Η Μάριον έτρεξε κατευθείαν στο δωμάτιο που μοιραζόταν με τη Σεσίλια κι αλλες δύο γυναίκες. Μόνο τη γκουβερνάντα της βρήκε εκεί,ξαπλωμένη στο  κρεβάτι της.

"Ήρθες κοκόνα μου? Μα,για να σε δω καλά,τι έχεις του λόγου σου και φαίνεσαι αναστατωμένη?".

Δεν μπορούσε να της κρυφτεί με τίποτα.Τα μάγουλα της άναψαν πάλι στη θύμηση όσων είχα συμβεί στη θάλασσα.

"Είπες,άμα ο αφέντης μου έκαν...",δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση της και η Σεσίλια είχε πεταχτεί πάνω και χτυπιόταν λέγοντας ασυναρτησίες.

"Αχ!και το βλέπα εγώ πως σε κοίταζε δεν το βλεπα?Και τώρα σου κάνε αυτό. Παναγιά μου,τώρα δεν πρόκειται να παντρευτείς ποτέ".

"Δεν μου έκανε κάτι που..να θέλω να πώ, μόνο που  με φίλησε", είπε σκύβοντας,το κεφάλι από ντροπή.

"Σε φίλησε μόνο,και μετα σταμάτησε?",ρώτησε γεμάτη απορία η Σεσίλια.

"Του ζήτησα να μ' αφήσει,και με άφησε".

Μα τότε το πράμα άλλαζε. Αν τη σεβάστηκε τότε θα μπορούσε ο αφέντης να είχε ερωτευτεί το κορίτσι,κι ας νόμιζε πως είναι μονάχα ένα δουλικό?

"Και δεν μου λες μάτια μου,πως ήταν το φιλί του? Ήταν το πρώτο σου θαρρώ".

"Ήταν,ζεστό και υγρό",τα μάτια της έλαμψαν για μία στιγμή κι ύστερα  χαμήλωσαν από ντροπή.

Η απάντηση της,ικανοποίησε τη γυναίκα. Έπρεπε όμως να σιγουρευτεί κι αν όντως ο λόρδος Γκάμπριελ ερωτεύονταν το κορίτσι, τότε έπρεπε να την πονηρέψει. Αυτή θα 'ταν η ευκαιρία της να βγει απ' την αφάνεια που την είχε ρίξει η Ραβένα.

Η Ραβένα απ' την άλλη,είχε δεχτεί μια  απροσδόκητη πρόσκληση απ' το λόρδο Ουίλιαμ. Της ζητούσε να του επιτρέψει να την ξεναγήσει στα κτήματα και στην πόλη.
Για πρώτη φορά μετά από χρόνια ,ένιωσε να κολακεύεται από έναν άντρα. Μα δεν ήταν σίγουρη, τι ακριβώς ζητούσε εκείνος, κι αν αυτή μπορούσε να του το δώσει.
Η νύχτα που έμελλε να γίνει σταθμός στη ζωή της,δεν έβγαινε εύκολα απ' το μυαλό της.
Δεν ήξερε πως θα αντιδρούσε σε ένα ενδεχόμενο άγγιγμα του.
Το άγγιγμα εκείνου του άντρα είχε σφραγίσει το κορμί της.

Ντύθηκε όμορφα και χτένισε τα μαλλιά της μπροστά στον καθρέφτη. Πως θα ήταν άραγε το πρόσωπο της χωρίς αυτό το σημάδι? Έκλεισε τα μάτια ,τα έσφιξε,προσπαθώντας να διώξει την εικόνα του στιλέτου πάνω στο δέρμα της. Μπορούσε να νιώσει ακόμα τον πόνο που βίωσε τότε. Αβάσταχτος, ανυπόφορος, ατελείωτος.

Ο Ουίλιαμ την περίμενε στην μεγάλη αίθουσα, με τον Γκάμπριελ να στέκει δίπλα του.
Η Ραβένα κατέβηκε τη σκάλα ,η κορμοστασιά της ήταν μιας κυρίας έτσι κομψή και στητή που έστεκε.
Περπάτησε νωχελικα προς το μέρος τους,ο Ουίλιαμ έτεινε το μπράτσο του κι εκείνη το αγκάλιασε με το χέρι της.
Χαιρέτησαν τον Γκάμπριελ κι έκαναν να φύγουν.
Η Μάριον που περνούσε εκείνη την ώρα από εκεί κοντοστάθηκε σαν είδε την αδερφή της με τον λόρδο Ουίλιαμ. Η καρδιά της πετάρησε. Άραγες να έτρεχε κάτι με τη Ραβένα και το λόρδο?
Τα μάτια της έκρυβαν στοργή κι αγάπη,απέραντη αγάπη για τη σκληρή αδερφή της.
Όμως ο Γκάμπριελ είδε το κορίτσι να κοιτά τους δύο νέους. Όχι δεν ήταν περιέργεια αυτό που έβλεπε στα μάτια της ,ήταν κάτι άλλο,μα δεν μπορούσε να καταλάβει τι.

