Πάνω ανέβηκαν μόνο ο Γκάμπριελ με τον Ουίλιαμ,ενώ οι υπόλοιποι άντρες φύλαγαν διαφορετικά σημεία για ασφάλεια.
Έμπαιναν σε ένα ενα τα δωμάτια μέχρι να τον βρουν.
Τον βρήκαν με μία σερβιτόρα στο κρεβάτι.Το άθλιο τομάρι την είχε δέσει στα ξύλα που εξείχαν αριστερά και δεξιά απ' το κεφαλάρι του κρεβατιού και της έκανε όχι και τόσο ευχάριστα πράγματα. Εκείνη σιγο έκλαιγε μα με  τόση φασαρία κάτω και να φώναζε δεν θα την άκουγε κανείς.

"Ε! Τι γυρεύετε εδώ, βγήκε έξω",φώναξε θυμωμένα στους δύο άντρες. Το βλέμμα της κοπέλας όμως τους ικέτευε να μείνουν.

Εκείνοι πέρασαν μέσα κλείνοντας την πόρτα πίσω τους.
Ο άντρας πετάχτηκε απ' το κρεβάτι και κινήθηκε βίαια προς αυτούς τείνοντας τη μπουνιά του προς τον έναν.Δεν πρόλαβε όμως γιατί η τεράστια μπουνιά του Γκάμπριελ έπεσε στο σαγόνι του κάνοντας τον να χάσει την ισορροπία του.

"Δεν είσαι δίκαιος φίλε,είπες πως είναι δικός μου",γύρισε ο Ουίλιαμ στον Γκάμπριελ.

"Εχεις δίκιο, παρακαλώ",απάντησε ο Γκάμπριελ δείχνοντας του τον άντρα που κοιτούσε τους άλλους  δύο χωρίς να καταλαβαίνει.

Οι μπουνιές του Ουίλιαμ έπεφταν με τόση μανία πάνω στον άνδρα που δεν προλάβαινε να αντιδράσει.
Ο Γκάμπριελ εν το μεταξύ είχε λύσει την κοπέλα και την έδιωξε απ' το δωμάτιο ζητώντας της να μην ειδοποιήσει κανέναν.
Εκείνη φυσικά και δεν θα το κάνε,του άξιζε του καθάρματος να πεθάνει.

Όταν πια έπεσε αναίσθητος απ' το ξύλο που 'χε φάει, ο Γκάμπριελ του πέταξε έναν κουβά νερό.

"Αυτό που θα σου κάνω,θέλω να το θυμάσαι",του ψυθίρισε κοντά στο αυτί ο Ουίλιαμ.

Έβγαλε το στιλέτο του και με αργή,βασανιστική κίνηση χάραξε το πρόσωπο του άντρα βαθιά .
Η φωνή του ακούστηκε μέχρι κάτω πρωτού λιποθύμησει απ' τον πόνο. 

Ο Γκάμπριελ με τον Ουίλιαμ πήδησαν απ' το παράθυρο στο δρόμο και ειδοποιώντας τους άλλους άντρες έφυγαν για το κάστρο.

Πρώτη φορά οι δύο τους είχαν κάνει κάτι τέτοιο.Μα του άξιζε και δεν νιώσαν καμία ενοχή .
Οι δύο τους τα ήπιαν μέχρι αργά και μετά ο καθένας έφυγε για τα διαμέρισμά του.

Σαν ξάπλωσε στο κρεβάτι ο Γκάμπριελ έφερε στο νου του  τη Μάριον. Μετά τη δύσκολη  νύχτα μόνο η θύμηση της μπορούσε να τον ηρεμήσει.
Μα δεν τον ηρέμησε καθόλου.Τον αναστάτωσε ακόμη περισσότερο.
Την είχε δει σχεδόν γυμνή.
Είχε νιώσει κάθε σπιθαμή του κορμιού της πάνω στο δικό του.
Είχε γευτεί τα χείλη της.
Στριφογύριζε πάνω στο κρεβάτι με το κορμί του διψασμένο για εκείνη.
Αν δεν την έπαιρνε,αν δεν την έκανε δική του,δεν θα ησύχαζε.

Σηκώθηκε και πήγε στο δωμάτιο της. Άνοιξε σιγά την πόρτα. Όλες οι γυναίκες κοιμόντουσαν,έψαξε με το βλέμμα του να τη βρει.
Ξαπλωμένη εκεί ,δίπλα στη Σεσίλια. Τα χρυσά της μαλλιά λυτά πεσμένα στο όμορφο πρόσωπό της.Η καμπύλη του στήθους της ανεβοκατέβαινε σε κάθε ανάσα της.
Η Σεσίλια άνοιξε για μία στιγμή τα ματιά της και τον είδε εκεί,στη μισάνοιχτη πόρτα ,να κοιτά τη κυρά της.
Ο πόθος του για αυτή είχε θεριέψει. Τα πράγματα δυσκόλευαν όλο και περισσότερο. Πόσο θα άντεχε ακόμη. Πόσο  θα μπορούσε να τιθασεύσει τον πόθο του?

