε την κυρά της με ένα ερωτηματικό.

"Πώς σου γράψε κάτι τέτοιο? Από μονάχη της? Και πώς βρέθηκε στο χέρι σου?".

Η Μάριον κατέβασε το κεφάλι, ποτέ ως τώρα δεν έκανε τίποτα πρώτου ,πρώτα συμβουλευτεί την πίστη της υπηρέτρια. Και να τώρα που είχε κάνει κάτι από δική της απόφαση,από του κεφαλιού της.

"Εγώ της έστειλα πρώτη, Σεσίλια. Ο Σερ Ουίλιαμ της το πήγε και μου φέρε την απάντησή της".

Η Σεσίλια έπιασε το χέρι της Μάριον και το κράτησε μες στα δικά της χέρια.

"Την φοβάμαι και δεν την εμπιστεύομαι,δεν θα σου πω ψέματα. Έκανε, πολλά. Γιατί τώρα?"

"Ίσως γιατί τώρα αγάπησε?",είπε χαμηλώνοντας το κεφάλι η Μάριον. "Ο Σερ Ουίλιαμ,ζήτησε το χέρι της".

Η Σεσίλια δεν φάνηκε να ξαφνιάζεται απ' την έκβαση των πραγμάτων. Ήξερε  ή μάλλον είχε καταλάβει πως ο Ουίλιαμ ενδιαφερόταν για τη Ραβένα από όταν εκείνη έμενε στο κάστρο.
Άλλο όμως ήταν αυτό που της φαινόταν ακόμα πιο περίεργο.

"Και τώρα τον αγάπησε μάτια μου? Τον ενδιαφέρον του της το είχε δείξει από πριν , όταν έμενε ακόμα εδώ. Όμως παρ' όλα αυτά εκείνη τον πρόδωσε, ολους μας πρόδωσε".

Η Μάριον αναστέναξε. Η Σεσίλια είχε δίκιο σε όλα όσα έλεγε όμως εκείνης ήταν η αδερφή της. Η καρδιά της ήταν πλημμυρισμένη από  αγάπη  για αυτήν. Πως θα μπορούσε να το σταματούσε αυτό? Απ' την άλλη,ένιωθε άλλο ένα συναίσθημα.
Φόβο. Είχε ένα παιδί τώρα και δεν ήθελε να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή του,μα ούτε και κανενός άλλου μέσα στο κάστρο.

"Αυτό ήταν όλο που ήθελες να μου πεις μάτια μου? Εγώ γιατί βλέπω ότι υπάρχει και κάτι άλλο?"

Η Μάριον στριφογύρισε στην πολυθρόνα. Κάτι ακόμα την απασχολούσε.

"Είναι και κάτι άλλο",είπε εντέλει στη Σεσίλια.

"Για να ακούσω μάτια μου τι είναι αυτό το άλλο?" .

"Ο Γκάμπριελ όταν μιλούσε τι μιλούσε δηλαδή,όταν μάλωνε με τον Ουίλιαμ για το γράμμα,ανέφερε το όνομα μιας γυναίκας. Αλάνα, θαρρώ πως την είπε".

"Δεν έχω ακούσει εδώ μέσα αυτό το όνομα,μάτια μου,όμως για δε ρωτάς τον άντρα σου να σου πει?"

Η Μάριον κοίταξε τη Σεσίλια. Αυτό έπρεπε να κάνει,όμως ήταν άλλο αυτό που την ενοχλούσε. Το ότι ο Γκάμπριελ δεν της μίλησε ποτέ γι' αυτή τη γυναίκα που απ' τα λόγια του έδειχνε να είναι τόσο σημαντική για αυτόν.

Η Σεσίλια σηκώθηκε και χάιδεψε τα μαλλιά της κυράς της.
Ήξερε πώς υπέφερε για όλες τις αποφάσεις που έπρεπε να πάρει.
Όμως τώρα δεν ήταν κοριτσάκι. Ήταν αρχόντισσα του μεγαλύτερου φέουδου της χώρας,ήταν γυναίκα του σπουδαιότερου άρχοντα και πάνω απ' όλα ήταν μάνα.
Τις αποφάσεις τις έπαιρνε εκείνη και μόνον εκείνη.

