Το βράδυ της επανασύνδεσης του Γκάμπριελ με τη Μάριον ήταν και για τους δύο ονειρεμένα.
Το δωμάτιο είχε φωτιστεί απ' τα δεκάδες αναμμένα κεριά.
Ο Γκάμπριελ  την περίμενε  να έρθει ,κι όταν εκείνη έκανε την εμφάνισή της με το διάφανο λευκό νυχτικό της,που της  το 'χε φυλάξει η Σεσίλια σαν κόρη οφθαλμού,για να της το δώσει την πρώτη νύχτα του γάμου της, και τα μαλλιά λιτά να αγκαλιάζουν το κορμί της ως τους γοφούς της,έμεινε με το στόμα ανοιχτό και δεν μπορούσε να σταυρώσει λέξη.
Ξέχασε ακόμη και το μικρό ξύλινο κουτάκι που κρατούσε στο χέρι κι είχε σκοπό να της το δώσει αφού πρώτα θα γονάτιζε μπροστά της.

"Είσαι εκθαμβωτική",πρόλαβε μόνο να της πει πρωτού την κλείσει στην αγκαλιά του και τη ρίξει στο κρεβάτι του.
Δεν πρόλαβε να μιλήσει ,δεν πρόλαβε να πει κουβέντα,της είχε ήδη βγάλει τα περιττά ρούχα και της έκανε έρωτα αφού πρώτα θαύμασε το κορμί της που μέσα του έκρυβε ένα θαύμα.
Το δικό τους θαύμα.

"Γκάμπριελ, υποσχέσου μου πως θα προσέχεις εκεί που θα πας? Πως δεν θα βάλεις τη ζωή σου σε κίνδυνο? Σε έχουμε ανάγκη εδώ ξέρεις. Εγώ σε έχω ανάγκη",πρόσθεσε και ένα κοκκίνισμα έβαψε τα μάγουλα της.

Την έσφιξε ακόμη πιο πολύ πάνω του.

"Ότι κάνω είναι για το καλό όλων μας. Όμως θα προσέχω να είσαι σίγουρη για αυτό.
Τα πράγματα  είναι πολύ επικίνδυνα και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Θα πρέπει να προσέχετε κι εσείς",της είπε κοιτάζοντας τη στα μάτια ,μα το ύφος του έκρυβε κάτι άλλο πέρα από αγάπη. Έκρυβε φόβο για όλο αυτό που συνέβαινε και που τους ανάγκαζε να ξεκινήσουν πόλεμο.

Εκείνη σφίχτηκε πάνω του,οταν κατάλαβε πόσο  σοβαρά, ήταν τα πράγματα.
Ο Γκάμπριελ χτύπησε το κεφάλι του μόλις θυμήθηκε ότι είχε κάτι να της δώσει ,προκαλώντας της γέλιο  με αυτή την κίνηση, που της θύμησες μικρό παιδί κι όχι τον άντρα που είχε μπροστά της.

Σηκώθηκε  και αφού τύλιξε ένα σεντόνι να καλύψει τη γύμνια του, γονάτισε ανοίγοντας μπροστά της ένα μικρό ξύλινο κουτάκι που μέσα είχε το πιο όμορφο δαχτυλίδι που είχαν δει ποτέ τα μάτια της.
Αφού κρυφογέλασε με το θέαμα που παρουσίαζε,με το σεντόνι τριγύρω του,άπλωσε το χέρι της  μπροστά του.
Ο Γκάμπριελ πέρασε το δαχτυλίδι στο μικροκαμωμένο δάχτυλο της κοιτάζοντας τη,περιμένοντας την πολυπόθητη απάντηση να βγει απ' το γλυκό της στόμα που τόσο πολύ τον τρέλενε.

"Ναι, Γκάμπριελ, φυσικά και Ναι".

Την τράβηξε στην αγκαλιά του και φίλησε τα μαλλιά της,τα μάτια της,τα χείλη της ενώ μέσα στο στόμα της της ψυθίρισε,
"Τελικά ,είσαι μία μάγισσα,που μου πήρε τα μυαλά",της είπε ρίχνοντας τη πάλι στο κρεβάτι.

Εν το μεταξύ ο άντρας που είχε στείλε ο Ουίλιαμ να μάθει για το Φοντεβρό είχε γυρίσει με περισσότερες αποκαλύψεις από όσες μπορούσε να φανταστεί ο άντρας.

Ο Ουίλιαμ τον πήγε κάπου ώστε να μην τους ακούσει κανείς.

"Λοιπόν, έμαθες κάτι?".

"Φυσικά Σερ Ουίλιαμ,αρκετοί χωρικοί ήταν πρόθυμοι να μιλήσουν".

"Και λοιπόν,τι έμαθες?".

"Αρχικά να σας πω πως το Σεμιγέ και το Φοντεβρό άρχοντα μου, ανήκαν και τα δύο στο λορδο Ντε Μπερ. Πιάνουν και τα δύο ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι γης  και σ'αυτα ,ανήκει ένα απ' τα μεγαλύτερα χωριά".

Ο Ουίλιαμ έτριψε το αξύριστο σαγόνι του με το χέρι του. Ως εδώ όλα καλά.