Μόλις  η Μάριον αντιληφθει ότι ο αφέντης την κοιτά,έκανε να φύγει τρέχοντας,εκείνος όμως τη σταμάτησε.

"Ελα εδώ Μάριον".
Ωχου  τι ήθελε τώρα? Λες και δεν της είχε δημιουργήσει αρκετά προβλήματα απ' την ώρα που τη φίλησε .Τρεις νύχτες είχε να κοιμηθεί.Στη θύμηση του,ίδρωνε,μούσκεμα γινόταν και κείνο το κάψιμο εκεί κάτω της ήταν αφόρητο.

"Μάλιστα , άρχοντα μου".

"Ποιά είναι τα καθήκοντα σου εδώ μέσα?".

"Εγώ φτιάχνω νήμα,και ράβω τα ρούχα σας, καμιά φορά βοηθάω στο πλύσιμο ή...".

"Από σήμερα θα είσαι υπεύθυνη για τη κάμαρά μου. Τι θέλω να αστράφτει",η Μάριον κούνησε το κεφάλι αποδέχοντας τα νέα της καθήκοντα κι έκανε να φύγει.

".....και για το μπάνιο μου,κοπελιά,θα είσαι υπεύθυνη και για το μπάνιο μου".

Για το μπάνιο του? Παναγία μου,θα 'ταν υποχρεωμένη δηλαδή να τον βλέπει γυμνό?

"Εγώ...εγώ άρχοντα μου,δεν το 'χω ματακάνει αυτό. Μήπως ,μία γυναίκα πιο έμπειρη θα 'ταν καλύτερα?".

Ντροπή διέκρινε στη φωνή της κι αυτό τον ικανοποίησε όσο τίποτα. "Είναι σίγουρα τόσο αθώα όσο δείχνει?" σκέφτηκε και αμέσως η σκέψη αυτή έβαλε φωτιά στα παντελόνια του.

"Θα κάνεις όπως σου είπα. Δεν θέλω άλλη,τώρα πήγαινε από δω",την έδιωξε άρον άρον,δεν του άρεσε καθόλου τι του έκανε αυτή η μικρή μάγισσα.Σαν κανένα παιδαρέλι δεν μπορούσε να ελέγξει το ίδιο του το κορμί.

Η Μάριον​ έφυγε τρέχοντας να βρει τη Σεσίλια. Δεν της άρεσε καθόλου που θα ήταν υποχρεωμένη να βοηθάει τον άρχοντα Γκάμπριελ να κάνει μπάνιο.

"Τι σου ζήτησε λέει?Α!μπελάδες μας έβαλε στο κεφάλι ο αφέντης. Πρέπει να μιλήσουμε νομίζω κυρά μου,ήρθε η ώρα να μάθεις κάποια πράματα για τους άντρες".

Η Σεσίλια άρχισε να εξηγεί στη Μάριον τη φύση του άντρα. Εκείνη την άκουγε με προσοχή κι έτσι απονήρευτη που ήταν γούρλωνε τα μάτια σαν κάτι της φαινόταν περίεργο.
Η γυναίκα όμως προχώρησε κι άλλο λέγοντας της τι κάνει ένας άντρας και μία γυναίκα σαν πέσουν στο κρεβάτι. Η Μάριον έβαλε τα γέλια όταν της εξήγησε κάποια απ' αυτά, με αποτέλεσμα να ανάψει τα νεύρα της Σεσίλια.

"Τώρα γελάς σαν τα ακούς,μα σαν έρθει η ώρα να τα κάνεις θα σου κοπεί το γέλιο. Και μην ξεχνάς πως,την πρώτη φορά ,ο πόνος είναι αβάσταχτος κοκόνα μου.Μα αν θες το καλό σου,μην υποκύψεις σε τούτη τη λαγνεία.Γιατι δεν λέω είναι ωραίο, μα για μας τις γυναίκες είναι καταδίκη.Αν δεν μας πάρει μετά αυτός που θα κλέψει την αγνότητα μας,θα γυρνάμε από αγκαλιά σε αγκαλιά σαν ......πόρνες".

Η Μάριον δεν ήξερε αν θα μπορούσε να αντισταθεί στο Γκάμπριελ, απ' το φιλί του και μετά μόνο αυτό σκεφτόταν.
Και τώρα όλα αυτά που της είπε η Σεσιλια ,την αναστάτωσαν ακόμη περισσότερο.
Μα είχε δίκιο,αν ο αφέντης την ξελόγιαζε και μετά την βαριόταν και την έδιωχνε,τοτε τι θα κάνε εκείνη?