Πριν την οργή του Γκάμπριελ η Μάριον είχε να αντιμετωπίσει τη Σεσίλια.
Απ'τη στιγμή που είχε επιστρέψει στο κάστρο και είχε κατέβει στο δωμάτιο της η Σεσίλια τη 'στόλιζε' ,για την απερισκεψία που πήγε κι έκανε.
Πως θα πρέπει να είναι ευγνώμων που τη βρήκε ο λόρδος Μάγερ,ο άλλος λόρδος Μάγερ,και δεν έπεσε στα χέρια κανενός τρελού να έχει τη μύρα της αδερφής της.
Η Μάριον είχε κατεβάσει το κεφάλι και απλά άκουγε τη γυναίκα να της τα ψέλνει. Ήξερε πώς είχε δίκιο,κι όσο περνούσε η ώρα και καθάριζε το μυαλό της το συνηδητοποιούσε όλο και περισσότερο. Θα μπορούσε πράγματι να είχε βρεθεί  σε πολύ άσχημη κατάσταση.

"Δεν μιλάς ε? Ε!μα βέβαια,τι να πεις, αφού κι η ίδια καταλαβαίνεις σε τι πήγες να μπλέξεις τον εαυτό σου μα και το παιδί. Κι ο λόρδος Γκάμπριελ κόντεψε να τρελαθεί όταν έμαθε....".

"ΌΧΙ! Σεσίλια πες μου πως δεν του είπες για το μωρό?".

"Α!μα φυσικά και του το 'πα κοκόνα μου.Με ρώτησε γιατί, τι να του 'λεγα?"

"Μα σου είχα πει τους φόβους μου, Σεσίλια. Γιατί το έκανες αυτό?"

"Ήθελε να μάθει,μικρή μου και θα το μάθαινε με κάθε μέσο".

Πριν προλάβει να πει οτιδήποτε άλλο η πόρτα άνοιξε και ο Γκάμπριελ εμφανίστηκε στο κατώφλι.

Μία ματιά του μόνο κι ένα βλέμμα, έκαναν τη Σεσίλια να βγει τρέχοντας απ'το δωμάτιο.
Έκλεισε τη πόρτα πίσω του και γύρισε προς τη Μάριον. Το ύφος του πάγωσε το αίμα της.

"Έχεις ένα λεπτό κοπελιά να μου πεις γιατί το έσκασες".

Η Μάριον γούρλωσε τα μάτια. Αν ήθελε να την τρομάξει το είχε καταφέρει μία χαρά. Όχι σε ένα λεπτό και μία ώρα να της έδινε δεν θα μπορούσε να ανοίξει το στόμα της να σταυρώσει λέξη.

"Μίλα, πανάθεμα σε.Τι με κοιτάς?".

Σαν το αίμα να κύλισε πιο γρήγορα στις φλέβες της,η Μάριον πετάχτηκε μπροστά του σαν αστραπή.

"Τι νομίζεις ότι κανείς Γκάμπριελ? Προσπαθείς να με τρομάξεις? Ε! λοιπόν συγχαρητήρια,τα κατάφερες".

"Να....σε τρομάξω? Αν ήθελα κάτι τέτοιο τώρα....τώρα θα έκλαιγες και δεν θα μου έβγαζες γλώσσα".

Η Μάριον χαμογέλασε με την τελευταία του κουβέντα. Μόλις φώναξε μες στο πρόσωπο του,πως την τρόμαξε? Είχε δίκιο. Δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και την έπιασαν τα γέλια.
Ο Γκάμπριελ βλέποντας το γλυκό της πρόσωπο, τόσο χαλαρό και όμορφο θυμήθηκε τις μοναδικές στιγμές που έζησε μαζί της.
Ο θυμός του εξαφανίστηκε και κάνοντας ένα βήμα μπροστά,την άρπαξε απ' τη μέση και τη σήκωσε ψηλά ώστε να έρθει ίσα με το πρόσωπό του.
Τα γέλια κόπηκαν όταν τα μάτια τους συναντήθηκαν,και τότε η γνωστή φλόγα που έκαιγε και τους δύο έκανε την εμφάνισή της.

"Μην μου το ξανακάνεις αυτό",της είπε ψυθιριστά λίγο πριν τα χείλη του ενωθούν με τα δικά της.

Εκείνη μόνο κούνησε το κεφάλι,λέγοντας, όχι.
Αφού έβγαλε στο φιλί τους την ένταση της στιγμής,την άφησε στο κρεβάτι και έκατσε δίπλα της.

"Νομίζω πως πρέπει να μου πεις και κάτι άλλο σωστά?".

Εκείνη χαμογέλασε ντροπαλά και ακούμπησε το χέρι στο μάγουλο του.

"Πρέπει Γκάμπριελ? ".

"Δεν πρέπει?",ρώτησε εκείνος συνοφριωμένος και συνέχισε,
"Τι φοβάσαι ακριβώς μικρή ανόητη?".

"Μόνο πως θα μου το πάρεις και εμένα θα με πετάξεις έξω απ' το κάστρο και απ' την καρδιά σου.".