"Και έμαθες  κάτι άλλο για το λόρδο Ντε Μπερ?".

Ο άντρας κούνησε το κεφάλι.

"Μου είπαν ξέρετε, για το άσχημο συμβάν,οταν ο Γκρουμπερ επιτέθηκε στο Σεμιγέ. Για τη λαίδη που έχουμε εδώ και.....",ο άντρας χαμήλωσε το κεφάλι,μα μετά το σήκωσε ξανά και συνέχισε να λέει τα όσα είχε μάθει.
"... για την επίθεση που δέχτηκε. Οι γονείς της έπεσαν νεκροί εκείνο το βράδυ. Καθώς είπαν, η μόνη απ' τους άρχοντες που στάθηκε τυχερή, ήταν η άλλη κόρη, η μικρότερη, η  λαίδη Μάριον".

Ο Ουίλιαμ πετάχτηκε όρθιος."Να με πάρει και να με σηκώσει, έλεγε αλήθεια λοιπόν? Και που είναι αυτη η κόρη τώρα ,σου ειπαν κάτι ?".

Ο άντρας φάνηκε να μην ξέρει τι να απαντήσει. Σαν να είχε κι αυτός την ίδια απορία.

"Να άρχοντα μου,δεν ήταν ξεκάθαροι ως προς αυτο".

"Τι εννοείς ,δεν ήταν ξεκάθαροι? Τι σου είπαν δηλαδή",ρώτησε με ύφος σκληρό ο Ουίλιαμ.

"Μετά το θάνατο του Ντε Μπερ και της λαίδη του,ανέλαβε η μεγαλύτερη κόρη τούτο το φέουδο,μάλιστα μου είπαν υπό την προστασία του στρατού του τότε βασιλιά".

"Οχου! Αυτά τα γνωρίζουν κι οι πέτρες,κατι άλλο έχεις να μου πεις?".

"Την άλλη αδερφή μου είπαν, δεν την ξαναείδε κανείς. Από τότε που ανέλαβε η λαίδη Ραβένα, η άλλη εξαφανίστηκε".

"Τι εννοείς εξαφανίστηκε? Μπορεί να μην έβγαινε έξω από φόβο".

"Οχι άρχοντα μου, αυτό που μου είπαν είναι πως μέχρι να αναρρώσει η λαίδη Ραβενα απ' τα τραύματα της, η μικρή κόρη κυκλοφορούσε κανονικά στο κάστρο υπό την προστασία της υπηρέτριας της φυσικά. Μα, σαν εκείνη  συνήλθε και ανέλαβε, η λαίδη, θέλω να πω ,δεν την ξαναείδε κανείς".

"Ώστε έτσι είπαν. Μήπως είπαν τι υποψιάζονταν,που μπορεί να είχε πάει ας πούμε? Ίσως, να είχε αναλάβει το άλλο φέουδο".

"Ένας από δαύτους , άρχοντα μου,που πήγαινε προμήθειες στο κάστρο, είπε πως μία μέρα την είδε, μα όχι ντυμένη σαν αρχόντισσα, με ρούχα υπηρέτριας,να κάνει δουλειές σαν μία κοινή εργάτρια του κάστρου​".

Ο Ουίλιαμ πηγαινοερχόταν στο δωμάτιο νευρικά. Τι στο καλό σήμαιναν όλα αυτά? Ήταν δυνατό η Ραβένα να έκανε την αδερφή της μία απ' τις δούλες τής?  Κι αν ναι, γιατί?

"Έμαθες κάτι άλλο που πρέπει να ξέρω?".

"Το μόνο που είπαν όλοι,σερ Ουίλιαμ, είναι πως μετά την επίθεση η λαίδη Ραβενα άλλαξε πολύ. Δεν ήταν πια τόσο φιλική όπως άλλοτε. Δεν ήταν το ξέγνοιαστο κορίτσι που ήξεραν".

"Εντάξει, μπορείς να πηγαίνεις τώρα,και μην ξεχνάς ότι αυτό, θα μείνει μεταξύ μας, κατάλαβες​?".

"Μάλιστα άρχοντα μου, μεταξύ μας",είπε ο άντρας και βγήκε απ' το δωμάτιο.

Ο Ουίλιαμ δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Πολλές μαζεμένες πληροφορίες. Μα πως θα μπορούσε να σιγουρευτεί πως αυτή η κοπελιά που είχαν στο κάστρο είναι η άλλη κόρη του λόρδου Ντε Μπερ και αδερφή της Ραβένα?
Η σκέψη του πήγε στη κατευθείαν στη Σεσίλια. Χτύπησε το μέτωπο του με την παλάμη του.
Μα φυσικά. Αυτή η γυναίκα θα μπορούσε να είναι η υπηρέτρια για την οποία μίλησε ο άντρας. Που ως τώρα όλοι στο κάστρο την ήξεραν ως, μητέρα της.
Ναι αυτή ήταν το κλειδί για να ανοίξει την πόρτα της αλήθειας, και να μάθει επιτέλους πια ήταν πραγματικά, η Ραβενα.