Η πρώτη νύχτα γάμου, ήταν για τους δυο νέους κάτι περισσότερο από ότι την είχαν φανταστεί. Υποσχέσεις αιώνιας αγάπης και πίστης έδιναν ο ένας στον άλλο ανάμεσα στα φιλιά και τον έρωτα τους.
Το πρωί ο Γκάμπριελ την άφησε να κοιμάται δίνοντας της ένα τρυφερό φιλί στα χείλη.
Είχε δώσει από το βράδυ κιόλας εντολή το πρωί να είναι όλο το προσωπικό μαζεμένο στην τραπεζαρία που ήθελε να τους μιλήσει. Ανάμεσα όμως στο προσωπικό είχε μηνύσει και στη Ραβένα να κατέβει.
Όλοι περίμεναν με αγωνία να δουν τι είχε να τους πει ο κύρης τους,μα η Ραβένα περισσότερο απ' όλους.

"Όπως ήδη γνωρίζετε το φέουδο μας πλέον έχει μιαν αρχόντισσα. Από δω κι εμπρός λογαριασμό θα δίνετε μόνο σε εκείνη. Όλοι",είπε κοιτάζοντας με νόημα τη Ραβένα.

Η Ραβένα ένιωσε μία τσιμπιά στο στομάχι μόλις άκουσε αυτό, κατάλαβε πως η τελευταία λέξη ήταν γι' αυτήν. Μα δεν ήξερε τι συνέχεια κι όταν όλοι απόδεσμεύτηκαν εκείνος της ζήτησε να παραμείνει.

"Πρόσεξα πως δεν κατέβηκες εχθές Ραβένα. Υπήρχε κάποιος λόγος που δεν ήσουν παρούσα στο γάμο μου?".

"Γκάμπριελ να είσαι ευτυχισμένος εύχομαι μα δεν ένιωθα καλά εχθές, με συγχωρείς".

"Θα είμαστε ευτυχισμένοι Ραβένα να είσαι σίγουρη κι εγώ μα και η αδερφή σου",τα λόγια του σκληρά βγήκαν απ' το στόμα του και σαν να την χαστούκισαν.

Τα χείλη της έγιναν μία λεπτή γραμμή, όχι δεν θα δεχόταν τις προσβολές του. Έκανε να φύγει κι εκείνος την άφησε χωρίς να τη σταματήσει. Είχε πετύχει τους σκοπούς του.
Ο Ουίλιαμ που ήταν εκεί δεν έκανε να τον σταματήσει,όσο και να νοιαζόταν τη Ραβένα ήξερε πώς είχε κάνει λάθος.

Ανέβηκε στο δωμάτιο της. Πηγαινοερχόταν εκνευρισμένη για την προσβολή που είχε δεχθεί. Όχι,δεν μπορούσε να το δεχθεί. Εκείνη δεν θα έπαιρνε ποτέ διαταγές από τη Μάριον. Ποτέ, όποιο κι αν ήταν το κόστος.

Το επόμενο κιόλας πρωί η Ραβένα είχε επιστρέψει στο Σεμιγέ με όλο το προσωπικό που την είχε ακολουθήσει. Αν και η Μάριον στενοχωρήθηκε πολύ δεν έκανε κάποια κίνηση να τη σταματήσει,κι αυτό θύμωσε ακόμη περισσότερο την Ραβένα.
Ο Ουίλιαμ μονάχα τη χαιρέτησε και της υποσχέθηκε πως θα φρόντιζε εκείνος προσωπικά για την ασφάλεια τη δική της μα και ολάκαιρου του Σεμιγέ, τότε όμως δεν ήξερε τα υποχθόνια σχέδια της.

Πολύ γρήγορα μαθεύτηκε πως το Σεμιγέ δεν ήταν πλέον υπό την προστασία του λόρδου Μάγερ. Πρώτος και καλύτερος ο Γκρούμπερ,ο οποίος εκτός απ' τα νέα έλαβε και μία επιστολή απ' την λαίδη του Σεμιγέ που τον παραξένεψε πολύ μιας και τον καλούσε σε συνάντηση μαζί της.