"Εσένα, τι θα σε κάνω εσένα?".

Σήκωσε τους ώμους της , δείχνοντας την απορία της.

"Ακόμα δεν κατάλαβες πόσο σ' αγαπώ, Μάριον,μικρή μου μάγισσα?"
Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα. Είχε ακούσει καλά,δεν τη γελούσαν τα αυτιά της?

"Δηλαδή, στ' αλήθεια,
μ 'αγαπάς, Γκάμπριελ?",τον ρώτησε κοιτώντας τον τρυφερά.

"Απ' την πρώτη στιγμή που σε είδα,στο Σεμιγέ".

"Απο τότε?",είπε εκείνη ντροπαλά,με αυτή του την αποκάλυψη.

Η υπόσχεση που της έδωσε ήταν πέρα για πέρα αληθινή.Θα παντρευόντουσαν αμέσως μόλις γύριζε απ' την εκστρατεία κατά του βασιλιά και του Γκρουμπερ,που ετοίμαζαν οι λόρδοι της χώρας.

Εν το μεταξύ ο Ουίλιαμ είχε βγει προς αναζήτηση της αλήθειας. Πρώτα έψαξε να δει που ήταν το φέουδο που ισχυρίστηκε η Μάριον πως της ανήκε. Όταν έμαθε , συνηδητοποίησε πως τα δύο φέουδα του Σεμιγέ και του Φοντεβρό ήταν σε κοντινή απόσταση το ένα απ' το άλλο. Στην ουσία κατείχαν το ίδιο χωριό. Εκεί έστειλε έναν έμπιστο του να μάθει πληροφορίες για τον λόρδο Ντε Μπερ και την οικογένεια του.
Αν όλα πήγαιναν καλά σε πέντε μέρες το αργότερο,ο άντρας θα είχε γυρίσει με τις πληροφορίες που ήθελε ο Ουίλιαμ.

"Άντε να τελειώνουμε γρήγορα μ' αυτό αδερφέ,γιατί έχω κι έναν γάμο να κάνω".

Ο Σάμιουελ γέλασε κι αγκάλιασε τον αδερφό του να τον συγχαρεί.
Σαν είχε μάθει ότι η κοπελιά ήταν έγκυος και θα χάριζε στον αδερφό του το πρώτο του παιδί και σε εκείνον το πρώτο του ανήψι, η χαρά του ήταν διπλή .
Η οικογένεια Μάγερ θα μεγάλωνε κι άλλο,κι αυτό ήταν κάτι που κάθε λόρδος επιθυμούσε.

Ο Γκάμπριελ είχε διατάξει να πάνε όλα τα πράγματα της Μάριον στο δωμάτιο του,αν και είχε σκοπό να διατάξει να της υφάνουν καινούρια φουστάνια όπως πρέπει σε μία κυρία.
Στη Σεσίλια που ως τότε την περνούσε για μάνα της,της παραχώρησε  δωμάτιο στον ίδιο όροφο με το δικό του,μη και τη χρειαζόταν κανά βράδυ τώρα που εκείνος θα έφευγε κι εκείνη θα έμενε μόνη κι έγκυος.
Μόνο η Ραβένα δεν είχε γνώση για όλα αυτά ακόμα. Ήταν κλεισμένη στο δωμάτιο της που ούτε τον αδερφό του Γκάμπριελ δεν είχε δει που είχε ερθει.

Το ίδιο βράδυ όμως στο δείπνο την περίμενε μεγάλη έκπληξη,μιας και γνώρισε τον αδερφό του Γκάμπριελ αλλά ακόμα μεγαλύτερη ήταν όταν είδε την αδερφή της με την Σεσίλια να κάθονται στο τραπέζι μαζί τους.
Κι η Μάριον δεν φορούσε τα κουρέλια που εκείνη την υποχρέωνε τόσα χρόνια να φορά. Όχι, τώρα ήταν ντυμένη με φόρεμα απ' το καλύτερο μετάξι φτιαγμένο, και τα μαλλιά της ξανθός χείμαρρος χτύπαγαν τη μέση της.
Καθόταν δε, δίπλα στον Γκάμπριελ με το χέρι της μέσα στο δικό του.

Ο Γκάμπριελ αφού μαζεύτηκαν όλοι, ξαφνικά σηκώθηκε με την κούπα κρασί στο χέρι του.

"Πίνω, φίλοι μου αγαπημένοι σήμερα,στη νίκη κατά του Ερρίκου που μας έλαχε για βασιλιάς. Μα πίνω πιο πολύ στη σύνδεση μου με αυτή τη γυναίκα που σύντομα θα γίνει κι επίσημα γυναίκα μου. Από δω και μπρος κι όταν εγώ θα λείπω αυτή θα είναι η κυρά κι αρχόντισσα σας. Γιατί δική μου αρχόντισσα είναι απ' τη μέρα που την πρώτο αντίκρυσα".

Όλοι ήπιαν κι άρχισαν τα συγχαρίκια εκτός από τη Ραβένα που κόντευε να σκάσει απ'το κακό της με αυτό που μόλις είχε ακούσει.