Η πόρτα έκλεισε πάλι αργά,βυθίζοντας το δωμάτιο ξανά στο σκοτάδι.
Η Αουρόρα ήταν η μόνη που μπορούσε να  σβήσει τη φωτιά που 'χε ανάψει η θύμηση της στο κορμί του.
Την κάλεσε  στο δωμάτιο του και όλο το βράδυ την έπαιρνε με χίλιους τρόπους μπας και ξεδιψάσει την κάψα του.
Μα τίποτα δεν γινόταν. Κάθε που έμπαινε το βρεγμένο της κορμί στο μυαλό του,όλο και περισσότερο  φούντωνε  το πάθος του για αυτή.

"Τι εχεις άρχοντα μου,τι απασχολεί το νου σου? Δεν εισαι όπως άλλες φορές".

"Ώρα να φεύγεις, Αουρόρα,καλά θα κάνεις να μην ξανάρθεις ακούς?"

Πολύ αέρα είχε πάρει τούτο το δουλικό. Θα δεχόταν παρατηρήσεις τώρα και για τον ανδρισμό του? Εκείνη η άτιμη,η μικρή μάγισσα έφταιγε για όλα. Είχε πλανέψει το μυαλό του,τη σκέψη του,όλο του το είναι.
Μα το Θεο, αν δεν την έκανε δική του,σύντομα,θα 'χανε τα λογικά του.

Το επόμενο πρωί η  Μάριον  ξεκίνησε για τα νέα της καθήκοντα. Έπρεπε να κάνει το δωμάτιο του αφέντη να αστράφτει. Αυτή ήταν η διαταγή που είχε πάρει.
Χτύπησε διστακτικά την βαριά ξύλινη πόρτα μπας κι  εκείνος ήταν ακόμη μέσα,μα απάντηση δεν πήρε.
Έτσι άνοιξε την πόρτα κι έχωσε το κεφάλι της μέσα. Έριξε μία γρήγορη ματιά και αφού βεβαιώθηκε ότι δεν ήταν κανείς  μπήκε στο δωμάτιο.
Αρχικά άνοιξε τα μεγάλα παράθυρα να μπει φρέσκος αέρας.  Έπειτα έτρεξε να στρώσει τα σεντόνια,που ήταν αν άκατα,σαν να είχε γίνει πάλη εδώ πάνω το προηγούμενο βράδυ.
Άρχισε να ξεσκονίζει τα βαριά έπιπλα,όταν η πόρτα άνοιξε ξαφνικά κι ο Γκάμπριελ μπήκε μέσα βρίζοντας και καταριώντας .
Άρχισε να βγάζει τα ρούχα του,ενα ένα, πρώτα το πουκάμισο,μετα το παντελόνι.
Μία τσιρίδα ακούστηκε απ' την άκρη του δωματίου. Γύρισε ξαφνιασμένος και αντίκρυσε την κοπέλα που καθόταν στην άκρη με το πανί που ξεσκόνιζε στο πρόσωπο.
Δεν την πρόσεξε έτσι φουριόζος που μπήκε,μα τώρα η εικόνα της της φάνηκε πολύ αστεία.

"Ελα δω εσύ,γρήγορα,βοήθησε με να ντυθώ".

Το κορίτσι δεν έλεγε να βγάλει την πετσέτα απ' το πρόσωπο της.
"Μα εγώ άρχοντα μου δεν ....".

Με μία κίνηση πέταξε την πετσέτα απο πάνω της και  την έφερε αντιμέτωπη με τη γύμνια του.
Το πρόσωπο της ήταν κατακόκκινο μέχρι τις ρίζες των μαλλιών της.

Αχ!αυτή η αθωότητα της τον τρέλενε ακόμη πιο πολύ. Μα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή, τα πράγματα ήταν πολύ σοβαρά κι η χώρα βρισκόταν σε κίνδυνο.
Με δισταγμό η Μάριον τον βοήθησε να ντυθεί,κάθε φορά που το χέρι της  ακουμπούσε τη γυμνή του σάρκα το σώμα του έπιανε φωτιά.Και το δικό της όμως ,δεν έμεινε ανεπηρέαστο.
Άνοιξε την πόρτα να φύγει, άλλο λίγο να έμενε εκεί και δεν θα πήγαινε ποτέ στη συνάντηση.
Εκείνη χαλάρωσε βλέποντας τον να κλείνει την πόρτα ,μα δεν κράτησε πολύ.
Η πόρτα ξανά άνοιξε κι εκείνος με δύο δρασκελιές βρέθηκε κοντά της.
Μία ματιά μόνο και έπειτα βρέθηκε στην αγκαλιά του,με το στόμα του κολλημένο στο δικό της.
Γρήγορο ,άγριο,παθιασμένο φιλί. Την άφησε με κομμένη την ανάσα πριν της πει, "θα με τρελάνεις εσύ",και έκλεισε​ πίσω του την πόρτα.

Η Μάριον για πρώτη φορά στη ζωή της ήξερε πώς αυτό που ένιωθε δεν ήταν ούτε φόβος ούτε ντροπή.
Κάθε φορά που βρισκόταν κοντά του η καρδιά της χτυπούσε ανεξέλεγκτα. Μετά το πρώτο τους  φιλί, επιθυμούσε να 'ρθουν κι άλλα, περισσότερα.
Δεν μπορούσε παρά όλο αυτό,να ήταν έρωτας! Ήταν ερωτευμένη με τον άρχοντα Γκάμπριελ Μάγερ και μετά το φιλί του είχε πλέον σιγουρευτεί.