Ο Γκάμπριελ την έψαχνε και τη βρήκε στο δωμάτιο του μωρού. Το είχε στην αγκαλιά της και το θήλαζε.
Δεν τον κοίταξε τρυφερά όπως έκανε συνήθως όταν έμπαινε στο χώρο που βρισκόταν.
Κατάλαβε πως ήταν θυμωμένη κι αν αυτό ήταν κάτι στο οποίο δεν τον είχε συνηθίσει,του άρεσε. Θυμωμένη έδειχνε ακόμα πιο όμορφη κι εκείνου του ξύπναγε αλλά ένστικτα.

"Πείνασε πάλι?",ρώτησε καθώς την πλησίασε.

"Έτσι είναι τα μωρά. Πεινάνε,άρχοντα μου",ακόμη κι η φωνή της ακουγόταν θυμωμένη. Κρυφογέλασε και πλησίασε ακόμα πιο πολύ ενώ έσκυψε πάνω της και σιγοψιθύρισε στο αυτί της.

"Έχει αρχίσει και γεύεται ο μικρός,πιο πολύ τα ώριμα στήθη σου από μένα".
Τα λόγια του χτύπησαν κατευθείαν χαμηλά στην κοιλιά της.

"Και όπως βλέπω,άρχοντα μου,σε λίγο θα τα γεύεται μόνον αυτός".

Το γέλιο του κόπηκε απότομα. Αυτή η προοπτική δεν του άρεσε καθόλου. Τόσο θυμωμένη ήταν λοιπόν που θα του απαγόρευε να την ακουμπήσει?

"Τι συμβαίνει θες να μου πεις?",της είπε παίρνοντας το σοβαρό του ύφος. Εκείνο που πίστευε πως την τρόμαζε,μα πόσο λάθος έκανε.

"Τώρα θηλάζω το γιο μου και τίποτα άλλο δεν είναι σημαντικότερο",του είπε βάζοντας φρένο στο ύφος του μα και στις ορέξεις του.

" Όταν τελειώσεις τότε,θα σε περιμένω στο δωμάτιο μας,αν θυμάσαι ακόμα κατά που πέφτει",βγήκε έξω με γρήγορα βήματα χωρίς να την κοιτάξει μα  δεν έκλεισε την πόρτα με δύναμη όπως περίμενε να κανει η Μάριον.

"Ενδιαφέρον" , σκέφτηκε και τράβηξε το μωρό απ' το στήθος της που είχε πλέον αποκοιμηθεί, αφήνοντας το στην κούνια του.

Χωρίς να το αναβάλει άλλο έφυγε απ'το δωμάτιο του παιδιού της και ανέβηκε στα δικά τους διαμερίσματα.
Ο Γκάμπριελ ήταν ήδη εκεί και υπομονετικά,πράγμα ασυνήθιστο για εκείνον,την περίμενε.
Μπήκε μέσα και έκλεισε σιγανά την πόρτα πίσω της.
Ο Γκάμπριελ σηκώθηκε αμέσως και πήγε κοντά της.

Έβαλε το χέρι του στον ώμο της ενώ με το άλλο σήκωσε το πηγούνι της αναγκάζοντας την να τον κοιτάξει.

"Λοιπόν σ' ακούω,τι είναι αυτό που σε έχει κάνει τόσο θυμωμένη μαζί μου".

"Αυτά που μου κρύβεις με κάνουν τόσο θυμωμένη μαζί σου".

"Αυτά που σου κρύβω? Σαν τι σου κρύβω δηλαδή?"

"Ποιά είναι αυτή η Αλάνα Γκάμπριελ? Ποιά είναι η σχέση σου μαζί της και γιατί δεν μου έχεις μιλήσει ποτέ γι'αυτήν? ".

Ο Γκάμπριελ την άφησε και απομακρύνθηκε. Οι ώμοι του ήταν κυρτοί και τσιτωμένοι.
Η Μάριον τον πλησίασε,δεν ήταν αυτός ο ατρόμητος άντρας που ήξερε.
Είχε μπροστά της έναν άντρα που πονούσε, που υπέφερε στη θύμηση αυτής της γυναίκας.

Μα ποιά ήταν αυτή η γυναίκα τέλος πάντων?
Ποιά ήταν αυτή η γυναίκα και τη σχέση είχε με τον άντρα της?