Η συνάντηση της Ραβένα με τον Γκρούμπερι δεν άργησε να πραγματοποιηθεί.
Αν και δεν θυμόταν πως μπορούσε να είχε επιβιώσει κάποιος από εκείνη τη νύχτα της επίθεσης του στρατού του στο Σεμιγέ ,δεν μπήκε στον κόπο να το πολύ σκεφτεί.
Με μία υπόκλιση η Ραβένα τον καλωσόρισε στο κάστρο και τον οδήγησε στην τραπεζαρία.

"Οφείλω να πω πως η επιστολή σας με ξάφνιασε. Σε τι οφείλω την τιμή λαίδη μου?"

"Στον κοινό μας στόχο,λόρδε Γκρούμπερ,οφείλεται την τιμή".

Ο Γκρούμπερ γέλασε με το βαθύ βραχνιασμένο γέλιο του που ίσα που έβγαινε απ' το λαιμό του.

"Κοινό στόχο? Με κάνες στ' αλήθεια και γέλασα γυναίκα. Τι κοινό στόχο θα μπορούσα να 'χω εγώ με σένα?"

Η Ραβένα σηκώθηκε,περπάτησε αργά και νωχελικά προς το μέρος του και σκύβοντας στο αυτί του ψιθύρισε......"το Μονταγιού, φυσικά".

Ο Γκρούμπερ έσμιξε τα φρύδια,το στόμα του μία γραμμή. Γύρισε και την κοίταξε.

"Και τι συμφέροντα έχεις του λόγου σου απο μία επίθεση στο Μονταγιού".

"Πολλάς ζητάς να μάθεις. Εγώ απλά θα σου πω, πως να μπεις και να τους πιάσεις στον ύπνο. Οι δικοί μου λόγοι, είναι προσωπικοί".

Ένα χαμόγελο στραβό εμφανίστηκε στο πρόσωπο του. Την πλησίασε σχεδόν σε απόσταση αναπνοής.

"Έχει σχέση μ' αυτό?,ρώτησε δείχνοντας με το βλέμμα του το μαντήλι που έκρυβε το πρόσωπο της.

Αλήθεια,δεν θυμόταν τίποτα? Δεν πέρασε καν απ' το μυαλό του ότι θα μπορούσε να της είχε συμβεί όταν ο ίδιος είχε επιτεθεί στο Σεμιγέ?

Άπλωσε το χέρι του κι έκανε να αγγίξει το μαντήλι της. Το πρόσωπο της έκανε πίσω όπως και ολόκληρο το σώμα της ,ενώ το χέρι της γατζώθηκε στο μπράτσο του σταματώντας το.

Το χαμόγελο του μυστήριο όπως κι ο ίδιος. "Ηρέμησε λαίδη Ραβένα, και δεν με νοιάζει στ' αλήθεια ο λόγος που το κανεις. Μα πρόσεχε μη και με δουλεύεις γιατί τότε......".

"Άσε τις απειλές σε μένα Γκρούμπερ η μήπως θες να μετανιώσω και να μην σου πω τίποτα".

Ο Γκρούμπερ έκανε πίσω,προς το παρόν.
Το σχέδιο της Ραβένα ήταν μα μπουν στο Μονταγιού από ένα κρυφό μονοπάτι κάτω απ' την πύλη....δεν το ήξερε κανείς μα ενα πρωί ο Ουίλιαμ σε μία από τις βόλτες τους, την οδήγησε στο δάσος από εκείνο το μέρος.
Ο Γκρούμπερ γέλασε υποχθόνια. Επιτέλους θα κατακτούσε το Μονταγιού και τότε θα γινόταν ο πιο ισχυρός πολέμαρχος του κράτους.

"Άσε τώρα να καταστρώσω τα δικά μου σχέδια λαίδη Ραβένα κι όταν θα τα έχω έτοιμα θα έρθω να σε δω...".

Τη χαιρέτησε με μία υπόκλιση και έφυγε όπως ήρθε σαν τον κλέφτης. Άλλωστε δεν έπρεπε κανένας να τον δει, κανένας δεν έπρεπε να συνδέσει το όνομά της με την επίθεση στο Μονταγιού.
Υπολόγιζε λάθος όμως και γρήγορα θα πλήρωνε τα καμώματα της.